48 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη.
Συμπληρώνονται σήμερα, 1η Αυγούστου, 48 χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη. Η άποψη του Εργατικού Αγώνα είναι διατυπωμένη από την αρχή της εμφάνισής του και, συνεπώς, είναι γνωστή. Τα μνημόσυνα δεν ταιριάζουν στους επαναστάτες.
Η ιστορική αποτίμηση της προσωπικότητας του Νίκου Ζαχαριάδη και του έργου του -όποια στάση κι αν κρατάει κανείς απέναντί του ως τελικό απολογισμό- καταλήγει σε ένα συμπέρασμα που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει: Το ΚΚΕ ανδρώθηκε ως εργατικό κόμμα και καθιερώθηκε ως τέτοιο στην συνείδηση της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού έχοντας εκείνον ως ηγέτη του.
Το ΚΚΕ έγραψε τις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας του, έδωσε τους σκληρότερους ταξικούς αγώνες κι αντιμετώπισε τις πιο άγριες διώξεις -αφήνοντας αξεπέραστες παρακαταθήκες για το μέλλον- έχοντας στο τιμόνι του το Νίκο Ζαχαριάδη. Ακόμη και το έπος της Εθνικής Αντίστασης -που δημιουργήθηκε όταν εκείνος βρισκόταν έγκλειστός στο ναζιστικό στρατόπεδο Νταχάου- είχε πηγή έμπνευσής του το ιστορικό του γράμμα για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο.
Ο Εργατικός Αγώνας τιμά την μνήμη του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ μέσα από το έργο του το οποίο παραμένει ζωντανό και άκρως διδακτικό.
Για το λόγο αυτό αναδημοσιεύουμε από τον Ριζοσπάστη της 27-1-1934 ένα άρθρο του, αναφορικά με τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του 1934 και το πρόγραμμα του κόμματος που εγκρίθηκε σε αυτό το κομματικό σώμα. Με δεδομένο μάλιστα ότι ακόμη και σήμερα διαστρεβλώνεται αυτό το πρόγραμμα από την ηγεσία του ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, η δημοσίευση αυτού του άρθρου είναι κάτι περισσότερο από επίκαιρη.
Ριζοσπάστης 27-01-1934 σελ. 2
ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ Σ’ ΕΝΑΝ ΕΡΓΑΤΗ
Μ’ ένα γράμμα του, ο σ. Α. Δρ….., βάζει, πολύ δικαιολογημένα, μερικές απορίες, που του γεννήθηκαν, απ’ την απόφαση της 6ης Ολομέλειας.
1) Σχετικά με το ζήτημα της Εργατοαγροτικής κυβέρνησης ρωτά αν δεν είνε ταυτόσημη μόνο με τη διχτατορία του προλεταριάτου. Όχι. Γιατί και στη Σοβιετική Ένωση και στη Σοβιετική Κίνα έχουμε Εργατοαγροτικές κυβερνήσεις με τη διαφορά ότι η πρώτη αντιπροσωπεύει τη διχτατορία του προλεταριάτου και η δεύτερη την επαναστατική δημοκρατική διχτατορία της εργατιάς και αγροτιάς. Το βασικό που πρέπει να καταλάβουμε εδώ είνε ότι και οι δυο μορφές της διχτατορίας αποτελούν ένα ενιαίο επαναστατικό σύνολο και μια ενιαία επαναστατική πορεία προς το σοσιαλισμό, εξυπηρετούν και οι δυο αποκλειστικά και μόνον τους εργάτες, αγρότες και όλους τους εργαζόμενους και στρέφονται ενάντια σ’ όλους τους εκμεταλλευτές: αστική τάξη-τσιφλικάδες-τσορμπατζήδες (κουλάκους)-ξένο κεφάλαιο. Το αν μια χώρα στέκεται μπροστά σε προλεταριακή επανάσταση (λ.χ. η Γερμανία) είτε πρέπει να περάσει απ’ το στάδιο της αστικοδημοκρατικής εργατοαγροτικής επανάστασης (όπως λ.χ. η Ελλάδα) αυτό εξαρτάται απ’ το βαθμό ανάπτυξης της χώρας, τη δύναμη του προλεταριάτου, την επιρροή του πάνω στη φτωχομεσαία αγροτιά.
Ο σ. ρωτά γιατί την αστικοδημοκρατική επανάσταση να την κάνει το προλεταριάτο αφού αυτή θα ωφελήσει μόνον την αγροτιά; Μα η επανάσταση θ’ ανατρέψει την εξουσία της κεφαλαιοκρατίας, θα απαλλοτριώσει το ξένο κεφάλαιο, όλες τις μικτές, όπως τις λέγει, επιχειρήσεις (Πάουερ κτλ.), τις μεταφορές, Τράπεζες κτλ., θα εφαρμόσει το 7ωρο, πλήρεις κοινωνικές ασφαλίσεις και πολιτικές και λοιπές ελευθερίες για την εργατιά κτλ., δηλ. θα κάνει το προλεταριάτο ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΤΑΞΗ και θα συγκεντρώσει στα χέρια του όλες τις δυνάμεις εκείνες, που θα του επιτρέψουν να προχωρήσει προς το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Είνε σωστό λοιπόν ότι η εργατιά, ηγεμόνας της επανάστασης, δεν καταχτά τίποτε;
3) Ο σ. λέγει ότι χωρίς βία οι μικροϊδιοχτήτες αγρότες δεν θα εγκαταλείψουν την ιδιοχτησία τους, δεν θα συμφωνήσουν θεληματικά στο σοσιαλιστικό τους μετασχηματισμό.
Το λάθος του σ. είνε εδώ σοβαρώτατο. Απ’ την πραχτική πλευρά η Σοβιετική Ένωση πρέπει με το παράδειγμά της να τον πείσει ότι μονάχα με την πειθώ, την πολιτική και οικονομικοτεχνική ενίσχυση του προλεταριάτου θα κατορθωθεί η σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της αγροτικής οικονομίας, και κατά συνέπεια η τελειωτική, από εσωτερική πλευρά, στερέωση της επανάστασης.
Πως όμως ο σ. πιστεύει πως με τη βία θα συγκρατήσει την πλειοψηφία του πληθυσμού; Και πως μπορεί το προλεταριάτο να χτίσει το σοσιαλισμό εφαρμόζοντας τη βία ενάντια στη φτωχομεσαία αγροτιά; Ένα τέτοιο πράγμα θα σήμαινε την ήττα της επανάστασης και την παλινόρθωση των εκμεταλλευτών. Όλη η μπολσεβίκικη στρατηγική βρίσκεται ακριβώς στο ότι πιστεύει ότι, και όταν ακόμα το προλεταριάτο είνε μειοψηφία στη χώρα, έχει την ικανότητα και τη δύναμη να συγκεντρώσει γύρω του και να οδηγήσει ενάντια στους εκμεταλλευτές την πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού και πριν απ’ όλα της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Το προλεταριάτο δίνοντας στην εξαθλιωμένη και πεινασμένη αγροτιά γη και απαλλαγή απ’ τα ληστρικά βάρη των αποστραγγιστών της την καταχτά και μετά την πείθει ότι οριστική απολύτρωση απ’ την αιωνόβια καθυστέρηση και οπισθοδρόμηση μπορεί να γίνει μόνον με τη μηχανοποίηση της αγροτικής οικονομίας κτλ. Και παράγοντας τελειοποιημένες αγροτικές μηχανές (βενζινάροτρα κτλ.) και δείχνοντας την υπεροχή τους στη δουλειά των κρατικών αγροχτημάτων (σοβχόζ) θα την πείσει τελικά για την ανάγκη του περάσματος στους σοσιαλιστικούς τρόπους δουλειάς, καλλιέργειας κτλ. (κολχόζ).
Οι Έλληνες εργάτες, και ο σ. Α. Δρ. μαζί τους, πρέπει να σπάσουν τον συντηρητικισμό τους και τις στενές επαγγελματικές αντιλήψεις, και ν’ ανυψωθούν δε τάξη ηγεμονίδας και ηγέτρια όλου του εργαζόμενου λαού, σε πρωτοπόρους του καινούργιου παλλαϊκού απελευθερωτικού αγώνα, όχι πια ενάντια στους σουλτάνους και μπέηδες καταχτητές μα ενάντια στους δικούς «μας» Έλληνες εκμεταλλευτές και στραγγαλιστές ενάντια στη χούφτα των ντόπιων και ξένων λαογδαρτών για την κατάργηση κάθε είδους εκμετάλλευσης. Μόνον έτσι το προλεταριάτο, απελευθερώνοντας όλους τους εργαζόμενους, θα πετύχει και την απελευθέρωση του ίδιου του εαυτού του.
26)1)34 Κ.
