Το Κυπριακό πρόβλημα δεν λύνεται επί της ουσίας του πίσω από τις κλειστές πόρτες των επίσημων συνομιλιών, ούτε φυσικά και στα κομματικά και τηλεοπτικά μαγαζιά των διάφορων επιχειρηματικών συμφερόντων σε Κύπρο και Ελλάδα, που ποντάρουν στα βάσανα του λαού σπέρνοντας το φόβο και την απελπισία σε σχέση με την επανένωση.
Η ουσία του προβλήματός μας είναι ο φυλετικός διαχωρισμός, η στρατιωτική και καθεστωτική πολιτικοκοινωνική ομηρεία που υπόκεινται οι δύο μεγάλες κοινότητες προκειμένου να εξυπηρετηθούν ξένα αλλά και ντόπια στεγανά.
Ως εκ τούτου, το δομικό στοιχείο της λύσης είναι η θέληση των μαζών για ειρήνη, συμφιλίωση, ενότητα και συνεργασία. Το βασικό είναι να αποδειχθεί ανίσχυρος και απομονωμένος ο εθνικισμός, το βόλεμα με τη διχοτόμηση και την τούρκικη κατοχή.
Η λύση θα περάσει και θα εφαρμοστεί όταν και αν περάσει πρώτα «από κάτω». Όταν ο λαός, ανεξάρτητα από τη γλώσσα και την πολιτισμική του καταγωγή, ξεπεράσει τα εθνικιστικά και χωριστικά πρότυπα που έχουν επικρατήσει στον τόπο για δεκαετίες επιλέγοντας μια ποιοτική αλλαγή, μια δημοκρατική μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η πρωτοπορία του συνδικαλιστικού κινήματος και της Αριστεράς των δύο κοινοτήτων στον αγώνα για την επαναπροσέγγιση και την επανένωση, καταδεικνύει πως η υπόθεση της λύσης του Κυπριακού αφορά κυρίως το λαό και όχι τα διάφορα πολιτικά τζάκια και όσους γενικά ευνοούνται από τη συνέχιση της διαίρεσης.
Ο εθνικισμός, ο τεχνητός διαχωρισμός της ενιαίας εργατικής τάξης της Κύπρου, αποτέλεσε άλλωστε το βασικό εργαλείο με το οποίο το ΝΑΤΟ και οι «μητέρες πατρίδες» επέβαλαν τελικά τη «λύση» του 1974, μετά από μια τρικυμιώδη δεκαετία μιλιταρισμού και εθνικιστικής έξαρσης.
Οι μαζικές εκδηλώσεις ειρήνης και συναδέλφωσης, όπως αυτή της περασμένης Τρίτης στη νεκρή ζώνη1 όπου συμμετείχαν συνολικά 120 κόμματα και οργανώσεις με το ταξικό δικοινοτικό κίνημα στην προμετωπίδα τους, καθώς και μια σειρά από άλλες συμμετοχικές δράσεις που πυκνώνουν καθημερινά μπροστά στο ενδεχόμενο συμφωνίας στις συνομιλίες, δίνουν τον παλμό του δημοκρατικού κόσμου της Κύπρου.
Ο λαός ξέρει, ο λαός θέλει λύση και επανένωση, θέλει ειρήνη και προκοπή. Θέλει να επιστρέψει στους τόπους του, να εξασκήσει απ άκρη σ’ άκρη τις ελευθερίες του, να αποτινάξει την τούρκικη στρατιωτική κατοχή, να δει επιτέλους μπροστά.
ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΧΟΤΟΜΙΚΟΥΣ – ΩΡΑ ΓΙΑ ΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
Ανεξάρτητα με την τροπή που παίρνουν μέρα με την ημέρα οι συνομιλίες, γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο πως οι διάφορες αντιδράσεις και αιτιάσεις του σκεπτικιστικού χώρου σε σχέση με την ομοσπονδιακή επανένωση, εδράζονται στην ιδέα πως η διχοτόμηση είναι η καλύτερη υπό τις περιστάσεις λύση.
Εμμέσως πλην σαφώς, οι κύκλοι αυτοί που εκφράζονται πολιτικά από τα κόμματα του λεγόμενου «ενδιάμεσου χώρου» (μεταξύ ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ) και το ΕΛΑΜ, παραρτήματος της Χρυσής Αυγής στο οποίο έχει προσβάσεις η Αρχιεπισκοπή, υπονοούν πως το statusquoπου επιβάλει η τουρκική στρατιωτική κατοχή του 40% σχεδόν της επικράτειας από το 1974 καθώς και η συνεχιζόμενη παρουσία δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών και υλικού πολέμου που μπορεί ανά πάσα στιγμή να προκαλέσουν ολική καταστροφή στην Κύπρο, είναι ασφαλέστερες επιλογές σε σχέση με την επιδίωξη συμβιβασμού.
Ξέρουν, εννοείται, πως η εγκατάλειψη των συνομιλιών για διζωνική ομοσπονδία θα θάψει ολοκληρωτικά τις όποιες πιθανότητες παραμένουν για μια λύση που να κρατά τους Κύπριους ενωμένους, κάτω από μια σημαία, μια ιθαγένεια, μια διεθνή εκπροσώπηση. Η όλη στρατηγική τους ξεκινά και τελειώνει στο «κράτος ελληνικό, ας είναι και μισό», αντίστοιχα και ανάλογα με τη στρατηγική των διχοτομικών κύκλων στα κατεχόμενα και την Τουρκία που προβάλλουν τα ίδια ακριβώς συνθήματα κι επιχειρήματα, απ’ την ανάποδη.
Το τραγικό είναι πως με το εθνικιστικό αυτό συρφετό ενάντια στη συμφωνημένη μορφή λύσης, συντάσσεται σε τελική ανάλυση και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, εγκαταλείποντας το λαϊκό κίνημα της Κύπρου σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή μετά από τέσσερις και πλέον δεκαετίες κατοχής και 70 χρόνια δικοινοτικών ταραχών.
Ο Δημήτρης Κουτσουμπάς και οι λοιποί θεωρητικοί του «κόμματος παντός καιρού», επιλέγουν να ταυτιστούν με τις οπισθοδρομικές και διχοτομικές εκείνες δυνάμεις στις δύο κοινότητες αλλά και στις «μητέρες πατρίδες», με τις οποίες αντιπαλεύει το δικοινοτικό κίνημα της επανένωσης για να γυρίσει επιτέλους σελίδα ο τόπος. Κι αυτό, είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τους έλληνες συντρόφους όλων των τάσεων.
Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση για την Κύπρο, ιδιαίτερα αν και εφόσον διοργανωθούν δημοψηφίσματα μέσα στο 2017, θα εξελιχθεί κυρίως στο επίπεδο των κορυφαίων διλημμάτων σε σχέση με την ομοσπονδιακή επανένωση και την οριστική διχοτόμηση.
Το βάρος της ευθύνης πέφτει αναπόφευκτα στους ώμους των δημοκρατικών ανθρώπων και των κινημάτων τους, και αν κρίνουμε από τις εξελίξεις των συνομιλιών στη Γενεύη, ο δρόμος για τη λύση μένει ανοιχτός, με τις περισσότερες πιθανότητες για λύση και με τη μακρύτερη απόσταση που έχει ποτέ διανυθεί.
Στην Κύπρο όλο και περισσότεροι προοδευτικοί κύκλοι πιστεύουν πως είναι η ώρα για κορύφωση της δράσης. Για να μην περάσει ο εθνικισμός και η διχοτόμηση, το βόλεμα με τη μισή πατρίδα, με όποια συνθηματολογία κι επιχειρηματολογία γίνεται αυτό.
Την ίδια ετοιμότητα για ένα «τελικό ξεκαθάρισμα» φαίνεται παρόλα αυτά να επιδεικνύει και το αντίπαλο δέος, με τη συνέχεια να είναι άκρως ενδιαφέρουσα αφού θα κρίνει πολλά και σημαντικά για το μέλλον της χώρας και του λαού της.
Ο Στέλιος Στυλιανού είναι μέλος της Συντακτικής Ομάδας της εβδομαδιαίας Κυπριακής εφημερίδας «Γνώμη» (http://gnomionline.com.cy/).
1Δικοινοτική εκδήλωση στις 10/1 στο Γήπεδο της Τσετίν Καγιά στη νεκρή ζώνη της Λευκωσίας. Σχετικά βίντεο από ΡΙΚ: https://youtu.be/yEEq1XezFpI και ΚΥΠΕ: https://youtu.be/HFETWNL7RwQ, Ανταπόκριση NEWSIT.COM.CY: http://www.newsit.com.cy/default.php?pname=Article&art_id=209684&catid=9
