Εργατικός Αγώνας

Οι προκάτ αναλύσεις και τα μυθεύματα της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ για το Κυπριακό

Του Στέλιου Στυλιανού για τον Εργατικό Αγώνα.

Παρακολουθούμε επί καθημερινής βάσης και για λόγους ειδικού ενδιαφέροντος τις ανταποκρίσεις, τις αναφορές και τα σχόλια των ελληνικών διαδικτυακών μέσων και ιδιαίτερα όσων πρόσκεινται στην Κομμουνιστική Αριστερά, σε ότι αφορά το Κυπριακό αλλά και τα γενικότερα προβλήματα της περιοχής μας.

Ανάμεσα στα πολλά που διαβάζουμε, δεν παραλείπουμε να ανοίγουμε στο φυλλομετρητή μας και το ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη για τα διεθνή θέματα, το οποίο αναρτάται στη γνωστή διεύθυνση rizospastis.gr κάτω από την ενότητα «Κόσμος». Το ειδικό αυτό ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη έχει «μία την άλλη» ως θέμα του το Κυπριακό, προβλέποντας μόνιμα και σταθερά την εμπλοκή της Κύπρου και του λαού της σε περιπέτειες σε περίπτωση που κάποια διαδικασία συνομιλιών φτάσει σε αίσιο τέλος.

Είναι δικαίωμα φυσικά των συντακτών και των υπευθύνων ύλης της ιστορικής εφημερίδας του ελληνικού λαϊκού κινήματος, να έχουν την άποψή τους για τη μορφή λύσης που διαπραγματεύονται οι Κύπριοι ώστε να τερματιστεί η στρατιωτική κατοχή και να απελευθερωθεί ο τόπος. Ομοίως με τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ που απορρίπτει πλέον επίσημα την ομοσπονδιακή μετεξέλιξη της Κύπρου, μπορούν να αναφέρονται στις εκάστοτε συνομιλίες ως «παζάρια» και να κασσανδρολογούν ακατάπαυστα σε σχέση με τη μοίρα μιας επανενωμένης Κύπρου.

Ουδέν μεμπτόν, λοιπόν, επί τούτου. Το Κόμμα και η εφημερίδα του διαθέτουν τη γραμμή τους και τις θέσεις τους, έχοντας κάθε δικαίωμα να τις προπαγανδίζουν ανοιχτά, ασχέτως αν μας βρίσκουν κάθετα διαφωνούντες… έως και δυσφορούντες στα όρια νευρικού κλονισμού! Αυτό που δεν έχουν δικαίωμα εκεί στο Ριζοσπάστη, είναι να φαντάζονται καταστάσεις και να δημιουργούν μαγικές εικόνες σε σχέση με την Κύπρο και το Κυπριακό, παραπλανώντας συνειδητά τους άτυχους αναγνώστες τους προκειμένου να επαληθεύονται οι ρηχές τους θεωρίες γύρω από το πρόβλημα.

Μύθος Νο1: Οι συνομιλίες μπορούν να επαναρχίσουν ανά πάσα στιγμή και στο ίδιο πλαίσιο

Στο ρεπορτάζ που αναρτήθηκε το Σάββατο 19 Αυγούστου στο διαδικτυακό Ριζοσπάστη με τίτλο «ΚΥΠΡΙΑΚΟ-Ασκήσεις και μέτρημα δυνάμεων για το επόμενο παζάρι»[1], ο ανώνυμος συντάκτης προβαίνει στην παράθεση μιας σειράς αστήρικτων ειδήσεων και εκτιμήσεων για την κατάσταση μετά το καλοκαιριάτικο ναυάγιο στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας, μόνο και μόνο για να συντηρήσει την ιδέα πως βρίσκεται στα σκαριά μια «προδοτική συμφωνία» για ένα «διχοτομικό σχέδιο» που θα βάλει σε μπελάδες την Κύπρο και την Ανατολική Μεσόγειο γενικότερα.

Συγκεκριμένα, παρά τις σαφείς ενδείξεις και τα χειροπιαστά δεδομένα πως το Κυπριακό δεν θα επανέλθει στη διεθνή ατζέντα σύντομα και σίγουρα όχι πριν τον επόμενο Φλεβάρη και τις επερχόμενες Προεδρικές εκλογές στην Κυπριακή Δημοκρατία, ο Ριζοσπάστης βλέπει πως «το παζάρι θα συνεχιστεί πιθανά μετά τον Σεπτέμβρη και τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ»,με το πλαίσιο να είναι «προκαθορισμένο στη βάση της κοινής δήλωσης Αναστασιάδη – Έρογλου του Φλεβάρη του 2014», χωρίς παρόλα αυτά να στηρίζει πουθενά αυτή του την πρόβλεψη.

Αν κάτι ισχύει στα σίγουρα αυτή τη στιγμή σε σχέση με το Κυπριακό, είναι πως ο ειδικός αντιπρόσωπος του ΟΗΕ για το ζήτημα, ο Νορβηγός πολιτικός Έσπεν Έιντε, έχει ήδη παραδώσει το χαρτοφυλάκιο στο Γενικό Γραμματέα Αντόνιο Γκουτιέρες αναχωρώντας τελεσίδικα για τη χώρα του, ενώ δεν υπάρχουν μέχρι τώρα ενδείξεις για το αν, πότε και ποιος θα επιλεγεί από τον ηγέτη και το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού για να τον αντικαταστήσει, καθώς και για τις εντολές, το περιεχόμενο και την κατεύθυνση των στόχων που θα του ανατεθούν.

Αυτό που έχει αλλάξει μετά την πρόσφατη αποτυχία των συνομιλιών να φτάσουν σε μια θετική κατάληξη, είναι πως το ομοσπονδιακό πλαίσιο επίλυσης του προβλήματος φαίνεται για πρώτη φορά να απασχολεί το διεθνή παράγοντα ως προς την ικανότητά του να αποτελέσει συμβιβαστική φόρμουλα. Με την Τουρκία να σέρνει το χορό άλλα και τους ΝΑΤΟϊκούς γενικά να μην απορρίπτουν μοντέλα συντήρησης της στρατικοποίησης, το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά έδωσε αφορμές σε πολλούς να αμφισβητήσουν καίρια τη μορφή λύσης που συζητείται από το 1977-79 και τις Συμφωνίες Κορυφής μεταξύ των τότε ηγετών.

Ο ΟΗΕ δείχνει να συμμερίζεται πως δεν μπορούν να γίνουν και πολλά αυτή τη στιγμή προς τη κατεύθυνση της επανέναρξης των συνομιλιών, με τις τελευταίες δηλώσεις του Έιντε να παραπέμπουν στις «πλευρές» για το αν και πότε θα μπει ξανά το νερό στο αυλάκι και με ποιους όρους. Η έκθεση δε του Οργανισμού που αναμένεται στην Κύπρο με μεγάλο άγχος, στην καλύτερη περίπτωση θα κατανέμει στα ίσα τις ευθύνες για την παταγώδη αποτυχία στην Ελβετία, με το ΑΚΕΛ και την ευρύτερη Αριστερά να εκφράζουν ανησυχίες για την αξιολόγηση της ελληνοκυπριακής πλευράς που ομολογουμένως έδειξε να παλινωδεί και να καρκινοβατεί εδώ και καιρό.

Ως εκ τούτων, ουδέν αναληθέστερο περί δήθεν πιθανής επανέναρξης των συνομιλιών για το Κυπριακό μέσα στο Φθινόπωρο, όπως «πληροφορεί» το κοινό του ο Ριζοσπάστης. Δεν υπάρχει καμιά διάθεση, ούτε από την Τουρκία και τους τουρκοκύπριους που νιώθουν δικαιωμένοι από τις εξελίξεις αλλά ούτε και από την ελληνοκυπριακή πλευρά που έχει πλέον μπει «με τα τσαρούχια» σε μια έντονη προεκλογική περίοδο, για ξεμπλοκάρισμα της διαδικασίας μέσα στο επόμενο διάστημα. Αυτή όμως, δεν είναι δυστυχώς η μόνη προκατασκευασμένη «είδηση» που σερβίρει ως γεγονός η εφημερίδα, χάρην εντυπώσεων.

Μύθος Νο2: Η ελληνοκυπριακή αστική τάξη που επιζητά συμφωνία

Ο συντάκτης του Ριζοσπάστη στο εν λόγω ρεπορτάζ, βλέπει κυριολεχτικά «φαντάσματα» περιγράφοντας ένα σκηνικό στο οποίο τάχα «η αστική τάξη της Κύπρου και τα κόμματά της προσπαθούν να πλασάρουν στο λαό τα οφέλη από τη «λύση» ενόψει των προεδρικών εκλογών του ερχόμενου Φλεβάρη». Για κάποιο λόγο που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, η εφημερίδα κάνει το άσπρο-μαύρο για την κατάσταση στο εσωτερικό της ελληνοκυπριακής κοινότητας, παρουσιάζοντας τα κόμματα της Δεξιάς ως «διαφημιστές» και υποστηρικτές της ομοσπονδιακής επανένωσης.

Κάτι τέτοιο εννοείται πως δεν ισχύει. Με εξαίρεση κάποια επιχειρηματικά στοιχεία ισχνής εμβέλειας και δυναμικής, η Εκκλησία που παραμένει ρυθμιστής στην πολιτική ζωή και την οικονομία του τόπου, από κοινού με την υπόλοιπη κυρίαρχη τάξη στην Κύπρο, δείχνουν ξεκάθαρα να βολεύονται με την παρούσα μορφή διχοτόμησης. Τόσο η «Ιερά Σύνοδος» και το «πιστό σκυλί» της, το ακροδεξιό ΕΛΑΜ, όσο και τα κόμματα που στηρίζουν την υποψηφιότητα του πολυεκατομμυριούχου Νικόλα Παπαδόπουλου[2], έχουν ήδη αποκηρύξει έμμεσα ή άμεσα τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, προτείνοντας ουσιαστικά αυτά που υιοθετεί σήμερα και το επίσημο ΚΚΕ.

Ενάντια στην συμφωνημένη μορφή λύσης τάσσεται και μια μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων αλλά και στελεχών του μεγαλύτερου κόμματος της Δεξιάς, του Δημοκρατικού Συναγερμού του Νίκου Αναστασιάδη, και ιδιαίτερα όσοι συνεχίζουν να «εμπνέονται» από τη δράση του ιδρυτή της «Χ» Γεώργιου Γρίβα στο νησί. Ενός φασίστα υπηρέτη του ιμπεριαλισμού που συνεχίζει αδιάλειπτα να τιμάται ως ήρωας από το νυν κυβερνών κόμμα παρά το έσχατό του δημιούργημα, την προδοτική ΕΟΚΑ Β΄ που έδρασε την περίοδο από το 1971 μέχρι το 1974 άνοιξε το δρόμο στην εισβολή και τη διαίρεση.

Μετά από όλα αυτά, είναι πραγματικά άξιο απορίας που ακριβώς έχει εντοπίσει ο συντάκτης του Ριζοσπάστη οποιαδήποτε προσπάθεια της κυρίαρχης τάξης να πλασάρει την ομοσπονδιακή λύση στο λαό ως ωφέλιμη και επιθυμητή, εν μέσω μάλιστα μιας όξυνσης του μαξιμαλισμού και του απορριπτισμού σε όλο το φάσμα της Δεξιάς και με φόντο την προεκλογική πλειοδοσία των κομμάτων της για το ποιοί εκπροσωπούν καλύτερα τα «ιδανικά και τις παρακαταθήκες» της εθνικόφρονης, κατά βάση αντικομουνιστικής και αντιτουρκοκυπριακής, παράταξης.

Μύθος Νο3: Η μέχρι τώρα βάση λύσης του Κυπριακού προνοεί δύο κράτη και είναι διχοτομική

Το «μίνι εγκεφαλικό» που γλιτώσαμε με τις προηγούμενες δύο μυθοπλασίες του Ριζοσπάστη, ίσως τελικά να μας είναι αναπόφευκτο με την κατάληξη του συγκεκριμένου ρεπορτάζ, όπως και όλων ανεξαιρέτως των σχετικών άρθρων της εφημερίδας τα τελευταία χρόνια, όπου προεξοφλείται περίπου ως νομοτέλεια πως οποιοδήποτε σχέδιο για ομοσπονδιακή επίλυση είναι «επί της ουσίας διχοτομικό» αφού δήθεν προβλέπει «δύο συνιστώντα κράτη».

Τα έγγραφα και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ στην αγγλική γλώσσα που περιγράφουν τη μορφή της συμφωνημένης λύσης, δεν μιλούν ασφαλώς για δύο κράτη αλλά για δύο πολιτείες (states) που θα συναποτελούν ένα ομόσπονδο κράτος με μία ιθαγένεια και μία εξωτερική παρουσία. Ομοσπονδίες με ισότιμες πολιτικά «πολιτείες», «κρατίδια» ή «δημοκρατίες» υπάρχουν πάρα πολλές παγκοσμίως. Στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του πλανήτη βρίσκεται σε γεωγραφικά ή και εθνικά προσδιορισμένες ομοσπονδίες συνιστούντων περιφερειών.

Είναι μάλλον σχετικά εύκολο για τον κάθε αντικειμενικό παρατηρητή, να προβλέψει τα πλαίσια στα οποία θα κινείται πλέον το Κυπριακό αν εγκαταλειφθεί για τον ένα ή τον άλλο λόγο η ομοσπονδιακή προοπτική της Κύπρου, με δεδομένο μάλιστα το δυναμικό ισχύος στην περιοχή που ασφαλώς βαραίνει προς την Άγκυρα. Η πορεία για θεσμική αναγνώριση της τουρκοκυπριακής πολιτείας σε διεθνές επίπεδο είναι άλλωστε τροχοδρομημένη είτε με λύση είτε χωρίς, με ένα παρατεταμένο πάγωμα των συνομιλιών να οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε λογικές δύο κρατών τα οποία θα ανταγωνίζονται στρατιωτικά και πολιτικά επί των ίδιων γεωπολιτικών ζητουμένων, όπως ακριβώς πράττουν για δεκαετίες Ελλάδα και Τουρκία.    

Οι συνεχόμενες αποτυχίες για εξεύρεση μιας κοινά αποδεκτής λύσης και για τις οποίες επιχαίρουν κάποιοι σε Κύπρο και Ελλάδα, δεν αναιρούν την στρατιωτική κατοχή και απομακρύνουν ακόμα περισσότερο την πιθανότητα ειρήνευσης στο νησί. Με τη μη λύση και τη συνέχιση της κατάστασης ως έχει, η Τουρκία δεν ενοχλείται ποσώς και έχει την ευκαιρία να εδραιώνει ανενόχλητη τις θέσεις της, συμπιέζοντας περεταίρω το τουρκοκυπριακό στοιχείο και επαπειλώντας σε μεγαλύτερο βαθμό τους ελληνοκύπριους.

Καταληχτικά, οποιεσδήποτε κινήσεις εκ μέρους της επίσημης ελληνοκυπριακής πλευράς με στόχο την «επανατοποθέτηση» του Κυπριακού σε μια βάση που δεν έχει συμφωνηθεί και δεν είναι συμβατή με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, θα γίνουν προφανώς δεκτές με πανηγυρισμούς τόσο στην Άγκυρα όσο και στα στρατηγεία του ΝΑΤΟ που σχεδίασαν την όλη διχοτομική εξέλιξη εξ αρχής. Κι αυτό επιτέλους θα πρέπει να «χωνευτεί» στο Ριζοσπάστη, την ηγεσία του ΚΚΕ και οποιαδήποτε άλλη διεθνιστική οργάνωση στην Ελλάδα θεωρεί πως η κατάρρευση των πρόσφατων συνομιλιών και η αμφισβήτηση της ομοσπονδιακής φόρμουλας, είναι καλά νέα για τον κυπριακό λαό στο σύνολό του.

 


[1] http://www.rizospastis.gr/story.do?id=9474592

[2]Ο Νικόλας Παπαδόπουλος, το γένος Λεβέντη εκ μητρός και υιός του Τάσσου Παπαδόπουλου, είναι υποψήφιος Πρόεδρος με τη στήριξη του «απορριπτικού» χώρου και έχει κατά τα φαινόμενα τις δικές του πιθανότητες για να εκλεγεί. Είναι υπέρ της «αλλαγής στρατηγικής» και της «επανατοποθέτησης» του Κυπριακού στοχεύοντας στο εθνικιστικό και αντιομοσπονδιακό ακροατήριο.  

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας