Το εσκεμμένο και προγραμματισμένο «φαλίρισμα» της Ελλάδας και η πραγματικότητα των εξοντωτικών μνημονιακών πολιτικών, που με θαυμαστή προθυμία εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, δημιούργησαν μια νέα κοινωνική τάξη, την οποία θα μπορούσαμε να ονομάσουμε (όχι επιτιμητικά) «τάξη των επαιτών». Άνθρωποι, δηλαδή, που ήταν κάποτε «νοικοκύρηδες», όπως λέει ο λαός, είχαν τη δουλειά τους, έβγαζαν ένα μεροκάματο ή είχαν ένα μηνιάτικο και έβγαζαν πέρα τις υποχρεώσεις τους, οικογενειακές και άλλες με το κεφάλι ψηλά.
Αυτοί οι άνθρωποι σήμερα, άνεργοι και φτωχοί, από το πρωί ως το βράδυ, δεν κάνουν άλλο από το να κυνηγούν τα επιδόματα-ελεημοσύνες και να συνωστίζονται παντού όπου βρίσκεται σε διαδικασία κάποια πρόσληψη εποχιακή, ολιγόμηνη, ελαστική, κλπ, με εξευτελισμένες αμοιβές.
Αυτοί οι άνθρωποι που θα ‘πρεπε να ‘ναι καθημερινά σε αγώνες μαζικούς και ανυποχώρητους για ανατροπή των πολιτικών που τους οδήγησαν σ’ αυτήν την κατάντια, καταπτοημένοι, μοιρολάτρες και υποταγμένοι έχοντας επιτρέψει να τους κλέψουν ακόμα κι αυτήν την ανθρώπινη περηφάνια και αξιοπρέπεια, δεν είναι καν ουραγοί σε αγώνες πολιτικούς – κοινωνικούς αλλά απόντες!!! Και το χειρότερο: Όταν καταφέρουν να εισπράξουν κάποιο επίδομα-βοήθημα για τη φτώχεια τους ή να βρουν μια προσωρινή δουλειά στη δουλοπαροικία που λέγεται «Ελλάς» , νιώθουν ευτυχισμένοι κι έτοιμοι να αποθεώσουν τα αφεντικά της δυστυχίας τους !!!
Πάνω, βέβαια, από τη νέα τάξη των «επαιτών» βρίσκεται η περίφημη «μεσαία τάξη», η οποία:
« Στην κλειδαρότρυπα σκυμμένη
και το χέρι στην τσέπη,
χρόνια τώρα περιμένει και βλέπει,
όμως την εμποδίζει ένα κλειδί!».
Η «μεσαία τάξη», η οποία, από ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, βρέθηκε να δίνει καθημερινό αγώνα για επιβίωση, υποταγμένη κι αυτή στην μοιρολατρική εκδοχή του «υπάρχουν και χειρότερα», με μεγάλα τμήματά της να περνούν καθημερινά στην αποκάτω τάξη των «επαιτών», χωρίς καμιά διάθεση, κι αυτή, να αντιδράσει , προσμένοντας κάποιο θαύμα ή επενδύοντας σε καμένα πολιτικά χαρτιά, σε χαρτιά που την οδήγησαν στην οικτρή κατάσταση που βιώνει.
Και, τέλος, πάνω από την τάξη των «επαιτών» και τη διαλυμένη «μεσαία τάξη» , βρίσκεται μια τάξη προνομιούχων, ένα κομμάτι της οποίας κερδοσκοπεί από την κρίση κι ένα άλλο κομμάτι της βιώνει την κρίση ως ένα απλό «τσίμπημα κουνουπιού».
Και δεν είναι μόνο αυτό: Παρά την οδυνηρή 9χρονη εμπειρία των μνημονίων, τα θύματα-πολίτες (σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις) εξακολουθούν να δίνουν συνολικά ένα 70% (περίπου) στα συστημικά κόμματα, στα κόμματα εκείνα που διέλυσαν τη χώρα, ξεπούλησαν την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία και εξαθλίωσαν τις λαϊκές τάξεις !!!
Αυτό σημαίνει πως η ελληνική κοινωνία έχει σοβαρό πρόβλημα. Πως ο πολιτικός μαζοχισμός έχει πλέον εγκατασταθεί για τα καλά στην ψυχολογία του Έλληνα κι αυτό είναι χειρότερο από κάθε άλλη ζημιά που έχει υποστεί η χώρα και ο λαός της.
Μέσα σ’ αυτήν την απελπιστική κατάσταση τα καθήκοντα προβάλλουν αυτονόητα και εκ των πραγμάτων για κάθε συνειδητό πολίτη – εκμεταλλευόμενο:
- Να κρατηθούν αταλάντευτα οι θέσεις μάχης από τους λίγους που ακόμα αγωνίζονται.
- Να αντιπαλεύουμε σκληρά, σε καθημερινή βάση, κάθε «κουρασμένη και αντεργατική φιλοσοφική θεωρία» αλλά και την προπαγάνδα και την πολιτική των εξουσιαστών.
- Να γίνουμε ο πιο αποφασιστικός εχθρός κάθε πολιτικής εξαπάτησης του λαού.
- Να δίνουμε, συνειδητά, παρουσία σε κάθε μορφής πολιτική-λαϊκή δράση όπου αυτή εμφανίζεται.
- Να προβάλλουμε την αναγκαιότητα συγκρότησης ενός «λαϊκού μετώπου», ενός νέου ΕΑΜ, που με αμεσο-δημοκρατικές διεργασίες βάσης θα γίνει μοχλός ριζικής κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής στη χώρα, δημιουργώντας, συγχρόνως, και την αναγκαία πολιτική του εκπροσώπηση.
«Η επανάσταση δεν είναι ένα φρούτο που θα πέσει όταν είναι ώριμο. Πρέπει να κουνήσουμε το δέντρο για να το κάνουμε να πέσει».
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
4-7-2018
Βαγγέλης Μητράκος
