Η φετινή ΔΕΘ φαινομενικά δεν έκανε κανέναν σοφότερο ούτε διαμόρφωσε κάποια νέα κατάσταση. Οι πολιτικοί χώροι είχαν κάνει τις επενδύσεις τους. Εναρμονισμένες με το κλίμα δεν απέδωσαν και έτσι όλοι περιορίστηκαν να ελπίζουν στην αποτυχία των άλλων. Αν όμως κάποιος ξύσει την επιφάνεια θα διαπιστώσει πως σ’ αυτήν τη διαδικασία εμφανίστηκαν ανορθογραφίες που με μια πρώτη ματιά φαίνονται περίεργες, έχουν όμως τις εξηγήσεις τους. Η κυβερνητική κατρακύλα συνεχίστηκε σε όλα τα επίπεδα, αφήνοντας τεράστια περιθώρια στην αντιπολίτευση, κι από τις δύο πλευρές.
…και χάσαν όλοι οι άλλοι!
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ είχε δημιουργήσει υψηλές προσδοκίες παροχών, εκφραζόταν και ένα άγχος να «ρεφάρει» για το καταστροφικό καλοκαίρι. Τελικά πρυτάνευσαν «ωριμότερες» σκέψεις: Ουσιαστικά δεν απευθύνθηκε στην κοινωνία (εκτός από τους φανατικούς του ΠΑΟΚ) καθώς πλέον υπάρχει επίγνωση της πλήρους κατάρρευσης της κυβερνητικής αξιοπιστίας. Απευθύνθηκε στους «θεσμούς», ξεκαθαρίζοντας πως δεν θα γίνει τίποτα χωρίς την έγκρισή τους και, κυρίως, στους Αμερικάνους. Ποτέ στην ιστορία αυτής της – πάντα εξαρτημένης – χώρας δεν έχει υπάρξει τέτοια επίδειξη υποτέλειας! Είναι φανερό πως η πολύπλευρη στήριξη από τον ξένο παράγοντα είναι το τελευταίο χαρτί των ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Μην το υποτιμούμε, είναι ένα πολύ ισχυρό χαρτί.
Ένα πρώτο παράδοξο είναι πως τόσο η κυβέρνηση όσο κι η ΝΔ είχαν επενδύσει, για διαφορετικούς λόγους, στους «μακεδονομάχους». Η ΝΔ πόνταρε σε ένα μαζικό συλλαλητήριο που θα συναντούσε σκληρή καταστολή. Σε ένα μαζικό, σκληρό συλλαλητήριο πόνταρε και η κυβέρνηση, ήδη με τα δημοσιεύματα των φερέφωνών της στον Τύπο προετοίμαζε ένα κλίμα «φασιστικού κινδύνου». Τελικά διαψεύστηκαν κι οι δύο, ελάχιστοι παραθρησκευτικοί με επικεφαλής έναν γραφικό καλόγερο και έναν ξεβράκωτο εθνικιστή δεν μπορούσαν να συγκροτήσουν αφήγημα «λαϊκού ξεσηκωμού», για «φασιστική εκτροπή» δεν το συζητάμε καν.
Αυτή που δεν διαψεύστηκε ουσιαστικά στις επενδύσεις της ήταν η Αριστερά καθώς… δεν επένδυσε και πολλά! Οι ανακοινώσεις και, κυρίως, η πρακτική των χώρων θα μπορούσαν να είναι οι περσινές, οι προπέρσινες κ.ο.κ.. Πολυδιάσπαση σε 4(!) διαφορετικές συγκεντρώσεις χωρίς στόχο στην πραγματικότητα, χωρίς να θέτουν τα νέα δεδομένα που θα συγκινούσαν. Η εξαφάνιση από τα ΜΜΕ των συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ και της Καμάρας ήταν αναμενόμενη, δεν έγινε όμως και κάτι να υποχρεωθούν για το αντίθετο.
Ενόχλησε ένας πισινός περισσότερο από μια ναυαρχίδα
Κι όμως υπήρχαν στοιχεία που θα μπορούσαν να προκαλέσουν πολιτική θύελλα και, ως έναν βαθμό, κινηματική έκφρασή της: Η μετατροπή της Θεσσαλονίκης σε αμερικανικό έδαφος είναι ένα γεγονός με ξεχωριστή σημασία. Μόνο οι συνειδητά εθελοτυφλούντες θεωρούν «τυχαία» την επιλογή των ΗΠΑ ως «τιμώμενη» χώρα. Στο λιμάνι της πόλης κυριαρχούσε η ναυαρχίδα του αμερικανικού 6ου Στόλου, το USS Mount Whitney, το τέρας που το 2011 ήταν το κύριο σκάφος διοικήσεως στη διεθνή επιχείρηση που είχε στηθεί κατά της Λιβύης, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ο, ουσιαστικός αρμοστής της χώρας, Τ. Πάιατ είχε το γενικό πρόσταγμα. Για πρώτη φορά πριν τον πρωθυπουργό, την έκθεση εγκαινίασε ουσιαστικά ο υπουργός εμπορίου των ΗΠΑ, Γ. Ρος ενώ το γενικό πρόσταγμα στον τομέα της «ασφάλειας» είχαν οι αμερικανικές υπηρεσίες.
Οι κυβερνητικές εξαγγελίες είχαν ως βασικό χαρακτηριστικό το «μικρό καλάθι» που κι αυτό θα υλοποιηθεί ΑΝ το επιτρέψουν οι θεσμοί και ΑΝ ξαναβγεί ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση. Το κύριο σημείο, ενδεικτικό λογικής και νοοτροπίας, ήταν η ανατριχιαστική δήλωση Τσίπρα για τους συνταξιούχους: «πάνω από τα 70 θα λιγοστεύουν και θα βοηθήσουν να λυθεί το πρόβλημα»! Φυσικά υπήρχαν τα ξεπουλήματα των ναυπηγείων, των υπόλοιπων λιμανιών κλπ. Το σκηνικό συμπληρώθηκε με γραφικότητες ποδοσφαιρικής φύσεως. Ο προφανής γελοίος λαϊκισμός ίσως δεν ήταν τόσο… για γέλια! Όπως δηλώθηκε κι από Τσίπρα κι από Καμμένο στις αρχές Οκτώβρη θα κατατεθεί νομοσχέδιο με το οποίο θα χαρίζονται 21,7 στρέμματα, ιδιοκτησίας του υπουργείου Άμυνας, στον Σαββίδη.
Τα δεδομένα αυτά δεν προκάλεσαν ανάλογες αντιδράσεις!
Γιατί άραγε;
Γιατί ενόχλησε περισσότερο η εικόνα του πισινού ενός ανεγκέφαλου από την εικόνα της ναυαρχίδας των δολοφόνων; Γιατί εντυπωσίασε η εικόνα ενός σαλεμένου καλόγερου και όχι η εικόνα των αμερικανών αξιωματούχων που συμπεριφέρονταν σαν επικυρίαρχοι; Γιατί συζητήθηκε τόσο πολύ η δήλωση ενός βουλευτή της ΝΔ για το ασφαλιστικό του Πινοσέτ περισσότερο από την δήλωση του ίδιου του πρωθυπουργού; Η συνολική εικόνα απογοήτευσης, πολυδιάσπασης και κινηματικής ύφεσης μπορεί να δικαιολογεί τα πάντα και να χρησιμοποιείται και για αυτόν τον σκοπό;
Οι περίεργες σιωπές της Δεξιάς…
Προφανώς και δεν περίμενε κανείς από τη δεξιά να διαμαρτυρηθεί για την μετατροπή της χώρας σε αποικία των ΗΠΑ. Αναμενόμενη ήταν η αντίδρασή της που θυμίζει την παραβολή του Ασώτου: για δεκαετίες υπάκουη και υποτακτική στους Αμερικάνους, τους βλέπει με πίκρα και παράπονο να σφάζουν τον «μόσχο τον σιτευτό» για τον …άσωτο Τσίπρα, τον παλιό «αντιιμπεριαλιστή» διαδηλωτή. Κατανοητή η πίκρα τους, κατανοητή όμως και η σιωπή. Η ΝΔ θα αποφύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι κάθε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και για πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους αλλά και για πρακτικούς. Προφανώς και συμφωνεί με την ουσία της επιλογής. Ταυτόχρονα φοβάται: Οι Αμερικάνοι με τις μυστικές υπηρεσίες τους μπορούν ανά πάσα στιγμή να τους τινάξουν στον αέρα με «διαρροές», λίγο άνοιξαν την στρόφιγγα με την υπόθεση Novartis και έγινε χαμός.
Δεν είναι ανεξήγητη ούτε η σιωπή για τη δήλωση του Τσίπρα για τους συνταξιούχους. Στο θέμα των συντάξεων η ΝΔ ελπίζει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ όλη τη βρώμικη δουλειά ώστε να αποφύγει η ίδια να κάνει ακριβώς τα ίδια. Άλλωστε σε τι ακριβώς να διαφοροποιηθεί όταν μια μέρα πριν ο βουλευτής της Κώστας Καραγκούνης είχε υμνήσει το ασφαλιστικό του …Πινοσέτ!
Οι (ακόμα) πιο περίεργες σιωπές της Αριστεράς…
Για την Αριστερά οι εξηγήσεις είναι λίγο πιο δύσκολες. Ας σκεφτούμε το σκηνικό: Μια κυβέρνηση που έχει περάσει δύο μνημόνια, έχει ακυρώσει ένα δημοψήφισμα, έχει καταπατήσει κάθε υπόσχεση και ελπίδα… πάει στη ΔΕΘ! Μετατρέπει τη Θεσσαλονίκη σε Ντιτρόιτ. Την ίδια στιγμή ο Τσίπρας κάνει την περίφημη δήλωση για τους συνταξιούχους, ανακοινώνει μέτρα – κοροϊδία, χαρίζει δημόσια περιουσία στον Σαββίδη!
Η «αριστερή πεπατημένη» λέει πως θα υπήρχε ξεσηκωμός! Θα χαλούσε ο κόσμος, έστω επικοινωνιακά, αρχικά κατά των αμερικανικής παρουσίας, ειδικά στην εποχή μας που οι Αμερικάνοι είναι έτοιμοι ν’ ανάψουν φωτιές στην ευρύτερη περιοχή. Τη μέρα που ο Tσίπρας υμνούσε τις «κοινές αξίες» του με τις ΗΠΑ και ο Καμμένος δήλωνε πως η «Ελλάδα υπάρχει μετά τον Β’ Παγκόσμιο χάρη στις ΗΠΑ», οι Αμερικανοί βομβάρδιζαν με βόμβες φωσφόρου τη Συρία.
Ο κόσμος δεν χάλασε, ούτε καν γρατζουνίστηκε. Όσα είπαμε για την υποχώρηση, την πολυδιάσπαση κ.λπ. φυσικά ισχύουν. Εξίσου όμως ισχύει πως πλέον είναι ολοφάνερη η υποτίμηση της ανάγκης αντιιμπεριαλιστικού κινήματος από μεγάλα κομμάτια της Αριστεράς. Το κάλεσμα στην συγκέντρωση της Καμάρας (για τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ ας μην το συζητούμε) υποτιμούσε τη σημασία της επιλογής των ΗΠΑ ως «τιμώμενη χώρα», την πολιτική και ιδεολογική διάσταση. Για μέρες ήταν ζήτημα αντιπαράθεσης ακόμα και το πέρασμα της πορείας από το Αμερικάνικο προξενείο!
Χώροι και ρεύματα της Αριστεράς στις ανακοινώσεις και την πρακτική τους, πριν και μετά, δεν αναφέρουν καν(!) τις λέξεις «Αμερικάνοι» και «ιμπεριαλισμός». Στα πρωτοσέλιδα αριστερών εντύπων αυτήν τη βδομάδα το γεγονός δεν υφίσταται, στην καθημερινή διαδικτυακή δραστηριότητα καταλαμβάνει υποπολλαπλάσιο χώρο από τον χαβαλέ με τις αηδιαστικές εικόνες των σαλεμένων «μακεδονομάχων».
Αυτά συνδέονται και με την αντιμετώπιση της κυβέρνησης. Τα ίδια κομμάτια της Αριστεράς συνεχίζουν στην πραγματικότητα να αντιμετωπίζουν με αμηχανία την κυβέρνηση. Όσο προχωρά η αποδόμησή της στην κοινωνία τόσο ορισμένοι φαίνεται να υποκύπτουν στο φόβο του «Κούλη»! Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός πως ενώ δικαιολογημένα χύθηκε άφθονο μελάνι για την δήλωση Καραγκούνη περί «ασφαλιστικού Πινοσέτ», η δήλωση του Τσίπρα για τους συνταξιούχους- που προφανώς έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία- ουσιαστικά πέρασε αντουφέκιστη; Πώς να εξηγηθεί το γεγονός πως όλο το Σαββατοκύριακο μεγάλο τμήμα της Αριστεράς ασχολήθηκε πολύ περισσότερο με μια γραφική σύναξη λίγων εκατοντάδων και όχι με έναν πρωθυπουργό που στο Βελλίδειο ξεπουλούσε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μια χώρα και τις ζωές και τις ελπίδες ενός λαού με πρωτοφανή κυνισμό;
Να μας ξαναενοχλήσουν οι ναυαρχίδες κι οι υποτακτικοί τους
Είναι φανερό πως δεν πρόκειται για «λάθη». Στο χώρο της Αριστεράς είναι υπαρκτή η άποψη πως δεν υπάρχει ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας και, κατά συνέπεια, δεν υπάρχει ανάγκη αντιιμπεριαλιστικού κινήματος για το σπάσιμο του κρίκου στην αλυσίδα. Το μόνο που υπάρχει είναι η βασική αντίθεση, οι κυρίαρχες αντιθέσεις (πάνω στις οποίες συγκροτούνται τα πολιτικά μέτωπα, μην ξεχνιόμαστε…) δεν υπάρχουν. Δεν είναι καινούργια άποψη, υπάρχει δεκαετίες και έχει ηττηθεί στο κίνημα και στην πραγματική ζωή στις μεγάλες καμπές της ταξικής πάλης και στις μεγάλες στιγμές του κινήματος. Από κει και πέρα η ιδεολογική διαπάλη υπάρχει και συνεχίζεται και είναι σεβαστό. Η συζήτηση πρέπει να γίνει μακριά από ηλιθιότητες για «νατοϊκές αριστερές» ή «πατριώτες που είναι κρυπτοφασίστες», ενδεικτικές του αρρωστημένου κλίματος που γέννησε η ήττα.
Οι ηγεσίες των κυριότερων σχηματισμών της Αριστεράς στα λόγια δεν υιοθετούν την άποψη ή και τη συμπεριφορά αυτή, στην πράξη όμως φαίνεται το αντίθετο, οφείλουν όλοι να πάρουν ξεκάθαρη θέση και κυρίως να την εκφράσουν έμπρακτα. Με απλά λόγια: Είναι δυνατόν απέναντι στην πρωτοφανή αμερικανοκρατία που έζησε η Θεσσαλονίκη να μην υπάρξει άμεση, ενωτική απάντηση; Να μην μετατραπεί η διαδήλωση στη ΔΕΘ σε μια μεγάλη αντιαμερικανική διαδήλωση που να συνδέει τα αιτήματα προτάσσοντας τον τρομερό κίνδυνο που εγκυμονεί για το λαό μας η πρόσδεση στο άρμα των ΗΠΑ;
Αντίστοιχα, στο θέμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Πλέον κανείς δεν μπορεί να μιλά με υπεκφυγές. Υπάρχουν δυνάμεις στην Αριστερά που θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στον χώρο μας και, κατά συνέπεια, δικαιούται να αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τη ΝΔ στο επίπεδο της πολιτικής; Θα εκφράσει η Αριστερά την βουβή αλλά συνεχώς διογκούμενη κοινωνική οργή θέτοντας με τους δικούς της όρους τον στόχο να συντριβεί αυτή η κυβέρνηση της υποταγής στους ιμπεριαλιστές, της βάρβαρης μνημονιακής πολιτικής αλλά και του πρωτοφανούς αμοραλισμού; Θα ξεκαθαρίσει η αριστερά πως κανένα δίλημμα «Αλέξης ή Κούλης» δεν υφίσταται γι’ αυτήν εφόσον εφαρμόζουν την ίδια πολιτική;
Όσο δεν δίνονται ξεκάθαρες απαντήσεις θα συνεχίσει η Αριστερά να παρακολουθεί αμήχανη επιτρέποντας στον ΣΥΡΙΖΑ να καταρρακώνει τις ιδέες και αξίες της Αριστεράς και στη Δεξιά και την Ακροδεξιά να καρπώνεται την κοινωνική δυσαρέσκεια. Η ανασύνθεση, ο ανασχηματισμός της προϋποθέτει φυσικά συμφωνία για τα «μεγάλα». Προϋποθέτει όμως και την ξεκάθαρη τοποθέτηση για το πολιτικό «τώρα», με κορωνίδες τα ζητήματα του ιμπεριαλισμού και της αριστερής απάντησης στην αστική πολιτική.
Αντί επιλόγου…
Πολλοί, είτε στο όνομα μιας «ανανέωσης» με άρωμα Βρυξελλών είτε στο όνομα της «επαναστατικής καθαρότητας» αυτές τις μέρες δυσφόρησαν με τα αντιιμπεριαλιστικά καλέσματα. «Επαρχιώτες» είπαν οι μεν, «εθνοπατριώτες» οι δε. Εξαιρετικά τα είπε σε ένα δημόσιο σχόλιό του το στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ, Θάνος Ανδρίτσος. Με την άδειά του…
«Είμαστε λιγάκι παραδοσιακοί, δε το αρνούμαι. Εδώ και σχεδόν ένα αιώνα, ότι αγαπήσαμε σε αυτό τον τόπο βρήκε πάντα εναντίον του τους Αμερικανούς. Για αυτό εμείς μάθαμε να αγαπάμε τους βιομηχανικούς εργάτες του κόσμου, τον Τζον Ριντ, τον Άλλεν Γκινσμπεργκ, την Αρίθα Φράνκλιν, τους Μαύρους Πάνθηρες, τον Μπομπ Ντίλαν, τα Μαρντι Γκρα της Νεας Ορλεάνης, το Ντιτρόιτ, τη Νέα Υόρκη, το μπατλ του L.A… Αλλά πάντα θα μισούμε την παγκόσμια υπερδύναμη, την αρχηγό των ιμπεριαλιστών, τη φόνισσα των λαών, τη γαμημένη Αστερόεσσα. Αυτή που κοσμεί τα πολεμικά αεροπλάνα, τα χρηματιστήρια και τα φέρετρα των θυμάτων του σύγχρονου καπιταλισμού. Αυτή, στα χρώματα της οποίας ντύθηκε ο τόπος μας. Εμείς είμαστε παραδοσιακοί και θεωρούμε ότι το κέντρο του αγώνα μας είναι η ήττα της υπερδύναμης».
Πηγή: kommon.gr
