Η καρδιά του Βασίλη Λάζαρη από το Σάββατο, 11 Μάη του 2019, έπαψε να χτυπά.
«Η Τέχνη», γράφει σε μελέτημα του, «πρέπει να υπηρετεί πάντα την Αλήθεια για να κερδίζει ολοένα την καταξίωση της… Η θεμελιακή όμως αυτή θέση οδηγεί στην ανάγκη θεώρησης της ίδιας της Αλήθειας, που οπωσδήποτε ο ορισμός της σαν συμφωνίας ανάμεσα στην ανθρώπινη νόηση και στην αντικειμενική πραγματικότητα δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν ολοκληρωμένος.
Γιατί ο τέτοιας λογής προσδιορισμός αναφέρεται απλώς σε κάποια σχέση μεταξύ ερμηνευτή και ερμηνευόμενου, και μάλιστα κατά πολύ γενικό τρόπο.
Όπως όμως και νάχει το πράγμα κάπως έτσι λογαριάζεται ο προσδιορισμός της Αλήθειας.
Η Αλήθεια είναι σε όλες τις περιπτώσεις σχετική, κατά την έννοια βέβαια ότι έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο, που όσο αφορά τις κοινωνικές πραγματικότητες προσδιορίζεται από ιστορικές συνθήκες, και το οποίο περιεχόμενο παύει να υπάρχει όταν οι ιστορικές συνθήκες μεταβληθούν…
Η Αλήθεια γενικά εκφράζεται πάντα μέσα από τη διαλεκτική πορεία του κόσμου- κι αν γίνεται λόγος συχνά για διαχρονικές αλήθειες, αυτές δεν είναι οπωσδήποτε υπερβατικές παρουσίες, αλλά συνιστάμενες των σχετικών αληθειών, γενικές έννοιες δηλαδή που από μόνες τους δεν μπορούν να υπάρξουν..» «Σημεία Τέχνης» Σύγχρονη Εποχή, 1983.
Αυτός ήταν ο Βασίλης, διαλεκτικός επί της ουσίας, τολμηρός και μεθοδικός μελετητής, εραστής της αποτελεσματικότητας, κομμουνιστής στις απόψεις του και την κοσμοθεωρία του.
Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1930. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και δούλεψε σε γυμνάσια και λύκεια για τριάντα χρόνια.
Ολόρθος στάθηκε και περήφανος περπάτησε κι όταν η χούντα των συνταγματαρχών τον απόλυσε από τη θέση του, για τα δημοκρατικά του φρονήματα, και τον άφησε έξω απ’ τη Δημόσια Εκπαίδευση ολόκληρη την εφταετία.
Γραμματέας της ΕΛΜΕ Αχαΐας χρόνια.
Μελετητής και τακτικός συνεργάτης σε εφημερίδες και περιοδικά πάνω σε ιστορικά, αισθητικά, κοινωνιολογικά και φιλοσοφικά θέματα μας παρέδωσε αξιόλογα έργα.
«Τελικός σκοπός του Ιστορικού», υπογραμμίζει στο «Η Πολιτική Ιστορία της Πάτρας», «δεν είναι να γίνουν γνωστές ορισμένες ομάδες ανθρώπων σε ορισμένες περιόδους, αλλά η ανθρωπότητα στην ολότητα της αντιπροσώπευσης της.
Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτός ο έσχατος σκοπός, χρειάζεται η γνώση του ερευνητή σε μερικότερες καταστάσεις, που αποτελούν εκφράσεις της γενικότερης ιστορικής Αλήθειας, μέσα σε ιδιαίτερους χώρους».
Για αυτό και ερεύνησε την Ιστορία της Πάτρας η οποία «χάνεται μέσα στο χρόνο και σμίγει τελικά με τη γοητεία των μύθων».
Έτσι από το 1986 μέχρι το 1990 εκδίδει το τετράτομο έργο του “Πολιτική Ιστορία της Πάτρας”, το 1996 η πραγματεία του “Οι ρίζες του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος” και το 2000 η μονογραφία του “Παναγιώτης Συνοδινός”, το 2002 το «Ο εμφύλιος πόλεμος στην Αχαΐα», το 2014 «Η Αχαΐα στην κατοχή»
Έχουν κυκλοφορήσει, εξάλλου, με δική του επιμέλεια, εισαγωγή και σημειώσεις, το 1998 και το 1999 σε τέταρτη έκδοση και σε δυο τόμους η “Ιστορία της πόλεως των Πατρών”, του Στέφανου Θωμόπουλου, και το 2001 το “Σχεδίασμα περί της Ανεξιθρησκίας”, του Ευγένιου Βούλγαρη.
Η εργασία του “Καποδιστριακή Πάτρα” έχει ως θέμα της τη θαυμαστή αναγέννηση της αχαϊκής πρωτεύουσας αμέσως μετά το τέλος της Επανάστασης του Εικοσιένα.
«Η Τέχνη», συνήθιζε να λέει, «δεν γεννήθηκε σαν πνευματική πολυτέλεια από δυνάμεις που είχαν περισσέψει.
Το ίδιο και η αγωνιστική στάση ζωής.
Γεννιούνται σαν ανάγκη για τη μπορεσύνη του ανθρώπου στις λυτρωτικές του αναζητήσεις».
Γι αυτό εξάλλου και εκεί, στο καμίνι των σκληρών αναμετρήσεων και των τολμηρών αναζητήσεων είναι και θα είναι παρών.
Και κάθε φορά θα πλάθει τα «τραγούδια του» για το μεγάλο σκοπό, θα τα δένει με τις πραγματικότητες των γύρω του όντων, με τις εσώτερες αλήθειες τους και με τις προεκτάσεις τους στο αινιγματικό και αόριστο μέλλον.
Πηγή: kommon.gr
