Αν το διακύβευμα των εκλογών ήταν η ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής ή η συνέχιση της, τότε η εκλογική μάχη θα αποκτούσε κρίσιμη σημασία. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Θέτουν τέτοιο ζήτημα, έστω και φραστικά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, όχι βέβαια.
Το χρέος θεωρείται δεδομένο, εκατοντάδες μνημονιακοί νόμοι απαράβατοι, η δημοσιονομική επιτήρηση και προσαρμογή αναγκαία, ο περιορισμός των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων απαραίτητος, όπως και οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας. Είναι ίδιοι; Όχι, η αντιπαράθεσή τους όμως περιορίζεται σε δευτερεύοντα ζητήματα εφαρμογής αυτής της πολιτικής. Στο ύψος «αύξησής» του κατακρεουργημένου κατώτατου μισθού, στις «αναγκαίες» προσλήψεις στο δημόσιο, στον αριθμό θέσεων στους παιδικούς σταθμούς, στον τρόπο καταστολής των κοινωνικών αντιδράσεων, στην ασφάλεια του πολίτη, στο πανεπιστημιακό άσυλο κ.α. Είναι φανερό ότι η ΝΔ σ ’αυτά θέλει μια πιο σκληρή εφαρμογή προσαρμοσμένη στις παραδοσιακές ακροδεξιές αντιλήψεις της, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μια πιο ήπια εφαρμογή για να δικαιολογεί την «αριστερή» του προέλευση και συνάμα πια την «σοσιαλδημοκρατική» του εξέλιξη.
Η αριστερά, που αμφισβητεί τουλάχιστον στα λόγια αυτή την πολιτική, δυνητικά θα μπορούσε να αποτελέσει τη δύναμη συσπείρωσης και οργάνωσης της κοινωνικής αντίδρασης ώστε να την αμφισβητήσει με προοπτική την ανατροπή της. Όμως, το κυρίαρχο στις μεγάλες και μικρές εκφράσεις της είναι οι αντιπαραθέσεις για να αποκτήσει το κάθε κόμμα ή κίνηση πολιτική και ιδεολογική υπεροχή. Η κοινή δράση για τα κοινωνικά προβλήματα της φτώχειας, της αποβιομηχανοποίησης και της ανεργίας, των λουκέτων στις επιχειρήσεις, της διάλυσης της αγροτικής παραγωγής παραμένει ζητούμενο, καθώς ο καθένας «στήνει» μια επιτροπή και επιδιώκει τη δική του άποψη. Ακόμη και στα ζητήματα, τα λεγόμενα εθνικά και του πολέμου και της ειρήνης, που με τις τελευταίες εξελίξεις αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, δεν υπάρχει σύγκλιση απόψεων. Κυριαρχεί μια αντισύριζα αντίληψη και λιγότερο η κυρίαρχη αντιιμπεριαλιστική και κάπου με εθνικιστική χροιά. Επίσης παρατηρείται η εμφάνιση αρχηγικών κομμάτων στην Αριστερά, με απήχηση μάλιστα σε ένα πολιτικό χώρο που η συλλογική διεύθυνση αποτελεί συστατικό στοιχείο. Ας μην αναρωτιέται κανείς μετά από όλα αυτά γιατί αυτή η εκλογική διαδικασία αφήνει αδιάφορο μεγάλο μέρος της κοινωνίας, δεν είναι η κοινωνική κόπωση, ούτε η ραστώνη του καλοκαιριού, είναι η απουσία ουσιαστικής αντιπαράθεσης και η ισχνή παρουσία της αριστερής αμφισβήτησης.
Οι εκλογές δεν θα λύσουν τα προβλήματα, ούτε το πρόβλημα εξουσίας σε αυτή τη φάση. Θα διαμορφώσουν όμως τις συνθήκες επιβολής αυτής της πολιτικής. Όσο πιο αδύνατες θα βγουν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις από τις εκλογές θα διευκολύνει τον αγώνα. Η Αριστερά, ξεπερνώντας τα υπαρξιακά προβλήματά της, εάν κάνει βήματα μπροστά σε κοινή δράση και συνεργασία θα ενισχυθεί η αμφισβήτηση της εφαρμοζόμενης πολιτικής και θα μεγαλώσει η κοινωνική αντίδραση δημιουργώντας προϋποθέσεις για θετικές εξελίξεις σε κρίσιμα ζητήματα του τόπου.
