Εργατικός Αγώνας

Οι άνθρωποι που μισούν όσο τίποτα άλλο τη δημόσια παιδεία, αποφάσισαν να την «αναβαθμίσουν»

Γράφει ο Δημήτρης Μητρόπουλος.

Στις 29/01 κατατέθηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Απ’ όλα τα προβλήματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης η κυβέρνηση έρχεται να αντιμετωπίσει τους «αιώνιους φοιτητές», κάποιες νεφελώδεις «ακαδημαϊκές προϋποθέσεις» και… την ανομία. Ακόμα και με τα μέτρα και τις προτεραιότητες της πολιτικής και της ιδεολογίας της, η κυβέρνηση της ΝΔ επιλέγει να εφαρμόσει ό,τι πιο καθυστερημένο, αντιδραστικό, χωροφυλακίστικο στοιχείο έχει να επιδείξει η Δεξιά.

Επιλέγει να φέρει τον χωροφύλακα στο Πανεπιστήμιο, και η ίδια, ως κρεοπώλης στον πάγκο του χασάπη, να κόψει μερικές δεκάδες χιλιάδες φοιτητών από τη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση για να γεμίσουν οι τσέπες των ιδιωτικών πωλητηρίων πτυχίων που ονομάζονται κολλέγια. Οι εκλεκτικές σχέσεις και συγγένειες άλλωστε, δεν κρύβονται.

Τα δύο φίλτρα που εισαγάγει, τη βάση εισαγωγής και τις μειωμένες επιλογές στο μηχανογραφικό, έρχονται να προστεθούν σε ένα ακόμα που νομοθετήθηκε πριν τα Χριστούγεννα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Την τράπεζα θεμάτων στις εξετάσεις της κάθε τάξης του Λυκείου, η οποία από την εμπειρία του 2013 όταν και εφαρμόστηκε, θα «ωθήσει» χιλιάδες μαθητές από το Λύκειο σε διετείς σχολές κατάρτισης. Οι οποίες και αυτές νομοθετήθηκαν πριν τα Χριστούγεννα.

Μα είναι λογικό όλοι να θέλουν να σπουδάσουν; Δε θέλουμε αποφοίτους επαγγελματικών σχολών;

Η απάντηση είναι ότι οι απόφοιτοι των ΑΕΙ έχουν τη μισή ανεργία από τους απόφοιτους των σχολών κατάρτισης, ΙΕΚ, ΕΠΑΛ κοκ. Η κυβερνητική προπαγάνδα αντιστρέφει την πραγματικότητα για να πείσει το λαό ότι έχουμε ανεργία γιατί έχουμε πολλούς αποφοίτους ΑΕΙ. Τα νούμερα όμως λένε το ανάποδο.

Στόχος του νομοσχεδίου είναι να συρρικνώσει τη δημόσια εκπαίδευση και να μεγαλώσει η πίτα για την ιδιωτική.

Δεύτερος στόχος είναι να τελειώνει με την όποια αμφισβήτηση μέσα στο πανεπιστήμιο. Και να συγκροτήσει το ακροατήριο της δεξιάς στην ατζέντα «ενάντια στην ανομία».

Η κυβέρνηση αποφεύγει να ομολογήσει τους στόχους της ανοιχτά. Με ψέματα, στρεβλώσεις, εμμονές και αρκετή απόσταση από την πραγματικότητα του λαού και των πανεπιστημίων, επιχειρεί να συγκροτήσει το λόγο της.

Πιο συγκεκριμένα:

Θέσπιση βάσης εισαγωγής. Στόχος, με βάση το Υπουργείο: Η διασφάλιση των ακαδημαϊκών προϋποθέσεων της επιτυχούς φοίτησης και της έγκαιρης ολοκλήρωσης των σπουδών.

Με βάση τα στοιχεία που υπάρχουν, περίπου το 10% των τμημάτων έχουν βάση κάτω από 6. Τα τμήματα αυτά είναι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, περιφερειακά τμήματα χαμηλής ζήτησης. Άρα η βάση εισαγωγής δε θα έχει σχεδόν καμία επίδραση στο πρόβλημα των ακαδημαϊκών προϋποθέσεων ή της έγκαιρης ολοκλήρωσης των σπουδών στα κεντρικά πανεπιστήμια των μεγάλων πόλεων. Απλά θα κλείσει πολλά περιφερειακά τμήματα. Το πρόβλημα των φοιτητών που λιμνάζουν έχει να κάνει με οικονομικούς-κοινωνικούς παράγοντες και όχι με ακαδημαϊκούς, όπως:

  • Πολλοί φοιτητές που θα περάσουν στα τμήματα στις μικρές πόλεις δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν μακριά από το σπίτι τους. Δηλώνουν το τμήμα για να περάσουν κάπου την πρώτη χρονιά και συνήθως ξαναδίνουν. Ακόμα κι έτσι όμως, χωρίς καμία στήριξη της πολιτείας σε εστίες, φοιτητική μέριμνα, χρηματοδότηση για έρευνα, αρκετοί από αυτούς τους εισακτέους θα σπουδάσουν και θα τελειώσουν τις σπουδές τους.
  • Το φαινόμενο των φοιτητών που λιμνάζουν δεν είναι τόσο έντονο σε σχολές με καλή επαγγελματική αποκατάσταση. Αντίθετα παρατηρείται περισσότερο σε τμήματα που η βάση τους απέχει από το να είναι κάτω από τη βάση, αλλά τα ποσοστά άνεργων αποφοίτων είναι μεγάλα (πχ τμήματα των λεγόμενων καθηγητικών σχολών, κοινωνικές επιστήμες).

Οι βάσεις στα Παιδαγωγικά τμήματα τη δεκαετία 2000-2010 ή στις αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές μέσα στην κρίση, ανέβηκαν από την κοινωνική προσδοκία για μια σταθερή δουλειά, όταν η μερική απασχόληση, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων και η ανεργία εκτινάχθηκαν.

Οι βάσεις σε πολλά περιφερειακά τμήματα ακολούθησαν ελεύθερη πτώση μετά το 2010, όταν με τις μνημονιακές πολιτικές, έγινε απαγορευτικό για πολλές οικογένειες να μπορούν να στηρίξουν τις σπουδές των παιδιών τους σε άλλες πόλεις.

Επομένως  η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται ένα υπαρκτό ζήτημα, τις χαμηλές βαθμολογίες κάποιων φοιτητών, για να κλείσει απλά κάποια τμήματα. Ταυτόχρονα με την ισοτιμία επαγγελματικών δικαιωμάτων ΑΕΙ με κολέγια, ωθεί όσους από αυτούς έχουν να διαθέσουν τα αντίστοιχα δίδακτρα ως πελατεία για τα κολέγια. Αν ήταν στοιχειωδώς ειλικρινές το ενδιαφέρον της κυβέρνησης για «το ακαδημαϊκό επίπεδο» και δε νομοθετούσαν ως  πλασιέ της ιδιωτικής εκπαίδευσης, οι ίδιες βάσεις εισαγωγής θα έπρεπε να ισχύουν και για όσους θέλουν να εγγραφούν στα κολέγια.

Το ακαδημαϊκό επίπεδο διασφαλίζεται από το πρόγραμμα σπουδών, τους καθηγητές, τους διαθέσιμους πόρους και μέσα σε φοιτητές, ερευνητές και καθηγητές. Θέλει στα αλήθεια το Υπουργείο να συγκρίνει το ακαδημαϊκό επίπεδο, όσον αφορά το εκπαιδευτικό προσωπικό για παράδειγμα του Τμήματος Ορυκτών Πόρων στα Χανιά που για διάφορους λόγους (άνοιξε άλλο παρεμφερές τμήμα, απουσία πολιτικής γύρω από τα μεταλλεύματα) είχε το 2020 βάση κοντά στο 3 (!!!) , με το ακαδημαϊκό επίπεδο του x college που διαφημίζει ο Άδωνις Γεωργιάδης;

Το χαμηλό επίπεδο είναι πρόβλημα αλλά πρώτον αφορά εξίσου και τα ιδιωτικά ιδρύματα που πουλάνε πτυχία και δικαιώματα χωρίς καμία διασφάλιση όρων. Δεύτερον είναι πολύ μεγαλύτερο το πρόβλημα του επιπέδου, αφορά μια πορεία από το δημοτικό και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αφορά όλες τις αποτυχημένες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων 3 δεκαετιών που στόχευαν στην εκπαίδευση δεξιοτήτων και όχι στη μόρφωση, μπορεί το υπουργείο να ρωτήσει και ακαδημαϊκούς σε σχολές με βάση όχι το 3, αλλά το 15!.

Μείωση επιλογών μηχανογραφικού. Στόχος, με βάση το Υπουργείο: Να εισάγονται περισσότεροι υποψήφιοι σε Τμήματα στα οποία επιθυμούν πραγματικά να σπουδάσουν.

Το μέτρο αυτό θα λειτουργήσει ενισχυτικά στη βάση εισαγωγής, δηλαδή σαν ένα μικρό αλλά υπαρκτό φίλτρο για τον αποκλεισμό χιλιάδων υποψηφίων από τα δημόσια ΑΕΙ. Από μαθηματικής και λογικής άποψης όμως ο ισχυρισμός του Υπουργείου δε βγάζει κανένα νόημα. Οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι διαγωνισμός ανάμεσα σε συγκεκριμένες θέσεις ανά τμήμα. Η Ιατρική Αθηνών θα ορίσει χ θέσεις και οι χ «καλύτεροι» μαθητές θα περάσουν Ιατρική. Θα υπάρχουν πολλαπλάσιοι μαθητές που ήθελαν Ιατρική αλλά λόγω των βαθμών τους θα δηλώσουν και τα τμήματα νοσηλευτικής, βιολογίας κοκ. Ελάχιστα πράγματα λοιπόν αλλάζουν στο «που επιθυμεί πραγματικά να σπουδάσει». Απλά κάποιοι πιο χαμηλόβαθμοι μαθητές θα ζυγίζουν τα οικονομικά των οικογενειών τους και αν δε μπορούν να σπουδάσουν πχ στη Δράμα στο Τμήμα Βιοτεχνολογίας θα αποφεύγουν να δηλώνουν τα περιφερειακά τμήματα. Με αποτέλεσμα αυτά να κλείσουν.

Θέσπιση ορίου φοίτησης. Στόχος, με βάση το Υπουργείο: Η βελτίωση του ρυθμού αποφοίτησης και η γρηγορότερη ενσωμάτωση  ανθρώπινου δυναμικού στην αγορά εργασίας.

Πιστεύει αλήθεια η Κεραμέως και οι υπόλοιποι άριστοι ότι υπάρχουν φοιτητές που τεμπελιάζουν και δεν τελειώνουν από βλακεία ή νεανική ανεμελιά, ενώ εκεί έξω τους περιμένει ανυπόμονα η αγορά εργασίας με υψηλούς μισθούς και καλές δουλειές;

Σήμερα οι λεγόμενοι «λιμνάζοντες φοιτητές» δεν δημιουργούν καμία αρνητική συνέπεια σε κανένα τμήμα. Ούτε κρατάνε θέσεις, ούτε κοστίζουν κάτι στο κράτος όπως βιβλία, φοιτητική μέριμνα κοκ. Όπως αναφέρθηκε είναι ένα φαινόμενο το οποίο έχει να κάνει με το πρόβλημα της υψηλής ανεργίας, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και κάθε θετικής προσδοκίας για απόφοιτους συγκεκριμένων τμημάτων, την αδυναμία οικογενειών να χρηματοδοτούν σπουδές σε μια άλλη πόλη, την ελλιπέστατη κρατική χρηματοδότηση για τη φοιτητική μέριμνα.

Το μόνο που θα καταφέρει η ρύθμιση αυτή είναι να διαγραφούν φοιτητές οι οποίοι για διάφορους αντικειμενικούς λόγους (οικονομικοί λόγοι, παράλληλη εργασία, οικογένεια) καθυστερούν να τελειώσουν.

Θέσπιση πανεπιστημιακής αστυνομίας. Στόχος, με βάση το Υπουργείο: Η αναβάθμιση του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος, ενός χώρου ελεύθερης διακίνησης ιδεών, απρόσκοπτης διεξαγωγής έρευνας και διδασκαλίας.

Η κυβέρνηση επιμένει σε ένα μέτρο που βρίσκει απέναντι το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας. Τα χυδαία κυβερνητικά σποτάκια παρουσιάζουν μια εικόνα προσβλητική για τους χιλιάδες φοιτητές και ακαδημαϊκούς. Δεν είναι η καθημερινότητα του Ελληνικού Πανεπιστημίου οι φωτιές, οι σύριγγες, τα χτισίματα καθηγητών. Στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο και αξιόλογη έρευνα γίνεται και διδασκαλία και όλα αυτά χωρίς την απαιτούμενη στήριξη από το κράτος. Η έρευνα και η διδασκαλία εμποδίζεται από την υποχρηματοδότηση, όχι από τους ακτιβισμούς του Ρουβίκωνα. Το «ακαδημαϊκό περιβάλλον» εμποδίζεται από τις περιστρεφόμενες πόρτες μεγαλοκαθηγητών, ΔΑΠιτών, κυβέρνησης, συμφερόντων, κι όχι από τις φοιτητικές αφίσες και το φοιτητικό συνδικαλισμό.

Πολύ περισσότερο όταν είναι σαφές σε όλους τους σχετικούς με τα Πανεπιστήμια ότι αυτά υποφέρουν από ένα οργανωμένο σύστημα εξαγοράς συνειδήσεων, παροχής σημειώσεων, μαζικών αντιγραφών, επιλεκτικών προσβάσεων σε μεταπτυχιακά, στοχευμένων χρηματοδοτήσεων προγραμμάτων, ακαδημαϊκών ανελίξεων, καθηγητικών κυκλωμάτων, το οποίο έχει επί χρόνια στήσει η κυβερνητική παράταξη στα ελληνικά Πανεπιστήμια. Αντί να αναγνωριστεί και να αντιμετωπιστεί αυτή ακριβώς η γάγγραινα που εξευτελίζει το ελληνικό Πανεπιστήμιο, προκαλείται ένας άνευ προηγουμένου ηθικός πανικός, με ψέματα, συκοφαντίες, διαστρεβλώσεις, χυδαιότητες, δίνοντας τη χαριστική βολή στην ελληνική ανώτατη εκπαίδευση και “δικαιολογώντας” τα αδικαιολόγητα.

Έχει αποκαλυφθεί για παράδειγμα πλήρως, ότι ποινικά προβλήματα όπως το εμπόριο ναρκωτικών γίνεται κυρίως έξω από το πανεπιστήμιο με την αστυνομία όχι απλώς θεατή, αλλά ενορχηστρωτή μιας συντεταγμένης κίνησης να φέρει την πρέζα και το εμπόριό της γύρω από τα ΑΕΙ.

Προβλήματα συμμοριτισμού και μηδενιστικής βίας, που έχουν εκφραστεί εντελώς μειοψηφικά και σε 2 πανεπιστημιακά κτίρια – από τα δεκάδες – στο κέντρο της Αθήνας, είναι κοινωνικά προβλήματα και όπως δε λύνονται με την καταστολή στις γειτονιές της Αθήνας, δε θα λυθούν και στην ΑΣΟΕΕ. Οι μπάρες, η αστυνομία, οι κάμερες, όπως δεν έλυσαν τα προβλήματα δολοφονιών σε κολέγια και σχολεία στις ΗΠΑ από «μοναχικούς λύκους», δε θα τα λύσουν κι εδώ.

Μετά το συγκεκριμένο νομοσχέδιο σειρά έχουν δύο ακόμα νομοσχέδια. Ένα για την αξιολόγηση και την αυτονομία της σχολικής μονάδας. Ένα κρίσιμο βήμα για να εμπορευματοποιηθεί ακόμα περισσότερο – έως και να έρθει το κουπόνι – το σχετικά Δημόσιο αλλά καθόλου Δωρεάν σχολείο. Και ένα νομοσχέδιο για ένα νέο Νόμο Πλαίσιο για τα ΑΕΙ και την αναγνώριση ξένων πανεπιστημίων, το οποίο κι αυτό θα ωθεί ακόμα περισσότερο τα ΑΕΙ, μέσω της αξιολόγησης πάντα, στην αναζήτηση  χρηματοδοτήσεων.

Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θέλει να επιταχύνει. Θεωρεί ότι έχει το συσχετισμό στην κοινωνία «για τις αναγκαίες τομές στην παιδεία». Μισεί τη δημόσια εκπαίδευση όσο τίποτα, δουλεύει ανοικτά και κυνικά για τους επιχειρηματικούς κύκλους των κολλεγίων, επιδίδεται σε όργιο συκοφάντησης και χυδαιολογίας ενάντια στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, τους φοιτητές, τους καθηγητές, τους πρυτάνεις.

Οι κινητοποιήσεις μπορούν να καθυστερήσουν αυτήν την πολιτική. Πρέπει να συνεχιστούν και να μαζικοποιηθούν.

Και ταυτόχρονα να συγκροτηθεί ένας πειστικός λόγος για την ανάγκη στήριξης της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας.

 

Πηγή: antapocrisis.gr

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας