Εργατικός Αγώνας

Στη συνάντηση Τραμπ – Πούτιν κέρδισε ο Νετανιάχου

Του Juan Cole.

Το κοινό ήταν απόλυτα εξοργισμένο και σοκαρισμένο από την στάση του Ντόναλντ Τραμπ στο Ελσίνκι. Ο Αμερικανός πρόεδρος παραβίασε όλες τις αρχές της επιθετικής στάσης των ΗΠΑ.

Κάθισε δίπλα στον Βλαντιμίρ Πούτιν, ηγέτη μιας αντίπαλης δύναμης, δείχνοντας ότι η Ρωσία είναι φιλική χώρα. Υποστήριξε την πλευρά του Πούτιν όσον αφορά τις αξιολογήσεις της CIA, της NSA και άλλων υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ. Αρνήθηκε ότι η Ρωσία επιχείρησε να επηρεάσει το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών του 2016. Δεν δέχτηκε να πιέσει το Ρώσο πρόεδρο για την προσάρτηση της Κριμαίας, για τις συγκρούσεις στα σύνορα με την Ουκρανία, για τη δηλητηρίαση των επικριτών του όσο ήταν στη Μεγάλη Βρετανία ή με τα μέτρα που λαμβάνει ο Πούτιν ενάντια στα ΜΜΕ και τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Η συμπεριφορά του Πούτιν έχει υπάρξει αμφιλεγόμενη, όμως υπάρχει κάτι βαθιά υποκριτικό στην αμερικανική ελίτ που τώρα προσποιείται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν συνεργάζονται διαρκώς με ανθρώπους όπως ο Πούτιν.

Για παράδειγμα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου: Είναι ένοχος για τις ίδιες σχεδόν παραβάσεις για τις οποίες κατηγορείται και ο Πούτιν. Ο Νετανιάχου υποστήριξε ανοιχτά τους υποψήφιους του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος το 2012 και το 2016. Παρενέβη στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ ζητώντας επίμονα από το Κογκρέσο να ανατρέψει τη Συμφωνία για τα Πυρηνικά του Ιράν.

Στην πραγματικότητα ο Νετανιάχου ήταν ένας από τους βασικούς ασκούντες επιρροή από το εξωτερικό, πιέζοντας τον Τραμπ να κάνει μια «μεγάλη συμφωνία» με τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Φημολογείται ότι πίεσε για την άρση των κυρώσεων των ΗΠΑ προς τον Πούτιν, με αντάλλαγμα να ασκηθεί πίεση από τον Πούτιν για την απομάκρυνση του Ιραν από τη Συρία. (Σε αυτό το σενάριο ο Νετανιάχου βγαίνει κερδισμένος, αλλά οι ΗΠΑ δεν κερδίζουν απολύτως τίποτα σαν αντάλλαγμα σε σχέση με την αναγνώριση της προσάρτησης της Κριμαίας)

Ο Νετανιάχου έχει κατασκοπευτικά δίκτυα που δρουν εναντίον των ΗΠΑ, πολύ πιο επιθετικά από αυτά που δρουν σε ευρωπαϊκές χώρες.

Αυτή την περίοδο βρίσκεται σε διαδικασία προσάρτησης της Παλαιστινιακής Δυτικής Όχθης, με επιχειρήματα τα οποία στηρίζονται πολύ λιγότερο στο διεθνές δίκαιο σε σχέση με αυτά που παρουσίασε ο Πούτιν για την Κριμαία. Είναι πρόεδρος ενός κράτους-Απαρτχάιντ, όπου 4,5 από τα 12,5 εκατομμύρια ανθρώπων που βρίσκονται υπό τον έλεγχο της ισραηλινής κυβέρνησης δεν έχουν κράτος και φρουρούνται από τον ισραηλινό στρατό. Ο Νετανιάχου είναι υπεύθυνος ακόμα και για δηλητηριάσεις ανθρώπων.

Στη συνάντησή του με τον Πούτιν στο Ελσίνκι, ο Τραμπ μίλησε με λυρισμό για το πόσο κοντά βρίσκονται οι ΗΠΑ με το Ισραήλ και αποφάνθηκε ότι το Ιράν θα έπρεπε να απομακρυνθεί από τη Συρία. Κανείς όμως στις ΗΠΑ δεν διαμαρτύρεται για αυτή την κολακεία.

Στην Ουάσινγκτον είναι εντάξει να κατηγορούν τον Τραμπ για προδοσία (στην πραγματικότητα δεν γίνεται να μιλάμε για προδοσία, αφού οι ΗΠΑ δεν βρίσκονται σε πόλεμο με τη Ρωσία) ή για το ότι τα πήγε καλά με τον Πούτιν παρά τα αδικήματα του τελευταίου. Αλλά θα αποτελούσε πολιτική αυτοκτονία να ασκήσουν κριτική στις παρεμβάσεις του Νετανιάχου στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, στην επιθετική κλοπή της παλαιστινιακής γης ή για το ότι το Ισραήλ έστησε μία σύγκρουση των ΗΠΑ με το Ιράν.

Όμως δεν υπάρχει ρωσικό λόμπι στο εσωτερικό των ΗΠΑ, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα να χτυπάς τον Πούτιν. Υποκρισία.

 

Πηγή: info-war.gr

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας