Επιμέλεια: Παναγιώτης Ζαβουδάκης.
Το τελευταίο διάστημα η Ευρώπη που αυτοαποκαλείται “κοιτίδα του ανθρωπισμού” παρακολουθεί “έκπληκτη” και οπωσδήποτε αμέτοχη τη σφαγή των Κούρδων της Συρίας από τον τουρκικό στρατό μετά τη συμφωνία ΗΠΑ-Τουρκίας που σιωπηρά επιτεύχθηκε. Παρά τις ένθεν κακείθεν “καταγγελίες” της σφαγής και των φρικαλεοτήτων κατά αμάχων, δημοσιογράφων και πολιτικών, η Δύση εκφράζει μια θολή “συμπάθεια” και απροσδιόριστη “συμπαράσταση” στα θύματα χωρίς να συγκρούεται με τους θύτες.
Με απαράμιλλο ηρωισμό οι μαχητές των YPG (Yekîneyên Parastina Gel : Μονάδες Προστασίας του Λαού) αντιστέκονται στην πολεμική μηχανή που εξαπέλυσε εναντίον τους το καθεστώς Ερντογάν και περνούν μάλιστα στην αντεπίθεση ανακαταλαμβάνοντας στρατηγικές περιοχές, όπως το Ρας αλ-Αΐν, που είχαν χάσει τις πρώτες μέρες της επιδρομής .
Το σημείο που με τα μέχρι στιγμής δεδομένα αλλάζει τις ισορροπίες στην πολύπαθη περιοχή είναι αυτό που πριν χρόνια θα φάνταζε αδιανόητο: η κατ’ αρχήν συνεννόηση ανάμεσα στους Κούρδους μαχητές και τη συριακή κυβέρνηση με την οποία έχουν μεγάλες και μακρόχρονες αντιπαραθέσεις. Ας μη ξεχνάμε πως στην προσπάθεια τους για ανεξαρτητοποίηση από τη Συρία, οι Κούρδοι συμμάχησαν με τις ΗΠΑ και πολέμησαν στο πλευρό των αμερικάνων κόντρα στο ISIS. Όλα αυτά μέχρι που οι ΗΠΑ, έχοντας πετύχει τα δικά τους σχέδια, “άδειασαν” κατά την προσφιλή τους συνήθεια τους συμμάχους τους προσφέροντας τα κεφάλια τους δώρο στους σφαγείς του Ερντογάν.
Παρά την δική τους αυτοτελή άμυνα, οι Κούρδοι μαχητές ξέρουν πως οι “Δαβίδ” σπάνια νικούν τους “Γολιάθ”. Τους αποκρούουν αλλά δεν τους κατατροπώνουν. Έτσι πέρασαν σε μια (προσωρινή;) συμμαχία με τις συριακές ένοπλες δυνάμεις ενώνοντας τις δυνάμεις τους μπροστά στον κοινό εχθρό ο οποίος επιθυμεί και την κατάλυση –ή έστω τον περιορισμό- της συριακής κυριαρχίας αλλά κυρίως την εξαφάνιση των Κούρδων από την περιοχή.
Ήδη η συνεργασία αυτή δείχνει να προχωρά καθώς συριακές δυνάμεις έχουν ήδη φτάσει στην πόλη Μανμπίτζ με στόχο να ανακοπεί η προέλαση των τουρκικών δυνάμεων. Μάλιστα έγιναν δεκτοί με εγκαρδιότητα από τους Κούρδους που ανέμιζαν κουρδικές και συριακές σημαίες , γεγονός αν μη τι άλλο αδιανόητο πριν από λίγο καιρό.
Η συμφωνία, που όλα δείχνουν πως προχώρησε με τις ευλογίες –αν όχι την παρότρυνση- της Ρωσίας, φαντάζει αρκετά δύσκολη και λεπτή. Μένουν να λυθούν πολλά ακανθώδη ζητήματα. Το πρώτο είναι η απαίτηση της Συρίας να παραδώσουν οι Κούρδοι τον βαρύ οπλισμό τους και να ενταχθούν στη συριακή πολιτοφυλακή. Το δεύτερο είναι το μετέπειτα καθεστώς των κουρδικών περιοχών, αν θα παραμείνουν υπό συριακό έλεγχο ή θα δοκιμαστεί μια μορφή ομοσπονδίας ανεξάρτητων και αυτοδιαχειριζόμενων περιοχών.
Όλα αυτά θα απασχολήσουν τις εμπλεκόμενες πλευρές το επόμενο διάστημα. Αυτό που απασχολεί σ’ αυτή τη φάση τους Κούρδους μαχητές είναι το σταμάτημα της γενοκτονίας στην οποία έχει επιδοθεί ο τουρκικός στρατός και οι παραστρατιωτικές συριακές ομάδες που η Άγκυρα εκπαιδεύει και εξοπλίζει. Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του ηγέτη του HSD[1] Μασλούμ Άμπντι ότι «αν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε έναν συμβιβασμό και μια γενοκτονία, θα διαλέξουμε με βεβαιότητα τη ζωή για τον λαό μας».
Ώστε οι Κούρδοι άλλαξαν “προστάτη” όπως ισχυρίζονται κάποιοι; Ο στόχος των Κούρδων της Συρίας ήταν και είναι η διακριτή παρουσία τους μέσα στο συριακό κράτος που θα σέβεται πλήρως την εθνικότητα, τη γλώσσα και τις ιδιαιτερότητές τους. Οι ΗΠΑ εκμεταλλεύτηκαν αυτό τον σκοπό και έταξαν στους Κούρδους ανεξαρτησία από τη Συρία με την προϋπόθεση να ταχθούν στο πλευρό τους οι Κούρδοι πολιτοφύλακες. Οι Κούρδοι το έπραξαν και ο ιμπεριαλισμός τους πούλησε στους χειρότερους εχθρούς τους, σ΄ εκείνους που δεν θα σταματήσουν μέχρι να πέσει νεκρό και το τελευταίο έμβρυο αυτού του λαού. Οι Κούρδοι μαχητές έβαλαν πάνω από τον τελικό στόχο, την ανεξαρτησία, τον πρωταρχικό, δηλαδή την επιβίωση. Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό; Ποιος μπορεί να κατηγορήσει ένα λαό που αγωνίζεται για την επιβίωσή του σε συνθήκες που ο ιμπεριαλισμός του το απαγορεύει; Μήπως οι ίδιοι που κατηγόρησαν τη Σοβιετική Ένωση επειδή προσπάθησε να καθυστερήσει τους Ναζί για να ετοιμαστεί για την αναπόφευκτη μάχη;
Αυτούς που, από την ασφάλεια του καναπέ τους, περιφέρονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κάνουν επίδειξη αντιιμπεριαλιστικής “καθαρότητας” αποκαλώντας τους Κούρδους μαχητές “όργανα των ΗΠΑ” θα τους ξεβράσει η Ιστορία. Όπως ξέβρασε και τους τροτσκιστές “προγόνους” τους που κατηγορούσαν τη Σοβιετική Ένωση για “σύμπραξη” με τη ναζιστική Γερμανία.
Αντί επιλόγου, θα ήθελα να κλείσω με την άποψη που δημοσιεύεται στο φύλλο της Δευτέρας 14/10/2019 της «Εφημερίδας των Συντακτών» με τίτλο «Το μη χείρον…» . Χωρίς κανένα άλλο σχόλιο:
Το μη χείρον…
Παρά την ηρωική τους αντίσταση, με αποκορύφωμα τη χθεσινή εξευτελιστική για τον υπερόπτη Ερντογάν ανακατάληψη της πόλης Ρας αλ-Αϊν, ήταν σαφές από την πρώτη στιγμή της τουρκικής εισβολής ότι οι Κούρδοι της Συρίας ήταν υποχρεωμένοι να προχωρήσουν σε μια οδυνηρή συμφωνία με τον Ασαντ: να διαλέξουν, όπως είπε χθες και ο ηγέτης των αραβοκουρδικών δυνάμεων, ανάμεσα στον συμβιβασμό και τη γενοκτονία του λαού τους.
Και έτσι, οι Κούρδοι πολιτικοστρατιωτικοί διοικητές της Ροζάβα άνοιξαν τον δρόμο για την επιστροφή των δυνάμεων του Ασαντ στη φλεγόμενη τουρκοσυριακή μεθόριο, εμποδίζοντας τα επεκτατικά, νεο-οθωμανικά σχέδια του Τούρκου προέδρου για σταδιακή εθνοκάθαρση του κουρδικού στοιχείου και ενθυλάκωση ολόκληρης της βορειοανατολικής Συρίας.
Προφανώς, οι προδομένοι και πάλι από τους Αμερικανούς συμμάχους τους Κούρδοι δεν είχαν την πολυτέλεια να περιμένουν την –ούτως ή άλλως αμφίβολη– επίδραση των αμερικανικών και ευρωπαϊκών κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας.
Ξέρουν καλά, από τη γεμάτη αντίστοιχες τραγωδίες και «αδειάσματα» των Δυνατών μακραίωνη Ιστορία τους, ότι οι λύκοι δεν σταματιούνται με εκκλήσεις και ημίμετρα. Και σίγουρα δεν περίμεναν κάποιο αποτέλεσμα από την όψιμη, κατόπιν εορτής, απόφαση της Γερμανίας, της Ολλανδίας και άλλων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να παγώσουν τις εξαγωγές οπλικών συστημάτων προς την ήδη οπλισμένη ώς τα δόντια Αγκυρα.
Οταν ο ουρανός βρέχει φωτιά, όταν οι μισθοφόροι τζιχαντιστές που τώρα πολεμούν κάτω από τα λάβαρα του Ερντογάν δολοφονούν αδιακρίτως και το διακύβευμα είναι η επιβίωση εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων, που γλίτωσαν από τους παράφρονες του «Ισλαμικού κράτους» για να ξαναβρεθούν επήλυδες και κυνηγημένοι, τα περιθώρια για παζάρια εκμηδενίζονται.
Προφανώς, είναι πολύ νωρίς για να προβλέψουμε τις επιπτώσεις των τελευταίων κοσμογονικών εξελίξεων. Αλλωστε δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι η κουρδο-συριακή συμφωνία θα σημάνει το τέλος της τουρκικής εισβολής και πολύ περισσότερο της συνεχιζόμενης σε τρία μέτωπα σύρραξης στη Συρία.
Το μόνο σίγουρο είναι πως οχτώ χρόνια μετά την έναρξη του συριακού «εμφυλίου» όλα δείχνουν ότι πλησιάζουμε σιγά σιγά σε οριστική διευθέτηση, με αδιαφιλονίκητο πλέον νικητή τον Ασαντ και τους συμμάχους του, τη Ρωσία και το Ιράν. Χρειάστηκε, δυστυχώς, να σκοτωθούν κάπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι, μαχητές και άμαχοι, και να ξεριζωθούν πάνω από έντεκα εκατομμύρια για να επιστρέψουμε ξανά περίπου στην αφετηρία του 2011.
Ας το θυμηθούμε αυτό, την επόμενη φορά που οι επαγγελματίες ανθρωπιστές της Εσπερίας αποφασίσουν να αναμειχθούν στα εσωτερικά της επόμενης μικρής χώρας για να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά συμφέροντά τους, που ουδεμία σχέση έχουν με τα όποια ιδεώδη επικαλούνται.
[1] HSD (ή SDF ή QSD): Προέρχεται από τις κουρδικές λέξεις Hêzên Sûriya Demokratîk και σημαίνει “Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις”. Το HSD είναι μια πολυεθνική και πολυθρησκευτική συμμαχία μεταξύ Κούρδων, Αράβων, Ασσυρίων, Αρμενίων, Τουρκμένων και Καυκάσιων πολιτοφυλάκων που δημιουργήθηκε το 2015 κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Συρία.
