Η ανακάλυψη ενός Συριακού διαβατηρίου στον τόπο μιας από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι προκάλεσε αναταραχή στον ευρωπαϊκό Τύπο και τους δεξιούς πολιτικούς της ηπείρου.
Το έγγραφο, που βρέθηκε κοντά στο σώμα ενός από τους βομβιστές αυτοκτονίας και είχε εκδοθεί από τις ελληνικές αρχές της Λέρου στις 3 Οκτωβρίου 2015, εγείρει υποψίες ότι κάποιοι από τους δράστες μπορεί να ήταν τζιχαντιστές που ταξίδεψαν από τα πεδία μάχης της Συρίας στην Ευρώπη παριστάνοντας τους πρόσφυγες.
Αν και η ταυτότητα του πραγματικού κατόχου του διαβατηρίου παραμένει ακόμη άγνωστη (το έγγραφο θα μπορούσε να έχει κλαπεί), η ξενοφοβική δεξιά προσπαθεί ήδη να αξιοποιήσει την είδηση για να αποκομίσει πολιτικό κέρδος.
Το Σάββατο, η νέα δεξιά κυβέρνηση της Πολωνίας απέρριψε τους σχεδιασμούς της ΕΕ να ανακουφίσει τη συνεχιζόμενη προσφυγική κρίση με την ανακατανομή των αιτούντων άσυλο στα κράτη-μέλη. Ο υπουργός της χώρας αρμόδιος για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις δήλωσε ότι «η Πολωνία πρέπει να διατηρήσει τον πλήρη έλεγχο των συνόρων, του ασύλου και της μετανάστευσης».
Ο Χορστ Ζεεχόφερ, ο συντηρητικός πρωθυπουργός της Βαυαρίας και βασικός σύμμαχος της Άνγκελα Μέρκελ, δήλωσε ότι «πρέπει να γνωρίζουμε ποιος ταξιδεύει μέσα στη χώρα μας. Εκτός από περισσότερα μέτρα ασφαλείας, χρειαζόμαστε και αυστηρότερο έλεγχο των ευρωπαϊκών αλλά και των εθνικών συνόρων».
Φυσικά, όλοι κρατάμε την αναπνοή μας καθώς οι ακροδεξιοί είναι βέβαιο ότι θα εντείνουν τη λεκτική και σωματική βία κατά των μουσουλμάνων και των προσφύγων στο επόμενο διάστημα.
Αν η Ευρώπη ακολουθήσει τώρα τα βήματα αυτών των ξεδιάντροπων εμπόρων του φόβου και της εθνικιστικής μισαλλοδοξίας, αυτό θα είναι το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσε να κάνει. Θα δώσει τους εξτρεμιστές ακριβώς αυτό που ψάχνουν: την όξυνση των εσωτερικών εντάσεων, την οριοθέτηση των επιθέσεων ως μέρος μιας θρησκευτικής σύγκρουσης, καθώς και το κλείσιμο των συνόρων της Ευρώπης στις εκατοντάδες χιλιάδες των ανθρώπων που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο στη Συρία και το Ιράκ.
Η αλήθεια είναι ότι η ρητορική και οι στόχοι της ξενοφοβικής δεξιάς της Ευρώπης και οι θρησκευτικοί εξτρεμιστές του ISIS αλληλοτροφοδοτούνται σε έναν φαύλο κύκλο.
Κάθε φορά πουπραγματοποιείται μια τρομοκρατική επίθεση, αυξάνει η υποστήριξη προς τη δεξιά που μάχεται τους μετανάστες. Και σε οποιοδήποτε μέρος της Ευρώπης οι ξενόφοβοι βρουν το θάρρος να επιτεθούν ή να χλευάσουν τους μουσουλμάνους, οι τζιχαντιστές το παρουσιάζουν ως ένα ακόμη επιχείρημα για την αιτιολόγηση και τη στρατολόγηση σε ιερό πόλεμο εναντίον των απίστων και των σταυροφόρων.
Το μόνο που μπορεί να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο είναι να τον ξεπεράσουμε: με το να αρνηθούμε να παραδοθούμε στο φόβο, τις αιτιάσεις και των δυο πλευρών, τις εκκλήσεις για κλείσιμο των συνόρων, την περαιτέρω κατάργηση των πολιτικών ελευθεριών και τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας.
Η αλληλεγγύη παραμένει το μοναδικό και το μεγαλύτερο όπλο μας ενάντια στην τρομοκρατία. Όπως σημειώνει ο ακτιβιστής της Αραβικής Άνοιξης Λαγιάντ Αλ Μπαγκντάντι -που φλυαρεί διαρκώς μέσα σε εκατοντάδες λογαριασμούς τζιχαντιστών και ισλαμιστών στο Twitter- «Τίποτα δεν νευριάζει τους ισλαμιστές εξτρεμιστές» περισσότερο από το «να βλέπουν [την Ευρώπη] πολύ ανθρώπινη, να απαντά ηθικά στην προσφυγική κρίση».
Αυτή η παρατήρηση έχει νόημα. Πολλοί από τους πρόσφυγες από τη Συρία που βρήκαν άσυλο στην Ευρώπη εκδιώχθηκαν άμεσα από την τρομοκρατία του ISIS. Άλλοι, βέβαια, απέδρασαν από την κρατική τρομοκρατία του καθεστώτος Άσαντ, ενώ μια χούφτα είναι, αναμφίβολα, ξένοι τζιχαντιστές που επιστρέφουν στην Ευρώπη. Και όμως, μεγάλα τμήματα της ευρωπαϊκής κοινωνίας (όχι τα κράτη της) καλωσόρισαν τους πρόσφυγες με ανοιχτές αγκάλες, υπονομεύοντας ουσιαστικά την προπαγάνδα περί «τάξης των πολιτισμών» από την οποία εξαρτούν την επιβίωσή και την επιτυχία τους τόσο η Ευρωπαϊκή ακροδεξιά όσο και οι τζιχαντιστές.
Με αυτή την έννοια, οι κινητοποιήσεις #RefugeesWelcome του περασμένου καλοκαιριού ήταν ένα αγκάθι στα πλευρά των εξτρεμιστών και των δύο πλευρών του υποτιθέμενου πολιτισμικού χάσματος – ακριβώς επειδή διέλυσε στην πράξη την ψεύτικη προπαγάνδα που και οι δυο συντηρούν.
Σε αντίθεση με τον τελευταίο γύρο των επιθέσεων, τον Ιανουάριο, αυτή τη φορά οι τζιχαντιστές δεν χτύπησαν τα σύμβολα του γαλλικού κράτους (όπως την αστυνομία, το στρατό ή τα εθνικά μνημεία), ούτε την εβραϊκή κοινότητα ή τους διανοούμενους που δημόσια ασκούν κριτική στο Ισλάμ (όπως τους συντάκτες του περιοδικού «Charlie Hebdo» ή το σούπερ μάρκετ Κοσέρ).
Αντίθετα, όπως σημειώνει ο [συγγραφέας] Manu Saadia, οι επιθέσεις στοχεύουν άμεσα τα σύμβολα του κοσμοπολίτικου Παρισιού: την έντονη νυχτερινή ζωή στο πολυπολιτισμικό «rive droite» («η γη των σοσιαλιστών hipster[1]»), τους νέους που παρακολουθούσαν τη συναυλία ενός ροκ’ν’ρολ συγκροτήματος από την Καλιφόρνια και το Εθνικό Στάδιο – την επιτομή του τρίπτυχου «black, blanc, beur»[2] για την «επιτυχημένη» ένταξη των μειονοτικών μεταναστών.
Με άλλα λόγια, αυτές οι άνανδρες επιθέσεις μάλλον απέφυγαν εσκεμμένα τους πράκτορες του ιμπεριαλισμού και της ισλαμοφοβίας. Φαίνεται πως στόχευαν άμεσα τα προοδευτικά στοιχεία της γαλλικής κοινωνίας, όχι μόνο επειδή αποτελούν ένα «εύκολο στόχο» επίθεσης, αλλά ακριβώς επειδή αντιπροσωπεύουν τη στοιχειώδη απειλή για τις διάφορες ιδεολογίες του μίσους.
Όσο για το συριακό διαβατήριο, ακόμα δεν γνωρίζουμε σε ποιον πραγματικά ανήκει το έγγραφο, αλλά ένα πράγμα είναι σαφές: όποιοι το κουβαλούσαν πάνω τους ήθελαν να βρεθεί. Αλλιώς, γιατί να έχουν μαζί τους διαβατήριο σε μια αποστολή αυτοκτονίας; Αυτό είχε σαφώς στόχο να στείλει ένα πολιτικό μήνυμα στους Γάλλους: «Μας βομβαρδίσατε, κι ακόμα υποδεχτήκατε τους εχθρούς μας με ανοιχτές αγκάλες. Τώρα έχουμε διεισδύσει στα σύνορά σας και θα διεισδύσουμε στην κοινωνία σας. Δεν είσαστε ασφαλείς».
Αν αυτό ακούγεται παράξενα όμοιο με το είδος των δηλώσεων που κάνουν οι ακροδεξιοί πολιτικοί, όπως η Μαρίν Λε Πεν, τα τελευταία χρόνια, αυτό οφείλεται στο ότι αντανακλά ουσιαστικά την ίδια φιλοπόλεμη κοσμοθεωρία – κι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που πρέπει να την απορρίψουμε.
Η συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων που φθάνουν στις ακτές της Ευρώπης τους τελευταίους μήνες είναι οι άνθρωποι που προσπαθούν να ξεφύγουν ακριβώς από αυτό το είδος της δολοφονικής βίας που τώρα χτύπησε την καρδιά της Ευρώπης. Αντί να μας χωρίσουν με τη δημιουργία όλο και πιο ψηλών τειχών και φραχτών, οι επιθέσεις αυτές θα πρέπει να μας φέρουν πιο κοντά στα θύματα της σύγκρουσης απ’ όλες τις πλευρές.
Ως άνθρωποι, έχουμε την ηθική υποχρέωση να συνεχίσουμε να καλωσορίζουμε όσους ξεφεύγουν από την κρατική τρομοκρατία, τη θρησκευτική τρομοκρατία και την ιμπεριαλιστική τρομοκρατία, απ’ όπου και αν προέρχονται. Ως Ευρωπαίοι πολίτες, έχουμε ισχυρή πολιτική υποχρέωση να συνεχίσουμε τον αγώνα κατά του φασισμού σε όλες τις μορφές και τις εκφάνσεις του.
Ο είναι Διδάκτωρ Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο, και από τα ιδρυτικά μέλη του ROAR Magazine
Πηγή: telesurtv.net
Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Ζαβουδάκης
[1] Ως hipster περιγράφεται μια μεταμοντέρνα υποκουλτούρα νέων παιδιών -κυρίως της αστικής τάξης- οι οποίοι δηλώνουν «ψαγμένοι». Τους αρέσει η εναλλακτική μουσική, ο κινηματογράφος και γενικότερα η τέχνη. Το hipster είναι μείξη στυλ, μόδας, γούστων και συμπεριφορών. Είναι μια προσπάθεια φετιχοποίησης παλαιότερων στοιχείων και χαρακτηριστικών μιας άλλης υποκουλτούρας, τα οποία παίρνονται, μετουσιώνονται σε κάτι μοντέρνο και οικείο κι έπειτα αφομοιώνονται απ’ τους hipsters. Η έννοια hipster συναντάται από τις αρχές του 1940, με εντονότερα χαρακτηριστικά το 1950. Το πρώτο παγκόσμιο hipster idol ήταν ο ηθοποίος James Dean.
[2] Black Blanc Beur: Επί λέξει σημαίνει «Μαύροι, Άσπροι, Άραβες». Έτσι χαρακτηρίστηκε η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Γαλλίας που κατάκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1998. Ειπώθηκε πως αυτή η ομάδα ήταν η καλύτερη απόδειξη της πολυπολιτισμικής Γαλλίας καθώς την αποτελούσαν παίκτες λευκοί, μαύροι αλλά και παίκτες αραβικής (αλγερινής-μαροκινής) καταγωγής. Το «Black Blanc Beur» θεωρήθηκε σύμβολο της νέας πολυπολιτισμικής γαλλικής κοινωνίας.
