Εργατικός Αγώνας

Με αντιευρωενωσιακό μέτωπο, όλοι στις 24ωρες απεργίες στις 24 Νοέμβρη και 8 Δεκέμβρη!

Γράφει ο Ιάσωνας Μπελίδης.

Μετά από την πολύμηνη, αδικαιολόγητη και απαράδεκτη αδράνεια και τη σχετική νηνεμία του, το συνδικαλιστικό κίνημα, αποφάσισε δύο χωριστές 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις, μία η ΑΔΕΔΥ στις 24 του Νοέμβρη και μία η ΓΣΕΕ στις 8 Δεκέμβρη, ενόψει και των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τους εταίρους της στο κουαρτέτο για τη δεύτερη αξιολόγηση και την επιβολή νέων αντεργατικών μέτρων και μάλλον, ενός ακόμα τέταρτου επώδυνου, αντιλαϊκού μνημονίου, ως προϋπόθεση για το θετικό πρόσημο του κουαρτέτου σ’ αυτήν την αξιολόγηση.

Σε προηγούμενο άρθρο, είχαμε αναφερθεί διεξοδικά στα τεκταινόμενα γύρο απ’ αυτό το ζήτημα και είχαμε επικεντρώσει στις εμφανείς εργατοκτόνες προθέσεις των εταίρων του κουαρτέτου που εστιάζονται: στην πλήρη ανασκολόπιση των όποιων ελάχιστων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, στην πλήρη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, στη γενίκευση των ευέλικτων και ελαστικών εργασιακών σχέσεων εργασίας, στη θεσμοθέτηση του υποκατώτατου μισθού των 400€, στην παραπέρα μείωση όλων των μισθών και συντάξεων, στη μείωση του αφορολόγητου από τα 8600€ στα 5000€, στο δικαίωμα της εργοδοσίας για ομαδικές απολύσεις και λοκ αουτ, στην κατάργηση βασικών συνδικαλιστικών δικαιωμάτων κλπ.

Αυτή είναι μια πραγματικότητα που σε όλους ήταν γνωστή γιατί προβλέπεται από το τρίτο μνημόνιο, ως συνέχεια της ψήφισης του αντιασφαλιστικού νόμου τον περασμένο Μάη. Είναι μια ζοφερή πραγματικότητα που συνιστά μια αυξημένη κλιμακούμενη επίθεση της κυβέρνησης και των εταίρων της στην Ευρωένωση, ενάντια στους εργαζόμενους και επομένως εξ αρχής, αντικειμενικά, ήταν επιβεβλημένη, από την πλευρά του συνδικαλιστικού κινήματος, μια αντίστοιχη συνεχής αγωνιστική κινητικότητα αντεπίθεσης, με συνεχείς κινητοποιήσεις των εργαζομένων σε όλα τα επίπεδα αλλά και με γενικευμένες αγωνιστικές μορφές που θα κορυφώνονταν σε γενικές πανεργατικές απεργίες. Όμως το συνδικαλιστικό κίνημα, με την απαράδεκτη πολύμηνη αδράνεια του για την οποία ευθύνεται κύρια ο παλιός και νέος εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, ΜΕΤΑ), αποδείχνεται, για άλλη μια φορά, κατώτερο των περιστάσεων. Ακόμα και το τελευταίο διάστημα και ενώ είναι προ των πυλών πλέον, η θεσμοθέτηση της προαναφερόμενης, νέας αντεργατικής επίθεσης, εκδηλώθηκαν στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος μια σειρά από ανούσιες αντιπαραθέσεις για την ημερομηνία κήρυξης μιας γενικευμένης απεργιακής κινητοποίησης. Το ΠΑΜΕ αρχικά πρόβαλε ως ημερομηνία γενικής απεργίας τη 12η Νοέμβρη που στη συνέχεια, όταν η ΑΔΕΔΥ κήρυξε 24ωρη απεργία στις 24 του Νοέμβρη, αναδιπλώθηκε και «όρισε» και αυτό την ίδια ημερομηνία, ως μέρα γενικής απεργίας. Εξέδωσε μάλιστα και σχετική απεργιακή προκήρυξη. Όταν όμως αργότερα η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, κατέληξε σε 24ωρη απεργία στις 8 του Δεκέμβρη, ξανά αναδιπλώθηκε και ξανά «όρισε», ως ημερομηνία της 24ωρης απεργίας αυτήν που όρισε και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Φυσικά, για όλα αυτά, την πρώτη ευθύνη την έχει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Η ευθύνη του ΠΑΜΕ για τον εγκλωβισμό του και την εξάρτησή του από τα παιχνίδια του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού, συνίσταται στο ότι, παρά τις πολύχρονες διακηρύξεις του για ανασυγκρότηση και ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος και επειδή ακριβώς αυτές οι διακηρύξεις του, στην πράξη, κατέληγαν σε εσωστρέφεια, δεν κατόρθωσε να έχει τη δυναμική και τη δυνατότητα για κήρυξη και πραγματοποίηση αυτοτελώς, μιας γενικής απεργιακής κινητοποίησης ή έστω την επιβολή, με όρους κινήματος, μιας τέτοιας κινητοποίησης. Η μοναδική απόπειρα που έκανε ήταν η απεργία που κήρυξε το Δεκέμβρη του 2009, μια απόπειρα που επειδή έγινε εγκεφαλικά, βολονταριστικά, χωρίς να υπάρχουν οι όροι, κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία και εκ του αποτελέσματος, της σχεδόν μηδενικής συμμετοχής των εργαζομένων σ’ αυτήν, αποδείχτηκε μια ανοησία. Παρόλα αυτά και σήμερα ακόμα, στα κείμενα του, το ΠΑΜΕ, αυτήν την «απεργία» του τη χαρακτηρίζει «ιστορική», επιτείνοντας την ανοησία του.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, σήμερα, έχουν προκηρυχτεί δύο χωριστές 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις μια της ΑΔΕΔΥ και μια της ΓΣΕΕ. Έχουμε δηλαδή μια διαχωρισμένη και άρα μια αποδυναμωμένη απάντηση των εργαζομένων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, στη συνολική, ενιαία κλιμακούμενη επίθεση της κυβέρνησης, της Ευρωένωσης και του κουαρτέτου. Ταυτόχρονα, μέσα από τα κείμενά τους, τόσο η ΓΣΕΕ, όσο και η ΑΔΕΔΥ, κάνουν μια επιδερμική προσέγγιση της κατάστασης, χωρίς να αναδείχνουν τους κύριους υπαίτιους των αντεργατικών επιλογών που είναι η κυβέρνηση, η ευρωπαϊκή ένωση και οι άλλοι πολιτικοοικονομικοί ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί και στο «δια ταύτα», εκφράζουν μια γενικόλογη αντίθεση. Η ΓΣΕΕ στο από 2/11/2016 σχετικό δελτίο τύπου, λέει: «Για τη Συνομοσπονδία, ο αγώνας είναι μονόδρομος και θα συνεχιστεί μέχρι να σταματήσουν, η άγρια λιτότητα, οι φοροεπιδρομές, οι κοινωνικές περικοπές, η καταστροφή κάθε εργασιακού και ασφαλιστικού δικαιώματος». Δηλαδή η ΓΣΕΕ, στην ουσία λέει ό,τι έγινε έγινε μέχρι τώρα σε βάρος των εργαζομένων και απλά ζητά να μη γίνουν και άλλα. Μια τέτοια στάση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι ευνόητη γιατί με τη διαχρονική στάση του, τη στάση του κοινωνικού εταίρου της εκάστοτε κυβέρνησης και της Ευρωένωσης, έγινε συνένοχος των μέχρι τώρα αντεργατικών κυβερνητικών και ευρωενωσιακών επιλογών. Όσο για το ΠΑΜΕ, η τελική του ανακοίνωση είναι ένα μακροσκελές πολιτικό κείμενο που περιγράφει την κατάσταση και καταδικάζει τους υπαίτιους των αντεργατικών επιλογών, την κυβέρνηση, την ευρωπαϊκή ένωση, το ΣΕΒ, το κεφάλαιο. Πουθενά όμως δεν θέτει κάποια συγκεκριμένα αιτήματα αλλά και ταυτόχρονα, ενώ καταδικάζει τη μήτρα των αντεργατικών επιλογών που είναι η Ευρωένωση, πουθενά δεν θέτει το ζήτημα της άμεσης αποδέσμευσης απ’ αυτήν, δεν θέτει την ανάγκη για τη δημιουργία του αναγκαίου μετώπου για την αποτελεσματική εναντίωση και άμεση έξοδο από αυτόν το «λάκκο των λεόντων», στην προοπτική γενικότερων κοινωνικοοικονομικών αλλαγών. Προφανώς, κατ’ αντιστοιχία με τον πολιτικό του φορέα, το ΚΚΕ, έτσι και το ΠΑΜΕ, παραπέμπει αυτήν την ανάγκη αυτού του μετώπου του σήμερα, στο μακρινό και μη ορατό μέλλον του σοσιαλισμού, ένα μέλλον που όσο θα είμαστε στη μέγγενη της Ευρωένωσης και του ΝΑΤΟ, τόσο θα γίνεται όλο και περισσότερο άπιαστο όνειρο. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, κατά τη διαμόρφωση της τελικής απεργιακής ανακοίνωσης του, το ΠΑΜΕ, επανεξέτασε την προηγούμενη ανακοίνωση του που την είχε εκδώσει για την απεργία, που, όπως είπαμε παραπάνω, την είχε καθορίσει, σε κάποια φάση, για τις 24 Νοέμβρη, πριν τελικά την οριστικοποιήσει στις 8 Δεκέμβρη. Στην ανακοίνωση αυτή υπήρχε και η εξής λίστα αιτημάτων: «Απαιτούμε:Την κατάργηση όλων των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων των τελευταίων ετών. Την επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, την κατάργηση του αντεργατικού πλαισίου για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και την επαναφορά των κλαδικών συλλογικών διαπραγματεύσεων. Την κατάργηση του νέου μισθολογίου και της αντιδραστικής αξιολόγησης στο δημόσιο, την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, την κάλυψη των απωλειών των δημοσίων υπαλλήλων. Κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς με κριτήριο τις τεράστιες απώλειες στο εργατικό εισόδημα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς. Την επαναφορά των κομμένων συντάξεων και επιδομάτων. Την προστασία των ανέργων με αύξηση του επιδόματος ανεργίας. Να μπει φρένο στη φορολογία των εργαζομένων. Να πληρώσουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές».

Επανεξετάζοντας, όπως είπαμε, την προαναφερόμενη ανακοίνωση και ιδιαίτερα αυτό το τμήμα της με τα παραπάνω αιτήματα, η ηγεσία του ΠΑΜΕ, ασφαλώς και είδε ότι το παραπάνω πλαίσιο αιτημάτων που υπήρχε σ’ αυτήν την ανακοίνωση, αποτελούσε ανακολουθία με την πιο πάνω προαναφερόμενη πολιτική θέση του πολιτικού της φορέα του ΚΚΕ, γιατί τέτοια αιτήματα αντιευρωενωσιακά, σε τελική ανάλυση, οδηγούν τις λαϊκές συνειδήσεις στο γενικό πολιτικό αίτημα για άμεση έξοδο από την Ευρωένωση, αλλά το ΠΑΜΕ, όπως και ο πολιτικός φορέας του, το ΚΚΕ, δε συμφωνεί να συμβεί αυτό τώρα, παρά μόνο στο σοσιαλισμό!!! Γι’ αυτό κιόλας, οι καθοδηγητές του ΠΑΜΕ, φρόντισαν να απαλειφτούν αυτά τα αιτήματα και έτσι διαμορφώθηκε, χωρίς αυτά, η τελική απεργιακή ανακοίνωση του ΠΑΜΕ. Μια ανακοίνωση, που, μέσα στην ακατάσχετη γενικολογία της, ξεπέφτει και σε παρεξηγήσιμες ασυναρτησίες. Από αυτήν την άποψη, είναι χαρακτηριστικές οι δύο τελευταίες παράγραφοι αυτής της ανακοίνωσης. Σ’ αυτές τις παραγράφους γράφεται επί λέξει: «ο κόσμος που υπερασπίζονται από κοινού κυβέρνηση και κόμματα της ΕΕ και του κεφαλαίου μαζί με τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι ο κόσμος του νέου υποκατώτατου μισθού, της μαζικής ανεργίας, της 3ωρης και 4ωρης εργασίας, της 5μηνης κακοπληρωμένης δουλειάς…» Μέσα στην ασυναρτησία αυτής της παραγράφου παρουσιάζονται: «η κυβέρνηση και τα κόμματα της ΕΕ και του κεφαλαίου μαζί με τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες» να υπερασπίζονται!!! τον κόσμο, δηλαδή τους εργαζόμενους «του νέου υποκατώτατου μισθού, της μαζικής ανεργίας, της 3ωρης και 4ωρης εργασίας, της 5μηνης κακοπληρωμένης δουλειάς…»!!!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά και με δεδομένο ότι το Eurogroop θα συνεδριάσει στις 5 Δεκέμβρη για να επικυρώσει τη συμφωνία του με την κυβέρνηση για τα νέα αντιλαϊκά μέτρα σε βάρος των εργαζομένων της χώρας μας, γίνεται φανερό ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις, τόσο η 24ωρη απεργία στις 24 Νοέμβρη της ΑΔΕΔΥ και πολύ περισσότερο η 24ωρη απεργία στις 8 Δεκέμβρη της ΓΣΕΕ, είναι και εκ γενετής υπονομευμένες αλλά και γίνονται, η πρώτη στο «παρά πέντε» και η δεύτερη στο «και πέντε», δηλαδή κατόπιν εορτής και επομένως γίνονται για την τιμή των όπλων. Έχουμε συνεπώς στην ουσία, την επανάληψη μιας τακτικής που την είδαμε να εφαρμόζεται και στην περίπτωση του τελευταίου αντιασφαλιστικού νόμου όπου, από κοινού, κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός αλλά μαζί και το ΠΑΜΕ, συναποφάσισαν και πραγματοποίησαν 48ωρη απεργία στις 6 και 7 του περασμένου Μάη, τις μέρες που ψηφίστηκε αυτός ο νόμος στη βουλή, δηλαδή κατόπιν εορτής.

Όλα αυτά επιτείνουν την ανάγκη για την άμεση αφύπνιση των εργαζομένων, την ανάγκη για την άμεση συγκρότηση του αναγκαίου μετώπου τους για την ανατροπή αυτής της νοσηρής κατάστασης που υπάρχει στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι επικείμενες 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ μπορούν και πρέπει να γίνουν αφετηρία για τη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου στη βάση των εργαζομένων. Με τη μαζική συμμετοχή μας σε αυτές τις απεργίες και στις αντίστοιχες απεργιακές συγκεντρώσεις, ΌΛΟΙ οι εργαζόμενοι, με πλαίσιο αιτημάτων αυτών της ανακοίνωσης του ΠΑΜΕ που τα απαρνήθηκε το ΠΑΜΕ και με προμετωπίδα την ένταση του αγώνα εναντίον της Ε.Ε. μήτρα της εξαθλίωσης του λαού μας και όχι μόνο της πολιτικής της. Τα πανώ και τα συνθήματα εναντίον της Ε.Ε. πρέπει να επανέλθουν και να κυριαρχήσουν στις κινητοποιήσεις, να γίνουν η αιχμή του δόρατος σε όλες τις μελλοντικές κινητοποιήσεις.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας