Εργατικός Αγώνας

Συμπεράσματα από τις εκλογές αιρετών στα υπηρεσιακά συμβούλια των εκπαιδευτικών

Γράφει ο Γ. Αβετίδης.

Στις 2 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές για τους αιρετούς εκπροσώπους των εκπαιδευτικών στα κεντρικά {ΚΥΣΠΕ (δάσκαλοι) – ΚΥΣΔΕ (καθηγητές)} και στα περιφερειακά υπηρεσιακά συμβούλιά τους. Με δεδομένο ότι οι εκλογές αυτές είναι καθολικές, όπου συμμετέχουν όλοι οι εκπαιδευτικοί σε όλη την επικράτεια και έχουν την ανάλογη βαρύτητα, γι’ αυτό και η αντικειμενική ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος τους, έχει γενικότερη αξία για το συνδικαλιστικό κίνημα. Μια πρώτη θετική παρατήρηση είναι η πάγια μαζικότητα σε αυτές τις εκλογές, που βέβαια οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στο ότι η συμμετοχή στην ψηφοφορία είναι υποχρεωτική.

Παρατηρώντας τον πίνακα των καταγεγραμμένων εκλογικών αποτελεσμάτων, διαπιστώνουμε ότι το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του φετινού εκλογικού αποτελέσματος είναι η αυξανόμενη αρνητικότητα των συσχετισμών, αφού ο παλιός και νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός, παρά τις απώλειες του ΠΑΣΟΚικού και Συριζαίικου πόλου του, διατηρεί τα πρωτεία του. Μάλιστα ο άλλος πόλος του, η ΔΑΚΕ, δηλ. η συνδικαλιστική έκφραση της Νέας Δημοκρατίας, του κόμματος που είναι πρωτεργάτης και συνένοχο των αντιλαϊκών πολιτικών, αναδείχνεται σε πρώτη δύναμη, αυξάνοντας σημαντικά τις ψήφους της σε σχέση με τις αντίστοιχες εκλογές του 2014, τη στιγμή που όλες οι άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις που συμμετείχαν σ’ αυτές τις αντίστοιχες εκλογές, έχουν τώρα μείωση. Συνολικά, οι ψήφοι που έφυγαν από αυτές τις δυνάμεις, ανέρχονται, για τη μεν πρωτοβάθμια εκπαίδευση στις 7591 ψήφους και για τη δε δευτεροβάθμια εκπαίδευση στις 8143 ψήφους. Αν εξαιρέσουμε τις 1805 ψήφους από τις προαναφερόμενες 7591 ψήφους στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και τις 2543 ψήφους στη δευτεροβάθμια που κατέληξαν στη ΔΑΚΕ, από τις υπόλοιπες, ένα μέρος που αποσπάστηκαν από τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ και τις παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ διαχύθηκαν, είτε σε νέα παραταξιακά σχήματα που δημιουργήθηκαν, είτε σε μεμονωμένους υποψήφιους. Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι, όπως και στις αντίστοιχες εκλογές του 2014, έτσι και στις τωρινές, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός λευκής και άκυρης ψήφου που για τη μεν πρωτοβάθμια εκπαίδευση ανέρχεται στις 5588 ψήφους, για τη δε δευτεροβάθμια εκπαίδευση στις 4637 ψήφους. Αυτοί οι πολλοί μεγάλοι αριθμοί της λευκής και άκυρης ψήφου φανερώνουν ότι αυτές οι ψήφοι είναι συνειδητή επιλογή απόρριψης, όλων των υπαρκτών και καταγεγραμμένων συνδικαλιστικών παρατάξεων που έλαβαν μέρος στις αρχαιρεσίες για την ανάδειξη των αιρετών εκπροσώπων των εκπαιδευτικών.

Όλα αυτά είναι σημαντικά στοιχεία που στοιχειοθετούν μια αρνητική κατάσταση για το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών και θα έπρεπε να προβληματίσουν εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν το συνδικαλιστικό κίνημα, ως ένα βασικό παράγοντα για την αποτελεσματική διεκδίκηση των εργασιακών και εκπαιδευτικών ζητημάτων αλλά και για τη συμβολή του σε θετικές κοινωνικές εξελίξεις και για το σήμερα και για το αύριο. Από αυτήν την άποψη επομένως, πρώτα και κύρια το ΠΑΜΕ, ως δύναμη που αυτοαναγορεύεται ως μοναδική ταξική, θα έπρεπε αυτοκριτικά και με παρρησία να αναρωτηθεί: γιατί; κανείς από τους {7591 που μετακινήθηκαν από τις παρατάξεις τους + 5588 (άκυρα – λευκά)} =13179 δάσκαλους και νηπιαγωγούς καθώς και από τους {8143 που μετακινήθηκαν από τις παρατάξεις τους + 4637 (άκυρα – λευκά)} = 12780 καθηγητές, όχι μόνο δεν προτίμησε να στραφεί προς το ΠΑΜΕ αλλά μάλιστα και από τους δικούς του ψηφοφόρους, του 2014, το ΠΑΜΕ έχασε 423 δάσκαλους – νηπιαγωγούς και 265 καθηγητές; Προφανώς, αν και δεν το ομολογεί γιατί εθελοτυφλεί, η αιτία γι’ αυτό βρίσκεται στην απωθητική αδιέξοδη τακτική του. Μάλιστα και από την ανακοίνωση του, (Ριζοσπάστης, 10/11/2016 σελ. 17) για αυτές τις εκλογές, αποδείχνεται, για άλλη μια φορά κατώτερο των περιστάσεων γιατί, σ’ αυτή του την ανακοίνωση, όχι μόνο δεν κάνει καμιά αυτοκριτική αναφορά για την προαναφερόμενη κινητικότητα των ψηφοφόρων εκπαιδευτικών αλλά και των απωλειών που είχε σε ψήφους καθώς και σε εκλεγμένους του αιρετούς, σε περιφερειακά υπηρεσιακά συμβούλια (ΠΥΣΠΕ Λευκάδας, Θεσπρωτίας, ΠΥΣΔΕ Πειραιά, Φωκίδας, Σάμου).

Εκ των πραγμάτων επομένως, η ίδια η βάση των εκπαιδευτικών θα πρέπει να πάρει τις τύχες της στα χέρια της για ένα γνήσιο, δυναμικό, ανατρεπτικό συνδικαλιστικό κίνημα που θα συμβάλει στη συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου όλων των εργαζομένων, ενάντια στην κυβέρνηση και πάνω απ’ όλα ενάντια στην ΕΕ που είναι ή άμεση, ορατή κύρια πηγή των αντεργατικών και αντιεκπαιδευτικών πολιτικών του κεφαλαίου.

                                                                                                                                          

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας