Μετά την πρόσφατη ψήφιση του πολυνομοσχεδίου για τα προαπαιτούμενα κατ’ επιταγή του τρίτου μνημονίου, (N. 4336/2015) που ψήφισαν πριν τις εκλογές 222 βουλευτές των κομμάτων της σημερινής κυβέρνησης, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, της ΝΔ, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ένα πολυνομοσχέδιο που ανοίγει την αυλαία για τον αρμαγεδώνα της νέας αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής, τώρα και πάλι κατ’ επιταγή του προαναφερόμενου μνημονίου, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει προς ψήφιση ένα νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο που θα ξεθεμελιώνει ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνική ασφάλιση και συνταξιοδότηση.
Ήδη με το νόμο του μνημονίου επιβλήθηκε αναδρομικά από 1/7/2015, νέα αύξηση της εισφοράς για την «υγεία» σε κύριες και επικουρικές συντάξεις κατά 2% και 3% αντίστοιχα, επί των ονομαστικών συντάξεων που υπήρχαν πριν το 2009!!! δηλ. σε χρηματικά ποσά μη υπαρκτά για τους συνταξιούχους!!! Επίσης με τον ίδιο νόμο ενεργοποιήθηκαν και ήδη ισχύουν αναδρομικά από 1/1/2015 οι διατάξεις περί βασικής και αναλογικής σύνταξης των αντιασφαλιστικών νόμων «Λοβέρδου» ν3863/2010 και ν3865/2010 που στη συνέχεια, τώρα, με το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο για τα προαπαιτούμενα επικαιροποιήθηκαν.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι με βάση αυτούς τους νόμους, ο εργάσιμος βίος για πλήρη συνταξιοδότηση ανεβαίνει στα 40 χρόνια εργασίας και ταυτόχρονα στα 62 χρόνια ηλικίας. Η σύνταξη θα τεμαχίζεται σε βασική των 360€, κυμαινόμενη ανάλογα με το ΑΕΠ και σε αναλογική, ανάλογα με τα χρόνια εργασίας και με βάση το μέσο όρο των μισθών όλου του εργάσιμου βίου. Δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση η πλήρης σύνταξη θα είναι συνολικά περί τα 700€. Αν όμως δεν υπάρχουν τα 40 χρόνια εργασίας, τότε τα χρόνια ηλικίας ανεβαίνουν στα 67 που και αυτά δεν θα μένουν στατικά αφού από το 2022 και μετά, ανά τριετία θα ανεβαίνουν με βάση το προσδόκιμο ζωής, επομένως η ηλικία συνταξιοδότησης θα είναι 67+++ και βέβαια η σύνταξη θα είναι ανάλογα με τα χρόνια εργασίας ποσοστιαίο μέρος της προαναφερόμενης βασικής και αναλογικής σύνταξης. Αν τώρα προσθέσουμε και το γεγονός ότι οι προαναφερόμενοι νόμοι προβλέπουν ότι η κρατική συνταξιοδοτική δαπάνη από το 16% που ήταν το 2010 θα πρέπει κάθε χρόνο να μειώνεται ώστε το 2060 να πέσει στο 2,5% του ΑΕΠ, τότε καταλαβαίνουμε ότι, και εξαιτίας της ανεργίας που καθιστά αδύνατη τη συμπλήρωση των 40 χρόνων εργασίας αλλά και με δεδομένη την προαναφερόμενη μείωση της κρατικής δαπάνης για τη συνταξιοδότηση, οι συντάξεις ουσιαστικά καταργούνται και μάλιστα πολύ γρήγορα. Ίσως και από το 2018 και μετά σύμφωνα και με τα γραφόμενα στο πρόσφατο πόρισμα των λεγόμενων σοφών. Το δεδομένο λοιπόν της ενεργοποίησης και επικαιροποίησης αυτών των νόμων σημαίνει ότι αυτοί οι νόμοι, παραμένουν και αποτελούν το εφαλτήριο για τη χαριστική βολή σε όσα συνταξιουχικά δικαιώματα έχουν απομείνει, όπως άλλωστε εμφαίνεται και στο πόρισμα των λεγόμενων σοφών.
Σε αυτό το πόρισμα, μεταξύ άλλων, προβλέπεται νέο σύστημα προκαθορισμένων εισφορών με ατομικούς λογαριασμούς και αβέβαιο το τελικό ποσό σύνταξης. επαναϋπολογισμός των παλαιών και νέων συντάξεων με νέο τρόπο με κατά πολύ χαμηλότερα ποσοστά αναπλήρωσης που κυμαίνονται γύρω στο 50% των μισθών, οι οποίοι μισθοί ξανά, θα καρατομηθούν καίρια σύμφωνα και με τα πρόσφατα δημοσιεύματα για το νέο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων που ετοιμάζεται να ψηφίσει η κυβέρνηση μέσα στο Δεκέμβρη. Εγγύηση μόνο ενός προνοιακού βοηθήματος, της λεγόμενης εθνικής σύνταξης και μάλιστα με την επιβολή εισοδηματικών κριτηρίων. Ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων με ισοπέδωση προς τα κάτω συντάξεων και παροχών. Κατάργηση της επικουρικής σύνταξης και αντικατάστασής της με τα διαβόητα επαγγελματικά ταμεία.
Μέσα και από το σημερινό πόρισμα και οι σημερινοί κυβερνώντες και συγκυβερνώντες, στοχεύουν να αφαιρέσουν από την Κοινωνική Ασφάλιση το κοινωνικό της μέρος, να τη μετατρέψουν σε πλήρως ανταποδοτική και το δικαίωμα στην Ασφάλιση να καταντήσει ατομική υπόθεση. Έτσι θα ανοίξουν το δρόμο για ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία των ασφαλιστικών εταιρειών και των επιχειρηματιών της Υγείας, που αντιμετωπίζουν την Ασφάλιση ως εμπόρευμα.
Όλα τα διαλαμβανόμενα στο πόρισμα σε συνάρτηση και με τους νόμους 3863, 3865 του 2010 που πολλές διατάξεις τους στο πόρισμα επισπεύδονται, αποτελούν το μπούσουλα και το απεχθές κράμα του νέου συνταξιοδοτικού συστήματος που απεργάζεται η κυβέρνηση. Αντικειμενικά δύο είναι οι αφετηρίες αντιμετώπισης του κοινωνικοασφαλιστικού – συνταξιοδοτικού συστήματος. Η μια με βάση το δίκιο των εργαζομένων με την ανάδειξη των πολιτικών ευθυνών όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων και με απαίτηση για πλήρη και αξιοπρεπή κοινωνική ασφάλιση – συνταξιοδότηση όλων των εργαζομένων και η άλλη με βάση το «δίκιο» των ενόχων μέχρι τώρα πολιτικών για την έξοδο του βάρβαρου εκμεταλλευτικού κοινωνικοοικονομικού συστήματός τους από την οικονομική κρίση που το παραδέρνει.
Μόνο που αυτή η δεύτερη αντιμετώπιση συνεπάγεται την εξόντωση των εργαζομένων και συνταξιούχων. Σ’ αυτήν τη ρότα λοιπόν και η σημερινή κυβέρνηση, δανειζόμενη την αποκρουστική πρακτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, καταφεύγει στα ίδια τερτίπια που αυτές οι κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν για τον εμπαιγμό των εργαζομένων και συνταξιούχων. Κατά πρώτο, κάποιους ανθρώπους- ενεργούμενα της και η σημερινή κυβέρνηση, τους βάφτισε σοφούς και τους ανέθεσε να επεξεργαστούν πόρισμα για τις συντάξεις. Το ίδιο ακριβώς δηλ. που είχε κάνει και ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ Γιαννίτσης το 2001. Μάλιστα μερικά πρόσωπα της τότε επιτροπής του Γιαννίτση φιγουράρουν και στη σημερινή επιτροπή «σοφών» της σημερινής κυβέρνησης. Με αυτόν τον τρόπο και αυτή η κυβέρνηση, όπως και οι προκάτοχες της, αποβλέπει να ξεγελάσει τους εργαζόμενους, υποβάλλοντας τους την ιδέα ότι τάχα οι «γνώστες», οι «επαΐοντες», οι «ειδήμονες», οι «σοφοί» που τα γνωρίζουν όλα, έχουν δίκιο και πρέπει επομένως να γίνουν δεκτά τα λεγόμενά τους, οι «σοφίες» τους.
Κατά δεύτερο, αναβιώνει τον αλήστου μνήμης κοινωνικό διάλογο – απάτη που η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εγκαινίασε για την εξαπάτηση των εργαζομένων. Μόνο που η σημερινή κυβέρνηση, αυτήν την πολιτική ατιμία δεν τη λέει διάλογο αλλά «διαβούλευση» με τους φορείς, πιστεύοντας ότι έτσι θα πετύχει το σφαγιασμό των εργαζομένων με τη συναίνεσή τους.
Κατά τρίτο, βάζει σε ενέργεια τον δοκιμασμένο από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, φασιστικό κοινωνικό αυτοματισμό λέγοντας ότι θα περικόψει τις άνω των 1000 ή 800€ συντάξεις, υποκρινόμενη ότι το κύριο μέλημά της είναι η σωτηρία των χαμηλοσυντιαξιούχων που τους κατατάσσει στο ποσό των κάτω των 1000€ ή 800 € ονομαστικά μεικτά. Δηλαδή επιβάλλει στους φτωχούς να πληρώσουν τις συντάξεις των φτωχότερων, επιδιώκοντας έτσι να στρέψει τους μεν ενάντια στους δε και η ίδια να μείνει στο απυρόβλητο. Ξέχασε ότι τέτοιες τακτικές και τέτοιες μεθοδεύσεις, όταν τις εφάρμοζαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τα στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ τις κατακεραύνωναν εμπράκτως, αποδοκιμάζοντας, με λόγια και με έργα, τους υπουργούς και τους βουλευτές των προηγούμενων κυβερνήσεων στους δρόμους, στις πλατείες, στις ταβέρνες και όπου αλλού τους έβρισκαν. Τώρα, μετά την ακραία φιλομνημονιακή τους μετάλλαξη, τώρα που έμπρακτα μετατράπηκαν σε Πέμπτη φάλαγγα ενάντια στους εργαζόμενους, αυτά τα κυβερνητικά στελέχη πιστεύουν ότι δεν θα εισπράξουν τα επίχειρα αυτής της αντεργατικής τους μετάλλαξης; Πιστεύουν ότι δε θα υποστούν όλα εκείνα που ίδιοι δίδαξαν πρώτοι, διαπομπεύοντας τους προκατόχους τους; Πάντως η ζωή έχει δείξει πως πάντα η πραγματικότητα εκδικείται τους επίορκους.
Μετά απ’ όλα αυτά, εκείνο που προέχει είναι η δυναμική συγκέντρωση και συσπείρωση όλων εκείνων των δυνάμεων που προκρίνουν την αντιμετώπιση του κοινωνικοασφαλιστικού–συνταξιοδοτικού προβλήματος από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων, η συσπείρωση όλων εκείνων των δυνάμεων που είναι φύσει και θέσει με το δίκιο των εργαζομένων, έχοντας ως αφετηρία τους τη δυναμική εναντίωση στους αίτιους και συναίτιους της διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος με τη διαχρονική διασπάθιση των αποθεματικών των ταμείων προς δόξα της υπερκερδοφορίας του κεφαλαίου.
Εκείνο που προέχει είναι ότι πρέπει να συνειδητοποιηθεί από ευρύτερες μάζες ότι το ζήτημα αυτό είναι κύρια βαθιά πολιτικό και όχι στενά μόνο οικονομικό. Ότι ειδικά στις σημερινές συνθήκες είναι ένα ζήτημα κλειδί για να προταχθεί από ένα Μέτωπο ευρύτερων δυνάμεων που θα έχει στο στόχαστρό του την ανατροπή όλων των μνημονιακών αντιλαϊκών πολιτικών, ως αναγκαία βήματα στην πορεία για συνολικές φιλολαϊκές ανατροπές και στο επίπεδο της εξουσίας και στο επίπεδο της οικονομίας. Η αναγκαιότητα αυτή αναδείχνεται σήμερα περίτρανα και με δραματικό τρόπο με δεδομένη τη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος μέσα από την πολιτική και πρακτική του κυβερνητικού, του εργοδοτικού και γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Η ΓΣΕΕ κατά πρώτο λόγο, μπροστά σε ένα τέτοιο κεφαλαιώδες ζήτημα συναινεί εγκληματικά με την κυβέρνηση, δια της σιωπής και της παθητικότητας. Η ΑΔΕΔΥ, μετά την πολύχρονη συναινετική πορεία της, τώρα απλά ψελλίζει. Το ΠΑΜΕ συνεχίζει τη μοναχική, απομονωτική πεπατημένη ως οργανωτικοϊδεολογικός βραχίωνας, ως παράρτημα του ΚΚΕ. Και η ηγεσία του ΚΚΕ εμμένει στην αντιδιαλεκτική, σεχταριστική γραμμή του που προτάσσει το στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού, ως άμεση λύση, σε μια τέτοια στιγμή που η ίδια η ζωή, ειδικά από το 2012 και μετά, την απέρριψε τραγικά. Επιμένει σε αυτήν την γραμμή, υιοθετώντας τον παραλογισμό που λέει: όταν η πραγματικότητα δε συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Έτσι στην πραγματικότητα ο άμεσος σοσιαλισμός είναι μόνο μια επιθυμία που όμως δεν «πατά» ούτε κατά διάνοια στο σήμερα, αφού από την ηγεσία του κόμματος δεν του δίνεται ένας «δρόμος» μια τακτική που να μας οδηγήσει σ’ αυτόν και επομένως, εκ των πραγμάτων και το ασφαλιστικό και τα άλλα άμεσα ζωτικά, λαϊκά προβλήματα, παραπέμπονται στο αόρατο μέλλον. Έτσι βέβαια διασύρεται και στο όνομα της δικαίωσης του, αδικείται το μέλλον της ανθρωπότητας, ο ίδιος ο σοσιαλισμός.
Απόρροια αυτής της πρακτικής είναι και η στάση αυτού του κόμματος σήμερα απέναντι στο ασφαλιστικό που αν και το περιγράφει ως πρόβλημα, όμως, στην πράξη ακυρώνει κάθε άμεση λύση αφού, με την προαναφερόμενη λογική του, δεν το εντάσσει σε ένα κοινωνικοπολιτικό μέτωπο άμεσων λύσεων, άμεσων επειγόντων ζητημάτων για την επιβίωση του λαού. Σε ένα μέτωπο δηλαδή που θα συσπειρώσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Γιατί δεν το κάνει αυτό; Δεν το κάνει γιατί πιστεύει ανόητα ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να πραγματοποιηθεί άμεσα και τότε θα δοθεί και οριστική λύση στο κοινωνικοασφαλιστικό ζήτημα; Δεν το κάνει γιατί σε ένα τέτοιο μέτωπο φοβάται ότι θα ηγεμονεύσουν οπορτουνιστικές λογικές για δυνατότητα εξανθρωπισμού του καπιταλισμού; Αν ισχύει το πρώτο, τότε αντικειμενικά συνδράμει στη διαιώνιση του καπιταλισμού αφού αυτό αντίκειται στη μαρξιστικολενινιστική θεωρία και στην παγκόσμια επαναστατική πρακτική. Αν ισχύει το δεύτερο, τότε σημαίνει ότι η ίδια η ηγεσία του κόμματος δεν είναι πεισμένη ότι μπορεί σε ένα τέτοιο μέτωπο να πείσει για το δίκαιο και το ρεαλισμό των επιχειρημάτων της και επομένως από μια άλλη αφετηρία και πάλι συνδράμει στη διαιώνιση του καπιταλισμού τον οποίο υποτίθεται θέλει να ανατρέψει.
Αλλά επειδή η ζωή επιβάλλει να λύνονται έτσι ή αλλιώς τα ώριμα κάθε φορά ζητήματα και επειδή, ειδικά σε τέτοιες ιστορικές στιγμές που ζούμε σήμερα, οι ομφαλοσκοπήσεις αποβαίνουν μοιραίες και η ιστορία θα κρίνει τον καθένα για την στάση του την κάθε χρονική στιγμή, δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Τώρα και οι συλλογικές και οι ατομικές ευθύνες είναι τεράστιες και καθοριστικές. ΜΑΖΙΚΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΕ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ. ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΩΡΑ.
