Αναφερόμαστε στις αρχαιρεσίες των σωματείων του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Ιωαννίνων, του νοσοκομείου Χατζηκώστα και του νοσοκομείου Άρτας, οι οποίες έγιναν πρόσφατα.
Στις αρχαιρεσίες του σωματείου του πανεπιστημιακού νοσοκομείου υπήρξε μια μικρή αύξηση των ψηφισάντων. Ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ καλά κρατεί, παρά τις τεράστιες ευθύνες του για την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος και το φρενάρισμα των αγώνων των εργαζομένων εναντίον των μνημονίων, ουσιαστικά για την ενίσχυση της εφαρμογής τους, καθώς και των εγκληματικών ευθυνών των πολιτικών φορέων τους, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Διατηρεί και αυξάνει τις δυνάμεις του. Αντίθετα το ψηφοδέλτιο που στήριξε το ΠΑΜΕ στις αρχαιρεσίες του 2016 και σε σχέση με αυτές πριν δύο χρόνια, το 2014, έχασε περισσότερο το 50% των δυνάμεων του και από 301 ψήφους και τρεις έδρες πήρε 147 και μία έδρα.
Στο νοσοκομείο Χατζηκώστα η παράταξη που στήριξε το ΠΑΜΕ έλαβε 88 ψήφους και δύο έδρες όταν το 2014 είχε 156 ψήφους και τρεις έδρες.
Πρέπει να σημειωθεί ότι οι συνθήκες στις οποίες διενεργήθηκαν οι αρχαιρεσίες ήταν θετικές για το ΠΑΜΕ ή τουλάχιστον δεν ήταν δυσχερέστερες από αυτές του 2014, πράγμα που δεν συμβαίνει για τις δυνάμεις του αστικοποιημένου συνδικαλισμού.
Τα αποτελέσματα αυτά φέρνουν με ανάγλυφο τρόπο στην επιφάνεια τη συνδικαλιστική και πολιτική συνοχή των ψήφων που λαμβάνουν τα ψηφοδέλτια του ΠΑΜΕ και το είδος των δεσμών του με τους ψηφοφόρους και ακόμη περισσότερο ευρύτερα με τους εργαζόμενους. Η εμπιστοσύνη των εργαζομένων απέναντι στο ΠΑΜΕ βρίσκεται στο ναδίρ.
Κάπως διαφορετική είναι η περίπτωση του νοσοκομείου Άρτας, φαινομενικά όμως. Η ΔΑΚΕ και οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ δεν κατέβασαν ψηφοδέλτιο στις αρχαιρεσίες αυτές. Οι 105 ψήφοι που πήρε το ψηφοδέλτιο της ΔΑΚΕ στις προηγούμενες εκλογές διαμοιράστηκαν στα άλλα ψηφοδέλτια και κυρίως σ’ αυτό του ΠΑΜΕ, το οποίο από 153 πήγε στις 203 ψήφους, ενώ το αντίπαλο ψηφοδέλτιο που στηρίχθηκε από το ΜΕΤΑ πήγε από 108 στις 148 ψήφους. Μέχρι εδώ θα πει κανείς ουδέν μεμπτό. Υπάρχει όμως και συνέχεια η οποία σχετίζεται με τη διαμόρφωση του ψηφοδελτίου του ΠΑΜΕ, των προσώπων που το απάρτισαν και των διαδικασιών μέσω των οποίων συγκροτήθηκε. Από τα 28 μέλη του ψηφοδελτίου όχι περισσότερο από 6-7 ήταν μέλη του, ενώ τουλάχιστον οι μισοί ήταν προτεινόμενοι από τη ΔΑΚΕ, την ΠΑΣΚΕ, ή ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Και το ακόμη πιο ενδεικτικό είναι ότι στους 4 που εκλέγονται από το ψηφοδέλτιο αυτό στο διοικητικό συμβούλιο μόνο ένας ανήκει στο ΠΑΜΕ, ενώ οι άλλοι τρεις στην ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ και επιπλέον στους οκτώ πρώτους σε σταυρούς υποψηφίους οι εφτά ανήκουν στις παρατάξεις αυτές.
Παρά τις διαφορές που φαίνεται να έχουν μεταξύ τους οι αρχαιρεσίες αυτές, με την έννοια ότι στις δύο πρώτες σημείωσαν αποτυχία τα ψηφοδέλτια του ΠΑΜΕ, και στην τρίτη υπήρξε αύξηση των ψηφοφόρων και οι δύο περιπτώσεις εκφράζουν τις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, του αδιεξόδου στο οποίο οδηγεί η πολιτική και η πρακτική και του ΠΑΜΕ και εκφράζεται στη διάρρηξη των δεσμών του με μεγάλα τμήματα των εργαζομένων. Στην περίπτωση των νοσοκομείων των Ιωαννίνων μαζικά οι εργαζόμενοι αποδοκίμασαν τα ψηφοδέλτια του, ενώ στη δεύτερη περίπτωση αποφεύγεται μεν η κραυγαλέα αποδοκιμασία, πλην όμως αυτό γίνεται με συναλλαγή κάτω από το τραπέζι, η οποία υπονομεύει τον όποιο ταξικό προσανατολισμό του σωματείου, ξεπλένει τις αστικές παρατάξεις από τις τεράστιες ευθύνες τους, καθώς και τις ευθύνες των πολιτικών φορέων τους και παραδίδει το σωματείο στις δυνάμεις που ευθύνονται για την πορεία αυτή και το σημερινό κατάντημα. Αποφεύγεται μεν η μεγάλη μείωση των δυνάμεων του και ενδεχομένως γίνεται ευκολότερη διαχείριση του αποτελέσματος, αλλά είναι το ίδιο και περισσότερο βλαπτική και επώδυνη για το συνδικαλιστικό κίνημα και το ίδιο το ΠΑΜΕ.
Ένα δεύτερο σημαντικό πρόβλημα το οποίο αναδεικνύεται μέσα από τις αρχαιρεσίες είναι αυτό του εκφυλισμού του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα εκφυλιστικά φαινόμενα έχουν γιγαντωθεί και αγκαλιάζουν όλες τις πλευρές του ζωής και της δράσης του, επηρεάζουν τα πλαίσια και τους στόχους των διεκδικήσεων και των αγώνων, την τακτική, και τις μορφές πάλης, την οργάνωση και λειτουργία των σωματείων, με κορυφαίο αρνητικό φαινόμενο τις απεργίες και διαδηλώσεις που θυμίζουν επετειακά γεγονότα.
Αυτό ακριβώς αποδεικνύουν οι ατέλειωτες καταγγελίες όλων εναντίον όλων των παρατάξεων στο πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Τα φαινόμενα αυτά έχουν μεγάλη συμβολή στη μείωση των ψηφισάντων στα σωματεία και γενικότερα στις διαδικασίες και την εσωτερική ζωή του συνδικαλιστικού κινήματος, γεγονός που εκφράστηκε με τη μείωση των αντιπροσώπων στο πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ, που αντιστοιχεί σε μείωση ψηφισάντων στα σωματεία κατά 50.000 και περισσότερο. Σήμερα οι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είναι λιγότερο από 15%.
Στις αρχαιρεσίες πολλών σωματείων, ιδιαίτερα κλαδικών, που τα όρια των συμμετεχόντων είναι ασαφή και κυρίως σε αυτά που κυριαρχούνται ολοκληρωτικά ή σε μεγάλο βαθμό από μια παράταξη, η οποία καθορίζει καθ’ ολοκληρία τους όρους διεξαγωγής των αρχαιρεσιών τα εκφυλιστικά φαινόμενα που παρατηρούνται είναι εκτεταμένα. Καταστρατηγούνται τα καταστατικά των σωματείων και ο συνδικαλιστικός νόμος που διέπει τις εκλογές. Με πρόσχημα τη μεγάλη ανεργία και τη «μαύρη» εργασία, τα οποία έχουν βάση, στα σωματεία ψηφίζει ή μπορεί να ψηφίσει ο καθένας, τα πρωτεία φυσικά ανήκουν στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό. Άνθρωποι άσχετοι με τον κλάδο, μεγάλος αριθμός συνταξιούχων, δεν υπάρχουν σταθερά μητρώα που ελέγχονται από το διοικητικό συμβούλιο και την εφορευτική επιτροπή, δεν προσκομίζεται ταυτότητα, ούτε φυσικά και ασφαλιστικό βιβλιάριο. Με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης και της ανέχειας τα μέλη των σωματείων δεν πληρώνουν συνδρομή, με αποτέλεσμα οι δεσμοί τους με τη διοίκηση και το σωματείο να χαλαρώνουν και οι διοικήσεις να στρέφονται σε άλλους τρόπους εξεύρεσης πόρων, πολλές φορές μέσω της διαπλοκής με το κράτος και τους εργοδότες. Παρατηρείται το φαινόμενο σωματεία στα οποία ψήφισαν πολλές εκατοντάδες ακόμη και χιλιάδες εργαζόμενοι και «εργαζόμενοι» να κάνουν γενική συνέλευση με 15- 20 παρόντες και στις απεργίες και διαδηλώσεις να συμμετέχει ανάλογος αριθμός.
Σωματεία χωρίς δράση, ακόμη και σωματεία-σφραγίδες, από αρχαιρεσίες σε αρχαιρεσίες φέρονται να διπλασιάζουν και να τριπλασιάζουν τον αριθμό των ψηφισάντων. Επόμενο είναι η μεγάλη πλειοψηφία των συμμετεχόντων στις αρχαιρεσίες αυτές μη έχοντας ουσιαστική σχέση με τον κλάδο να χάνονται για ολόκληρη την επόμενη τριετία, ως τις επόμενες αρχαιρεσίες.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο εκλέγεται μεγάλος αριθμός αντιπροσώπων, βελτιώνονται οι συσχετισμοί, ευημερούν σε τελική ανάλυση οι συσχετισμοί και οι αριθμοί και μαραζώνουν τα σωματεία και το συνδικαλιστικό κίνημα. Φαίνεται πως εδώ έχουμε τον ορισμό της γραφειοκρατίας, της απαξίωσης και της υπονόμευσης του ταξικού τους χαρακτήρα.
Περιγράψαμε μερικές, ελάχιστες, από τις παθογένειες του συνδικαλιστικού κινήματος, που σχετίζονται με τις αρχαιρεσίες για την ανάδειξη των οργάνων. Οι παθογένειες όμως είναι πολύ περισσότερες και αν δεν αντιμετωπισθούν ο εκφυλισμός θα μεγαλώνει και το συνδικαλιστικό κίνημα θα απαξιώνεται.
Ένας συνδικαλιστής
