Ή διαδικασίες αντάξιες της εργατικής τάξης και των αγώνων της;

Η Εφορευτική επιτροπή που διεξάγει τις αρχαιρεσίες του συλλόγου εμποροϋπαλλήλων Αθήνας αποφάσισε παράταση μιας εβδομάδας των εκλογών, ως τις 11 Ιούνη. Δεν έφτασε φαίνεται ο χρόνος των δεκαπέντε ημερών διάρκειας που αποφασίστηκε στην αρχή, από 21 Μάη έως 4 Ιούνη και ήταν αναγκαίες άλλες επτά μέρες, συνολικά εκλογική διαδικασία τριών εβδομάδων, χρόνος πρωτοφανής έστω και για ένα σωματείο που καλύπτει την περιοχή της Αθήνας. Κάλπες στήθηκαν στα γραφεία του συλλόγου, στα παραρτήματά του και σε χώρους δουλειάς.

Οι Βαυαροί είναι οι πρώτοι που  «επέβαλαν» τις συντάξεις στην χώρα μας. Η ειρωνεία είναι ότι οι ίδιοι στην ουσία τις  καταργούν  σήμερα!

Κλιμάκωση των αγώνων για την αποτροπή των νέων ακραίων αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων, μέσα από ένα ενιαίο αποτελεσματικό μέτωπο

Εργαζόμενοι–ες,συνταξιούχοι, άνεργοι, νέοι και νέες, ελευθεροεπαγγελματίες, αγρότες

Ο ελληνικός λαός ζει 7 χρόνια τώρα, τον εφιάλτη των μνημονίων που βύθισε έναν στους δυο εργαζόμενους στην φτώχεια. Υπονομεύτηκε το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, το εκπαιδευτικό σύστημα και το σύνολο των κοινωνικών δομών και υπηρεσιών, μειώθηκε το ΑΕΠ της χώρας κατά 26%, οι άνεργοι είναι 1,5 εκατομμύριο, ενώ πάνω από 400.000 νέοι, ο ανθός της χώρας, αναγκάστηκε να μεταναστεύσει.

Γράφει ο Ζήσιμος Βαφίδης.

Η «μοίρα» τόφερε φέτος, η Πρωτομαγιά να συμπέσει ακριβώς την ημέρα που οι λεγόμενοι θεσμοί του κουαρτέτου-ΕΕ-ΔΝΤ, με τους εκπροσώπους της κυβέρνησης, συνεδρίαζαν στο ξενοδοχείο Χίλτον, στην Αθήνα και επικύρωναν τα προαποφασισμένα τους νέα, ακόμα σκληρότερα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα.

Γράφει η Δώρα Μόσχου.

Η Εργατική Πρωτομαγιά, η ημέρα που αφιερώθηκε στους αγώνες, στις θυσίες και στα οράματα της εργατικής τάξης, μετά την εξέγερση των εργατών του Σικάγου στα 1886, συμπυκνώνει την οφειλόμενη απόδοση τιμής στον άμεσο παραγωγό ανά τους αιώνες: από το «ομιλούν εργαλείον» της δουλοκτητικής αρχαιότητας, το δούλο που δεν είχε καμμιά προσωπική ελευθερία και καμμιά υπόσταση ως ανθρώπινη και νομική οντότητα∙ από τον πραγματικό μεγάλο εσταυρωμένο, το Σπάρτακο, και τους 3.000 συντρόφους του που οι σταυροί τους «κόσμησαν» ένθεν και ένθεν την Αππία Οδό∙ στο δουλοπάροικο του Μεσαίωνα, τις «χιλιάδες ψυχές που ζήσαν σκοτεινά, ποτίζοντας με τον ίδρο τους μια γη που δεν ήταν δική τους»∙ μέχρι το μισθωτό σκλάβο της εποχής του καπιταλισμού, αυτόν που η ιστορική αποστολή της τάξης του είναι να καταλύσει όλες τις ταξικές αντιθέσεις και να οδηγήσει τον άνθρωπο από την προϊστορία στην πραγματική ιστορία.