Γράφει ο Γεράσιμος Αραβανής.

Η κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, οι αγώνες και γενικότερα η δράση του τα τελευταία χρόνια τροφοδοτούν μια έντονη συζήτηση με τοποθετήσεις από διάφορες πλευρές, ορισμένες από τις οποίες είναι ενδιαφέρουσες.

Γράφει ο Αλέξανδρος Καπακτσής.

Πρώτα εξήγγειλαν απεργίες κάθε τρεις μήνες με την υπόσχεση να επανέλθουν δριμύτεροι. Αυτή ήταν η τακτική νούμερο ένα, ευτελισμού της απεργίας και υπονόμευσης των αγώνων.

Αγωνιστική αφετηρία για μια νέα κλιμάκωση του αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική και ναυτιλιακή πολιτική.

Συνάδελφοι Ναυτεργάτες όλων των κλάδων,

Η επίθεση εφοπλιστών – κυβέρνησης είναι σε πλήρη εξέλιξη και η κοινή στόχευσή τους είναι τα εναπομείναντα εργασιακά – κοινωνικοασφαλιστικά – συνδικαλιστικά δικαιώματα των εν ενεργεία και των απόμαχων της θάλασσας.

Ζούμε τη μεγαλύτερη κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος των τελευταίων δεκαετιών. Η απαξίωση του στα μάτια των εργαζομένων και η αδυναμία του να οργανώσει στοιχειωδώς την αντίσταση τους απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου είναι τεράστια. Κινητοποιεί μόνο ένα τμήμα της άμεσης επιρροής των πολιτικών δυνάμεων και παράλληλα αφήνει εντελώς αδιάφορη την εργατική τάξη και γενικότερα τους εργαζόμενους.

Γράφει ο Ζήσιμος Βαφίδης.

Με τον αντιαπεργιακό νόμο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που με συνοπτικές διαδικασίες, μέσα σε τρεις μέρες (Σάββατο 13, Κυριακή 14 & Δευτέρα 15/1/2018), ψηφίστηκε στη βουλή, άνοιξε η κερκόπορτα για την άλωση του δικαιώματος της απεργίας, του πιο σημαντικού δικαιώματος των εργαζομένων. Οι συνδικαλιστικές πλειοψηφικές ηγεσίες στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, στην ουσία έγιναν συνένοχες στο «έγκλημα», με την ουσιαστική απραξία τους και με τις αναντίστοιχες στάσεις εργασίας και ισχνές συγκεντρώσεις τους για ένα τέτοιο καθοριστικό, για τη διεκδικητική πάλη των εργαζομένων, ζήτημα.