Εργατικός Αγώνας

Hem Guanyat!

Γράφει ο Αμετανόητος.

Η πρώτη μέρα του Οκτώβρη στην Ιβηρική χερσόνησο απέδειξε με τον πιο ηχηρό και συνάμα δραματικό τόνο πως η Καταλονία είναι «un país sota ocupació espanyola», δηλαδή μια χώρα υπό κατοχή από το ισπανικό κράτος του οποίου οι δυνάμεις καταστολής της συμπεριφέρονται σαν σε κατακτημένη χώρα.

Πολλοί ανέμεναν πως το δημοψήφισμα για την ανεξαρτοποίηση της χώρας θα πυροδοτούσε την καταστολή από τη μεριά της κυβέρνησης της Μαδρίτης, άλλωστε οι ενέργειες των προηγούμενων ημερών με τις επιδρομές στα εκλογικά κέντρα, τις κυβερνοεπιθέσεις στην προπαγάνδα της ανεξαρησίας και την απόπειρα τρομοκρατίας των ψηφοφόρων αυτό ακριβώς προμήνυαν. Όλοι περίμεναν ανάλογες σκηνές και στο κυριακάτικο δημοψήφισμα: κατάσχεση εκλογικού υλικού, περιφρούρηση των εκλογικών κέντρων, το πολύ και μερικές συλλήψεις μελών των εκλογικών επιτροπών ή των υπέρμαχων του ΝΑΙ. Ωστόσο κανείς περίμενε πως η κυβέρνηση θα έστελνε πάνω από 10.000 καστιγιάνους αστυνομικούς να ματοκυλήσουν τη Βαρκελώνη και τις άλλες καταλανικές πόλεις, χτυπώντας αδιάκριτα, νέους γέρους και παιδιά σε μια προσπάθεια να αποτρέψουν το λαό της Καταλούνιας να εκφράσει τη θέλησή του. Θηριωδίες που κάνει στρατός κατοχής σε υπό κατάληψη χώρα.

Η κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι με τις κτηνωδίες της θύμισε τις πιο μαύρες μέρες του φρανκισμού και το βέβαιο είναι πως θα συσπειρώσει ακόμα περισσότερο το λαό της Καταλονίας γύρω από την –έτσι κι αλλιώς μαζικότατη- τάση ανεξαρτησίας. Και μόνο οργή μπορούν να προκαλέσουν οι ανοησίες του ισπανού εκπροσώπου στην Καταλονία Ένρικ Μίγιο ότι «αναγκαστήκαμε να κάνουμε κάτι που δεν θέλαμε». Σύμφωνα με αυτό τον απαράδεκτο κύριο, η Μαδρίτη δεν ήθελε το ματοκύλισμα και προκλήθηκαν αυτές οι κτηνωδίες που όλοι παρακολουθήσαμε και παρακολουθούμε. Δηλαδή, αν τις ήθελαν κιόλας τι θα είχε συμβεί; Μαζικές εκτελέσεις;

Το διακύβευμα αυτού του δημοψηφίσματος δεν είναι αν ο στόχος των αυτονομιστών για πλήρη απόσχιση από το κράτος της Μαδρίτης είναι ρεαλιστικός ή πολιτικά ώριμος. Κανείς από μας τους ξένους παρατηρητές δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από το λαό της χώρας αυτής πιο είναι το καλό του. Το πραγματικό διακύβευμα αυτής της κίνησης είναι αν θα αφεθεί ένας λαός ελεύθερος να εκφράσει τη βούλησή του, ανεξάρτητα αν αρέσει στους γείτονες του ή στους παραπέρα λαούς.

Το αίμα των τραυματιών και η έξαρση της βίας δείχνουν πως κάτι τέτοιο θα γίνει μόνο με κόπο, αγωνία και σε βάθος χρόνου. Όμως, θα γίνει. Όχι γιατί το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα θα συγκεντρώσει 60% ή 80%. Είναι πιθανό να γίνει κι αυτό (σ.σ. τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες δεν έχει καν τελειώσει η διαδικασία του δημοψηφίσματος, πόσο μάλλον το αποτέλεσμα). Αλλά γιατί ένας ολόκληρος λαός βλέπει πως το παραμύθι της ενιαίας Ισπανίας όπου «όλοι είναι ίσοι και ζουν αρμονικά» κάτω από το στέμμα των Βουρβώνων και τη διακυβέρνηση του αστικού κόσμου της Μαδρίτης κατέρρευσε μέσα από δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες που τραυμάτισαν πάνω από 500 άτομα. Η κυβέρνηση Ραχόι πέτυχε όσα δεν θα κατάφερναν να πετύχουν οι καλύτεροι προπαγανδιστές της ανεξαρτησίας: να συσπειρώσει τον καταλούνικο λαό ενάντια στους δυνάστες πρώην «φίλους» του. Και να βάλει αίμα ανάμεσα στους καταλανούς και τους καστιγιάνους. Γι αυτό στο επόμενο ιδιαίτερα ενδιαφέρον διάστημα η κυβέρνηση της Μαδρίτης θα έχει ένα πελώριο αγκάθι στα πλευρά της, ίσως και περισσότερα αν η φωτιά της ανεξαρτησίας περάσει και στη Χώρα των Βάσκων.

Δε μπορεί να μην γίνει αναφορά στην άθλια στάση της ΕΕ και των μηχανισμών της που στα λόγια κόπτονται για τα «ευρωπαϊκά ιδεώδη της ελεύθερης έκφρασης» αλλά στην πράξη τάσσονται με την ωμή βία της ισπανικής κυβέρνησης. Για κείνους που διαχειρίζονται το «κοινό σπίτι των λαών» κάθε λαϊκή θέληση στοχοποιείται με την ίδια ένταση που πριν δυο αιώνες το έπραττε η «ιερή συμμαχία». Οι ελάχιστες φωνές για καταδίκη της ισπανικής κρατικής βίας από μεμονωμένα πρόσωπα και φορείς δεν αναιρούν, αντίθετα τονίζουν αυτή τη διαπίστωση.

Άσχετα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και τις παραπέρα ενέργειες των καταλανών ή των ισπανικών δυνάμεων κατοχής, το θέμα είναι πως με τον πιο αιματηρό και τελεσίδικο τρόπο των θέμα της Καταλονίας έχει τεθεί. Στην Ιβηρική χερσόνησο τίποτα δε θα είναι όπως στις 30 του Σεπτέμβρη. Από αυτή την άποψη έχουν απόλυτο δίκιο οι καταλανοί που, πριν καν κλείσουν οι κάλπες, δηλώνουν «Hem Guanyat»! «Έχουμε κερδίσει»!

 

 

 

 

 
Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας