Εργατικός Αγώνας

Το όπλο παρά πόδα!

Γράφει ο Αμετανόητος.

Στις 29 Αυγούστου 1949 οι τελευταίοι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας εγκαταλείπουν τον Γράμμο που από κείνη τη στιγμή παύει να είναι το «απόρθητο φρούριο της λευτεριάς». Έτσι πέφτει η αυλαία της σχεδόν δεκάχρονης ηρωικής αντίστασης του λαού ενάντια στους ξένους και ντόπιους δυνάστες.

Μιας αντίστασης που ξεκίνησε την αυγή της ναζιστικής κατοχής από τον σχεδόν διαλυμένο πυρήνα του ΚΚΕ, ανδρώθηκε μέσα από το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ κι έφτασε ως τη δημιουργία της πρώτης –κι ως τα σήμερα μοναδικής- λαϊκής κυβέρνησης της Πανελλήνιας Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης.

Μιας αντίστασης που, με τις αδυναμίες και τις πολιτικές ανεπάρκειές της, κατάφερε να χάσει το 1944 «το δίκιο του πολέμου», τη λευτεριά και τη χειραφέτηση του ελληνικού λαού. Μιας αντίστασης που κυνηγήθηκε και εξανδραποδίσθηκε από τους συνεργάτες των ναζί κατακτητών που επέστρεψαν ως νικητές με τη στήριξη των βρετανικών όπλων.

Μιας αντίστασης που, μην έχοντας να χάσει τίποτ’ άλλο πέρα από τις αλυσίδες της, ξαναμαζεύτηκε στις Ελλάδας τις λεύτερες κορφές γράφοντας νέες σελίδες ηρωισμού και θυσίας. Ως την 29η Αυγούστου 1949 που οι υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις σφράγισαν την προδιαγεγραμμένη μοίρα της.

Μιας αντίστασης που, αμέσως μέσα απ’ τα συντρίμμια της ήττας, κράτησε –όπως όφειλε- «το όπλο παρά πόδα» συνεχίζοντας τον αγώνα της με άλλα μέσα μέχρι την τελική νίκη του λαού. Μιας αντίστασης που ακόμα περιμένει τη δικαίωση της σε «μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό».

Στα χρόνια που ακολούθησαν από κείνη τη μέρα αυτή η αντίσταση πέρασε στιγμές απίστευτων διωγμών με τα Μακρονήσια, τα Γιούρα, τις εκτελέσεις και το ανελέητο κυνηγητό των αγωνιστών. Άντεξε, τα ξεπέρασε και, μετά τη μεταπολίτευση, σήκωσε πάλι το όπλο του αγώνα πετυχαίνοντας νέες κατακτήσεις εργατικές, κοινωνικές, πολιτικές.

Τα τελευταία χρόνια αυτή η λαϊκή αντίσταση έπαθε ό,τι και το 1944: πίστεψε πως η κοινωνική αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο με πολιτικές λύσεις και κυβερνητικούς σχηματισμούς εξουσίας χωρίς τη λαϊκή πάλη. Εκχώρησε για άλλη μια φορά σε «πατριδοκαταλύτες» τη λύση των προβλημάτων της κι έμεινε στο περιθώριο παρακολουθώντας τους. Ναρκώθηκε πολιτικά.

Κι αυτοί που έπρεπε να σαλπίσουν την αφύπνισή της, ήταν πολύ απασχολημένοι με την εσωστρέφεια τους στη «μελέτη των γραφών» για να το κάνουν.

Αυτή η λαϊκή αντίσταση δεν έχει ανάγκη ούτε από αντιπροσώπους ούτε από «αφυπνιστές». Είναι πια καιρός τα «όπλα» της να σταματήσουν να είναι «παρά πόδα» και να σηκωθούν ξανά στοχεύοντας εκεί που πρέπει: τη λαϊκή χειραφέτηση και εξουσία. Όπως λέει και το τραγούδι,

Έλα και πάρ΄τη μόνος σου τη λευτεριά

με τραγούδια όπλα και σπαθιά!

 

 

 

 
Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας