Με αφορμή την έκκληση του Roger Waters για μποϋκοτάρισμα του φετινού διαγωνισμού της Eurovision που γίνεται στο Ισραήλ, ας δούμε κάποια άσχετα μεταξύ τους ζητήματα και τον περίεργο τρόπο με τον οποίο συνδυάζονται:
- Ο Roger Waters–ψυχή και νους των Pink Floyd- είναι ένας παγκόσμιας φήμης μουσικός που, εκτός από το τεράστιο καλλιτεχνικό του έργο, έχει πλούσια κοινωνική, αντιιμπεριαλιστική και φιλειρηνική δράση.
- Η Κατερίνα Ντούσκα είναι μια μουσικός-τραγουδίστρια, την ύπαρξη της οποίας πολλοί από εμάς τη μάθαμε από την έκκληση που της απηύθυνε ο Roger Waters. Έτσι μάθαμε πως η κα Ντούσκα πρόκειται να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον διαγωνισμό της Eurovision που φέτος θα διεξαχθεί στο Ισραήλ.
- Το Ισραήλ είναι ένα κράτος που, με την ανοχή των ΗΠΑ και της παγκόσμιας κοινότητας, ασκεί επί δεκαετίες πολιτική εθνοκάθαρσης κατά του Παλαιστινιακού λαού, αντιγράφοντας πιστά τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν παλιότερα από το ναζιστικό Ράιχ κατά του εβραϊκού λαού.
- Η Eurovision είναι ένα ετήσιο μουσικό event που καμιά σχέση δεν έχει με την πολιτιστική δραστηριότητα των λαών της γηραιάς ηπείρου. Άγνωστοι τραγουδοποιοί με εκκεντρικές εμφανίσεις και τραγούδια κατώτατου επιπέδου τόσο στη μουσική όσο και στον «στίχο» διεκδικούν λίγα λεπτά δημοσιότητας και κάμποσες χιλιάδες ευρώ από πωλήσεις cd. Η διοργάνωση είναι ένα «πολιτιστικό» σκουπίδι στο οποίο κανένας σοβαρός καλλιτέχνης από καμιά χώρα δεν καταδέχεται να πάρει μέρος. Είναι ακριβώς η άποψη που έχουν περί πολιτισμού οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ.
***
Ο συσχετισμός αυτών των αταίριαστων θεμάτων ξεκίνησε από την ιδέα κάποιων οργανώσεων να μποϋκοτάρουν τον φετινό διαγωνισμό της Eurovision επειδή γίνεται στο Ισραήλ. Από την προσπάθεια δε μπορούσε να λείπει ο γνωστός για την ευαισθησία του σε θέματα που αφορούν την Παλαιστίνη Roger Waters ο οποίος έστειλε σε όλους τους καλλιτέχνες έκκληση να απέχουν από το φετινό διαγωνισμό. Απευθυνόμενος στην Κατερίνα Ντούσκα της τόνισε ότι θα ήταν λάθος να πάει στο Ισραήλ:
Από την πλευρά της, η ελληνίδα υποψήφια απέκρουσε την πρόταση λέγοντας μεταξύ άλλων: «είμαι μουσικός, δεν είμαι πολιτικός, δεν μπορώ να μιλήσω για τις πράξεις καμιάς κυβέρνησης, κανενός κράτους. Σαν μουσικός θεωρώ ότι ο σκοπός της τέχνης είναι να ενώνει τον κόσμο, όχι να τον διχάζει και γι’ αυτό δεν πρέπει να λογοκρίνεται η μουσική. Αν αυτό με ρωτάτε. Δεν έχω δει ποτέ τον διαγωνισμό να συμπεριφέρεται ρατσιστικά και να κάνει διακρίσεις. Άλλο το τι κάνουν τα κράτη».
Οι δηλώσεις της κας Ντούσκα αποτυπώνουν πλήρως το πνεύμα και τη φιλοσοφία όσων εμπλέκονται με την Eurovision και τις άλλες αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες που διοργανώνουν οι παγκόσμιες ομοσπονδίες: δεν θέλουν καμιά ανάμιξη με την πολιτική όταν αυτή είναι υπέρ των λαών που υποφέρουν. Αναμιγνύονται και στηρίζουν την πολιτική των πραξικοπημάτων και «κινημάτων» τύπου Γκουαϊδό και «πορτοκαλί επανάστασης». Κι αυτό είναι που δεν φαίνεται να κατάλαβαν όσοι αγωνίζονται να μποϋκοτάρουν το φετινό διαγωνισμό. Εδώ μπορούν να τεθούν δτο ερωτήματα:
Αλήθεια, τόσα χρόνια που το Ισραήλ συμμετέχει σε αθλητικές και πολιτιστικές διεθνείς διοργανώσεις έπαψε να ασκεί πολιτική απαρτχάιντ; Γιατί αυτοί που σηκώνουν σήμερα την καμπάνια του μποϋκοτάζ δεν ευαισθητοποιήθηκαν πριν και γιατί το κάνουν τώρα;
Αλήθεια τόσα χρόνια που ανθρωπιστικές οργανώσεις απ’ όλο τον κόσμο προσπάθησαν να σπάσουν τον αποκλεισμό του λιμανιού της Γάζας πού ήταν οι ευαίσθητες σε άλλα ζητήματα Eurovision, η UEFA, η FIFA, η ΔΟΕ και παρόμοιες οργανώσεις που κόπτονται για το σεβασμό στη διαφορετικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα;
***
Από τα παραπάνω προκύπτει το συμπέρασμα πως οι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες δεν έχουν και δεν μπορούν να έχουν σχέση με διοργανώσεις που είναι φτιαγμένες ακριβώς για να παρέχουν αποχαύνωση μέσω της διασκέδασης (με ή χωρίς εισαγωγικά). Αρέσει δεν αρέσει, υπάρχει ένα δίπολο: στη μια πλευρά είναι ο κόσμος του αγώνα, της διεκδίκησης, των κινημάτων. Εκείνοι που αδιαφορούν για τα likes και τα views και προτιμούν να παλεύουν για όσα θεωρούν σωστά και δίκαια κραδαίνοντας τις σημαίες του αγώνα. Από την άλλη είναι οι followers, οι οπαδοί του televoting, αυτοί που κουνάνε τα πλαστικά σημαιάκια με το έμβλημα των χωρών τους κάτω από κείνο της Eurovision. Που χειροκροτούν, Κοντσίτες, Ντάνες Ιντερνάσιοναλ, τέρατα τύπου Lordi, «Ζήνες» Ρουσλάνες από την Ουκρανία, «Ρόμποκοπ» Ρακιντζήδες από την Ελλάδα και χανουμάκια Σερντάρ από την Τουρκία.
Όσοι πιστεύουν πως μπορούν όλους αυτούς να τους ευαισθητοποιήσουν και να τους στρατεύσουν υπέρ των κοινωνικών και λαϊκών δικαιωμάτων προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία σ’ αυτό που υποστηρίζουν. Και φυσικά δε γίνεται λόγος για άτομα όπως ο Roger Waters που αποτέλεσε το έναυσμα για να γραφτεί αυτό το σημείωμα. Η δική του δράση είναι γνωστή και διαρκής.
Όμως με όλη την αγάπη και το σεβασμό που τρέφω στον τεράστιο αυτό καλλιτέχνη – ή μάλλον εξαιτίας αυτού του σεβασμού και της αγάπης- θα τολμούσα να πω στον δημιουργό του Wall πως «You can’t crack the Wall by using one of its bricks»: Δεν γκρεμίζεις τον τοίχο χρησιμοποιώντας τα τούβλα του!
