Εργατικός Αγώνας

Αμαρτίες τέκνων παιδεύουσι γονείς;

Γράφει ο Αμετανόητος.

Τη δοκιμασμένη από τον δικομματισμό μέθοδο της λάσπης και του Αυριανισμού φαίνεται πως έχουν επιλέξει ως υπέρτατο προεκλογικό όπλο τους η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τη σκανδαλολογία και την Κυμπουροπολακιάδα, άρχισαν ξανά να βγαίνουν από τις ντουλάπες «σκελετοί» και προπατορικά «αμαρτήματα» συγγενών των ηγετικών στελεχών των δυο κομμάτων.

Η αρχή έγινε από τις διαρροές για τις διακοπές του Αλ. Τσίπρα σε πολυτελές κότερο που του παραχώρησε χήρα γνωστού εφοπλιστή η οποία μετέπειτα εμφανίζεται ως πρωθυπουργική σύμβουλος. Μια ιστορία πολλών μηνών που αξιοποιείται τώρα ενόψει εκλογών.

Η συνέχεια δόθηκε από τις «αποκαλύψεις» για τις πολιτικές-επαγγελματικές σχέσεις που πιστώνονται στον Παύλο Τσίπρα (πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού) με τη χούντα των συνταγματαρχών. Αν και πολύ σύντομα και με κατηγορηματικό τρόπο αποδείχτηκε το ψευδές των «αποκαλύψεων», πολλά στελέχη της ΝΔ «βγήκαν στο κλαρί» των καναλιών δείχνοντας φωτογραφίες του Π. Τσίπρα μαζί με στελέχη της χούντας. Κι άλλοι τόσοι ΣΥΡΙΖΑίοι «πήραν τα’ άρματα» για ν’ αποδείξουν πως όλα αυτά είναι hoax και fake news[1], πως οι φωτογραφίες είναι προϊόν φωτομοντάζ και πάει λέγοντας. Κι επειδή «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες», δεν έλειψαν οι αναφορές στην «ΑΥΓΗ» που διάβαζε ο Π. Τσίπρας, φυσικά καμουφλαρισμένη μέσα σε άλλη εφημερίδα.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι πρωτόγνωρα. Τα ζήσαμε και στα χρόνια του πρασινογαλάζιου δικομματισμού με «φωτογραφίες» που απεικόνιζαν τον Κ. Μητσοτάκη ως συνεργάτη των ΝΑΖΙ, τον Α. Παπανδρέου σε περιπτύξεις με τη μετέπειτα σύζυγό του, τις «βίλες και τα κότερα του Φλωράκη» και άλλα αηδιαστικά. Τα ζούμε και σήμερα που τα ξαναχρησιμοποιεί ο γαλαζορόζ δικομματισμός και είναι μεγάλος ο κίνδυνος να τα ζήσουν και τα παιδιά των παιδιών μας όσο ο αστικός πολιτικός κόσμος θα επιλέγει να ονοματίζει «πολιτική» την αλητεία και τον αγοραίο Αυριανισμό. Γιατί μπορεί ο Γιώργος Κουρής να μην υπάρχει πια ως φυσική παρουσία, αλλά ζουν και βασιλεύουν η κληρονομιά και οι παρακαταθήκες του.

Αλήθεια, ποιον πραγματικά αφορούν όλα τα παραπάνω; Ο άνεργος, ο μεροκαματιάρης του κατώτατου μισθού, ο οκταμηνίτης που βλέπει τη σύμβαση του να λήγει χωρίς προοπτική ανανέωσης, ο μικροεπαγγελματίας που φλερτάρει καθημερινά με την πτώχευση, ο συνταξιούχος της κουτσουρεμένης σύνταξης αγωνιούν για το παρελθόν του Τσίπρα και του Μητσοτάκη και το βάζουν πάνω από το δικό τους σκοτεινό παρόν και το σκοτεινότερο και αβέβαιο μέλλον; Σοβαρά τώρα;

Ό,τι κι αν έχει συμβεί πριν από 40 και πάνω χρόνια σε τι επηρεάζει τις σημερινές πολιτικές εξελίξεις; Ό,τι κι αν έχουν -ή δεν έχουν- κάνει οι γεννήτορες των σημερινών «αστέρων» των αστικών κομμάτων, πώς θα βοηθήσει να ανέβουν οι μισθοί και οι συντάξεις, να περιοριστεί η ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου, να υπάρξει καλύτερο μέλλον για τα λαϊκά στρώματα; Εκτός κι αν, ως «προοδευτική κοινωνία», υιοθετούμε τις «λογικές» της οικογενειακής-συλλογικής ευθύνης ή τις ταλμουδικές ανοησίες τύπου «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα».

Εδώ που τα λέμε, το αντίθετο θα μπορούσε να συμβαίνει: οι αμαρτίες των τέκνων να παιδεύουν τη μνήμη των προπατόρων τους. Γιατί τι φταίνε οι πρόγονοι του Τσίπρα, του Μητσοτάκη, του Καραμανλή, του Παπανδρέου, του Σαμαρά και των άλλων αστών για τα εγκλήματα κατά του λαού που έχουν διαπράξει οι επίγονοι τους όταν, ψηφίζοντας μνημόνια, διέλυαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας, την παραχωρούσαν κοψοχρονιά στους «δανειστές» και υποδούλωναν οικονομικά και πολιτικά τις επόμενες γενιές; Όχι πως κάποιοι πατέρες των σημερινών πολιτικών είναι άμοιροι ευθυνών. Μερίδιο στην ενοχή έχουν όσοι πατέρες και πάπποι των σημερινών αστών διετέλεσαν στην εποχή τους βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί καθώς στη χώρα μας ο κοινοβουλευτισμός είναι οικογενειακό επάγγελμα που κληροδοτείται από τον παππού στον εγγονό κι από τον πατέρα στον γιο ή την κόρη (ενίοτε και στους δυο). Όλοι οι προαναφερθέντες είναι ένοχοι για όσα έκαναν τότε, τα ίδια που σήμερα τα συνεχίζουν οι επίγονοί τους. Για τους άλλους όμως, εκείνους που ουδέποτε ασχολήθηκαν με την «πολιτική» όπως την εννοεί ο αστικός κόσμος, θα μπορούσε κανείς να πει «αφήστε τη μνήμη τους να γαληνέψει και μην τους φορτώνετε τα αμαρτήματα των απογόνων τους».

Φυσικά όλη αυτή η προεκλογική λασπουριά έχει στόχο να τραβήξει την προσοχή των ψηφοφόρων από την πολιτική που ασκούν και θα ασκήσουν στο μέλλον τα κόμματα του αστικού τόξου που θα διαχειριστούν και πάλι την εξουσία. Ο κιτρινισμός και η σκανδαλολογία δεν έχουν -και δεν μπορούν να έχουν- καμιά σχέση με την αριστερά και το εργατικό λαϊκό κίνημα.

Κι εδώ είναι οι μεγάλες προκλήσεις της κομμουνιστικής και της ευρύτερης αριστεράς: Να βγάλουν από το προσκήνιο τη χυδαιότητα και την παραπολιτική και να επαναφέρουν στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος τον πολιτικό λόγο και τις προτάσεις για μια άλλη πολιτική που θα ανακουφίζει τα λαϊκά στρώματα. Να καλέσουν το λαό να γυρίσει την πλάτη στο δικομματισμό και τη χυδαιότητά του.

 


[1] Με τον όρο «hoax» οι αγγλοσάξονες περιγράφουν μια «απάτη, φάρσα», ενώ «fake news» είναι οι «ψευδείς ειδήσεις».

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας