Χρόνια είχαμε να δούμε μια κυβέρνηση που να αγαπά αυτόν τον τόπο.
Να τον πονά και να τον κατανοεί.
Να βλέπει το δράμα του και να γέρνει στοργικά το χέρι της ως ‘άγιος’ να απαλύνει τις ώρες του μαρτυρίου του.
Γιατί, τι άλλο μπορεί να σημαίνουν όλες αυτές οι διευκολύνσεις που εξαγγέλλονται για πολλές δόσεις στην επέλαση της φοροεπιδρομής με τα δεκάδες χαράτσια;
Από ΕΝΦΙΑ μέχρι παρακράτηση φόρων από τις πενιχρές συντάξεις και τους ελάχιστους μισθούς.
Όσο για τις σκληρές διαπραγματεύσεις για το χρέος, εδώ κλαίνε χήρες και παντρεμένες.
Η κυβέρνηση δεν προλαβαίνει να αλλάζει…πετσέτες από τον πολύ ιδρώτα που χύνει.
Πληροφορίες δε, αναφέρουν ότι ο Γκίκας έχασε ήδη 2 γραμμάρια.
Το δούλεμα δεν είναι καινούργια ανακάλυψη στον κόσμο, μάλιστα λέγεται ότι προέρχεται ακόμη και πριν από την ανακάλυψη της Αμερικής.
Απλά, έχει γίνει επιστήμη στον καπιταλισμό και η κάθε κυβέρνηση -μαζί και η δική μας- κάνει μεταπτυχιακό στην εξαπάτηση και στο δούλεμα.
Τα ανέκδοτα με το Χόντζα δεν πιάνουν μια μπροστά στο ‘εγώ προσωπικά’ των Βενιζέλου και Σαμαρά, που βάζουν το ένα αγγούρι μετά το άλλο στο… ορθό του κόσμου και μετά εξαγγέλουν την αφαίρεση του ενός αγγουριού.
Κι αυτό αν είμαστε καλά παιδιά, γιατί αλλιώς η τιμωρία θα είναι μεγαλύτερη, εκτός του αγγουριού ίσως ακολουθήσει κολοκύθα…
Αλήθεια τι σημαίνει πολλές δόσεις στο ταμείο της εφορίας;
Δε θα βγουν από την τσέπη του λαού οι πολλές δόσεις;
Κι αν θα είναι πολλές δόσεις μήπως θα είναι και μεγαλύτερο το μαρτύριο;
Ας τα βάλουν όλα σε μια δόση να πάμε μια και κάτω.
Οι πολλές δόσεις μοιάζουν και λιγάκι σαν τις σταγόνες του κινέζικου μαρτυρίου.
Όσο για το χρέος που διαπραγματεύονται στο Παρίσι αυτόν τον καιρό στο τέλος θα καταλήξει σαν τη σκηνή με το… βούτυρο στην ταινία ‘το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι’.
Τι είδους διαπραγματεύσεις είναι αυτές που στο τέλος θα καταλήξουν με κούρεμα όποιου χρήματος έχει μείνει στα λαϊκά στρώματα;
Τι είδους διαπραγμάτευση είναι αυτή που οι μόνες λέξεις στα χείλη της Ελληνικής κυβερνητικής μεριάς είναι το σφάξε με αγά μου να αγιάσω, προς τους εκμεταλλευτές της τρόικας.
Και ενώ θα συντελείται το νέο δράμα της κοροϊδίας από μέρους της δυάδας Αντώνη – Βαγγέλη, τη σκυτάλη θα παίρνουν τα δελτία των 8 με τα δημοσιογραφικά αστέρια του είδους: Πρετεντέρης, Ρογκάκος, Πορτοσάλτε κ.α. (Τρέμη πόσο μας λείπεις).
Αλλά δε βαριέσαι, έχει κι άλλο κάτω όσο δεν υπάρχει αντίδραση από μια αριστερά που σε άλλες εποχές δε άφηνε πεζοδρόμιο, χώρους δουλειάς και μαζικούς χώρους ανάστατους.
Όσο δε γεννιέται ελπίδα σε ένα κόσμο που, ανεξάρτητα τις δικές του πολιτικές ευθύνες, περιθωριοποιείται βίαια, φτωχαίνει βίαια, εξαθλιώνεται βίαια και ο μόνη του συντροφιά του είναι ο φόβος του αύριο.
Άντε να δούμε πόσο θα κρατήσει το δούλεμα. Στο χέρι μας είναι αντί ψήφους, να αρχίσουμε να πετάμε κουνουπίδια σε αυτό το άθλιο μπουλούκι που διαφεντεύει τις τύχες μας.
