Εργατικός Αγώνας

Ντροπή για τη χώρα όπου η δικαιοσύνη είναι παιχνίδι!

Γράφει ο Αμετανόητος.

Οι μπούρδες περί της «τυφλής δικαιοσύνης» πάντα μου προξενούσαν αφόρητα χάχανα. Όχι όμως σήμερα. Σήμερα μαζί με εκατομμύρια συνέλληνες νοιώθω οργή παρακολουθώντας την ξεφτίλα αυτού που ονομάζεται αστική «δικαιοσύνη». Παρακολουθούμε το άσπρο να γίνεται μαύρο, τα θύματα να γίνονται θύτες και τους εισαγγελείς να γίνονται αυτόκλητοι συνήγοροι εγκληματικών οργανώσεων και πράξεων.

Η -κατά δήλωσή της- εισαγγελέας Αδαμαντία Οικονόμου, με μια μονοκοντυλιά, αθώωσε την εγκληματική οργάνωση των χρυσαυγιτών ξαναμαχαιρώνοντας τον Παύλο Φύσσα μαζί με κάθε έννοια δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Η κα Οικονόμου πρότεινε την καταδίκη του Ρουπακιά χαρακτηρίζοντας το έγκλημα μεμονωμένο και ξεκομμένο από την πολιτική-κομματική ιδιότητα του φονιά. Πάλι καλά που δεν μας είπε πως το θύμα τον προκάλεσε κι εκείνος «εν βρασμώ ψυχής» υπερασπίστηκε την τιμή του έτσι ώστε να μετριαστεί η ποινή του. Όλοι ακούσαμε πως το μοιραίο εκείνο βράδυ ο Ρουπακιάς, που δεν βρισκόταν στο χώρο, κλήθηκε να «καθαρίσει». Ποιος κατά την κα Οικονόμου τον κάλεσε; Κανένας απατημένος σύζυγος; Κάποιος που δεν του άρεσε η μουσική του Killah P; Κάποιος γείτονας που τον ενοχλούσε ο Παύλος;

Ρητορικά τα ερωτήματα καθώς η συνήγορος της χρυσής αυγής εισαγγελέας της έδρας δεν είδε πολιτική εμπλοκή της ηγεσίας του ναζιστικού μορφώματος, δεν είδε συσχετισμό των ομάδων κρούσης που χτυπούσαν συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και δολοφονούσαν αλλοδαπούς και ως εκ τούτου δεν μπορεί να δει «εγκληματική οργάνωση».

«Όταν έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς;» αναρωτιέται ο λαός. Χιλιάδες «απλοί πολίτες» από σήμερα αναρωτιόμαστε «όταν έχεις τέτοιους εισαγγελείς, τι τους θέλεις τους συνήγορους υπεράσπισης;».

Μια πολιτική δολοφονία που σέρνεται εδώ και 75 μήνες, που επιδέχεται αναβολές επί αναβολών και κωλυσιεργίες με μικροκομματικά κίνητρα, τώρα δια των θεράποντων και θεραπαινίδων της «δικαιοσύνης» μετατρέπεται σε μια αστική αντιδικία, σε ένα φόνο που έγινε πάνω σε μια «κακιά στιγμή».

Θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει τα παραπάνω με τα λόγια του Bob Dylan από το θρυλικό «Hurricane»[1]: «Πώς μπορεί η ζωή ενός τέτοιου ανθρώπου να είναι στα χέρια ενός ανόητου; Βλέποντας τον εμφανώς ενοχοποιημένο, δεν μπορούσα να βοηθήσω αλλά νιώθω ντροπή που ζω σε μια χώρα όπου η δικαιοσύνη είναι παιχνίδι». Όμως, όχι! Αυτό δεν αρκεί.

Στη χώρα που το μόνο «δίκαιο» είναι εκείνο των «αρίστων», των «ημετέρων», του αστυνόμου και του δικαστή, στη χώρα που η δικαιοσύνη είναι παιχνίδι στα χέρια πολιτικάντηδων και δικαστών, όλοι έχουμε καθήκον να βγούμε στους δρόμους και να υπερασπίσουμε το δίκιο του Παύλου, το δίκιο των δολοφονημένων μεταναστών, το δίκιο των τραμπουκισμένων συνδικαλιστών, το δίκιο της δημοκρατίας απέναντι στο φασιστικό τέρας και όσους το εκτρέφουν και το υπηρετούν. Σε όποια θέση και σε όποιο έδρανο κι βρίσκονται όλοι αυτοί οι «υπηρέτες».

Το δικό τους «δίκαιο» βγαίνει μέσα σε δικαστικές αίθουσες πάντα υπέρ των λίγων, των ισχυρών, της δεξιάς, της ακροδεξιάς του φασισμού. Είναι το «δίκαιο» του Μελίστα, του Κορκονέα, του Ρουπακιά, του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη. Το «δίκαιο» της Αδαμαντίας Οικονόμου και των δικαστών που βγάζουν παράνομη κάθε εργατική διεκδίκηση και νόμιμους τους φασίστες. 

Το δικό μας δίκαιο είναι το δίκαιο της δημοκρατίας, το δίκαιο της εργατικής τάξης, το δίκαιο των πολλών απέναντι στους λίγους. Και πάντα θα περνά μέσα από τους δρόμους τους αγώνα!

 


[1] «Hurricane» (Τυφώνας) ήταν το ψευδώνυμο του μαύρου πυγμάχου Ρούμπιν Κάρτερ (1937-2014) στον οποίο οι λευκοί αστυνομικοί του Πάτερσον του Νιου Τζέρσι φόρτωσαν ένα τριπλό φόνο. Η δίκη του Τυφώνα ήταν μια παρωδία «δικαιοσύνης» και η καταδίκη του προαποφασισμένη. Ο Κάρτερ εξέτισε πολυετή φυλάκιση παρά το κύμα συμπεράστασης που σήκωσε με το ομώνυμο τραγούδι και τις ενέργειες του ο Ντύλαν. Μετά από 19 χρόνια εγκλεισμού, ο Κάρτερ ελευθερώθηκε και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του παλεύοντας υπέρ των άδικα καταδικασθέντων.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας