«Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες» λέει ο θυμόσοφος λαός.
Οι άνεμοι που έσπειρε η κυβέρνηση στο Βόρειο Αιγαίο ήταν η αποστολή δυνάμεων ΜΑΤ προκειμένου να επιβάλλει τις αποφάσεις πάνω στους κατοίκους των νησιών που βλέπουν το προσφυγικό ζήτημα αντί να εκτονώνεται, να θεριεύει περισσότερο.
Σε περιόδους έντονων προβλημάτων, απογοήτευσης και δυσαρέσκειας η λογική επιβάλει τον ειλικρινή διάλογο με εκείνον που θέλεις να πείσεις για το ορθό της ενέργειάς σου. Όμως οι εκάστοτε κυβερνώντες ελάχιστη σχέση έχουν με τη λογική και καμμία με τον διάλογο. Στο «μυαλό» των κρατικών λειτουργών ο διάλογος είναι συνώνυμος της αδυναμίας. Γι’ αυτούς η μόνη λύση είναι η επιβολή των αποφάσεων με τη βία των δυνάμεων του «νόμου» και της «τάξης».
Όταν, όμως, μεταφέρεις ΜΑΤ στα νησιά για να αντιμετωπίσουν τους ακρίτες όπως ο Σκόμπι συμπεριφερόταν στους ιθαγενείς των βρετανικών αποικιών που εξεγειρόταν, τότε αυτόματα γίνεσαι στα μάτια τους «εισβολέας» και «καταπατητής» και αντιμετωπίζεσαι ανάλογα.
Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες σε Σάμο, Χίο και Λέσβο δείχνουν πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη θεωρεί τα νησιά ως υπερπόντια Εξάρχεια και θέλει να τα αντιμετωπίσει με το «νόμο» του ΜΑΤατζίδικου ροπάλου.
Το χειρότερο είναι πως, σύμφωνα με καταγγελίες των κατοίκων, οι ραβδούχοι που μεταφέρονται στα νησιά από την ενδοχώρα αντιμετωπίζουν τους ακρίτες με ύβρεις και απαξίωση μετατρέποντας ακόμα και τους πλέον διαλλακτικούς σε ορκισμένους αντιπάλους.
Η εύκολη υπόθεση πως όλες αυτές οι αντιδράσεις είναι προϊόντα «ρατσισμού», «ξενοφοβίας» και φασιστοειδών που εκμεταλλεύονται το προσφυγικό πρόβλημα έχει αρχίσει να χρεωκοπεί. Όχι γιατί δεν υπάρχουν τέτοια στοιχεία, αλλά επειδή οι αντιδράσεις -ακόμα και οι ακρότητες- γενικεύονται. Αυτό μπορεί να σημαίνει ένα από τα δυο: είτε πως τα φασιστοείδη πέρασαν τις «ιδέες» τους σε μεγάλο κομμάτι των ακριτών, είτε πως η κυβέρνηση αδιαφορεί για την ανακούφιση των νησιών από τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει οι αδιέξοδες ενέργειες των τελευταίων χρόνων και δίνει στους ακρίτες την εντύπωση πως το προσφυγικό είναι ένα πρόβλημα που θα πρέπει να το διαχειριστούν μόνοι τους. Ειλικρινά, δεν μπορεί κανείς ν’ αποφασίσει ποια από τις δυο είναι η χειρότερη εκδοχή.
Ήδη η έκρυθμη κατάσταση έχει κάνει πολλούς νησιώτες να θεωρούν πως το ελληνικό κράτος δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς, τους αντιμετωπίζει με άλλα μέτρα και σταθμά σε σχέση με πολίτες άλλων περιοχών και όλα αυτά προκαλούν μια ρητορική περί «αυτονόμησης» από τον υπόλοιπο κορμό, που ξεκίνησε ως τοπικιστική γραφικότητα και ολοένα γενικεύεται στα μυαλά και τις καρδιές των ακριτών.
Τα επεισόδια στη Λέσβο με τις καταγγελίες για προκλητική συμπεριφορά των κρατικών τραμπούκων απέναντι στο σύνολο των κατοίκων («τουρκόσποροι» «γ@μ# την κασμαδία σας» κλπ), τους πυροβολισμούς κατά των ΜΑΤατζήδων που ακολούθησαν και τη γενικευμένη εξέγερση των κατοίκων ενάντιά τους έχουν δημιουργήσει μεγάλη πόλωση και ξαναβάζουν τέτοιες ιδέες σε πολλά μυαλά. Οι καταγγελίες πως η κυβέρνηση θέλει να βάλει και στρατιωτικές δυνάμεις στο παιχνίδι κατά των διαδηλωτών αναζωπυρώνουν αυτό το σχίσμα που προκαλεί η κυβέρνηση ανάμεσα στους νησιώτες και τους υπόλοιπους πολίτες αυτής της χώρας Ένα σχίσμα που δεν υφίσταται ακόμα αλλά εύκολα μπορεί να παγιωθεί όταν υπάρχουν τρεις παράγοντες: οι θερμοκέφαλοί, η κρατική απαξίωση και το αρχικό πρόβλημα που αντί να εκτονώνεται οξύνεται. Σπίθα, φυτίλι και εύφλεκτη ύλη είναι όλα στη θέση τους.
Σε μια περιοχή ιδιαίτερα ευαίσθητη εξαιτίας των εδαφικών και θαλάσσιων διεκδικήσεων της τουρκικής αστικής τάξης και τις διαρκείς προκλήσεις των γειτόνων, ένα τέτοιο πρόβλημα μπορεί να γίνει θρυαλλίδα αρνητικών εξελίξεων. Η κυβέρνηση έχει βαρύτατες ευθύνες για τις εξελίξεις, δεν αποτελεί λύση καθώς είναι μέρος του προβλήματος.
Η εκτόνωση της κατάστασης δεν μπορεί να τελειώσει με τη διαφαινόμενη αναδίπλωση της αποχώρησης των ΜΑΤ από τα νησιά, εξέλιξη που δεν παρέχει εγγυήσεις ότι δεν θα επιστρέψουν σε άλλη ευκαιρία, Είναι καιρός πια η κυβέρνηση να εκμεταλλευτεί και το περίφημο «κεκτημένο» απαιτώντας από τα αφεντικά της στις Βρυξέλλες κινήσεις πραγματικής αποσυμφόρησης των νησιών, αντιμετώπιση του προσφυγικού και άμεση εκκένωση των νησιών από τη μάστιγα των ΜΚΟ. Μα επειδή κι αυτή, όπως και οι προκάτοχοί της, δείχνει δειλή, μοιραία κι άβουλη αντάμα, το μόνο θάμα που μπορεί να περιμένει κανείς είναι η αφύπνιση του αντιιμπεριαλιστικού μαζικού κινήματος και του λαϊκού παράγοντα γενικότερα.
Κι αυτή δεν είναι μια από τις λύσεις. Είναι η μόνη λύση!
