Στην μητρόπολη του καπιταλισμού τα πάντα είναι σε αφθονία.
Πανύψηλοι ουρανοξύστες για να σου δείχνουν ότι μπορείς να αγγίξεις το… Θεό.
Λιμουζίνες τόσο μεγάλες που θα μπορούσε μέσα τους να ζήσει μια ολόκληρη οικογένεια.
Όλα στις ΗΠΑ είναι μεγάλα, ακόμη και οι τάφοι που μέσα τους θάβουν σωρηδόν τα θύματα του κορονοϊού.
Μάλιστα, όπως το διαβάζετε, ομαδικοί τάφοι!
Οι αμερικάνικες αρχές στη Νέα Υόρκη στην περιοχή Χαρτ Άιλαντ σκάβουν μεγάλους ομαδικούς τάφους για ανθρώπους που δεν τους αναζητάει κανείς, φτωχούς και άστεγους.
Τάφοι για ανθρώπους όπου οι συγγενείς τους δεν έχουν να πληρώσουν τα έξοδα μιας κανονικής κηδείας.
Κι αν αυτό το ίδιο το γεγονός είναι τραγικό από μόνο του, γίνεται ακόμη τραγικότερο, όταν αυτοί που ανοίγουν τους λάκκους για την ταφή είναι κρατούμενοι των φυλακών της πόλης.
Κάποιος, κάνοντας το δικηγόρο του διαβόλου, θα έλεγε πως είναι μια επιδημία που αποφέρει εκατοντάδες νεκρούς, άρα είναι δύσκολο να διαχειριστούν ακόμη και οι ΗΠΑ ένα τέτοιο φαινόμενο.
Η απάντηση είναι απλή. Φτάνει να ρίξει κανείς μια ματιά στο πώς αντιμετώπιζε η παγκόσμια υπερδύναμη τους φτωχούς ανθρώπους από τότε που δημιουργήθηκε, σε κάθε της κρίση.
Η βαθιά ταξικότητά της, επισκίαζε τους φτωχούς κατοίκους της.
Την ίδια στιγμή, λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα νοτιότερα της Νέας Υόρκης, μια μικρή χώρα με οικονομικό αποκλεισμό πολλών δεκαετιών, η Κούβα, στέλνει γιατρούς σε χώρες της Ευρώπης για να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της υγειονομικής επιδημίας.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι, με διαφορετικές αφετηρίες σκέψης επάνω στον άνθρωπο.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές αποδεικνύεται ότι η φτωχή Κούβα, με τη σοσιαλιστική της οικοδόμηση, θεμελίωσε την προσοχή της στις βασικές ανάγκες του ανθρώπου, όπου μια από αυτές είναι η υγεία.
Και προσφέρει απλόχερα όποια βοήθεια μπορεί.
Έχει γραφτεί πολλές φορές το πολύ καλό επίπεδο υγείας που κατάφερε να αναπτύξει η φτωχή Κούβα.
Μπόρεσε π.χ. να παράξει με δικά της μέσα, μέσω της γενετικής μηχανικής, ιντερφερόνη, τη φαρμακευτική ουσία, που το κόστος θεραπειών που την περιλαμβάνουν στον δυτικό κόσμο, είναι πανάκριβο.
Στην Ελλάδα για παράδειγμα τόσα χρόνια, δεν καταφέραμε να παράξουμε οι ίδιοι ιντερφερόνη κι ας μην έχουμε… εμπάργκο.
Όμως τι να το κάνεις; Η Κουβανέζικη ιατρική βοήθεια, μετατράπηκε σε μπίζνα για κάποιους.
Η λάσπη εμφανίστηκε σε ρεπορτάζ του BBC που ανέφερε πως η Κούβα στέλνει τους γιατρούς της έναντι αμοιβής και πως αυτά τα λεφτά θα τα καρπωθεί η Κουβανέζικη κυβέρνηση για να τα κάνει ίσως… βίλες της νομεκλατούρας.
Συνέχεια του βρετανικού ρεπορτάζ εμφανίστηκε και στην Ελλάδα, υποστηρίζοντας πως δεν πρόκειται περί φιλανθρωπίας των γιατρών, αλλά περί μπίζνας του κουβανικού κράτους.
Κανείς δεν μιλάει για τον οικονομικό στραγγαλισμό αυτού του μικρού περήφανου λαού, που πριν την επανάσταση του Φιδέλ, ήταν το μπουρδέλο και το καζίνο της Αμερικής.
Κανείς δεν μιλάει, που με λίγα δικά της προϊόντα όπως η ζάχαρη και ο καπνός και την βοήθεια της ΕΣΣΔ, όταν υπήρχε, κατάφερε να αντέξει, παρόλο που ακόμη και σήμερα το μέσο οικονομικό επίπεδο είναι πολύ χαμηλό.
Ενοχλεί που ακόμη και τα χρήματα που θα πάρουν ενδεχομένως οι Κουβανοί γιατροί, δε θα πάνε στις δικές τους τσέπες, αλλά στα ταμεία του σοσιαλιστικού τους κράτους, και θα ξοδευτούν για τις ανάγκες του λαού τους.
Η σύγκριση των δύο αυτών κόσμων είναι φαινομενικά αδύνατη, γιατί μια υπερδύναμη όπως οι ΗΠΑ φαντάζει μπροστά στην Κούβα σαν τον Γολιάθ μπροστά στον Δαυίδ.
Εκείνος νίκησε το Φιλισταίο γίγαντα με μια πέτρα. Οι Κουβανοί γιατροί δεν μπορούν να πετάξουν πέτρες. Απλά, νικούν δίνοντας μόνο το χέρι τους, τηρώντας τον όρκο του Ιπποκράτη σε κάθε ασθενή σε όποια γωνιά του κόσμου κι αν βρίσκεται αυτός.
