Συμπληρώθηκαν φέτος 10 χρόνια, από τις 5 Μάη του 2010, και τον εμπρησμό της τράπεζας της Marfin, οπού έχασαν τη ζωή τους άδικα 3 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και μια έγκυος γυναίκα. Πέρασαν επίσης, 10 χρόνια και μία μέρα από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου.
Η αποφράδα 5η Μάη του 2010, βρήκε το λαϊκό κίνημα στο δρόμο, σε μια μεγαλειώδη διαδήλωση. Η συνέχεια γνωστή. Από τη ρίψη μολότοφ έπιασε φωτιά το συγκεκριμένο υποκατάστημα της τράπεζας, ενώ βρίσκονταν μέσα 3 άνθρωποι. Είδαμε από χθες το πρωί, τα διάφορα tweets, μεταξύ των οποίων και εκείνο της Προέδρου της Δημοκρατίας. Είδαμε να κρατιέται ενός λεπτού σιγή στη Βουλή και τέλος είδαμε τον χρόνο που αφιερώθηκε στα τηλεοπτικά δίκτυα. Το ερώτημα εδώ είναι: “γιατί το αστικό πολιτικό σύστημα, επέλεξε 10 χρόνια μετά να «τιμήσει» αυτούς τους 3 νεκρούς;. Και γιατί δεν τους τιμούσε με τον ίδιο τρόπο όλα αυτά τα χρόνια;”.
Δεν νομίζουμε ότι το έκανε επειδή μία δεκαετία αποτελεί ορόσημο. Δεν νομίζουμε ότι το έκανε γιατί πραγματικά ενδιαφέρεται για τον άδικο χαμό αυτών των ανθρώπων. Αν το έκανε, θα είχε βρει εκείνους που πέταξαν τις μολότοφ. Ελάχιστος φόρος τιμής για τις οικογένειες των αδικοχαμένων θα ήταν να οδηγηθούν οι υπαίτιοι ενώπιον της δικαιοσύνης.
Το ότι δεν έχουν βρεθεί ακόμα, και δεν έχουν οδηγηθεί στη δικαιοσύνη, κατά τη γνώμη μας δείχνει αρκετά πράγματα. Δείχνει πρώτα και κύρια, ότι οι υπαίτιοι έπαιξαν έναν συγκεκριμένο ρόλο. Είτε η ενέργεια αυτή αποτελεί οργανωμένη προβοκάτσια του βαθέως κράτους, είτε όχι, το μόνο σίγουρο είναι ότι έπαιξε αυτόν τον ρόλο: της προβοκάτσιας. Εξυπηρέτησε το αστικό σύστημα, επειδή «πάγωσε» το λαϊκό κίνημα, του «έκοψε τα πόδια». Ένα λαϊκό κίνημα που ήταν στα σπάργανα και έβγαινε δυναμικά στο προσκήνιο, την περίοδο που υπογραφόταν η πρώτη πράξη του έργου, από τις τρείς, με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες για την εργατική τάξη και τον λαό.
Ιδιαίτερα προβληματίζουν οι δηλώσεις της ΠτΔ, η οποία στο tweet της κάνει λόγο για «Τρεις ανθρώπινες ζωές θυσία στον βωμό της μισαλλοδοξίας και του διχασμού». Μα δεν μπορεί παρά να διερωτηθεί κάνεις: “τον διχασμό, την μισαλλοδοξία και ό,τι άλλο, ποιος τον προκάλεσε; Δεν τον προκάλεσαν οι ίδιοι που κρατάνε και το μαχαίρι και το πεπόνι; Δεν το προκάλεσαν οι Κυβερνήσεις και η ΕΕ;. Αλλιώς γιατί ο κόσμος να έβγαινε στο δρόμο, να διαδήλωνε, να διεκδικούσε, να αγωνιζόταν, πολύ περισσότερο σε συνθήκες όπου αυτό που ερχόταν θα ήταν καταιγιστικό, και θα άφηνε ανεξίτηλα το σημάδι του μέχρι σήμερα; ”. Στην ίδια ζυγαριά λοιπόν οι θύτες και τα θύματα;
Γράφει παρακάτω η αξιότιμη ΠτΔ: «Τιμούμε τη μνήμη τους και εύχομαι να μην ξαναζήσουμε ποτέ στη χώρα μας, εκδηλώσεις ακραίας πόλωσης και τυφλής βίας». Νομίζουμε ότι δεν θα μπορούσε να αναστραφεί η πραγματικότητα καλύτερα, βάζοντας το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω. Η «ακραία πόλωση» και η «τυφλή βία» από ποιον δημιουργείται; Μάλλον η άρχουσα τάξη, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της και τα αφεντικά της, οι ευρωπαίοι και Αμερικανοί ιμπεριαλιστές, νομίζουν ότι θα επιβάλλουν ακραίες αντιλαϊκές πολιτικές και οι εργαζόμενοι θα υιοθετήσουν τη στάση του «σφάξε με, αγά μου, ν΄αγιάσω». Αμ’ δε σφάξανε.
Ο συγκεκριμένος χρόνος λοιπόν που ήρθε το ζήτημα στο προσκήνιο δεν είναι τυχαίος. Βεβαίως οφείλουμε να τιμάμε τους νεκρούς εκείνης της μέρας. Αλλά να τους τιμάμε, όχι να τους εργαλειοποιούμε. Γιατί αυτό αποτελεί βαριά προσβολή της μνήμης τους.
Γιατί λοιπόν το αστικό σύστημα επέλεξε ετούτη την επέτειο και όχι κάποια άλλη; Διότι «έχουν γνώση οι φύλακες». Η κατάσταση είναι τέτοια που η νέα οικονομική κρίση είναι προ των πυλών, αν δεν έχει ήδη έρθει. Πάνε να προλάβουν, μια ενδεχόμενη νέα άνοδο του λαϊκού κινήματος, μέσα από το θυμικό του «να κοιτάξτε τι γίνεται όταν αγωνίζεστε». Το καρότο και το μαστίγιο πάνε δίπλα-δίπλα.
Να κάνουμε μια τελευταία επισήμανση: η επιλεκτική μνήμη δεν ήταν ποτέ σύμμαχος της αλήθειας. Μαζί με τους αδικοχαμένους 3 ανθρώπους εκείνης της μέρας, είναι και οι χιλιάδες που αυτοκτόνησαν τα χρόνια των μνημονίων, εξαιτίας της ανεργίας και των δυσβάσταχτων χρεών.
Δεν περιμένουμε από το αστικό σύστημα να τους θυμηθεί. Είναι χρέος όμως του λαϊκού κινήματος να το κάνει.
