Εργατικός Αγώνας

Τελικά, ποιος είναι ο αδύναμος;

Γράφει ο Κώστας Γρηγοριάδης.

«Σήμερα έχω συστήσει ανεπιφύλακτα σε κάθε κυβερνήτη να αναπτύξει την εθνική φρουρά σε τέτοιους αριθμούς που να κυριαρχήσουν στους δρόμους, οι δήμαρχοι και οι κυβερνήτες πρέπει να εφαρμόσουν μια συντριπτική παρουσία επιβολής του νόμου μέχρι να εξαλειφθεί η βία. Εάν μια πόλη ή πολιτεία αρνηθεί να λάβει τις απαραίτητες ενέργειες για την υπεράσπιση της ζωής και της περιουσίας των κατοίκων της, τότε θα αναπτύξω τον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών και θα λύσω γρήγορα το πρόβλημα.

Αναλαμβάνω επίσης γρήγορη και αποφασιστική δράση για την προστασία της πρωτεύουσας. Αυτό που συνέβη χθες το βράδυ σε αυτήν την πόλη ήταν απολύτως ντροπιαστικό. Καθώς μιλάμε, στέλνω χιλιάδες και χιλιάδες βαριά οπλισμένους στρατιώτες, στρατιωτικό προσωπικό και αστυνομία για να σταματήσω τις ταραχές, τις λεηλασίες, τις επιθέσεις βανδαλισμού και την ανεπιθύμητη καταστροφή περιουσίας. Προειδοποιούμε ότι η απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 7 θα εφαρμοστεί αυστηρά». (Ντόναλντ Τραμπ 2/6/2020).

Αν και η σκέψη να κατεβάσει το στρατό στους δρόμους για να επιβάλει το νόμο και την τάξη ο Ντόναλντ Τραμπ, δείχνει να πηγαίνει στην άκρη (προς το παρόν;) μετά από αντιδράσεις κομματικών του στελεχών και του υπουργού άμυνας, εντούτοις, η λύση που “πέφτει στο τραπέζι” πάντα σε καιρό έντονων λαϊκών κινητοποιήσεων, δεν είναι άλλη από τη στρατιωτική επιβολή.

Αυτό άλλωστε είχε συμβεί στις 4 Μάη του 1970, όταν τέσσερις φοιτητές του πανεπιστημίου του Κεντ στο Οχάιο, πέφτουν νεκροί και άλλοι 9 τραυματίζονται σοβαρά, από τα πυρά της εθνοφρουράς, μετά από διαταγή του ίδιου του Νίξον.

Ήταν η περίοδος του ανερχόμενου φοιτητικού κινήματος με αντιπολεμικά και αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά και το κίνημα για ίσα δικαιώματα μαύρων και λευκών.

Ανάλογη σφαγή από πυρά αστυνομίας και στρατού με θύματα φοιτητές και πολίτες, υπήρξε και στο Τλατελόλκο της πόλης του Μεξικού, όπου μετά από διαδηλώσεις υπέρ της Κούβας, έπεσαν νεκροί κατ’ εκτίμηση 30 έως 300 άνθρωποι.

Δείγμα και αυτό της σκληρής αντιμετώπισης των λαϊκών αντιδράσεων εκ μέρους του αστικού κράτους.

Στη χώρα μας η επέμβαση του στρατού με την είσοδο του τανκ στο Πολυτεχνείο συνέβη όταν η χούντα των συνταγματαρχών έπαιξε το τελευταίο της χαρτί για να διαλύσει τις πολυήμερες αντιδικτατορικές κινητοποιήσεις του λαού.

Όσο δε για την Χιλή, εκεί τα πράγματα με το ωμό πραξικόπημα του στρατού με τις ευλογίες των ΗΠΑ, κόστισαν τόσο σε ανθρώπινες ψυχές, όσο και στην δολοφονία του Σαλβαδόρ Αλιέντε, που έπεσε με το όπλο στο χέρι υπερασπιζόμενος το λαό και την εκλεγμένη του κυβέρνηση.

Με δυο λόγια είτε πρόκειται για εκλεγμένες αστικές κυβερνήσεις, είτε για χούντες, φαίνεται ότι η… λύση του στρατού, ως … φρουρού της κυβέρνησης, προκρίνεται ως η τελική λύση αυταρχικής επιβολής προς το λαϊκό παράγοντα.

Οι ΗΠΑ ως μητρόπολη του καπιταλισμού μετά και την επέλαση του κορονοϊού, ξεγυμνώθηκε και αποκάλυψε τη βαθιά κρίση του οικονομικοκοινωνικού μοντέλου της.

Η κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού και στρατιωτικού κεφαλαίου, είναι αυτή που δεν αφήνει περιθώρια στο λαό για την παραμικρή ευημερία.

Ένα δημόσιο σύστημα υγείας που δεν ανταποκρίθηκε στις ανάγκες, της αντιμετώπισης της πανδημίας, όχι γιατί είναι ανίκανο, αλλά γιατί ο ιδιωτικός τομέας είναι η προτεραιότητα στην Αμερική.

Όπως άλλωστε και στις υπόλοιπες ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Η γυαλιστερή βιτρίνα της ευμάρειας και του καταναλωτικού πλούτου δεν μπορεί να κρύψει τον ισχυρό ρατσισμό ενάντια στις μειονότητες και στον Αφροαμερικάνικο πληθυσμό.

Ο γίγαντας με τα πήλινα πόδια επιτρέπει να δολοφονούνται μαύροι πολίτες κυρίως χαμηλών εισοδημάτων από την αστυνομία ακόμη και για απλές τροχαίες παραβάσεις.

Ενώ από την άλλη, τα δικαστήρια συχνότατα ρίχνουν στα μαλακά τους δράστες αστυνομικούς.

Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ κατέβασε τον κόσμο στους δρόμους και ταυτόχρονα ξεσήκωσε μια παγκόσμια θύελλα αντιδράσεων προς την κρατική καταστολή, το ρατσισμό, τις κοινωνικές και φυλετικές ανισότητες.

Μια ογκώδης λαϊκή αντίδραση (που μπορεί να είναι στα όρια ακόμη του αυθόρμητου, μιας και δεν υπάρχει μια πολιτική οργάνωση για να δώσει και έναν πολιτικό προσανατολισμό με αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, ώστε να βάζει τα πρώτα θεμέλια μια άλλης κοινωνίας μακριά από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο), συγκλονίζει με το πάθος της και την μαχητικότητά της.
Αυτές όμως οι λαϊκές αντιδράσεις, αν και είναι ακόμη μια σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι, τρομάζουν πολύ την κυβέρνηση Τραμπ και την κάνουν να αντιδρά με βία, τη στιγμή μάλιστα που οι δηλώσεις του, βοηθούν και παρακινούν ακροδεξιές παρακρατικές οπλισμένες ομάδες να προβοκάρουν, να συμμετέχουν σε πράξεις βίας ενάντια στους διαδηλωτές και να λειτουργούν ως μακρύ χέρι του αυταρχικού κράτους.

Όλοι μαζί με τη βία και την απειλή της στρατιωτικής καταστολής.

Επίσημο κράτος αλλά και παρακράτος αδίστακτα ενάντια στον λαό που πολεμάει ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις.

Διακρίσεις που γεννήθηκαν από την ανάγκη του κεφαλαίου να επεκταθεί και να απομυζήσει κάθε σπιθαμή πλούτου και γης που δεν του ανήκει.

Διακρίσεις που αντιμετώπισαν τον άνθρωπο ως αναλώσιμο εργαλείο, από το Βελγικό Κογκό μέχρι τις φυτείες του Μισισιπή.

Ενώ σήμερα από άκρη σε άκρη ακούγεται η φωνή των καταπιεσμένων με τα συνθήματα των καταπιεσμένων:

«NO JUSTICENO PEACE, STOP KILLING BLACK PEOPLE, I CANT BREATHE», απέναντί τους ο Τραμπ και το αστικό κράτος αντιπαραθέτουν τα κλομπ και τα όπλα.

Τελικά, ποιος είναι ο αδύναμος;

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας