«Οι κρίσεις δημιουργούν ευκαιρίες» λένε οι φίλοι μας οι φιλελεύθεροι και οι λοιπών αποχρώσεων καπιταλιστές και έχουν απόλυτο δίκιο. Έτσι λοιπόν και στην Ελλάδα της παρούσας συγκυρίας του κορονοϊού ανοίγονται σπουδαίοι οικονομικοί ορίζοντες.
Από τη μια, έχεις μια κοινωνία που δοκιμάζεται σκληρά από την πανδημία. Τα δημόσια αγαθά της περίθαλψης, της μόρφωσης, των μεταφορών, του πολιτισμού έχουν αφεθεί στην τύχη τους.
Η κρατική στήριξη μεταφράζεται σε εφάπαξ επιδόματα σκοιλ ελικικου και μάσκες αλεξίπτωτα. Και η εκκλησία διοργανώνει αδιαλείπτως πάρτυ διασποράς του κορονοϊού, γιατί καλή η επουράνια ζωή, αλλά σε τούτη εδώ την επίγεια, το παγκάρι πρέπει να γεμίζει κι ας γεμίζουν παράλληλα και οι ΜΕΘ. Τα φυσικά επακόλουθα λοιπόν της πανδημίας και κυρίως της κάκιστης διαχείρισής της είναι η ανεργία να αυξάνεται, τα εισοδήματα να περιορίζονται και οι τζίροι να κατρακυλάνε.
Από την άλλη, έχεις το δεδομένο πως σε αυτή την ίδια κοινωνία τα δύο τρίτα τουλάχιστον τον πολιτών είναι φορτωμένα με κάποιο στεγαστικό δάνειο. Και το μόνο σίγουρο είναι πως στις τρέχουσες συνθήκες σημαντική μερίδα οφειλετών θα δυσκολευτεί να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της.
Νάτη λοιπόν η ευκαιρία. Να ένα τεράστιο target group αφαίμαξης και περαιτέρω άδικης ανακατανομής του πλούτου. Τι λείπει; Το νομοθετικό πλαίσιο. Κι έτσι γεννιέται το απαιτούμενο εργαλείο του πτωχευτικού μας κώδικα που δεν λεηλατεί μόνο ακίνητα, αλλά βάζει χέρι και στο ρευστό, αφήνοντας όμως μεγαλόψυχα στον κακό οφειλέτη τα τελευταία 1200 € του να τα αξιοποιήσει κατά το δοκούν και κατά το πιθανότερο σε μια γερή θηλιά.
Και ποιος θα νομοθετήσει το σχετικό έκτρωμα; Μα μια κυβέρνηση με ανάλογα χαρακτηριστικά, επαρκώς αντικοινωνική και αδίστακτη. Μια κυβέρνηση που καθιστά νόμιμο το ανήθικο και μετατρέπει την κοινωνική κρίση σε ευκαιρία για τις τράπεζες και τα λοιπά ανθρωποφάγα κοράκια των funds. Μια κυβέρνηση προσφάτως αυτοανακυρηχθέντων αντιστασιακών που όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένη να ξοδέψει ένα ευρώ για το δημόσιο συμφέρον, όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένη να ρισκάρει πολιτικό κόστος για να συγκρουστεί με την εκκλησία ως αυτονόητα θα όφειλε, αλλά συνεχίζει απρόσκοπτα και εν μέσω της πανδημίας να προωθεί την αποκλειστική της ατζέντα: της μπίζνας και της ιδιωτικής μάσας, της υποτιθέμενης ελεύθερης οικονομίας.
«Όμορφος» κόσμος καπιταλιστικά πλασμένος.
