Εργατικός Αγώνας

Χωρίς εσένα…

Γράφει ο Ταξικός Παρατηρητής

Η κουβέντα ξεκίνησε σε μια φιλική συνάντηση συνταξιούχων της επιχείρησης που εργαζόμουν.

Μετά τις πρώτες χαιρετούρες και ερωτήσεις για την κατάσταση της υγείας μας (συνταξιούχοι γαρ…) η κουβέντα ήρθε –που αλλού;- στην πολιτική.

Όλοι δυσαρεστημένοι, όλοι αγανακτισμένοι. Όλοι! Δεξιοί κι αριστεροί με την πλατιά έννοια.

Για τις συντάξεις μας που συνεχώς κόβονται, για τα φάρμακα που ακριβαίνουν, για τους γιατρούς που λείπουν και τόσα άλλα.

          Φταίει αυτός , να λέει ο ένας.

          Όχι φταίει εκείνος, να απαντάει ο άλλος.

          Όλοι φταίνε, να συμπληρώνει ο τρίτος.

          Εντάξει –μπήκα στην μέση– Ας συμφωνήσουμε ότι όλοι φταίνε, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο. Εμείς όμως τι κάνουμε; Γιατί δεν διαμαρτυρόμαστε; Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε;

Οι απαντήσεις …βροχή.

          Και ποιος μας ακούει εμάς;

          Βρε αυτοί δεν παίρνουν χαμπάρι. Τι μας λες τώρα;

          Σιγά μην τρομάξουμε την Μέρκελ.

Και άλλα πολλά τέτοια.

          Δεν έχετε δίκιο, απάντησα. Αν όλοι μαζί κατεβούμε στους δρόμους, αν όλοι μαζί διαμαρτυρηθούμε, τότε μπορεί να τους στριμώξουμε.

Και συνέχισα.

          Να, το Σάββατο γίνεται ένα συλλαλητήριο στις 12 το μεσημέρι που το κάνει το ΠΑΜΕ. Γιατί δεν πάμε κι’ εμείς ;

Βροχή και πάλι οι απαντήσεις.

          Να πάμε σε συγκέντρωση του ΚΚΕ ;

          Γιατί δεν το κάνουν όλοι μαζί ;

          Αυτές οι συγκεντρώσεις είναι καπελωμένες. Εγώ ψηφίζω δεξιά, πώς να πάω ;

Προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι κάποιος πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία. Τι (δεν) κάνει η ΓΣΕΕ κι άλλα πολλά.

          Να –τους έδειξα την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ– εδώ δεν λέει για κόμματα και για «γραμμές». Εδώ λέει να διαμαρτυρηθούμε για αυτά που λέγαμε στην αρχή. Να φωνάξουμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε πια με ψίχουλα.

Όμως η φασαρία είχε αρχίσει (όπως όλοι ξέρουμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις) και κάποιοι άρχισαν να αποχωρούν.

Σκέφτηκα ότι τέτοια ευκαιρία δεν θα ξανάβρισκα , και αφού είχα εντοπίσει 2-3 που δεν μιλούσαν είπα να ρίξω το βάρος σε αυτούς.

Τους έπιασα ιδιαίτερα.

          Ρε παιδιά γιατί να μην πάμε στην συγκέντρωση; Γιατί να μη διαμαρτυρηθούμε γι’ αυτά που μας κάνουν;

          Κοίτα –απάντησε ο ένας– εγώ ΚΚΕ δεν είμαι αλλά συμφωνώ με αυτά τα αιτήματα και θάθελα να έρθω. Όμως δεν θέλω να με καπελώνουν. Αν η συγκέντρωση είναι μόνο γι’ αυτά καλώς, αλλά…

          Και γω ΠΑΣΟΚ ψήφιζα –είπε ο δεύτερος– συμφωνώντας ότι τα αιτήματα είναι σωστά. Θα είναι όμως έτσι η θα πάρει άλλα χαρακτηριστικά η συγκέντρωση;

Τους έδειξα πάλι την ανακοίνωση και…πες – πες πείστηκαν.

Δώσαμε ραντεβού για το Σάββατο στο Μοναστηράκι.

Ήρθαν οι δυο από τους τρεις κι ανεβήκαμε την Ερμού για το Σύνταγμα. Μόλις βγήκαμε στην πλατεία , πέρασε ένα μπλοκ του ΠΑΜΕ με ένα πανό που έγραφε: «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς τ’ αφεντικά».

Γύρισαν και οι δύο και με ρώτησαν σχεδόν ταυτόχρονα:

          Γι’ αυτό ήρθαμε εδώ; Για τη λαϊκή εξουσία ή για τα αιτήματα που λέγαμε;

          Παιδιά –απάντησα– ο καθένας έρχεται στην συγκέντρωση με τα συνθήματα του. Αυτά τα συνθήματα τους εκφράζουν και, στο κάτω–κάτω, έχουν την αλήθεια τους. Όμως σημασία έχει ότι οι οργανωτές μας κάλεσαν για τα αιτήματα που συζητήσαμε και που γράφει η ανακοίνωσή τους. Αυτό πρέπει να κρατήσουμε.

Δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου και από τα κεντρικά ηχεία της εξέδρας ακούστηκε το ίδιο σύνθημα καλύπτοντας τα πάντα.

          Την άλλη φορά βρες ένα καλύτερο τρόπο να με πείσεις για τις απόψεις σου και για το δίκιο σου. Μου είπε ο πρώην Πασόκος.

Μου γύρισαν την πλάτη και κατηφόρισαν πάλι την Ερμού.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας