«Ποιος το περίμενε ότι η Ελλάδα θα ήταν με τον ντζιτζιφιόγκο με τις μπούκλες. Και όμως!!». Αυτό έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter ο Λυκούργος Λιαρόπουλος υπεύθυνος του Τομέα Δημόσιας Υγείας του «Ποταμιού» την ώρα της συνάντησης του Γιάνη Βαρουφάκη με τον πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ. Μάλιστα, ως χουλιγκάνος ο κος Λιαρόπουλος εξέφρασε και το γνωστό σύνθημα της εξέδρας « … , γερά! Η νίκη είναι κοντά!» στην πιο «πολιτική» εκδοχή του: «Γερούν.. γερά! Σπάστου τον τσαμπουκά!!»
Αγνοώ ποια «Ελλάδα» συντάσσεται με τον κο Λιαρόπουλο υπέρ ενός από τους οικονομικούς και πολιτικούς δυνάστες της. Σίγουρα όχι η Ελλάδα της δουλειάς, της ανεργίας, των απελπισμένων μισθωτών, των εξαθλιωμένων ΕΒΕ, των χειμαζόμενων συνταξιούχων. Προφανώς η Ελλάδα του Μπόμπολα, του Βαρδινογιάννη, του Αλαφούζου, του Μαρινάκη, του Μελισσανίδη. Και, βέβαια, «η Ελλάδα του Αρτέμη Μάτσα» και των κάθε λογής ξενόδουλων για τους οποίους «η Τρόικα είναι φίλη» τους όπως είναι και οι Γερμανοί «νυν και αεί και εις τους αιώνες των αιώνων».
Δεν έχω γνώσεις πολιτικής οικονομίας για να κρίνω τη στάση του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ έναντι των ευρωπαίων. Δεν είμαι σε θέση να πω αν όσα έγιναν την Παρασκευή ήταν «ρήξη με το ευρωπαϊκό κατεστημένο» όπως διαλαλούν οι ΣΥΡΙΖΑίοι ή «σκηνοθετημένη ένταση για να καλύψει την αυριανή υπαναχώρηση» όπως λένε οι αντίπαλοί τους. Υπάρχουν πολύ πιο αρμόδιοι από μένα για να το αναλύσουν. Ως άνθρωπος της μπάλας, εγώ θα επιχειρήσω μια θεώρηση από την «κερκίδα».
Στον αθλητισμό δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο οι οπαδοί μιας ομάδας να υποστηρίζουν μια ξένη ομάδα που αγωνίζεται με τον μισητό αντίπαλό τους. Άλλοτε ενεργά, με την αποστολή οπαδών στο γήπεδο της ξένης ομάδας, άλλοτε απλά με συνθήματα υπέρ της. Η διαφορά των «αγνών» χουλιγκάνων με τους πολιτικούς χούλιγκανς είναι μια: ουδέποτε έχει συμβεί μέρος της κερκίδας του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος να ζητωκραυγάζει υπέρ της αντίπαλης εθνικής ομάδας. Ούτε καν στην Ελλάδα και σε άλλες (ποδοσφαιρικά) υπανάπτυκτες χώρες. Τηρουμένων των αναλογιών, οι συναντήσεις των Τσίπρα-Βαρουφάκη με τον Ντάισελμπλουμ δεν ήταν ένας αγώνας «Ολυμπιακού-Γιουβέντους» (δηλαδή αγώνας συλλόγων) αλλά της «εθνικής Ελλάδος» (όσο κι αν η «ενδεκάδα» της δεν αρέσει σε κάποιους) με τη «μικτή της ευρωζώνης». Και οι επευφημίες στον αντίπαλο «σέντερ φορ» είναι τουλάχιστον αναξιοπρεπείς για να μην πούμε κάτι βαρύτερο. Απλά, ας αναλογισθεί κανείς τι θα γινόταν αν σε μια συνάντηση ενός αξιωματούχου των ξετσίπωτα ευρωϋποταγμένων προηγούμενων κυβερνήσεων με κάποιο ξένο παράγοντα γινόταν κάτι ανάλογο. Θα είχαν στηθεί ειδικά (τηλεοπτικά) δικαστήρια, δίκες της Δευτέρας και ο ένοχος της «εσχάτης προδοσίας» θα περίμενε υπομονετικά την εκτέλεση του στο Γουδί.
Βέβαια, ένα τέτοιο ενδεχόμενο ποτέ δεν συνέβη και δεν θα μπορούσε να συμβεί λόγω πολιτικού (και όχι μόνο) ήθους. Ανέκαθεν ο ξενόδουλος «Αρτέμης Μάτσας» είχε συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα. Από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι τώρα δεν έχει σημειωθεί από κομμουνιστές και ευρύτερα αριστερούς κανένα κρούσμα ξενοδουλείας ή κακεντρεχούς χαράς με τη αποτυχία του πολιτικού αντιπάλου που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας. Κι ελπίζουμε πως δεν θα συμβεί ούτε στο μέλλον από κομμουνιστές κι αριστερούς. Γιατί στο κάτω κάτω, μας αρέσει ή όχι, το κόμμα που κερδίζει τις εκλογές διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας. Αν αποτύχει, ο λαός αναθέτει αλλού αυτή την ευθύνη. Όσο λοιπόν κυβερνά κάποιος μη αρεστός, καλό είναι οι «φίλοι των Γερμανών» να μη φωνάζουν το «siege hail» δημόσια στα μέσα μαζικής δικτύωσης. Στο κάτω κάτω, αν η απόπειρα της νέας κυβέρνησης για ανακούφιση του ελληνικού λαού είναι ειλικρινής και αποτύχει, ο ΣΥΡΙΖΑ απλά θα ξαναγίνει αντιπολίτευση. Οι εργαζόμενοι της χώρας όμως θα στενάξουν ακόμα χειρότερα. Γι αυτό οι αλητείες τύπου «Γερούν.. γερά! Σπάστου τον τσαμπουκά!!» είναι από κείνα τα περιστατικά που, στο γήπεδο, μπορεί να μην ενοχλούν τόσο τους «ενδεκαδάτους ποδοσφαιριστές» αλλά μπορούν να ξεσηκώσουν την εξέδρα και να προκαλέσουν «ντου» στον αγωνιστικό χώρο. Με ανυπολόγιστες συνέπειες και για τις δυο «ενδεκάδες».
ΥΓ: Ανεξάρτητα από ιδεολογικές τοποθετήσεις και πολιτικές συμπάθειες, ανεξάρτητα από το πόσο αληθινό ή «τζούφιο» ήταν, ας ομολογήσουμε πως –πλην του κου Λιαρόπουλου και κάποιων «Λακεδαιμονίων» φίλων του- οι περισσότεροι Έλληνες απολαύσαμε την εικόνα του Ντάισελμπλουμ να φεύγει άρον άρον μετά το πρώτο «ΟΧΙ» που ακούστηκε από το Καστελόριζο κι εντεύθεν. Με δεδομένη την εμφανισιακή «ομοιότητα» του νέου υπουργού Οικονομικών με τον Lord Voldemort, τον «κακό» του κινηματογραφικού Χάρρυ Πόττερ, και του προέδρου του Eurogroup με τον «καλό» μάγο, ενδέχεται οι Έλληνες σινεφίλ να ζητήσουν να γραφεί ένα άλλο τέλος σ’ αυτή την κινηματογραφική επιτυχία.
