Το τραγικό συμβάν με την αυτοκτονία ενός νέου ανθρώπου, με σοβαρά μάλιστα προβλήματα υγείας, στο σύγχρονο «Νταχάου ψυχών» στην Αμυγδαλέζα, έφερε με τον πιο τραγικό τρόπο και πάλι στην επιφάνεια της ανυποψίαστης καθημερινότητάς μας το μεταναστευτικό ζήτημα.
Όλα τα χρόνια που είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε το ξερίζωμα ανθρώπων από τη γη τους και τα σπίτια τους, η «ευνομούμενη» πολιτεία μας στρουθοκαμήλιζε και υποτασσόταν στις υποδείξεις ντιρεκτίβων της ΕΕ όπως το «Δουβλίνο 2».
Δε θα επεκταθώ σε αυτό ώστε να μπλέξω σε νομολογίες και άρθρα που καθορίζουν το είναι των ανθρώπων.
Άλλωστε ποιο άρθρο και ποιος νόμος ορίζει την ύπαρξη της ανθρώπινης υπόστασης;
Με ενδιαφέρει η σκέψη που καθορίζει συμπεριφορές με τις οποίες μάνες με τα γυναικόπαιδά τους και άντρες κάθε ηλικίας, πότε πνίγονται στα πελάγη και πότε στοιβάζονται κυριολεκτικά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ιδέες όπως οι συνοριακοί φράχτες, που μάλιστα επιδοτούνται κι από κοινοτικά κονδύλια, ή συρματοφόρα γκέτο τύπου Αμυγδαλέζας χαρακτηρίζονται από βαθιά αντιδραστική λογική.
Αν δει κανείς στις φωτογραφίες και τα ρεπορτάζ τους ταλαιπωρημένους μετανάστες, στα μάτια τους καθρεφτίζεται το δράμα τους.
Ανύπαρχτη υγειονομική περίθαλψη, κακής ποιότητας τροφή, στοίβαγμα πολλών ανθρώπων μαζί, μας θυμίζουν το «άνθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ .
Ένας γιατρός για 1.800 άτομα.
Ανάθεση σε ΜΚΟ την φροντίδα των μεταναστών γιατί το Εθνικό κέντρο επιχειρήσεων υγείας δεν απασχολεί μόνιμο προσωπικό, δείχνει τη… θέληση του κράτους να σκύψει σοβαρά στο πρόβλημα.
Είναι λογικό λοιπόν να φτάνουμε σε περιστατικά αυτοκτονιών, οι άνθρωποι δεν έχουν να χάσουν τίποτα πιά.
Ο θάνατος φαντάζει λύτρωση για αυτούς.
«Στον Πειραιά, υπήρχαν 60-70 άτομα σε ένα κελί. Αυτό είναι από μόνο του ένα βασανιστήριο», λέει ο Νικήτας Κανάκης. Σε 400 περίπου υπολογίζονται οι ανήλικοι.
Τα κοντέινερ βράζουν το καλοκαίρι και παγώνουν το χειμώνα.
Στα λεγόμενα πρωοαναχωρησιακά κέντρα στοιβάζονται χιλιάδες περιμένοντας τον οδικό χάρτη προς την επόμενη άγνωστη κατεύθυνση που ενδεχόμενα θα τους οδηγήσει και στο θάνατο.
Η κυβέρνηση άλλαξε, υποτίθεται πως κουβαλά τη νιότη των ιδεών της Αριστεράς.
Υποτίθεται ότι θα συνεχίζει να αποδοκιμάζει τις προηγούμενες συντηρητικές επιλογές και να δώσει όχι μόνο λύση στο πρόβλημα της Αμυγδαλέζας, αλλά και συνολικά στο μεταναστευτικό.
Δηλώσεις όμως του αρμόδιου υπουργού π.χ. ότι δεν γίνεται να γκρεμιστεί ο φράχτης του Έβρου ή ότι δε γίνεται κουβέντα για το “Δουβλίνο 2”, με προβληματίζει ότι δεν υπάρχει κυβερνητική βούληση για ρήξη με την προηγούμενη πολιτική της ΕΕ.
O αναπληρωτής Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, έχει προαναγγείλει την μετατροπή των κέντρων κράτησης σε ανοιχτά κέντρα υποδοχής.
Ασαφές τολμώ να πω.
Το ερώτημα ζητά ουσιαστική απάντηση, θέλει να συγκρουστεί η κυβέρνηση με την τώρα πολιτική ή όχι.
Αν θέλει υπάρχουν λύσεις πάντα με βάση τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, την ισότητα, την δικαιοσύνη και την ελευθερία του.
