Το σιχαμερό πρόσωπο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας κάνει και πάλι την εμφάνισή του στην Ευρώπη επτά δεκαετίες μετά την πρώτη ήττα του. Η τότε Ευρώπη της «άρειας φυλής» και η σημερινή «Ευρώπη των λαών», η «Ευρώπη της διαφορετικότητας» έχουν αρκετές μικροδιαφορές αλλά πάρα πολλά κοινά που φαίνεται πως αποτελούν βασικά συστατικά του φασισμού και του ρατσισμού που τις έχουν βαθιά διαποτίσει.
Και στη μια και στην άλλη Ευρώπη κυρίαρχο ρόλο παίζει η Γερμανία χωρίς να παραγνωρίζεται η «συμβολή» των υπολοίπων χωρών. Και η μια και η άλλη Ευρώπη συμφωνούν ότι κάθε τι «διαφορετικό» πρέπει να απομακρύνεται από την ήπειρο για να μη «μολύνει» τους κατοίκους της. Δεν έχει σημασία ποιο είναι το διαφορετικό. Τότε ήταν οι Εβραίοι, οι Σλάβοι και οι Τσιγκάνοι. Σήμερα είναι οι Σύριοι, οι Αφγανοί, οι Αφρικανοί, οι νότιοι. Κοινή συνισταμένη είναι πως πρέπει όλοι αυτοί να απομονωθούν.
Αυτό που ενώνει την παλιά Ευρώπη με τη σημερινή είναι το συρματόπλεγμα. Συρματοπλέγματα και τότε, συρματοπλέγματα και τώρα. Μόνο που τότε έχτιζαν στρατόπεδα για να περιορίζουν τους «αντικοινωνικούς». Μετά το όνειδος του Άουσβιτς, του Νταχάου, της Τρεμπλίνκας, του Μαουτχάουζεν και του Μπέργκεν Μπέλσεν, η «Ευρώπη των λαών» έμαθε και δεν ξανακάνει το ίδιο λάθος. Αντί να περιορίζει τους «άλλους» μέσα στο συρματόπλεγμα, περιορίζει τον εαυτό της. Έτσι, παρά τα φληναφήματα περί «ανοιχτών συνόρων» και «ελεύθερης μετακίνησης», τείχη και συρμάτινοι φράκτες υψώνονται για να κρατήσουν τους μετανάστες μακριά από τις χώρες του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης.
Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά καθώς η χώρα μας είναι η πύλη εισόδου των φτωχοδιάβολων της Μέσης Ανατολής και της Ασίας προς την Ευρώπη. Τα ευρωφασισταριά κάνουν συμφωνίες με τους Τούρκους εμπόρους σάρκας για είσοδο των μεταναστών σε εδάφη της ΕΕ, δηλαδή στην Ελλάδα, αλλά χρηματοδοτούν ταυτόχρονα τα γειτονικά κράτη της Ελλάδας για να υψώνουν τείχη αποκλεισμού των μεταναστών στις υπόλοιπες χώρες. Έτσι και το «φιλανθρωπικό» καθήκον της ΕΕ εκπληρώνεται στην Ελλάδα και οι μετανάστες ταλαιπωρούνται αποκλεισμένοι μέσα σε μια χώρα της ΕΕ που δεν της έχουν αφήσει την οικονομική δυνατότητα να θρέψει αξιοπρεπώς όποιον αυτόχθονα ή αλλοδαπό έχει την ατυχία να βρίσκεται μέσα στην «επικράτειά» της.
Οι δυο όψεις της νέας Ευρώπης είναι αξιοπρόσεκτες. Από τη μια οι «άρειοι» του βορρά που διώκουν το διαφορετικό κι από την άλλη οι ψαράδες των νησιών και οι κάτοικοι των πόλεων του ευρωπαϊκού νότου που μοιράζονται το λιγοστό «έχει» τους με τους πρόσφυγες. Από αυτή τη συγκινητική προσπάθεια του λαού της Ελλάδας εξαιρούνται δυο φορείς: η εκκλησία που δια στόματος των περισσότερων «λειτουργών» της κηρύσσει τη χρυσαυγήτικου τύπου ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία και η ελληνική πολιτεία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που χορεύει στο ρυθμό που της σφυρίζουν τα αφεντικά της ΕΕ.
Εβδομήντα χρόνια μετά την πρώτη ήττα του φασισμού και πάλι η ευρωπαϊκή ολιγαρχία στήνει στρατόπεδα συγκέντρωσης για να μην έρχεται σε επαφή με τους μη αποδεκτούς σ’ αυτήν: τους πρόσφυγες και τον ευρωπαϊκό νότο. Για μας τους «απέξω» αυτή είναι μια χρυσή ευκαιρία. Δίπλα στα δικά τους συρματοπλέγματα στα βόρεια σύνορά μας ας υψώσουμε κι εμείς μια δεύτερη σειρά μη τυχόν κι αλλάξουν γνώμη και ρίξουν κάποτε τα τείχη θέλοντας να μας ξαναπλησιάσουν. Κι ας τους κρατήσουμε για πάντα έξω. Ή σωστότερα ας μείνουμε εμείς για πάντα έξω. Έξω από την Ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστικό μηχανισμό υποδούλωσης και εξανδραποδισμού των λαών!
