Γράφει ο Γιάννης Φασουλάς

Βλέποντας τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, δύο δρόμους μπορεί να διακρίνει κανείς για το μέλλον.

Ο ένας είναι να παραδεχτούμε ότι το σύστημα είναι τόσο ισχυρό -τουλάχιστον τώρα – που δεν παλεύεται. Ότι τα μίντια είναι τόσο ισχυρά που μπορούν να στείλουν ακόμη και ηθικούς δολοφόνους στη βουλή ή και γραφικούς (για να μην πω μισότρελους) τύπους. Και, αποδεχόμενοι το αποτέλεσμα, να αράξουμε στον καναπέ.

Γράφει ο Κώστας Γρηγοριάδης

Πρόσφυγες πολέμου. Ούτε μετανάστες ούτε τίποτε άλλο.

Και πολέμου με ονοματεπώνυμο. Πολέμου συμφερόντων πλούτου, πολέμου γεωστρατηγικών ανακατατάξεων, πολέμου θρησκευτικού μίσους που υποδαυλίζεται κι αυτός από συμφέροντα ταξικής προέλευσης.

Πόλεμος ιμπεριαλιστικός.

Γράφει ο Κώστας Γρηγοριάδης

«Πριν από τις εκλογές, εγώ δεν είπα ότι θα σκιστούν τα μνημόνια με έναν νόμο και κανένας δεν το είπε. Δεν υποσχεθήκαμε στον ελληνικό λαό "περίπατο στο δάσος", ότι θα είναι όλα εύκολα», είπε ο πρωθυπουργός.

Με τη συνέντευξη στο «Κόκκινο» δεν είπε μόνο αυτό.

Γράφει η Μαριάννα Κραουνάκη

Παναγιώτης Μακρής: ένα κομμάτι της ιστορίας μας, της ψυχής μας, της παρακαταθήκης-υποθήκης για ό,τι καλύτερο και ομορφότερο.

Κάπου διάβασα το παραπάνω… και το βάζω ως πρόλογο.

Γράφει ο Κώστας Γρηγοριάδης

«Με αίσθημα ευθύνης να ψηφίσουμε το δεύτερο πακέτο των προαπαιτούμενων για το μνημόνιο».

Μάλιστα, όπως το άκουσα το γράφω.

Λόγια... ευθύνης από μια βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο «εθνικό καθήκον να μην καταστραφεί η χώρα».