Εργατικός Αγώνας

Σχετικά με τις εξελίξεις στο φοιτητικό κίνημα

Από την ανάληψη των καθηκόντων της, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έπιασε το νήμα της αντιλαϊκής επίθεσης, από όπου το άφησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και προχώρησε σε νέο γύρο κλιμάκωσης αυτής της επίθεσης. Σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο τοποθετείται και η κατάργηση της νομικής προστασίας του πανεπιστημιακού ασύλου μες το κατακαλόκαιρο. Όπως και μια σειρά αντιεκπαιδευτικοί νόμοι που πέρασαν τέτοια χρονική στιγμή στο παρελθόν με απώτερο σκοπό τη σιγή νεκροταφείου, μιας και οι περισσότεροι φοιτητές εκείνη την περίοδο είτε βρίσκονταν σε διακοπές, είτε εργάζονταν ως εποχικοί.

Το χτύπημα βέβαια των δικαιωμάτων της φοιτητιώσας νεολαίας δε σταμάτησε σε αυτό το σημείο. Στο νέο νομοσχέδιο για την παιδεία συμπεριλαμβάνεται το όριο φοίτησης στα ν+2 έτη και την διαγραφή όσων φοιτητών ξεπερνούν αυτό το όριο, μέτρο το οποίο χτυπάει το δικαίωμα των παιδιών των λαϊκών οικογενειών στη μόρφωση. Συνάμα διαμορφώνει φτηνά ανειδίκευτα εργατικά χέρια για τα κέρδη των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων (χαρακτηριστικές οι επικλήσεις του υπουργού Ανάπτυξης κ. Γεωργιάδη στην αυτοκινητοβιομηχανία της Volkswagen να έρθει και να ανοίξει εργοστάσιο εδώ στην Ελλάδα). Μην ξεχνάμε βέβαια και το μέτρο που πέρασε, την εξίσωση των πτυχίων των ιδιωτικών κολλεγίων, με αυτά των δημόσιων ΑΕΙ, κάτι που συνιστά και κραυγαλέα παραβίαση του συντάγματος. Συγκεκριμένα του άρθρου 16 το οποίο δεν επιτρέπει την δημιουργία ιδιωτικών ΑΕΙ στη χώρα και τσακίζει την αξία του πτυχίου ισοτιμόντας το με ένα πτυχίο ξένου κολλεγίου, ουσιαστικά αγορασμένο και ελλιπές στο πρόγραμμα σπουδών σε σχέση με εκείνα των δημόσιων ΑΕΙ.

Έχουμε λοιπόν μια παραπέρα υποβάθμιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων, του δικαιώματος τους να βρουν δουλειά πάνω στο αντικείμενο που σπούδασαν, ένα παραπέρα τσάκισμα του δικαιώματος στη μόρφωση, καθώς αυτή λειτουργεί με όρους εμπορευματικούς, και πιο συγκεκριμένα με όρους που επιβάλλουν τα ξένα μονοπώλια με την παρείσφρηση τους μέσα στα πανεπιστήμια και την όλη εκπαιδευτική διαδικασία. Βεβαίως το νομοσχέδιο δεν χτυπάει μόνο τα δικαιώματα των φοιτητών, αλλά και εκείνα των μαθητών και των δικών τους δικαιωμάτων να σπουδάσουν και να μορφωθούν, με την βάση εισαγωγής του 10 για την είσοδο τους στην ανώτατη εκπαίδευση που προβλέπεται στο νομοσχέδιο που έρχεται να συζητηθεί στη Βουλή την Τρίτη, 3/12.

Στη συζήτηση υπάρχει ακόμα ισχυρή πιθανότητα να τεθεί το ζήτημα της θέσπισης της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις φοιτητικές εκλογές (με κάποιους να μιλούν ακόμα και για την θέσπιση του ίδιου μέτρου στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων) που μαζί με την κατάργηση του ασύλου χτυπάνε το δικαίωμα των φοιτητών να συζητούν για τα ζητήματα που τους αφορούν, σε ζωντανές διαδικασίες και να παίρνουν συλλογικές αποφάσεις για τις πολιτικές που τους πλήττουν. Τα μέτρα αυτά συνολικά που φέρνει η Νέα Δημοκρατία βέβαια, δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι απαιτήσεις των ξένων αφεντικών της, της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις το φοιτητικό κίνημα δεν έμεινε άπραγο. Από την εξεταστική του Σεπτεμβρίου σε διάφορες σχολές έγιναν συνελεύσεις για να δουν οι φοιτητές πως μπορούν να αντιμετωπίσουν τα μέτρα που έρχονταν. Μαζικές γενικές συνελεύσεις σε σχολές πουν είχαν να πραγματοποιηθούν χρόνια, όπως το Πάντειο κι η ΑΣΟΕΕ. Συνάμα με αγωνιστικές αποφάσεις που πάρθηκαν σε δεκάδες συλλόγους όλης της χώρας έδειξαν ότι οι φοιτητές δεν τσιμπάνε στη προπαγάνδα της κυβέρνησης, ούτε τρομοκρατούνται μπροστά στη σκληρή καταστολή που αυτή τους επιφύλαξε, και με καταλήψεις και μαζικές διαδηλώσεις έδωσαν μία πρώτη απάντηση. Απόγειο της όλης αγωνιστικής πορείας, στάθηκε η φετινή διαδήλωση του Πολυτεχνείου όπου τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων ήταν πολύ μαζικά, όπως επίσης και η συνολικότερη παρουσία του λαού, που έφτασε κοντά στις 30.000.

Ωστόσο εδώ και δύο εβδομάδες παρατηρείται μια στασιμότητα στην όλη πορεία του αγώνα. Αυτό δεν είναι τυχαίο κατά την άποψη του γράφοντος, καθώς οι δυνάμεις που ηγεμονεύουν αυτή τη στιγμή στο κίνημα, δηλαδή οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ έχουν κάποιο όριο στο οποίο μπορούν να φτάσουν τον αγώνα των φοιτητών. Ορισμένες φορές μάλιστα εξέθεσαν, και εκθέτουν αυτόν τον αγώνα φωνάζοντας αντιδραστικά συνθήματα όπως: «ούτε 2ν ούτε ν+2, όποτε γουστάρουμε θα πάρουμε πτυχίο» ή «λευκές, λευκές, οι εξεταστικές, οι φοιτητές αιώνιοι και οι σχολές κλειστές» ήπροκαλώντας αναίτιες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής στο όνομα κάποιας ριζοσπαστικοποίησης των συνειδήσεων από τέτοιες ενέργειες. Τα κύρια βεβαίως δεν είναι αυτά, αλλά συνολικά η πολιτική αντίληψή τους, η οποία περιορίζεται στη στοχοποίηση ενός υπουργείου ή ενός υπουργού, αφήνοντας στο απυρόβλητο το καθεστώς της ξενοδουλείας και της υποτέλειας, που μεταφράζεται στους εκατοντάδες μνημονιακούς νόμους, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας την διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και σχέσεων, την παράδοση των αποθεματικών των πανεπιστημίων στους ξένους δυνάστες, το σουλατσάρισμα των μονοπωλίων μες στις σχολές και πολλά ακόμη.

Μπροστά σε όλα αυτά η μόνη δύναμη που μπορούσε και μπορεί ακόμη να καθοδηγήσει τον αγώνα των φοιτητών σε νικηφόρα προοπτική, δηλαδή η Πανσπουδαστική βρισκόμενη βέβαια μέσα σε όλους τους αγώνες απ’ την αρχή, έμεινε στο ρόλο του ακολουθητή των εξελίξεων χωρίς να μπορέσει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, να δώσει νέα προοπτική και να οδηγήσει τον αγώνα σε νέο επίπεδο. Αυτό βεβαίως δεν είναι άσχετο με την πολιτική που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια. Ίσα ίσα είναι αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, που μόνο κατακτήσεις δεν φέρνει στις πλατιές φοιτητικές μάζες και τους φοιτητικούς αγώνες, μιας πολιτικής που αποδεικνύεται πως δεν είναι ικανή να ανασυντάξει το φοιτητικό κίνημα.Βέβαια δεν βλέπουν αυτή τη κατάσταση οι υπεύθυνοι που έχουν βάλει μπροστά αυτή τη γραμμή, και την υπερασπίζονται ως την «τελευταία λέξη» της επαναστατικής θεωρίας; Είτε λοιπόν έχουν πάρει διαζύγιο με την πραγματικότητα, είτε από φανατισμό αρνούνται να κάνουν «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Και τα δύο είναι το ίδιο επιζήμια στο αποτέλεσμα τους, καθώς αφοπλίζουν ουσιαστικά την πρωτοπορία του φοιτητικού κινήματος, και την καθιστούν ουρά των εξελίξεων.

Η κατεύθυνση που θεωρεί ο γράφων ότι πρέπει να δοθεί από εδώ και πέρα είναι ο ενιαίος φοιτητικός αγώνας, με όλους όσους συμφωνούν στα μίνιμουμ, δηλαδή στον αγώνα για προάσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, του αγώνα για μόρφωση, για την υπεράσπιση των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών μέσα στα πανεπιστήμια, για να μη πεταχτεί έξω κανένα παιδί από τη μορφωτική διαδικασία. Αυτές θα πρέπει να είναι οι αιχμές πάνω στις οποίες οι φοιτητές παλεύουν τη δεδομένη στιγμή, με προοπτική ο αγώνας τους να μπολιαστεί και με άλλα αιτήματα, πιο βαθιά. Να βγουν συνολικότερα συμπεράσματα για τον πραγματικό υπεύθυνο των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών, την Ε.Ε και το πώς αυτή η πολιτική τσακίζει τα δικαιώματα μας, και εμπορευματοποιεί την παιδεία μέσα σε μια άδικη και εκμεταλλευτική κοινωνία. Επουδενί όμως, δεν πρέπει να μπει ως προϋπόθεση για τον κοινό αγώνα αυτή η θέση. Μόνη προϋπόθεση πρέπει να είναι, το να δοθεί ενιαίος αγώνας απέναντι σε όσους μας στερούν τα δικαιώματα μας, στη μόρφωση και στη δουλειά.

Οι επόμενες βδομάδες είναι κρίσιμες, καθώς το νομοσχέδιο θα έρθει πριν τα Χριστούγεννα, όπως έχει δηλωθεί απ’ την ηγεσία του υπουργείου. Χρειάζεται μια πιο πλατιά απεύθυνση σε αυτό το διάστημα, να μπουν στον αγώνα νέες δυνάμεις, να μην περιοριστούμε στον ήδη υπάρχοντα συσχετισμό και να μην αποκλειστεί κανένας φοιτητής που θέλει να παλέψει αλλά δεν έχει ακόμα κατανοήσει την σημασία της μιας ή της άλλης μορφής πάλης, με υπομονή και επιμονή να πείσουμε τους συμφοιτητές μας που δεν “βλέπουν” ακόμα την ανάγκη του συλλογικού αγώνα ή που έχουν επηρεαστεί από την προπαγάνδα της κυβέρνησης, να οδηγηθεί το φοιτητικό κίνημα σε συμπόρευση με το εργατικό-λαϊκό κίνημα ιδιαίτερα τώρα μπροστά στη μάχη του ασφαλιστικού -που αφορά βεβαίως και τους φοιτητές, και συνολικά τη νεολαία.

Να μην αφήσουμε να γίνει ό,τι έγινε σε μια σειρά σχολές όπως το ΠΑΔΑ ή η Νομική όπου ψηφίστηκαν αντιδραστικά πλαίσια, επειδή οι αγωνιστικές δυνάμεις μέσα στον σεχταρισμό τους και την θεοποίηση συγκεκριμένων μορφών πάλης έστειλαν τους φοιτητές στα χέρια της αντίδρασης.

Η εβδομάδα αυτή είναι κρίσιμη για το “πού θα πάει το πράγμα”: αν θα οδηγήσει εν τέλει όλος αυτός ο αγώνας σε πραγματικό κίνημα ή αν θα χαντακωθεί εν τη γενέσει του.

Ίδωμεν…

 

                                                                                                                           Ιουνιανός

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας