Τον περασμένο Σεπτέμβριο η ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΔΙΠΠΔΕ), στην ετήσια έκθεση της για το 2019, παρουσίασε τις απογοητευτικές επιδόσεις των μαθητών της Β΄ τάξης των Γενικών κι Επαγγελματικών Λυκείων της χώρας για το σχολικό έτος 2017-18.
Σύμφωνα με την επίσημη έρευνα και με βάση τις επιδόσεις των μαθητών στη Νεοελληνική Γλώσσα, στα Μαθηματικά (Άλγεβρα – Γεωμετρία) και στα Φυσικά (Φυσική – Χημεία) σχεδόν οι μισοί μαθητές των Λυκείων έχουν αυξημένη πιθανότητα να είναι λειτουργικά αναλφάβητοι! Και για να μη θεωρήσει κάποιος πως το πρόβλημα αφορά αποκλειστικά το Λύκειο η επιτροπή επισήμανε:
«Τα προβλήματα που εμφανίζονται στο λύκειο, σε σύγκριση με το δημοτικό και το γυμνάσιο, δεν είναι προβλήματα αποκλειστικά του λυκείου αλλά όλων των βαθμίδων, τα οποία συσσωρευτικά κατέληξαν στο λύκειο».
Σύμφωνα με τοποθέτηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου:
«Λειτουργικά αναλφάβητο είναι το άτομο που δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ικανοποιητικά ανάγνωση, γραφή και αριθμητική για να ενταχθεί ως άτομο στην κοινωνία, απολαμβάνοντας πλήρως τα δικαιώματά του».
Επειδή ο κατήφορος των επιδόσεων των μαθητών της ελληνικής εκπαίδευσης, γενικώς, είναι κάτι που πιστοποιείται διαρκώς κατά τις τελευταίες 10ετίες και από ελληνικούς αλλά και από ξένους φορείς αξιολόγησης, μπαίνει ένας βασικός προβληματισμός με δυο άξονες:
Ή οι Έλληνες μαθητές είναι «ανεπίδεκτοι μαθήσεως» ή το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα «έχει πιάσει πάτο».
Κι επειδή το πρώτο δεν το έχει ισχυριστεί κανείς (άλλωστε οι Έλληνες μαθητές όταν βρίσκονται στο εξωτερικό διαπρέπουν) είναι αυταπόδεικτο το δεύτερο , ότι – δηλαδή – εδώ και 4 τουλάχιστον 10ετίες το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η άποψη του Γιώργου Μπαμπινιώτη, σχετικά με το θέμα, είναι χαρακτηριστική και καταλυτική:
«Η βαθιά δομή είναι η μείωση και η πτώση του επιπέδου της παιδείας. Αυτό που έχουμε πάθει σ΄ αυτή τη χώρα τα τελευταία χρόνια, είναι μια καταβύθιση της παιδείας, η οποία έχει τις επιπτώσεις της ευρύτερες. Γιατί η παιδεία διατρέχει τα πάντα, διεισδύει παντού».
Οι αρχαίοι λέγανε: «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού». Όμως, τούτοι δω, οι πολιτικοί μας, όχι μόνο «δις» αλλά «τρις και τετράκις και …δεκάκις και …εκατοντάκις» έχουν «εξαμαρτήσει» σε βάρος της εκπαίδευσης. Κι εδώ, πάλι, μπαίνει ένα «τρίλημμα»:
Ή είναι άνοες ή κάνουν λάθη ή συνειδητά και σκόπιμα βουλιάζουν τη δημόσια εκπαίδευση, με ό,τι δυσμενές αυτό συνεπάγεται για τη νέα γενιά, την κοινωνία και την Ελλάδα.
Όμως, προφανώς, ανόητοι δεν είναι, διότι μια χαρά διαχειρίζονται το σύστημα που υπηρετούν και τους υπηρετεί.
Λάθος, πάλι, δεν φαίνεται να κάνουν, αφού εν προκειμένω δεν έχουμε μια – δυο αποτυχημένες «μεταρρυθμίσεις» αλλά μια χιονοστιβάδα πολιτικών εκπαιδευτικής καταστροφής, που υλοποιούνται με συνέπεια και συνέχεια (επί πολλά χρόνια) ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα κυβερνά.
Επομένως είναι βέβαιο πως η καταβαράθρωση της ελληνικής παιδείας αποτελεί συνειδητή επιλογή, η οποία εξελίσσεται άρρηκτα δεμένη με τις λοιπές πολιτικές, που οδήγησαν τη χώρα στη μαύρη τρύπα των επαχθών μνημονίων.
Το τραγικότερο όλων είναι πως ο λαός, η κοινωνία, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές… , βυθισμένοι στην απόλυτη μοιρολατρία, την υποταγή, την παραίτηση και την κοινωνική αδράνεια, αρνούνται ν’ ακούσουν τις καμπάνες που σημαίνουν πένθιμα το τέλος της ελληνικής εκπαίδευσης.
Είναι καιρός, ως λαός, να βγούμε από τούτο δω το νέο «προσκύνημα» και να «σηκώσουμε μπαϊράκι» λευτεριάς, ανεξαρτησίας και περηφάνιας. Η πνευματική γενοκτονία, που συντελείται μέσα στο ελληνικό σχολείο (όχι – φυσικά – με ευθύνη των εκπαιδευτικών, που κι αυτοί είναι θύματα του ίδιου συστήματος) αποτελεί (από μόνη της) επαρκή λόγο κι αιτία για έναν τέτοιο ξεσηκωμό.
«Αν σκέφτεσαι για ένα χρόνο, φύτεψε ένα σπόρο.
Αν σκέφτεσαι για δέκα χρόνια, φύτεψε ένα δέντρο.
Αν σκέφτεσαι για 100 χρόνια, δίδαξε ανθρώπους».
Κομφούκιος
