Γράφει ο Παναγιώτης Ζαβουδάκης.

Όλο εμένανε σηκώνει

να πω μάθημα η δασκάλα.

Θα τη σφάξω σαν κουνέλι

και θα βγω να παίξω μπάλα.

Της Δώρας Μόσχου.

Το ζήτημα της εκπαίδευσης των παιδιών των υποτελών τάξεων υπήρξε διαχρονικά ένα από τα ζητήματα που έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα τη ριζοσπαστική και κομμουνιστική διανόηση. Μεγάλοι παιδαγωγοί έχουν προκύψει μέσα από τις γραμμές της, ή, στην πορεία της ζωής τους, έχουν διασταυρωθεί με τη δική της πορεία και έχουν ενστερνιστεί τις αξίες και τις ιδέες της. Κορυφαίος ανάμεσά τους, ο δάσκαλος Δημήτρης Γληνός, αλλά και άλλες μεγάλες μορφές, όπως η Ρόζα Ιμβριώτη, ο Μιχάλης Παπαμαύρος, η Έλλη Αλεξιου.

Αλλιώς, να ξανασυζητήσουμε για τα αυτονόητα.

Της Δώρας Μόσχου.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα επανήλθε στο προσκήνιο, και μάλιστα με κάποια οξύτητα, ένα ζήτημα που επί μακρόν έχει ταλανίσει την ελληνική παιδεία και που δεν έχει βρει ωστόσο τη λύση του – ούτε και φαίνεται κάπου κοντά στον ορίζοντα η πιθανότητα να τη βρει. Το ζήτημα αυτό δεν είναι άλλο από τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο και αποτελεί υποκεφάλαιο του άλλου, τεράστιου ζητήματος, των σχέσεων κράτους εκκλησίας και του – επίσης άλυτου – αστικοδημοκρατικού αιτήματος για το διαχωρισμό τους.

του Παναγιώτη Ζαβουδάκη.

Φωτιές άναψε στην εκπαίδευση η υπουργική απόφαση με την οποία ο Ν. Φίλης τροποποίησε το ωρολόγιο πρόγραμμα των σχολείων στην προσπάθειά του να περικόψει κονδύλια από την εκπαίδευση όπως απαίτησε το κουαρτέτο. Και από εκεί που ο υπουργός μιλούσε για προσλήψεις εκπαιδευτικών (πάντα υπό την προϋπόθεση ότι θα έπαιρνε την άδεια από το κουαρτέτο) πέρασε στη συρρίκνωση διδακτικών ωρών ώστε να περικοπούν θέσεις εκπαιδευτικών και, κατά συνέπεια, να εκτονωθεί η κοινωνική πίεση για νέους διορισμούς.

του Βασίλη Λάζαρη.

Το περιεχόμενο της εισήγησής μου αποτελείται από την κατάθεση εκ μέρους μου με κάθε δυνατή συντομία κάποιων σκέψεων μου, οι οποίες αναφέρονται σε ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα και των σημερινών καιρών - στη γλώσσα. Εννοώ εκείνο το ύψιστης σημασίας εφόδιο του ανθρώπου στην ιστορική πορεία του μέσα στον χρόνο, που το γέννησαν οι κραυγές των πρωτόγονων, όταν χαίρονταν με τις πρώτες στοιχειώδεις καταστάσεις τους ή τρόμαζαν από τις απειλές της οργισμένης φύσης, πλουτίστηκε στη συνέχεια με πλήθος επιθεμάτων και στην αρχαία Ελλάδα εκφράσθηκε με τις φωνές των πολύβουων αγορών, με τις περίτεχνες συμπλοκές των λέξεων στις ποιητικές εξάρσεις, με τις βαθύτερες φιλοσοφικές συζητήσεις και με τις αγορεύσεις των φλογερών ρητόρων.