του Στέλιου Στυλιανού για τον Εργατικό Αγώνα.
Ζήσαμε να το δούμε κι αυτό. Να ζητά το ΑΚΕΛ στο Ανόι του Βιετνάμ, όπως κάθε χρόνο στις διεθνείς συναντήσεις Εργατικών και Κομμουνιστικών κομμάτων, τη στήριξη από το παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα για λύση του Κυπριακού στη βάση της συμφωνημένης λύσης στα πλαίσια του ΟΗΕ, και να την παίρνει από όλους εκτός από το ΚΚΕ!
Εν τη σοφία της, η σημερινή ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας αποφασίζει πλέον να διαφοροποιηθεί από τα υπόλοιπα κινήματα και στο Κυπριακό. Κατά κάποιο τρόπο, επιλέγει να αυτοαναγορευθεί σε κάποιου είδους καθοδηγητή των άλλων εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων και είναι λογικό να αναρωτιέται κανείς από πού πηγάζει η ανάγκη αυτή για ιδεολογική ηγεμόνευση των πάντων.
Με ποιά άραγε εχέγγυα μπορεί η τάση που ελέγχει τα τελευταία χρόνια τις τύχες του ΚΚΕ να παρουσιάζεται ως ο αλάνθαστος ερμηνευτής του σημερινού ιμπεριαλισμού και να υποδεικνύει στους άλλους λαούς και τα κινήματά τους, σε αδελφικά μάλιστα κόμματα, τη γραμμή και την ανάλυση που πρέπει να ακολουθήσουν;
Και ποιά βαρύτητα έχει ο δικός τους λόγος κι η δική τους ανάλυση σε σύγκριση για παράδειγμα με το αδελφό κόμμα της Κούβας, που αποδεδειγμένα δίνει μια συνεχόμενη μάχη με τον ιμπεριαλισμό με μεγάλη υπό τις περιστάσεις επιτυχία αλλά δεν διστάζει ούτε ένα δευτερόλεπτο να συνταχθεί με το ΑΚΕΛ;
ΠΕΤΟΥΝ ΤΙΣ ΣΚΟΥΦΙΕΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ
Το σκεπτικό πάνω στο οποίο βασίζεται αυτή η σοβαρή αλλαγή θέσης εκ μέρους του ΚΚΕ, θα μπορούσε να πει κανείς πως αποτελεί το πλέον αρνητικό σενάριο σχετικά με τη λύση του Κυπριακού.
Το ΚΚΕ ισχυρίζεται πως η όποια λύση ομοσπονδιακού τύπου θα λειτουργεί εις βάρος του κυπριακού λαού στο σύνολό του και υπέρ των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, παραπέμποντας στο ενιαίο κράτος.
Συνοψίζοντας, η ανάλυσή του προβλέπει με ιδιαίτερη δόση σιγουριάς πως η όποια λύση θα είναι στην ουσία συνομοσπονδιακή, θα καταπατεί καίρια ανθρώπινα δικαιώματα, θα καθιστά την Κύπρο σε προτεκτοράτο του ΝΑΤΟ αλλά και πως θα μετατραπεί σε πηγή περισσότερων δεινών που θα οδηγήσουν σε περεταίρω αποσταθεροποίηση στην περιοχή μας.
Πιο μαύρα κι άραχνα δεν θα μπορούσαν να παρουσιαστούν τα πράγματα. Ως αποτέλεσμα αυτής της τοποθέτησης, γνωστοί απορριπτικοί αλλά και συνάμα αντικομουνιστικοί κύκλοι στην Κύπρο –αφού συνήθως αυτές οι δύο ιδιότητες πάνε πακέτο- βρέθηκαν να πετούν τις σκούφιες τους νιώθοντας δικαιωμένοι για τις θέσεις τους.
Πρώτα η «Σημερινή», η ναυαρχίδα ίσως του «πολιτικά ορθού» απορριπτικού και αντικομουνιστικού τύπου που έκανε πρωτοσέλιδη την σχετική είδηση και ακολούθως το κόμμα «Αλληλεγγύη» και η Πρόεδρός του Ελένη Θεοχάρους, που χαιρέτησε την αλλαγή στις θέσεις του ΚΚΕ για το Κυπριακό προαναγγέλλοντας μάλιστα επίσκεψη στα γραφεία του κόμματος στον Περισσό.
Η Ελένη Θεοχάρους, για να θυμίσουμε, δήλωνε κατά την πρόσφατη προεκλογική της περιοδεία στην Αθήνα, πως αν ήταν να αυτοπυρποληθεί κάποιος για την ένωση με την Ελλάδα θα έδινε μάχη να ήταν αυτή! Η «Σημερινή» από την άλλη, είναι η εφημερίδα που χαρακτήρισε παλαιότερα από τις στήλες της ως «επάναγκες» το πραξικόπημα του 1974 και που απασχολεί στο δυναμικό της ακραιφνείς εθνικιστές όπως ο Λάζαρος Μαύρος.
Αυτοί όλοι ένιωσαν δικαιωμένοι για τις σημερινές θέσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ και το πανηγύρισαν δεόντως, θεωρώντας ίσως πως απέκτησαν ένα ακόμα σύμμαχο στον ευρύτερο ελληνόφωνο χώρο υπέρ της αντιομοσπονδιακής γραμμής.
Εμείς από την πλευρά μας, μόνο απογοήτευση, πικρία και απορία για τη στάση του τιμημένου κόμματος της ελληνικής εργατικής τάξης μπορούμε να εκφράσουμε.
ΠΟΙΟΥΣ ΕΥΝΟΕΙ Η ΕΓΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗΣ ΛΥΣΗΣ
Όπως παρατηρεί και η ανακοίνωση του ΑΚΕΛ σχετικά με την αλλαγή στις θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας για τη λύση του Κυπριακού, μια ανακοίνωση που δεν διστάζει να χαρακτηρίζει ως «μεγάλο λάθος» τη στροφή αυτή, αυτοί που συνήθως καθύβριζαν νυχθημερόν το ΚΚΕ βρέθηκαν τώρα να το προβάλλουν και να το επευφημούν.
Κάτι προφανώς δεν πάει καλά. Με την κυπριακή Αριστερά εντός κι εκτός ΑΚΕΛ να μουδιάζει και να απογοητεύεται με την ανακοίνωση του ΚΚΕ και την ακροδεξιά από την άλλη να πανηγυρίζει και να ευελπιστεί σε ενίσχυση του απορριπτικού μετώπου, δημιουργείται μια μεγάλη αντίφαση και ένα οξύμωρο σχήμα που θα πρέπει να απασχολήσει τους συντρόφους στην Ελλάδα.
Ποιους εξυπηρετεί τελικά η εγκατάλειψη, με οποιαδήποτε ανάλυση, της ομοσπονδιακής βάσης λύσης του Κυπριακού όπως προτείνεται από τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ;
Η απάντηση είναι απλή, άσχετο αν κάποιοι εντός κι εκτός Κύπρου κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους: Η Τουρκία θα επωφεληθεί τα μέγιστα από μια τέτοια εξέλιξη που θα της επιτρέψει να αξιώσει με σοβαρές πιθανότητες την αναβάθμιση του ψευδοκράτους ή και την ολοκληρωτική ενσωμάτωσή του βόρειου μέρους στον εθνικό της κορμό.
Η εμβάθυνση της διχοτόμησης θα είναι δεδομένη σε περίπτωση που η ε/κ πλευρά υπαναχωρήσει από τη συμφωνημένη βάση λύσης που περιγράφεται δεκάδες φορές σε ψηφίσματα του ΟΗΕ και άλλων οργανισμών. Οι τουρκοκύπριοι και ειδικά οι προοδευτικοί συμπατριώτες μας στα κατεχόμενα θα εγκαταλείψουν οριστικά τους αγώνες τους για επανένωση ενώ το ίδιο πιθανότατα να επισυμβεί και στις δημοκρατικές δυνάμεις στις ελεύθερες περιοχές.
Η εναπομείνασα Κυπριακή Δημοκρατία θα αποκτήσει ντε φάκτο σύνορα με την Τουρκία, ενώ είναι αμφίβολο αν θα επιχειρηθεί ξανά η αναθέρμανση μιας διαδικασίας συνομιλιών αφού δεν θα υπάρχει ούτε κοινή βάση αλλά ούτε και ενδιαφέρον από το διεθνή παράγοντα.
Με εγκατάλειψη του ομοσπονδιακού στόχου, κερδισμένος δεν θα είναι ο λαός της Κύπρου αλλά η ίδια η κατοχική δύναμη και τα κατεστημένα στις δύο κοινότητες που λειτούργησαν και λειτουργούν διχοτομικά, εξυπηρετώντας τα ΝΑΤΟϊκά σχέδια για την Κύπρο.
Η όποια λύση προτείνεται δεν πρέπει, σε τελική ανάλυση, να συγκρίνεται με μια ιδεατή κατάσταση που υπάρχει μόνο στη φαντασία μας, αλλά με την παρούσα κατάσταση, την στρατιωτική κατοχή, τη διαίρεση του λαού και του τόπου με τη βία των όπλων, τον συνεχιζόμενο εποικισμό και την αλλοίωση του δημογραφικού και πολιτισμικού χαρακτήρα του νησιού.
Ο Στέλιος Στυλιανού είναι μέλος της Συντακτικής Ομάδας της εβδομαδιαίας Κυπριακής εφημερίδας «Γνώμη» (http://gnomionline.com.cy/).
