Οι Έλληνες, είναι ένας πολιτικοποιημένος λαός, ο οποίος συμμετείχε ενεργά στους μεγάλους και μικρούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα.
Σε σχέση μάλιστα με τις χώρες της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης, όπου μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, επικράτησε η σοσιαλδημοκρατία και η πολιτική κίνηση των μαζών μπήκε επί δεκαετίες στην κατάψυξη, η διαφορά έμοιαζε χαώδης.
Η πολιτικοποίηση -με τον σωστό όρο της λέξης– του ελληνικού λαού, έχει άμεση σχέση με την εμφάνιση, λειτουργία και δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, την εδραίωση του μέσα στην ελληνική κοινωνία και ειδικά στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, όπου παραδοσιακά διαβιούν και εργάζονται μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης της χώρας.
Η πρωτοπόρα και μαχητική δράση του ΚΚΕ, οι σωστές πολιτικές και ιδεολογικές του επεξεργασίες για την ελληνική κοινωνία, η σύνδεση του με το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και με το κόμμα του Λένιν, όλοι αυτοί οι παράγοντες βρίσκονται πίσω από την εποπτεία της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού, οι μεγάλοι αγώνες που αναπτύχθηκαν μετά την ήττα του λαϊκού κινήματος, η αντιφασιστική πάλη την περίοδο της επτάχρονης δικτατορίας, η εμπέδωση της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής συνείδησης σε πλατιά λαϊκά στρώματα, η αποφασιστική ιδεολογική και πολιτική πάλη κατά του αντικομμουνισμού και των φορέων του, η υπεράσπιση με ταξική και διεθνιστική συνέπεια των σοσιαλιστικών χωρών και του διεθνούς αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
Το ΚΚΕ, με τη δράση του, μπόλιασε την ελληνική κοινωνία, με τις ιδέες του σοσιαλισμού, αποκάλυψε το περιεχόμενο της ταξικής εκμετάλλευσης στις συνθήκες του καπιταλισμού, υπήρξε ο φάρος που επί δεκαετίες έδειχνε το δρόμο που θα οδηγούσε την εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, έξω από τα όρια της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ή για να το πούμε διαφορετικά, πάλευε για τη δημιουργία των πολιτικών και ιδεολογικών όρων, που θα ακύρωναν το πλαίσιο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Κοντολογίς, η δράση του ΚΚΕ, ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας που έδινε νόημα στην οικονομική, ιδεολογική και πολιτική πάλη του ελληνικού λαού, και διατηρούσε την πολιτική αντιπαράθεση σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα.
Οι επισημάνσεις αυτές, για όσους πήραν μέρος στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες τις δεκαετίες του 60, του 70, του 80 και του 90 –οι παλαιότερες γενιές των σταυραετών της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού έχουν απέλθει από τον μάταιο τούτο κόσμο– είναι κοινός τόπος.
Πως από την γεμάτη ουσία και περιεχόμενο πολιτική ζωή που σημάδεψε τον 20ο αιώνα, κατρακυλήσαμε στην πολιτική γελοιογραφία του σήμερα;
Γιατί την αντιπαράθεση των πολιτικών δυνάμεων που λαμβάνει χώρα, ειδικά μετά το 2012, εν μέσω μάλιστα του μνημονιακού καύσωνα που έχει κατακάψει τη χώρα και τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, μόνο ως πολιτική καρικατούρα μπορούμε πλέον να την εκλάβουμε.
Με το λαϊκό κίνημα απόν, αυτό που κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή, είναι η «αντιπαράθεση», όλων των φιλομονοπωλιακών φιλοϊμπεριαλιστικών κομμάτων, για τη διανομή της λείας της εξουσίας, στο φόντο της σφαγής του ελληνικού λαού. Επί επτά συναπτά χρόνια, βλέπουμε να διαδραματίζεται το ίδιο μονότονο έργο. Ένα έργο που μοιάζει με σύγχρονη παντομίμα. Οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ και των ΗΠΑ, κρατούν τα νήματα και κατευθύνουν τα κόμματα εξουσίας, όπου αυτοί θέλουν. Όταν τα ξεζουμίσουν, σε βαθμό που δεν έχουν τίποτα άλλα να δώσουνε, τα πετούν σαν στημένες λεμονόκουπες, και στη θέση τους βάζουν τους ξεκούραστους… Ώσπου να τους ξεζουμίσουν και αυτούς να τους πετάξουν και να φέρουν τους επόμενους. Στο βάθος της σκηνής βλέπουμε τα κόμματα εφεδρείες του συστήματος, που, όσο, δεν τα καλούν να παίξουν και αυτά πρωταγωνιστικό ρόλο στην παντομίμα, τόσο πιο δυνατά φωνάζουν.
Κάπου στο βάθος βλέπουμε και το ΚΚΕ, το οποίο επί επτά χρόνια επαναλαμβάνει ότι είχε προειδοποιήσει τον ελληνικό λαό , ότι οι θέσεις του έχουν δικαιωθεί από τη ζωή και ότι η λύση είναι «βουρ για το σοσιαλισμό».
Επί επτά χρόνια, κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε εβδομάδα, κάθε ημέρα, ο ελληνικός λαός παρακολουθεί αυτή την ανούσια παράσταση. Η πολιτική, ως έκφραση της δράσης των λαϊκών μαζών, έχει εκτοπιστεί στο βάθος της σκηνής και αυτό που επικρατεί είναι το πολιτικό κουτσομπολιό. Η ιδεολογική αντιπαράθεση πάνω στα υπαρκτά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, έχει παραχωρήσει τη θέση της στη στείρα και κενή περιεχομένου αντιπαλότητα, για το ποίος έκανε περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, ποιος έκοψε περισσότερο τους μισθούς και τις συντάξεις, ποίος έκλεισε περισσότερες αξιολογήσεις, η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ; Εκεί αρχίζει και εκεί τελειώνει ο κύκλος της πολιτικής ζωής της χώρας. Πλήρης ευτελισμός, πλήρη απαξίωση, ρηχότητα και βαθιά απολίτικη στάση σε βαθιά πολιτικά ζητήματα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, ζούμε την παρακμή της πολιτικής, την έκπτωση της από το κοινωνικό και ταξικό της περιεχόμενο.
Και όλα αυτά με το λαό απόντα, το λαϊκό κίνημα σε πλήρη ύπνωση και καταστολή.
Τις πταιει;
