Μετά και το φιάσκο της απεργίας στις 17 Μάη, η οποία –υποτίθεται– αποτελούσε την εργατική απάντηση στο αντιλαϊκό ντελίριο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, ήλθε η ώρα να πούμε «φτάνει». Φτάνει πια στην φαρσοκωμωδία της δήθεν αντιπολίτευσης, η οποία με τις άνευρες, αποπροσανατολιστικές και χωρίς λαϊκή συμμετοχή συγκεντρώσεις, απλώς νομιμοποιεί τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης και του ιμπεριαλιστικού παράγοντα ο οποίος ποδηγετεί τις εξελίξεις στη χώρα.
Από πού να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει με την φάρσα των δήθεν κινητοποιήσεων των τελευταίων χρόνων.
Από τον επετειακό τους χαρακτήρα; Είναι χαρακτηριστικό, ότι τόσο με την ψήφιση του 3ου μνημονίου, του αντιασφαλιστικού νόμου Κατρούγκαλου, αλλά και των δολοφονικών μέτρων που ψηφίζονται σήμερα, ενώ αυτά ήταν γνωστά μήνες πριν, τα συνδικάτα κινητοποιήθηκαν ακριβώς στο παρά πέντε. Και γεννάται το ερώτημα: «Το προηγούμενο διάστημα τι έκαναν; Πως δικαιολογούσαν την παρουσία τους και το ρόλο τους;».
Από τις άμαζες συγκεντρώσεις; Πώς μπορεί να εξηγηθεί το αναμφισβήτητο γεγονός, ότι σε μια περίοδο που ο λαός δέχεται μιας τέτοιας έκτασης βάναυση, άγρια επίθεση που απειλεί ως τη ρίζα τη ζωή του, το συνδικαλιστικό κίνημα να βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Κρίση που εκφράζεται με την οργανωτική αποδιοργάνωση και την απαξίωση του ρόλου του από χιλιάδες εργαζόμενους, οι οποίοι, απογοητευμένοι από την αδράνεια και την απραξία, το εγκαταλείπουν. Τα στοιχεία των τελευταίων συνεδρίων της ΓΣΕΕ είναι ενδεικτικά για τις διαλυτικές καταστάσεις που επικρατούν στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα στη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου.
Από τον προσανατολισμό που δίνουν τα συνδικάτα και σε αυτές τις τυπολατρικές κινητοποιήσεις; Δεν θα μιλήσουμε για τις ευθύνες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Ο ορισμός του Λένιν, για πράκτορες της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα, ισχύει απόλυτα για τους σημερινούς Παναγόπουλους, τους Πολυζωγόπουλους και τους Πρωτοπαπάδες. Τι ευθύνες να ζητήσεις από τέτοια κατακάθια;
Το αυτοαποκαλούμενο όμως ταξικό κίνημα, στην απεργία της 17ης Μάη, τι ζητούσε από το λαό, όταν τον καλούσε να ξεσηκωθεί; Να ξεσηκωθεί να πάει που; Στα πάρκα, στους αγρούς να μαζέψει λουλούδια, στις παραλίες να κάνει ηλιοθεραπεία;
Όταν ζητάς από το λαό να ξεσηκωθεί, χωρίς να καταθέτεις άμεσο πρόγραμμα πάλης με αιτήματα που τον αγγίζουν και τον κινητοποιούν, θεμιτά ή αθέμιτα συμβάλεις και εσύ στον αποπροσανατολισμό του κινήματος, στην πολιτική και ιδεολογική του καχεξία.
Η πάλη για εθνική ανεξαρτησία
Από τον Μάρτη του 2010 η ελληνική κοινωνία, ο εργαζόμενος λαός, η νεολαία, βρίσκονται σε πόλεμο. Η κήρυξη του πολέμου αυτού ήταν πράξη μονομερής από την πλευρά του ξένου ιμπεριαλιστικού παράγοντα και των εσωτερικών του στηριγμάτων, με στόχο η ανάκαμψη του βαριά τραυματισμένου από τη διεθνή οικονομική κρίση “ελληνικού” καπιταλισμού.
Ανάταξη των όρων καπιταλιστικής συσσώρευσης, η οποία γίνεται πάνω στα συντρίμμια των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων.
Είναι γεγονός, ότι ο ελληνικός λαός, δεν δέχτηκε μοιρολατρικά τη νέα κατάσταση και ειδικά την περίοδο 2010-2012 υπήρξαν λαϊκές αντιδράσεις οι οποίες επέφεραν σοβαρότατες ρωγμές στο αστικό πολιτικό σύστημα, το οποίο εμφάνισε στοιχεία κατάρρευσης. Παρά το γεγονός ότι οι λαϊκές προσδοκίες δεν ευοδώθηκαν –και ο λόγος είναι ότι τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο δεν υπήρξε η πολιτική εκείνη δύναμη να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να τεθεί επικεφαλής της λαϊκής πάλης- και μετά τη διακυβέρνηση της χώρας από τα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το αστικό πολιτικό σύστημα δεν έχει σταθεροποιηθεί, ούτε και πρόκειται να σταθεροποιηθεί όσο διαρκεί η οικονομική και κοινωνική κρίση.
Τι απαιτείται σήμερα για να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση;
Αυτό που διακρίνει τη σημερινή κατάσταση, είναι η ωμή και απροκάλυπτη ιμπεριαλιστική επέμβαση που έχει θέσει σε καθεστώς ομηρίας το λαό της χώρας. Και η αντιμετώπιση αυτής της νέας κατάστασης ξεπερνά τα συνδικάτα και το ρόλο που αυτά διαδραματίζουν στην καπιταλιστική κοινωνία. Οι συνδικαλιστικοί αγώνες από μόνοι τους δεν αρκούν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.
Απαιτείται σήμερα η πολιτικοποίηση των αγώνων, γιατί το διακύβευμα δεν είναι αν θα υπάρξουν απώλειες στα οικονομικά και θεσμικά κεκτημένα των εργαζομένων, αλλά αν ο λαός θα συνεχίσει να απολαμβάνει τις τυπικές αστικοδημοκρατικές ελευθερίες, ή ως δούλος θα υποταχθεί κάτω από την ιμπεριαλιστική μπότα. Παρά την υποχώρηση του κινήματος, τα πράγματα για την Ελλάδα παραμένουν οριακά, επομένως και οι λύσεις προς τη μία ή την άλλη πλευρά, αντικειμενικά θα είναι οριακές. Μέσες λύσεις στο δράμα που ζει ο ελληνικός λαός, δεν υπάρχουν.
Η αναμέτρηση ιμπεριαλισμού-λαού αποκτά από μόνη της πολιτικά χαρακτηριστικά. Αυτό που έφερε στην επιφάνεια με οξυμένη μορφή η περίοδος της μνημονιακής βαρβαρότητας, είναι το καθεστώς της εξάρτησης της χώρας από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ. Εξάρτηση, η οποία πάντα υπήρχε, αλλά την τελευταία περίοδο έχει γίνει ασφυκτική και αποπνιχτική. Εκ των πραγμάτων οι αγώνες του ελληνικού λαού για να έχουν νόημα και προοπτική, θα πρέπει να αποκτήσουν αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, όχι ως προϊόν κάποιας υποκειμενικής βούλησης, αλλά γιατί αυτό επιτάσσει η σκληρή και οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, ευρύτερα τα λαϊκά στρώματα της χώρας.
Ένα πρόγραμμα φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση, θα πρέπει να το διαπερνά σαν κόκκινη κλωστή η αντιμονοπωλιακή – αντιιμπεριαλιστική γραμμή πάλης, διαφορετικά εγκυμονεί ο κίνδυνος να μετατραπούμε σε σύγχρονους Δον Κιχώτες που θα κυνηγάνε ανεμόμυλους.
Αυτό απλά σημαίνει ότι η πάλη για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, θα πρέπει να βρίσκεται στην προμετωπίδα του προγράμματος εξόδου από την κρίση, γιατί εδώ που φτάσαμε, δεν είναι δυνατή η φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση χωρίς τη λύση από την σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων του εθνικού προβλήματος. Της αμφισβήτησης και ανατροπής του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Διανύουμε μία εποχή, όπου το εθνικό και ταξικό πρόβλημα αλληλοδιαπλέκονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε η πάλη για την Εθνική Ανεξαρτησία να είναι στενά συνυφασμένη με τη σοσιαλιστική προοπτική της χώρας. Το εθνικό πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί αν δεν συνδεθεί με την επίλυση του ταξικού προβλήματος, ούτε είναι δυνατή η λύση του ταξικού προβλήματος, αν δεν αντιμετωπιστεί το εθνικό πρόβλημα.
Ορισμένες παρατηρήσεις
Η Ελλάδα τα χρόνια της κρίσης έχει εξελιχτεί στον αδύνατο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Και δεν έχει σπάσει ακόμα αυτή η αλυσίδα επειδή, μετά τις αρνητικές εξελίξεις στο ΚΚΕ, το λαϊκό κίνημα έχει βρεθεί χωρίς πολιτική εκπροσώπηση. Αυτή είναι η βασική αιτία της βαθιάς κρίσης που το διαπερνά σε μια περίοδο που ο λαός το χρειαζόταν όσο ποτέ.
Εύκολες λύσεις στο ελληνικό πρόβλημα δεν υπάρχουν. Άλλωστε οι αντίπαλοι γνωρίζονται από παλιά. Ο ελληνικός λαός γνωρίζει την εγκληματική φύση του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, αλλά και οι τελευταίοι γνωρίζουν πολύ καλά το αγωνιστικό φρόνημα του ελληνικού λαού. Σε κάθε περίπτωση οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η ρήξη με το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, θα είναι μία επώδυνη διαδικασία.
Μετά την αλλαγή της πολιτικής φυσιογνωμίας του ΚΚΕ, εκ των πραγμάτων τίθεται η ύπαρξη κόμματος της εργατικής τάξης που θα στηρίζεται στη μαρξιστική – λενινιστική ιδεολογία. Η εμπειρία του ελληνικού εργατικού και λαϊκού κινήματος τον 20ο αιώνα, δείχνει, ότι χωρίς την ύπαρξη του τελευταίου παράγοντα, δεν υπάρχει προοπτική εξόδου του ελληνικού λαού από το δράμα που ζει τελευταία επτά χρόνια.
