Εργατικός Αγώνας

Η «αντικειμενικότητα» και η «δημοκρατικότητα» του αστικού κόσμου

1.  Η… «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη.

Πρόσφατα στις 1/8 το τριμελές εφετείο πλημμελημάτων Αθήνας καταδίκασε τον Α. Γεωργίου πρώην πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ για παράβαση καθήκοντος κατ’ εξακολούθηση που αφορούσε την παραποίηση στοιχείων της υπηρεσίας με στόχο την διόγκωση του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού για το 2009, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να έρθει στη χώρα το ΔΝΤ και η τρόικα.

Την ίδια στιγμή ξεσηκώθηκε το σύμπαν, αντιδρώντας στην καταδίκη του Γεώργιου με κορυφαία την παρέμβαση της ΕΕ, την επομένη κιόλας της καταδίκης και με τον πιο επίσημο τρόπο, ζητώντας την κατάργηση της απόφασης και παρέπεμψε το θέμα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η βασική επιδίωξη τους είναι να δρουν στη χώρα οι εντεταλμένοι της ΕΕ και της τρόικας εντελώς ανεξέλεγκτοι, πέρα από τους νόμους και τους κανόνες της χώρας, θεμελιώδης αρχή για αυτούς να είναι τα συμφέροντα και η θέληση των προϊσταμένων τους. Τώρα είχαμε την περίπτωση Γεωργίου, πριν λίγο καιρό ήταν η απαλλαγή των μελών του ΤΑΙΠΕΔ από κάθε ενέργεια στην οποία είχαν προβεί στη χώρα και από κάθε ευθύνη για κάθε πράξη τους πέρα από τον νόμο .

Εκτός της ΕΕ, σύσσωμος ο αστικός κόσμος της χώρας εξέφρασε τη διαφωνία και την αγανάκτησή του για την απόφαση αυτή και με τον πιο χυδαίο τρόπο. Πολιτικά κόμματα, πρόσωπα και μηχανισμοί, μέσα μαζικής ενημέρωσης ξεσηκώθηκαν σε μια καλά συντονισμένη συγχορδία. Μάλιστα την ανακοίνωση της Ένωσης δικαστών και εισαγγελέων που στήριξε στην απόφαση του δικαστηρίου την χαρακτήρισαν περίεργη. Σε τηλεοπτική εκπομπή ο δημοσιογράφος που συντόνιζε ξεστόμισε με τον πιο φυσικό τρόπο ότι πέρα από όλα τα άλλα πρωτεύει η πειθαρχία στην ΕΕ και η τήρηση του μνημονίου, όλα τα υπόλοιπα έπονται.

Και να μη μας διαφύγει ότι αυτά δεν αφορούν μόνο την αντιπολίτευση, πρωτίστως αφορούν την κυβέρνηση που δέχτηκε ως προαπαιτούμενο της δόσης την αθώωση Γεωργίου και την καταβολή των δικαστικών του εξόδων.

Όλα αυτά φωτίζουν το «ανεξάρτητο» της δικαιοσύνης όπως το αντιλαμβάνονται τα αστικά κόμματα και ομνύουν ποτέ το ένα και πότε το άλλο σ’ αυτή. Υπογραμμίζουν όμως και κάτι ακόμη, την ισότιμη θέση που απολαμβάνει η χώρα στα πλαίσια της ΕΕ την απόλυτη ανεξαρτησία και το σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας της, ότι η χώρα βρίσκεται στο σκληρό ιμπεριαλιστικό πυρήνα της.

2.  Βενεζουέλα και Μαδούρο.

Η εικόνα που παρουσιάζουν τα κόμματα και ο πολιτικός κόσμος και η παρουσίαση των ειδήσεων από κανάλια και εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας σχετικά με τις εξελίξεις στη Βενεζουέλα είναι εξοργιστική και προσβλητική για τον ελληνικό λαό και την νοημοσύνη του.

«Οι εκλογές που διεξήγαγε η κυβέρνηση της Βενεζουέλας ήταν διαβλητές, αλλοίωσε τα πάντα», μας λένε, ενώ το ψευτοδημοψήφισμα της αντιπολίτευσης ήταν «ολοκάθαρο και με όλους τους κανόνες της δημοκρατίας».

«Ο Μαδούρο είναι δικτάτορας και δολοφονεί το λαό της Βενεζουέλας για να παραμείνει στην εξουσία», ενώ η “δημοκρατική” αντιπολίτευση «εκφράζει το σύνολο του λαού της Βενεζουέλας και τον Μαδούρο δεν τον ακολουθεί πλέον κανείς».

Μέχρι ο Τραμπ βγήκε και τον κατήγγειλε ως δικτάτορα. Ποιος; Ο Τραμπ!

Την ημέρα των εκλογών κάηκαν δεκάδες εκλογικά κέντρα, η αντιπολίτευση με σχέδιο εμπόδισε σε πολλές περιπτώσεις τη μαζική προσέλευση στις κάλπες. Όλα αυτά τα έκανε η κυβέρνηση της χώρας σε βάρος των οπαδών της;

Σκότωσαν κυβερνητικό βουλευτή και τα «αντικειμενικά» μέσα μαζικής ενημέρωσης διεθνώς τον βάφτισαν «βουλευτή της αντιπολίτευσης που τον σκότωσαν οι τσαβίστες».

Παλιότερα στην Ελλάδα από πολλές πλευρές και από πολιτικά κόμματα προβάλλονταν η πρόταση να μπει διάταξη στο σύνταγμα της χώρας, κατά την αναθεώρηση του, ώστε οι βουλευτικές εκλογές να γίνονται ανά τέσσερα χρόνια και όχι πρόωρα. Στη Βενεζουέλα η νόμιμη κυβέρνηση πρέπει με το θέλημα ή δια της βίας να παραμεριστεί κατ’ απαίτηση της αντιπολίτευσης και των ΗΠΑ και να προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές σαφέστατα χειραγωγημένες.

Αυτή είναι η αξιοπιστία και δημοκρατικότητα τους, μπροστά στο ταξικό συμφέρον και σε ό,τι επιτάσσει ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ και της Ε.Ε. είναι έτοιμοι να δώσουν τα πάντα.

Αυτός είναι ο αστικός πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα και διεθνώς και καθημερινά θα γίνεται χειρότερος. Η αντιδραστικότητα της άρχουσας τάξης ξεπέρασε πλέον κάθε όριο, έγινε αδίστακτη.

 

                                                                         Α. Χ.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας