Πού οφείλεται η ξέφρενη αντικομμουνιστική υστερία που τις προηγούμενες ημέρες κορυφώθηκε με το παραληρηματικό αμόκ της σλοβενικής προεδρίας, στη διοργάνωση της διημερίδας για… τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων; Ποιοι είναι οι υποκινητές τέτοιων εκδηλώσεων μίσους κατά των κομμουνιστών και σε τι αποσκοπούν; Ποιοι φοβούνται το φάντασμα του κομμουνισμού, 27 χρόνια μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης;
Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά, δεν είναι δύσκολη.
Κατ’ αρχάς ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας, ο οποίος βρίσκεται πίσω από όλα αυτά -ας μη ξεχνάμε ότι διανύουμε το ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού- έχει σοβαρότατο πρόβλημα με τους λαούς των πρώην σοσιαλιστικών κρατών. Τους υποσχέθηκαν ελευθερία, δημοκρατία και υψηλό βιοτικό επίπεδο και αντί του επίγειου παράδεισου, οι λαοί αυτοί, στην πλειονότητα τους ήλθαν αντιμέτωποι με την επίγεια κόλαση. Από την ίδια τους την πείρα διαπίστωσαν ότι στον καπιταλισμό μία ελευθερία ανθεί. Η ελευθερία του κεφαλαίου να εξουσιάζει τις οικονομικές σχέσεις, την ίδια την εργατική δύναμη και κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.
Αντί για καλύτερο μέλλον, τους έζωσαν στο μαγκανοπήγαδο της ανταγωνιστικότητας. Για να γίνουν… ανταγωνιστικοί θυσιάστηκαν οι μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις της σοσιαλιστικής περιόδου, η σταθερή και μόνιμη εργασία, η δωρεάν Παιδεία, η κοινωνική ασφάλιση, η Υγεία, η Πρόνοια.
Τους υποσχέθηκαν ελεύθερη μετακίνηση στις χώρες της Δύσης, κάτι που τους είχε στερήσει ο σοσιαλισμός. Και πραγματικά τους δόθηκε η δυνατότητα να δούνε από κοντά το δυτικό «παράδεισο». Γέμισαν τα πορνεία της δυτικής Ευρώπης με κοπέλες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι ντόπιες ιέρειες του πληρωμένου έρωτα να εξεγερθούν γιατί το νέο «φρέσκο κρέας» έριχνε τις τιμές στην αγορά… Κοπέλες με πτυχία, με σπουδές στο μπαλέτο και την κλασική μουσική, αν γλύτωναν τα χειρότερα, αν δηλαδή δεν έπεφταν στα χέρια νταβατζίδων και μαστροπών, καθάριζαν σκάλες και αναλάμβαναν την φροντίδα ηλικιωμένων.
Για την Αλβανία πολλά λέγανε στο παρελθόν, για την κλειστή της οικονομία, τον αποκλεισμό των κατοίκων της από τον έξω κόσμο κλπ. Σίγουρα όμως δεν ήταν η Αλβανία την εποχή εκείνη «η Κολομβία της Ευρώπης», όπως έχει γίνει σήμερα. Η γειτονική μας Βουλγαρία, ήταν μια μικρή χώρα, με τα καλά και τα κακά του σοσιαλισμού, φιλική προς τη χώρα μας. Ο άξονας Αθήνας-Σόφιας αποτελούσε βασικό στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής των δύο χωρών και λειτουργούσε αποτρεπτικά απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό. Στη σημερινή «δημοκρατική» Βουλγαρία δύο είναι που κάνουν κουμάντο: η αμερικανική πρεσβεία και η ντόπια μαφία…
Κατηγορούσαν τις χώρες αυτές σαν δορυφόρους της Σοβιετικής Ενωσης. Το βέβαιο είναι ότι ορισμένες από αυτές (Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία), είχαν ανώτερο βιοτικό επίπεδο από τους σοβιετικούς. Σήμερα οι ίδιες χώρες βιώνουν την διπλή κατοχή. Οικονομικά ελέγχονται από την Γερμανία και πολιτικοστρατιωτικά από τις ΗΠΑ.
Υστερα απ’ όλα αυτά, λογικό δεν είναι οι λαοί των χωρών αυτών να κάνουν την σύγκριση και να αναπολούν το σοσιαλισμό με όποια προβλήματα κι αν είχε το κοινωνικό αυτό σύστημα;
Ολες οι δημοσκοπήσεις που έγιναν στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, έδειχναν τα ίδια πάντα αποτελέσματα. Οι κάτοικοι τους σε ποσοστά που κυμαίνονταν από 40% (οι νέες ηλικίες που δεν έζησαν το σοσιαλιστικό σύστημα) έως και 70-75% απαντούσαν ότι την περίοδο του σοσιαλισμού ζούσαν καλύτερα.
Στο ερώτημα μάλιστα ποια θεωρούσαν την μεγαλύτερη προσωπικότητα που κυβέρνησε τη χώρα από τη σύσταση του ρωσικού κράτους, στην πρώτη θέση βρέθηκε ο Γεωργιανός Στάλιν, μπροστά από τον Ρώσο Λένιν…
Είναι μετά να μην έχουν ζώσει τα φίδια τους Δυτικούς, όταν βλέπουν ότι ύστερα από τρις σχεδόν δεκαετίες …. δημοκρατίας, οι κάτοικοι των χωρών αυτών αναπολούν με νοσταλγία το σοσιαλισμό;
Οι εργαζόμενοι στον αναπτυγμένο καπιταλισμό
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα που προκαλεί πονοκεφάλους στα δυτικά επιτελεία, είναι η δυσφορία της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη.
Περιληπτικά αναφέρουμε, ότι μετά την οικονομική κρίση του 1973, σημειώθηκε στροφή στη στρατηγική του διεθνούς κεφαλαίου, με την εγκατάλειψη της κεϊνσιανής ρύθμισης των οικονομικών σχέσεων και την υιοθέτηση του νεοφιλελευθερισμού (το νέο μείγμα οικονομικής πολιτικής εξέφραζε η διαβόητη σχολή του Σικάγο με επικεφαλής τον καθηγητή οικονομικών Μίλτος Φρίντμαν), ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός με τον όρο «παγκοσμιοποίηση».
Σε μια περίοδο κατά την οποία ξεκίνησε η αποκαλούμενη τρίτη βιομηχανική επανάσταση, με την ευρεία χρήση στην οικονομία των νέων τεχνολογιών και της ρομποτικής, τα οικονομικά και πολιτικά επιτελεία της Δύσης, επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση ενάντια στις εργασιακές κατακτήσεις με πρωταγωνιστές την κυβέρνηση Θάτσερ στην Αγγλία και την κυβέρνηση Ρέιγκαν στις ΗΠΑ.
Στόχος της επίθεσης, ήταν η ανάταξη του ποσοστού κέδρους, μέσα από την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων με περικοπές μισθών (αύξηση της απόλυτης υπεραξίας), καθώς και του περιορισμού της συμμετοχής των μισθών στα «κέρδη» από την άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας (αύξηση της σχετικής υπεραξίας).
Άλλες πλευρές της οικονομικής αυτής ρύθμισης, ήταν οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες δεν περιορίστηκαν στους παραγωγικούς και εμπορικούς κλάδους της οικονομίας, αλλά επεκτάθηκαν και στα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης, Υγείας, Πρόνοιας, καθώς και στην Παιδεία, τομείς οι οποίοι άμεσα ή έμμεσα συμμετέχουν στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης.
Υστερα από σχεδόν μισό αιώνα, εφαρμογής των πολιτικών αυτών τα αποτελέσματα ήταν: α) ο περιορισμός της συμμετοχής των μισθών στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν και η αντίστοιχη άνοδος των κερδών, όχι όμως σε τέτοιο βαθμό ώστε το ποσοστό κέρδους να ανατάξει και να φτάσει στα αντίστοιχα επίπεδα της περιόδου 1950-1970. β) η γιγάντωση του τραπεζικού τομέα και της κερδοσκοπίας, τη στιγμή κατά την οποία η συμμετοχή της βιομηχανίας στο σχηματισμό του Ακαθάριστου Προϊόντος εμφανίζει σχετική μείωση.
Ολες οι έρευνες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια από ιδιωτικούς και δημοσίους φορείς της Δύσης, κατατείνουν στα ίδια αποτελέσματα. Μία εκρηκτική άνοδο των δισετομμυριούχων σε όλο τον κόσμο και μια αντίστοιχη επιδείνωση της θέσης της εργατικής τάξης, ευρύτερα των λαϊκών στρωμάτων.
Η δυσαρέσκεια των εργαζομένων για την επιδείνωση των όρων της ζωής τους, εκφράστηκε ανάγλυφα στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις σε ΗΠΑ και Δ. Ευρώπη, οι οποίες κατέγραψαν ευρύτατες εκλογικές μετατοπίσεις, που είχαν σαν αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση του μεταπολεμικού πολιτικού συστήματος στα δύο αυτά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Στην Αγγλία επικράτησε το «Brexit» με αποτέλεσμα να τρωθεί σοβαρά το ευρωενωσιακό οικοδόμημα, σε Γαλλία και ΗΠΑ, για πρώτη φορά, Πρόεδροι εξελέγησαν άτομα που δεν ανήκουν στα παραδοσιακά κόμματα τα οποία κυριαρχούσαν στην πολιτική ζωή τον 19ο και τον 20ο αιώνα, στη Γαλλία πάλι συρρικνώθηκε το Σοσιαλιστικό κόμμα, ενώ στην Ολλανδία καταποντίστηκε το Εργατικό Κόμμα. Σοβαρές πολιτικές ανακατατάξεις υπήρξαν σε όλη την νότια Ευρώπη, οι εργαζόμενοι της οποίας δοκιμάστηκαν από τις σκληρές πολιτικές λιτότητας που εφάρμοσαν σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης που ξέσπασε το 2007 – 2008.
Όλα προοιωνίζουν, ότι στο αμέσως προσεχές διάστημα, θα υπάρξουν και νέες μεγάλες πολιτικές ανακατατάξεις, καθώς η λαϊκή δυσαρέσκεια για τις ακολουθούμενες πολιτικές λιτότητας είναι έκδηλη, τη στιγμή που το υπάρχον πολιτικό σκηνικό θυμίζει κινούμενη άμμο, η οποία απειλεί να καταπιεί παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις. Δυνάμεις οι οποίες στο παρελθόν είχαν διαδραματίσει σοβαρότατο ρόλο στη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, ευρύτατα του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στις χώρες του αναπτυγμένου δυτικού κόσμου.
Το φάντασμα της θεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού πλανάται πάνω από το δυτικό κόσμο
Όλα τα ταξικά κοινωνικά συστήματα, για να εδραιώσουν την ύπαρξη τους, επιχειρούν να ελέγξουν όλες τις πτυχές της οικονομικής και κοινωνικής σφαίρας στα όρια της εξουσίας τους. Εστίες και περιοχές μη ελεγχόμενες, προκαλούν πάντα μια ανασφάλεια και αβεβαιότητα στις εξουσιαστικές ομάδες.
Με τον καπιταλισμό τώρα τι συμβαίνει; Το 89 – 90 είχαν μεθύσει από τον θρίαμβο της νίκης κατά του επάρατου, και διαλαλούσαν σε όλους τους τόνους την ολοσχερή επικράτηση του συστήματος της «ελεύθερης» αγοράς – δύο λέξεις αλληλοαποκλειόμενες – μετά την ήττα των ολοκληρωτικών καθεστώτων…
Είχαν όντος επικρατήσει καθολικά; Σήμερα ξέρουμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ότι αυτό δεν συνέβη. Οι ανά τον κόσμο καπιταλιστές, είχαν ανοικτούς κάποιους λογαριασμούς με τη θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού, τον διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό.
Θεωρία, την οποία ο αστικός κόσμος, επιχείρησε να αντιμετωπίσει από την πρώτη στιγμή που αυτή είδε το φως της δημοσιότητας – από τα μέσα του 19ου αιώνα – χρησιμοποιώντας τα καλύτερα μυαλά που είχε στη διάθεση του, αλλά εις μάτην. Ο σοσιαλισμός αποκαθηλώθηκε, αλλά η θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού, σύμφωνα με την οποία ο καπιταλιστικός κόσμος, δεν είναι παρά μια βαθμίδα στην εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας, από τις πιο απλές οικονομικές και κοινωνικές μορφές οργάνωσης, στις πιο σύνθετές και περίπλοκες, ένας κόσμος, ο οποίος, όταν κάνει τον ιστορικό του κύκλο θα εξαφανιστεί και θα παραχωρήσει τη θέση του σε μια ανώτερη από τον ίδιο μορφή κοινωνικής οργάνωσης, έμεινε αλώβητη.
Όσοι αστοί οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, ιστορικοί, προσπάθησαν να αντιπαρατεθούν με τη θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού, απλώς λεγοιοποιήθηκαν όσο ζούσαν και όταν αποχώρησαν από τον μάταιο τούτο κόσμο, τους κατάπιε η σκόνη του χρόνου. Οι θεμελιωτές όμως της θεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού -Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν- όσο περνάει ο χρόνος τόσο περισσότερο θεριεύουν, κοιτάζοντας τους αστούς και τους θεωρητικούς τους απολογητές, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, γεμάτο ειρωνεία και χλεύη σαν να τους λένε: «ό,τι και να κάνετε, στο τέλος ο κόσμος σας θα γκρεμιστεί στα εξ ων συνετέθη και εσείς θα καταλήξετε στο μουσείο απολιθωμάτων της Ιστορίας».
