Εργατικός Αγώνας

Λύση υπάρχει!

Γράφει ο Βασίλης Καλαματιανός.

Με τα   ΜΜΕ να μας βομβαρδίζουν καθημερινά για το πόσα ακόμα θα πληρώσουμε και πόσα θα μας κόψουν, έχει διαμορφωθεί ένα κλίμα αγανάκτησης, οργής, καχυποψίας και απογοήτευσης. Η πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού δεν πιστεύει ούτε την κυβέρνηση ούτε την αντιπολίτευση. Οι ανησυχίες, οι φόβοι συνυπάρχουν με την ελπίδα. Βρισκόμαστε σε αναμονή, κυριαρχεί το ερώτημα «Τι βλέπεις; Πού πάμε;».

Για τους κομμουνιστές η απάντηση είναι καθαρή: οι εξελίξεις θα είναι αποτέλεσμα της ταξικής, πολιτικής και ιδεολογικής πάλης. Ωστόσο, παραθέτουμε ορισμένα στοιχεία ώστε οι αναγνώστες του Εργατικού Αγώνα να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα για την κατάσταση:

Α. Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) σε δις δολάρια

Σημειώνουμε ότι τα στοιχεία είναι από το ΔΝΤ. Άλλοι οργανισμοί έχουν μικροδιαφορές αλλά η ουσία δεν αλλάζει.

Ορισμένα συμπεράσματα

α) Ο παγκόσμιος πλούτος είναι συγκεντρωμένος κατά κύριο λόγο στην Ευρώπη, τη Β. Αμερική την Ιαπωνία και με την Κίνα στη 2η θέση παγκοσμίως.

β) Όμως ο δείκτης με το κατά κεφαλήν εισόδημα αλλάζει τη σειρά (π.χ. οι ΗΠΑ από την 1η θέση πάνε στη 10η, , η Γερμανία από την 4η στη 19η.

γ) Μεγαλύτερη ανακατάταξη και διαφοροποιήσεις παρουσιάζονται όταν γίνει αναγωγή στην αγοραστική δύναμη, δείκτη που φανερώνει τη σχέση εισοδήματος με την απόκτηση αγαθών και την κάλυψη αναγκών. Παρατηρούμε, έτσι, τη Γερμανία να πηγαίνει στην 20η θέση, τη Γαλλία στην 24η και την Ελλάδα να κατρακυλάει στην 56η, κάτι που αποδείχνει τη μεγάλη ακρίβεια σε σχέση με τα εισοδήματα.

δ) Ωστόσο, σημειώνουμε ότι η διανομή του ΑΕΠ σε κάθε χώρα δεν είναι ισομερής κι αυτό δημιουργεί μεγάλες ανισότητες και κάνει πιο δύσκολη τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων. Ένα πρόσθετο στοιχείο που θεμελιώνει την παραπάνω διαπίστωση είναι πρόσφατη μελέτη-έρευνα ΜΚΟ που αναφέρει ότι το 1% των πιο πλούσιων ατόμων παγκόσμια (περίπου 70 εκατομμύρια)   αποκομίζουν το 82% του παγκόσμιου πλούτου.

 

Β. Στρατιωτικές δαπάνες – ΝΑΤΟ

Τα μεγαλύτερα ποσά σε απόλυτους αριθμούς και σε σχέση με το ΑΕΠ δαπανούν οι ΗΠΑ (664 δις δολάρια ή 3,6% του ΑΕΠ ετησίως). Ακολουθούν η Βρετανία με 60 δις και 2,2%, η Ιταλία με 21 δις και 1,1%, η Τουρκία με 11 δις και 1,6%. Η Ελλάδα δαπανά 4,5 δις, το 2,4% του ΑΕΠ, ποσό που αντιστοιχεί με τη 2η θέση σε σχέση με το ΑΕΠ και τη 12η σε απόλυτους αριθμούς. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι η Κίνα και η Ρωσία δαπανούν η καθεμία περίπου το 10% του ποσού που διαθέτουν οι ΗΠΑ γι’ αυτό το ζήτημα.

Αυτή είναι η κατάσταση και η απάντηση στο ερώτημα «πού πάμε;» δε μπορεί παρά να παίρνει υπόψη αυτά τα δεδομένα. Αυτά πρέπει να παίρνει υπόψη της και η κάθε συλλογικότητα και να διαμορφώνει τις θέσεις της, να χαράζει ανάλογη τακτική και πολιτική.

Εξετάζοντας πιο συγκεκριμένα την κατάσταση, διαπιστώνουμε ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σ’ όλες τις χώρες και στην Ελλάδα υποφέρουν λόγω της εκμετάλλευσης από την αστική τάξη και τις πολυεθνικές. Γίνεται αυτή η αναφορά γιατί δε μπορεί να υποβαθμίζεται ή να παραμερίζεται η αντίθεση Κεφαλαίου-Εργασίας.

Παράλληλα μ΄ αυτό, έχει μεγάλη σημασία να εκτιμηθεί ότι ο μεγάλος πλούτος έχει συσσωρευθεί κατά κύριο λόγο στις ΗΠΑ και την ΕΕ λόγω της εκμετάλλευσης των εργαζομένων σ’ αυτές τις χώρες αλλά και λαών και χωρών σε κάθε ήπειρο.

Αν αυτές οι εκτιμήσεις είναι σωστές –και είναι!- οι συλλογικότητες, τα κόμματα και οι κινήσεις κομμουνιστικής και αριστερής αναφοράς οφείλουν στην πολιτική τους να τα αντιμετωπίζουν ως ζητήματα ενιαία και άμεσης προτεραιότητας.

 

Γ. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι συνολικά το πολιτικό σύστημα, αυτό της εξάρτησης, αλλά και τα κόμματα –κυρίως τα κυβερνητικά- έχουν χρεοκοπήσει στη συνείδηση του λαού μας. Αυτό οφείλεται και στο πώς διακυβέρνησαν αλλά και στο πώς πολιτεύονται, στο τι προτείνουν. Δε νομίζω ότι προκύπτει ανάγκη να αναφερθούν τα έργα και η πολιτεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Απόδειξη για τα παραπάνω είναι τα ποσοστά που ανέφεραν οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες σημειωτέον δεν κάνουν ερωτήσεις που θίγουν το σύστημα και τους πολιτικούς εκπροσώπους του. Τα ποσοστά του 17%, του 23%, 8%, 7%, 6,5% κλπ φανερώνουν ότι δεν πείθουν. Τώρα, πώς με τις αναγωγές φτάνουν εκεί που φτάνουν, είναι άλλο ζήτημα.

Είναι καθαρό ότι αυτή η κατάσταση δεν τραβάει. Πολλοί ντόπιοι και ξένοι παράγοντες το αντιλαμβάνονται. Προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν νέα πρόσωπα με προφίλ, σκέφτονται «λύσεις» με τραπεζίτες, ίσως κι ένα νέο Παπάγο. Δε σκέφτονται, όμως, αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο. Ο λαός το αντιλαμβάνεται και είναι το μεγάλο εμπόδιό τους.

Το πιο μεγάλο, όμως, ερώτημα είναι «τι κάνουν οι δυνάμεις με αναφορές στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα;»: Το ΚΚΕ, άλλες κινήσεις με κομμουνιστικές και αριστερές αναφορές, με τελικό σκοπό το σοσιαλισμό;

Επιδίωξη αυτού του άρθρου δεν είναι ο επιμερισμός ευθυνών, άλλωστε αυτό είναι ίσως το πρόβλημα: ο καθένας θεωρεί ότι είναι αλάνθαστος. Οφείλω, όμως, να πω ότι, ανεξάρτητα από εκτιμήσεις και πολιτικές, είναι φανεροί μερικοί στόχοι κάθε φορέα:

α) Παρά τα λόγια, περισσότερο ή λιγότερο επαναστατικά, η πρακτική όλων είναι κυρίως η εκλογική αύξηση των ψήφων σε βάρος του άλλου. Κάποιοι να μπούνε στη βουλή, να αυξήσουν το 1,5% σε 3% ή το 5% σε 6% ή 7%. Θεμιτό. Αλλά κι αν γίνει αυτό, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα για το λαό και τη χώρα;

β) Είναι γεγονός ότι όλες αυτές οι δυνάμεις, όλοι μας, προερχόμαστε άμεσα ή έμμεσα, παλαιότερα ή πιο πρόσφατα από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Διαφορές ιδεολογικές και πολιτικές υπάρχουν. Είναι, όμως, δυνατό να υπάρχει άρνηση συζήτησης και κοινής δράσης στο κίνημα;

Η κίνηση Κομμουνιστών – Εργατικός Αγώνας επανειλημμένα δημόσια και σε συναντήσεις έχει προτείνει να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα ξεκινώντας από την κοινή δράση για τα προβλήματα και με προοπτική να ξεπερνιούνται διαφορές και να γίνονται βήματα μπροστά.

Τα προβλήματα είναι γνωστά και τεράστια. Ο αντίπαλος συγκεκριμένος: η άρχουσα τάξη κι ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Κατά συνέπεια, λύση προοπτικής υπάρχει. Αυτή είναι η συσπείρωση δυνάμεων σ’ ένα πρόγραμμα τύπου Λαοκρατίας, προσαρμοσμένο στα σημερινά δεδομένα (λαϊκά προβλήματα, δημόσιο χρέος, άμεση αποδέσμευση από την ΕΕ, κλπ). Θα το επιδιώξουμε;

Ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας