Όλοι φαίνεται ότι συμφωνούν πως τον Αύγουστο λήγει και τυπικά το μνημόνιο. Θα είναι όμως καθαρή η έξοδος από το μνημόνιο όπως ισχυρίζεται σε όλους τους τόνους η κυβέρνηση, ή θα συνεχιστούν τα μνημόνια με κάποια διαφορετική ενδεχομένως μορφή;
Γύρω από το ερώτημα αυτό η σύγκρουση κυβέρνησης και ΝΔ καλά κρατεί μόνο που δεν έχει σχέση με την πραγματική κατάσταση, με την αποκάλυψη της πολιτικής που θα ακολουθήσουν μετά τον Αύγουστο και για τα επόμενα χρόνια. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, αντίθετα η επιχειρηματολογία και των δύο κομμάτων είναι απόλυτα παραπλανητική, αφού κανένα δεν θέλει να πει καθαρά ποια είναι η προοπτική μια και οι ευθύνες βαρύνουν εξ ολοκλήρου και τα δύο, όπως φυσικά και όλα τα αστικά μνημονιακά και μη κόμματα.
Η κυβέρνηση επιδιώκει να καλλιεργήσει στο λαό την εντύπωση ότι η έξοδος από τα μνημόνια θα συνοδευτεί με την ακύρωση, ή τη μη εφαρμογή πολλών μνημονικών μέτρων και αυτό μέσα από τις προσπάθειες και τη δράση της ίδιας ως αποτέλεσμα του αριστερού και φιλολαϊκού χαρακτήρα της.
Η ΝΔ αφενός μεν δεν θέλει να αφήσει την κυβέρνηση να αναπτύσσει αυτή την προπαγάνδα της και αφετέρου η αλήθεια ότι τα μνημονιακά μέτρα που θα εφαρμοστούν βαρύνουν εξίσου και την ίδια, αφού στήριξε αυτή την πολιτική με ενθουσιασμό όλα αυτά τα χρόνια.
Η συζήτηση στο πρόσφατο Γιούρογκρουπ υπήρξε αρκετά αποκαλυπτική. Στο στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης της χώρας για την εποχή μετά τα μνημόνια που κατέθεσε η κυβέρνηση αναφέρεται η δυνατότητα για σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού, η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η δημιουργία ελληνικής αναπτυξιακής τράπεζας. Δεν φάνηκε όμως ότι αυτά έπεισαν και τους «εταίρους». Δεν υπάρχει διάθεση για χαλάρωση των μέτρων που επιβλήθηκαν με τα μνημόνια, εξάλλου ακριβώς η επιβολή των μέτρων αυτών ήταν στόχος των μνημονίων από την αρχή, ώστε να μειωθεί το κομμάτι της πίτας από το εθνικό εισόδημα που πηγαίνει στους εργαζόμενους, να πληγούν οι κατακτήσεις τους και να αυξηθούν κατακόρυφα τα κέρδη του κεφαλαίου. Μια τεράστια δηλαδή αναδιανομή του πλούτου υπέρ των επιχειρηματιών και των δανειστών. Η συζήτηση έδειξε ότι οι «εταίροι» θεωρούν ασύμβατη την αύξηση του κατώτατου μισθού και την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων σε μια οικονομία που η ανεργία ξεπερνά το 20% και οι επιδόσεις της δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικές, τουλάχιστον από όσα είδαμε το 2017 όταν ο στόχος για ΑΕΠ ήταν 2,7% και τελικά έμεινε στο 1,4%.
Αναφέραμε προηγουμένως για τον κατώτατο μισθό. Στην πρώτη γραμμή των θεμάτων που προβάλλονται βρίσκεται επίσης η ακύρωση ή η μετάθεση της εφαρμογής του νόμου Κατρούγκαλου, ο οποίος θα οδηγήσει στην μείωση των συντάξεων κατά 1% του ΑΕΠ, δηλαδή κατά 1,8 δις ευρώ και αυτό θα επιβαρύνει όχι μόνο τους υψηλοσυνταξιούχους, αλλά ολόκληρη την κλίμακα. Φαίνεται ότι οι «εταίροι» ακύρωσαν τέτοιες σκέψεις στην γέννηση τους. Αντίθετα αναμένεται η πλήρης εφαρμογή των ψηφισμένων μέτρων και των τριών μνημονίων να είναι το πεδίο της επιτήρησης της χώρας και η εφαρμογή των μέτρων αυτών θα είναι μέσα στις βασικές προϋποθέσεις για την όποια ελάφρυνση του χρέους.
Παρομοίως δεν υπάρχει θετικό κλίμα απέναντι στο αίτημα για τη δημιουργία αναπτυξιακής τράπεζας. Πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι στο σχέδιο περιλαμβάνεται η κυβερνητική δέσμευση για ακόμη μεγαλύτερη μείωση των γραφειοκρατικών διαδικασιών και μέτρα για την γενικότερη ενθάρρυνση των ιδιωτικών επενδύσεων και ο καθένας αντιλαμβάνεται τι ακριβώς όλα αυτά σημαίνουν.
Η αλήθεια είναι ότι αν και τυπικά δεν θα υπάρχει μνημόνιο και αξιολογήσεις όπως τα ξέρουμε κατέστη σαφές ότι θα υπάρχει ενισχυμένη επιτήρηση αυστηρότερη από τις άλλες χώρες και μάλιστα ανά τρίμηνο. Επαινώντας το σχέδιο της κυβέρνησης ο επικεφαλής του Γιούρογκρουπ ανέφερε ότι η κυβέρνηση δείχνει να αναλαμβάνει η ίδια την ιδιοκτησία της μεγάλης μεταρρυθμιστικής προσπάθειας μετά τα μνημόνια. Επίσης όσον αφορά το θέμα του χρέους αναφέρθηκε ότι «οι τελικές αποφάσεις θα ληφθούν, αν χρειάζεται, στο τέλος του προγράμματος υπό την προϋπόθεση ότι αυτό θα εφαρμοστεί πλήρως».
Από τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι τα μνημόνια δεν τελειώνουν, αντίθετα εγκαθίσταται μνημόνιο διάρκειας επί της ουσίας και μάλιστα για πολλές δεκαετίες. Οι προτάσεις για αύξηση του κατώτατου μισθού και ακύρωση των μέτρων για τη συλλογική διαπραγμάτευση, οι όποιες σκέψεις να μην εφαρμοστούν οι διατάξεις για τη μείωση των συντάξεων πιο πολύ φαίνεται να γίνονται για να τροφοδοτήσουν αυταπάτες σε ένα τμήμα του λαού και με το μάτι στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, παρά για να γίνουν πράξη.
Το τούνελ που έβαλαν τα μνημόνια το λαό και τη χώρα με την ευθύνη του συνόλου των αστικών κομμάτων και της ΕΕ είναι πολύ μακρύ ακόμη για τον εργαζόμενο λαό. Και εάν επιτευχθεί μια ορισμένη ανάπτυξη δεν πρόκειται να καταλήξει στα λαϊκά νοικοκυριά, αντίθετα θα τροφοδοτήσει τα κέρδη των επιχειρήσεων.
Η λύση στα δεινά των μνημονίων δεν βρίσκεται στην κυβέρνηση του ενός ή του άλλου κόμματος, αλλά στα χέρια της εργατικής τάξης και του λαού. Οι δυσκολίες είναι μεγάλες και οι προϋποθέσεις ενός επιτυχημένου αγώνα είναι αυτή τη στιγμή ισχνές, παρόλα αυτά η προσπάθεια αυτή είναι πραγματικός μονόδρομος. Μαζικός, ενωτικός και μαχητικός αγώνας των εργαζομένων, ενιαίας δράσης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων στη βάση των οξύτατων λαϊκών προβλημάτων και όχι των πολιτικών σχεδιασμών και επιδιώξεων κάθε πλευράς.
