Στη «δημοκρατική» Ιταλία, χώρα που πρωτοστάτησε στην ίδρυση της ΕΕ, τις τελευταίες μέρες ξεδιπλώνεται ένα πραγματικό πολιτικό πραξικόπημα.
Ο πρόεδρος της ιταλικής δημοκρατίας δεν δέχθηκε το πρόσωπο που προτάθηκε για υπουργός των οικονομικών από τα κόμματα της πλειοψηφίας θέτοντας το εκβιαστικό δίλημμα: «απόλυτη υποταγή και συμμόρφωση ή δεν μπορούν να είναι στην κυβέρνηση». Όπως ήταν αναμενόμενο, ο εκβιασμός αυτός δεν έγινε δεκτός.
Ο πρόεδρος της ιταλικής δημοκρατίας ανέθεσε το σχηματισμό κυβέρνησης στον οικονομολόγο Κάρλο Κοταρέλι, άνθρωπο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στον οποίον δόθηκε το προσωνύμιο «ψαλίδι», αφού κατά την θητεία του στον οργανισμό αυτό ήταν φανατικός των περικοπών των δαπανών και της λιτότητας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι η δεύτερη φορά που παραμερίζονται οι εκλεγμένοι από τον λαό και επιβάλλεται άνθρωπος των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και τραπεζών ως πρωθυπουργός.
Στις πρόσφατες εκλογές ο ιταλικός λαός έδωσε απόλυτη πλειοψηφία στα κόμματα «Λέγκα» και «Πέντε Αστέρια» αηδιασμένος από το «Δημοκρατικό Κόμμα» και τη «Φόρτσα Ιτάλια» για τις τεράστιες ευθύνες που αυτά έχουν για την κατάσταση που περιήλθε η Ιταλία. Ανεξαρτήτως των θέσεων των δύο κομμάτων, με τις οποίες φυσικά και δεν συμφωνούμε, αυτή δεν παύει να είναι η επιλογή του λαού. Αυτή την επιλογή έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του ο πρόεδρος της ιταλικής δημοκρατίας με το επιχείρημα ότι θέλει να υπερασπίσει τον ιταλικό λαό, ώστε να αποφύγει μια φάση αστάθειας που μπορούσε να οδηγήσει σε αύξηση των επιτοκίων των δανείων και σε ανεξέλεγκτη άνοδο των σπρεντ.
Με την ενεργεία αυτή, υπογραμμίζουν ότι ο πρόεδρος είναι αυτός που μπορεί να λειτουργεί με ευθύνη ενώ ο λαός επιδεικνύει ανεύθυνη συμπεριφορά. Κι αφού έτσι έχουν τα πράγματα, ο πρόεδρος της δημοκρατίας αναλαμβάνει να τον συνετίσει και να δράσει υπεύθυνα για το καλό του.
«Δημοκρατία», «ελευθερίες», «εκλογές» και «δικαιώματα», αλλά -όλα κι όλα- ως εκεί που τα συμφέροντα των κυρίαρχων απειλούνται ή θεωρούν ότι ενδεχομένως απειληθούν. Στην περίπτωση που μας απασχολεί, το κρίσιμο είναι το ευρώ και η συμμετοχή της Ιταλίας στην ευρωζώνη. Και επειδή τα συμφέροντα των κυρίαρχων εξ ορισμού ταυτίζονται με το εθνικό συμφέρον, μπορεί η λαϊκή εντολή και η ψήφος να παραβιάζονται.
Τι και αν ο Πάολο Σαβόνα, ως προτεινόμενος υποψήφιος υπουργός οικονομικών, διαμήνυσε σε όλους τους τόνους ότι δεν έθεσε ποτέ θέμα ευρώ, αλλά θα ζητούσε από την ΕΕ να δοθούν απαντήσεις στα ζητήματα αλλαγών που τίθενται στο εσωτερικό της από χώρες-μέλη; Δεν μπορεί να γίνει ανεκτή η παραμικρή αμφισβήτηση, ούτε καν η έκφραση άποψης πέραν της κυρίαρχης. Ή απόλυτη ευθυγράμμιση ή μακριά από την κυβέρνηση και τη δυνατότητα επηρεασμού των αποφάσεων.
Το μήνυμα προς όλους είναι σαφέστατο εντός και κυρίως εκτός της Ιταλίας. Μπορεί να ομνύουν στην αστική δημοκρατία, στους θεσμούς, στις ελευθερίες και στη δημοκρατική Ευρώπη, αλλά υπάρχουν σαφέστατα όρια, ως εκεί που δεν τίθεται εν αμφιβόλω καμία θέση και απόφαση τους.
Η αστική δημοκρατία δεν είναι δεδομένη, αν απειληθούν έστω και ελάχιστα οι πυλώνες της στρατηγικής και τα συμφέροντα των κυρίαρχων. Στην περίπτωση αυτή δε θα υπάρξει δισταγμός να την καταργήσουν.
Το πολιτικό πραξικόπημα δεν θα διστάζουν να το μετατρέψουν σε ολοκληρωτική επιτροπή και αναστολή κάθε δημοκρατικού δικαιώματος.
Ο ελληνικός λαός το έζησε το 1965, όταν η άρνηση του βασιλιά να δεχτεί αντικατάσταση του Γαρουφαλιά από το υπουργείο Άμυνας οδήγησε στην ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου, στα Ιουλιανά, στην αποστασία και στην στρατιωτικοφασιστική δικτατορία των συνταγματαρχών. Το είδαμε πρόσφατα στην Αίγυπτο, όταν οι αμερικανοί, με τη συνδρομή της αστικής τάξης της χώρας, ανέτρεψαν την εκλεγμένη κυβέρνηση και επέβαλαν πρωθυπουργό ανδρείκελό τους. Το καινούργιο στην περίπτωση της Ιταλίας είναι ότι αυτό συμβαίνει στην «δημοκρατική» Ευρώπη που προπαγανδίζουν ότι η δημοκρατία είναι εξασφαλισμένη και δεν απειλείται.
Δεν πρέπει να εντυπωσιάζει κανένα ότι οι αστικές πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα δεν βρήκαν το παραμικρό να πουν, να ψελλίσουν κάποια διαμαρτυρία, να κάνουν κάποια κριτική. Ο Κ. Μητσοτάκης ενοχλείται σφόδρα από τις διαδηλώσεις, κάποιες πιο δυναμικές ενέργειες τις θεωρεί επικίνδυνες, ότι καταλύουν τη δημοκρατία και κάθε μέρα επαναφέρει τη δράση του Ρουβίκωνα. Αλλά για το πραξικόπημα στην Ιταλία είναι όλα καλά, αρκεί ο νόμος και η τάξη να είναι στη θέση τους.
