Εργατικός Αγώνας

Η συμφωνία για το όνομα της πΓΔΜ και το συμφέρον των βαλκανικών λαών

Γράφει ο Γεράσιμος Αραβανής.

Η συμφωνία στην όποια κατέληξε ο Πρωθυπουργός Α. Τσίπρας με τον ομόλογό του της πΓΔΜ, είναι ένας συμβιβασμός που περιέχει τα βασικά από όσα περιλάμβανε η «εθνική θέση» για το όνομα της συγκεκριμένης χώρας. Δηλαδή σύνθετη ονομασία και η λέξη «Μακεδονία» με γεωγραφικό προσδιορισμό, η αφαίρεση των αλυτρωτικών από το σύνταγμα και τα κάθε είδους σύμβολα της γειτονικής χώρας κλπ.

Δεν θεωρούμε ότι ο προσδιορισμός της γλώσσας τους ως «μακεδονική που ανήκει στην οικογένεια των σλαβικών γλωσσών» είναι πρόβλημα. Σκεφτείτε ότι ο λαός αυτός κοντά ένα αιώνα ονομάζεται από όλους και από τους έλληνες «σλαβομακεδονικός», η γλώσσα του «σλαβομακεδονική» και φυσικά η ταυτότητά του.

Το πρόβλημα, κατά την γνώμη μας, δεν είναι οι κίνδυνοι που μπορεί να προέρθουν για την χώρα και το λαό μας από τη συγκεκριμένη συμφωνία. Θα το πούμε καθαρά το πρόβλημα και οι κίνδυνοι δεν προέρχονται και δεν θα προέλθουν από τη χώρα αυτή, είναι αστείο να ισχυρίζεται κανείς ότι η συγκεκριμένη χώρα θα εγείρει εδαφικές διεκδικήσεις εναντίον της Ελλάδας αυτοτελώς. Ο κίνδυνος για την περιοχή έχει όνομα, λέγεται ΝΑΤΟ, αμερικανοί και ευρωπαίοι με τους στόχους και τις επιδιώξεις τους. Στα πλαίσια αυτά, θα μπορούσε ίσως να αξιοποιήσει το ΝΑΤΟ μαζί με άλλα και τις αντιθέσεις των αστικών τάξεων, τον εθνικισμό που αναπτύσσεται στην συγκεκριμένη χώρα, όπως αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο και τον εθνικισμό που αναπτύσσεται από την πλευρά των εθνικιστών της Ελλάδας και κορυφαίων πολιτικών παραγόντων της. Τότε όμως ο κίνδυνος θα προέρχεται σαφέστατα από το ΝΑΤΟ και τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και ανταγωνισμούς. Οι κίνδυνοι θα προέρχονται από τους «συμμάχους» της χώρας και για το πολιτικό σύστημα και τις πολιτικές δυνάμεις της τίθεται το θέμα του ευρωατλαντικού προσανατολισμού της χώρας που όλο και δυναμώνει, τους κινδύνους που δημιουργεί και όχι από την πΓΔΜ και άλλες γειτονικές βαλκανικές χώρες.

Ο πρωθυπουργός και οι αστικές ηγεσίες δεν απέκρυψαν ότι το ζήτημα αυτό ανακινήθηκε από τους αμερικανούς και τους γερμανούς διότι θέλουν να εντάξουν την χώρα αυτή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ με στόχο να ψαλιδίσουν ακόμη και να εξουδετερώσουν πλήρως την επιρροή της Ρωσίας. Σειρά μετά την πΓΔΜ έχει η Σερβία, η άλλη χώρα που η Ρωσία έχει ισχυρή επιρροή, με επιδίωξη να μην ασκεί  πλέον η Ρωσία καμιά επιρροή στα Βαλκάνια. Είναι προφανές ότι από τις εξελίξεις αυτές σαφέστατα θα προκύψει σοβαρή όξυνση των ανταγωνισμών και των αντιπαραθέσεων και πιθανόν σοβαρές επιπτώσεις για τα Βαλκάνια που θα επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο το κλίμα στην ευρύτερη περιοχή.

Η περιοχή ολόκληρη έχει γίνει κυριολεκτικά καζάνι που βράζει, ανταγωνισμοί, ανοικτές στρατιωτικές επεμβάσεις σε χώρες και κατοχή τμημάτων τους, λεηλασία του φυσικού πλούτου και του υπεδάφους τους, ένταση των εξοπλιστικών ανταγωνισμών. Δεν χωράει αντίρρηση ότι σ’ αυτό πρωτοστατούν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και μαζί οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι κίνδυνοι ανάφλεξης είναι μεγάλοι. Σ’ αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς συμπράττει ανοιχτά η Ελλάδα χρόνια τώρα και εντελώς ωμά και απροκάλυπτα στις μέρες της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συμβάλλοντας στην απόλυτη επικράτηση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην βαλκανική και τη Μέση Ανατολή.

Ιστορικά το θέμα με την πΓΔΜ που προέκυψε μετά την διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και με την υπογραφή της Ελλάδας μέσω του Α. Σαμαρά ως υπουργού Εξωτερικών στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι πολύ διαφωτιστικό. Την περίοδο εκείνη διχάστηκε η αστική τάξη της χώρας με το ένα τμήμα της να προτιμά μια συμβιβαστική λύση στο όνομα του κράτους αυτού και την άσκηση σημαντικής επιρροής πάνω του μέσω της οικονομίας και των γενικότερων σχέσεων. Το άλλο τμήμα επέλεξε μια ακραία εθνικιστική ρητορική και δράση ως και την έγερση εδαφικών διεκδικήσεων και, τελικά, αυτό επικράτησε. Ένα τεράστιο κύμα εθνικισμού προγονοπληξίας και πατριδοκαπηλίας αναπτύχθηκε, οδήγησε σε πολύ μεγάλη πόλωση την ελληνικό λαό, δυνάμωσε τα εθνικιστικά στοιχεία και μετακίνησε το στίγμα της πολιτικής ζωής προς τα δεξιά. Έκτοτε όλη αυτή η επιχείρηση συνεχίζεται με εξάρσεις και υφέσεις. Πρωτοστατούν οι ίδιες δυνάμεις και από ότι φαίνεται δεν ήταν μόνο επιλογή δική τους αλλά συνολικά της αστικής τάξης και του ξένου παράγοντα. Οξύνθηκε η αντιπαράθεση πάνω σε ένα ήσσονος σημασίας ζήτημα, πολώθηκε ο λαός και η νεολαία και αποπροσανατολίστηκε και το κεντρικό πρόβλημα, οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί και οι επιλογές των αστικών τάξεων και οι επιπτώσεις τους, πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Μια νέα πράξη αυτού του έργου ζούμε σήμερα. Μεγάλα συλλαλητήρια διοργανώθηκαν σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και μαζί σε 25 άλλες πόλεις και τώρα ετοιμάζεται επανάληψη για να μην παραδοθεί το όνομα της «Μακεδονίας μας» στους «Σκοπιανούς».

Είναι οι ίδιοι πρωτοστατούντες πατριδοκάπηλοι που δεν αντέδρασαν καθόλου, αν δεν χειροκρότησαν κιόλας, στην παράδοση ολόκληρης της χώρας και του λαού της στους επικυρίαρχους και τους δανειστές που ακρωτηρίασαν τον ελληνικό λαό και σκόρπισαν τη νεολαία στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για να επιβιώσει. Είναι όλοι αυτοί που δεν ενοχλούνται από την συντριβή της Συρίας και του λαού της από τους Νατοϊκούς μέσω της βάσης της Σούδας, που δεν ενοχλούνται με την χρήση της αεροπορικής βάσης της Λάρισας από τα αμερικάνικα drones, ούτε με την προθυμία του Καμμένου να εκχωρήσει την Κάρπαθο για να γίνει βάση των Αμερικανών επειδή αντιμετώπιζαν προβλήματα στην χρήση της βάσης του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία. Οι ίδιοι που δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από την εθνική ντροπή, τον άξονα Ισραήλ-Αιγύπτου-Ελλάδας φυσικά για την προώθηση των αμερικανικών σχεδίων. Αυτοί που δεν ενοχλήθηκαν από το γεγονός ότι μόλις πριν ελάχιστες ώρες η κυβέρνηση ψήφισε την παράδοση ολόκληρης της κρατικής περιουσίας στους δανειστές μέσω του υπερταμείου μέχρι να αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος, που αλυσόδεσε το λαό και όλες τις μελλοντικές κυβερνήσεις. Όλοι αυτοί που θέλουν να αναδειχθούν ως το υπόδειγμα του πατριωτισμού και του υπερασπιστή των εθνικών δικαίων που νυχθημερόν παρελαύνουν από τη σύγχρονη ντουντούκα της πατριδοκαπηλίας, τον ΣΚΑΙ.

Η στάση των πολιτικών κομμάτων πάνω στο ονοματολογικό αποκάλυψε τη βαθειά κρίση στην οποία βρίσκονται όπως και συνολικά ο πολιτικός κόσμος. Κανένα κόμμα, πλην του ΣΥΡΙΖΑ για ευνόητους λόγους, δεν κράτησε σταθερή θέση και τα περισσότερα άλλαζαν τις θέσεις ανάλογα με την διακύμανση των εξελίξεων με αποτέλεσμα ο καιροσκοπισμός να χτυπήσει κόκκινο. Άλλα έλεγαν την μια μέρα, άλλα την άλλη, άλλα το ένα στέλεχος και άλλα το άλλο. Η ΝΔ, που υποτίθεται ότι υποστήριζε «τις εθνικές θέσεις» που προηγούμενη κυβέρνησή της διαμόρφωσε, κάθε φορά κάτι εύρισκε συνήθως ανούσιο για να διαφοροποιηθεί. Το ίδιο περίπου έκανε και το Κίνημα Αλλαγής. Ακόμη και το ΚΚΕ, που έχει παραδοσιακά σταθερές θέσεις, δεν κράτησε σταθερή γραμμή. Από το «ΝΑΙ» στην σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό πέρασε στην θέση «δεν θα εγκρίνουμε συμφωνία που θα διευκολύνει την είσοδο της πΔΓΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ» και τελευταία επικαλέστηκε την ύπαρξη σπερμάτων αλυτρωτισμού στη θέση της συμφωνίας για μακεδονική γλώσσα που ανήκει στην οικογένεια των σλαβικών γλωσσών και μακεδόνα πολίτη της Βόρειας Μακεδονίας. Λες και δεν αναφέρονταν ο ελληνικός λαός και οι έλληνες κομμουνιστές κοντά έναν αιώνα τώρα σε σλαβομακεδόνες και σλαβομακεδονική γλώσσα.

Να προσθέσουμε επιπλέον ότι η μη αναγραφή στη σύνταγμα και στα σύμβολα της χώρας αυτής αλυτρωτικών θέσεων είναι σωστή επιδίωξη από την πλευρά της Ελλάδας, όπως και ο σαφής διαχωρισμός της ιστορίας του λαού αυτού από την αρχαία Μακεδονία. Η εξάλειψη όμως του αλυτρωτισμού μόνο από το γεγονός ότι δεν περιλαμβάνεται σε κάποιο επίσημο κείμενο είναι μια ουτοπική θέση. Ο αλυτρωτισμός συνήθως κομμάτι του εθνικισμού και των διεκδικήσεων σε βάρος άλλων χωρών είναι στο DNA της αστικής τάξης. Η «κόκκινη μηλιά» και η «Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων» ήταν η αιχμή της «Μεγάλης Ιδέας» και καρδιά του ελληνικού εθνικισμού. Δεν αντιμετωπίζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο ο εθνικισμός και ο αλυτρωτισμός παρά μόνον μέσω των αγώνων, του δυναμώματος του εργατικού και αντιπολεμικού κινήματος, με την διάδοση και την αύξηση της επιρροής της ιδεολογίας των αξιών και του πολιτισμού της εργατικής τάξης.

Η συμφωνία για το όνομα της πΓΔΜ, αν εγκριθεί και μπει σε εφαρμογή, μπορεί να αμβλύνει τις εθνικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των δύο λαών και να διαμορφώσει θετικό έδαφος για επικοινωνία, αλληλοκατανόηση και κοινή δράση και αυτό είναι θετικό, όμως δεν πρόκειται από μόνο του να δώσει λύσεις. Στο έδαφος αυτό εκτός από τις εργατικές τάξεις και τους λαούς θα δραστηριοποιηθούν και τα μεγάλα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα προς όφελος των αστικών τάξεων. Θα αξιοποιήσουν την εξέλιξη αυτή για την ένταξη της συγκεκριμένης χώρας στην ΕΕ και την οικονομική διείσδυση και πολιτική χειραγώγηση της. Για τους λαούς λύση μπορεί να δώσει μόνο η ανάπτυξη ισχυρού εργατικού και λαϊκού κινήματος και η διασύνδεση του με τα κινήματα όλων των βαλκανικών χωρών και όχι μόνο. Μόνο ένα ισχυρό πανβαλκανικό και πανευρωπαϊκό κίνημα μπορεί να γύρει την ζυγαριά προς όφελος των εργαζομένων και να αναπτύξει αγώνες

  • εναντίον του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων
  • εναντίον του εθνικισμού σε κάθε εκδοχή του, να διεκδικήσει σεβασμό όλων των εθνών, των εθνοτήτων και των μειονοτήτων και όλων των δικαιωμάτων τους.
  • για τη διεκδίκηση σταθερών συνόρων
  • εναντίον της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, για Βαλκάνια έξω από στρατιωτικούς συνασπισμούς, χωρίς ξένες βάσεις και στρατούς.
  • για Μεσόγειο θάλασσα ειρήνης
  • για το δυνάμωμα του εργατικού κινήματος σε όλες τις βαλκανικές χώρες, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργατικών τάξεων και των λαών.
Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας