«Ο Κυριάκος πάει για αυτοδυναμία» γράφει στο πρωτοσέλιδό του το «ΘΕΜΑ» παρουσιάζοντας την δημοσκόπηση της Marc, την πρώτη που δημοσιεύεται μετά τον Αύγουστο. Τις επόμενες βδομάδες θα επακολουθήσουν πολλές ακόμη από την μια μεριά και την άλλη, βομβαρδίζοντας τον ελληνικό λαό και προσπαθώντας να του διαμορφώσουν μια εικόνα της πραγματικότητας πολύ διαφορετική από αυτή που αντιλαμβάνεται. Να διαμορφώσουν τις απόψεις και την συμπεριφορά του και κυρίως την εκλογική.
Αυτά είναι πολύ γνωστά τα ζούμε δεκαετίες και φυσικά δεν μας διαφεύγει ότι τα χρόνια της κρίσης και ακόμη νωρίτερα, οι δημοσκοπήσεις πέφτουν συχνά έξω και διαψεύδονται οικτρά.
Τι λένε τα στοιχεία: Η ΝΔ βρίσκεται όσον αφορά την πρόθεση ψήφου καθηλωμένη στο 26% και επί των εγκύρων ψηφοδελτίων στο 29,9%, όσο και τον περασμένο Ιούνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου κάτω από το 17% και επί των εγκύρων περίπου στο 19%. Μαζί και τα δύο κόμματα στην πρόθεση ψήφου δεν ξεπερνούν το 43% και επί των εγκύρων βρίσκονται κάτω από το 49%, δηλαδή είναι από κάθε άποψη μειοψηφία παρά από διλλήματα που θέτουν, την παραπληροφόρηση, τις πιέσεις και ταξίματα. Δεν πείθουν τον ελληνικό λαό όσα κι αν λένε, όσες προσπάθειες και αν κάνουν. Τα υπόλοιπα κόμματα: Η Χ.Α. εμφανίζεται αντίστοιχα με 6,3% και 6,9% στην πρόθεση ψήφου και επί των εγκύρων και η καθήλωσή της σ’ αυτό το ποσοστό είναι ένα θετικό γεγονός, δεν πρέπει όμως να υποτιμηθεί βλέποντας την έντονη δραστηριοποίηση του φασισμού τελευταία. Το ΚΙΝ.ΑΛ. χάνει σταθερά ό,τι από πλευράς επιρροής είχε συγκεντρώσει, αν πράγματι είχε συγκεντρώσει. Δεν φαίνεται να έχει προοπτική. Το ΚΚΕ στα ίδια επίπεδα περίπου και μάλιστα με μια μικρή κάμψη. Τα υπόλοιπα κόμματα σταθερά κάτω από το 3% και ιδιαίτερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ στο 1%. Η προοπτική τους δεν δείχνει για κάτι καλύτερο. Ένα σημαντικό ποσοστό κοντά στο 30% με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκδηλώνει την βαθιά δυσαρέσκειά του.
Τα συμπεράσματα: Οι θριαμβολογίες της ΝΔ δεν έχουν βάση. Δεν πείθει ευρύτερα πέρα από την επιρροή της. Κινείται στα ποσοστά της του Σεπτέμβρη του 2015 και με συσπείρωση που άγγιξε ταβάνι. Στο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι παγιώνονται μεγάλες απώλειες και η καλύτερη προοπτική γι αυτόν είναι να διατηρήσει αρκετές δυνάμεις και να έχει ρόλο στο νέο δικομματισμό που διαμορφώνεται, το ρόλο του αριστερότερου κόμματος στο μπλοκ των μνημονίων, που υπηρετεί με συνέπεια την αστική πολιτική και έχει την εμπιστοσύνη της αστικής τάξη.
Ο βασικότερος λόγος για την καθήλωσή τους είναι ότι τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης τους, ή καλύτερα τα εγκλήματα εναντίον του λαού και της χώρας είναι νωπά και έχουν εγγραφεί στο σκληρό δίσκο της λαϊκής μνήμης. Η τεράστια στροφή του ΣΥΡΙΖΑ από το σκίσιμο των μνημονίων, τη διάλυση του ΝΑΤΟ, την αψήφιστη και την τιμωρία του Βερολίνου και των Βρυξελλών, στην ψήφιση και εφαρμογή του 3ου και χειρότερου μνημονίου, στη ολοκληρωτική παράδοση στο διευθυντήριο των Βρυξελλών, το ξεπούλημα του 62% του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα και την πλήρη και απροκάλυπτη ευθυγράμμιση με τους αμερικανούς και το ΝΑΤΟ στην πολιτική τους στην ευρύτερη περιοχή, αληθινή συμπεριφορά προτεκτοράτου, δεν γίνεται να ξεχαστεί.
Η σκύλευση της ελληνικής αριστεράς και της ηρωικής ιστορίας της, των ιδεών, της πολιτικής, της ηθικής και των αξιών της κατάφερε πλήγμα στην αριστερά μεγαλύτερο, απ’ ό,τι η αστική τάξη και τα κόμματά της. Όλα αυτά δεν πρόκειται να περάσουν από τον αριστερό κόσμο και την εργατική τάξη.
Η πορεία και τα πεπραγμένα της ΝΔ είναι νωπά ακόμη. Τα Ζάππεια και το αντιμνημόνιο που έγιναν «mea culpa» μπροστά στην Μέρκελ, που έγιναν μνημόνια, απολύσεις, προσπάθεια συντριβής των δημοσίων υπαλλήλων, συντριβή των συντάξεων και των μισθών, φτώχεια για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αυταρχισμός και ναι σε όλα, στέκονται μεγάλο εμπόδιο ώστε ο εργαζόμενος λαός να συνταχθεί πλατιά μαζί της.
Οι εργαζόμενοι μέχρι στιγμής απορρίπτουν και τα δύο κόμματα και αντιστέκονται. Το κυριότερο συμπέρασμα δεν είναι η «αύξηση» της επιρροής της ΝΔ και του «καταποντισμού» του ΣΥΡΙΖΑ που βγάζουν οι αναλυτές, αλλά η δυσαρέσκεια, η απροθυμία του λαού να τους στηρίξει, ουσιαστικά η απόρριψη και των δύο. Ως πότε όμως; Αν δεν διαμορφωθεί ένα μίνιμουμ προϋποθέσεων που να δίνει περιεχόμενο και αγωνιστική προοπτική στο λαό, είναι φυσικό ένα τμήμα των δυσαρεστημένων παρά την θέληση του, χωρίς να πείθεται και κάτω από τους εκβιασμούς, τα διλήμματα και τα αδιέξοδα εκλογικά θα τους στηρίξει και θα διαμορφωθεί μια Βουλή στην οποία θα υπάρχουν προϋποθέσεις για αυτοδύναμη κυβέρνηση ή με συμμετοχή προθύμων. Το πιο ζωντανό, προβληματισμένο και αξιόλογο τμήμα του, αυτό που θα συντασσόταν κάτω από τις σημαίες του ΚΚΕ και της υπόλοιπης αριστεράς, θα τραβηχτεί απογοητευμένο στο περιθώριο και θα ιδιωτεύσει. Εξάλλου αυτό ακριβώς ζούμε από το 2012 και κυρίως από το 2015 και ύστερα.
Το μεγάλο λοιπόν πρόβλημα είναι ότι απέναντι στην πολιτική του κεφαλαίου, των κομμάτων του και της ΕΕ δεν υπάρχει λύση, δεν υπάρχει πειστική απάντηση. Από την έναρξη της κρίσης, τουλάχιστον ο λαός έχει αφεθεί στην τύχη του. Οι δυνάμεις που έπρεπε να τον καθοδηγήσουν δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν απαξιώνουμε τις κομμουνιστικές οργανώσεις και κάθε αριστερή πολιτική δύναμη -όλες έχουν σημαντικό ρόλο- ούτε κανένα τίμιο αγωνιστή, και υπάρχουν χιλιάδες τίμιων αγωνιστών στις γραμμές της κομμουνιστικής αριστεράς.
Αυτό είναι το πιεστικό πρόβλημα για το λαό σήμερα. Και όχι Τσίπρας ή Μητσοτάκης, ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ και ποιοι πρόθυμοι θα συμβάλλουν στην διακυβέρνηση. Δεν είναι λύση η αλλαγή απλώς κυβέρνησης και η εφαρμογή της ίδιας πολιτικής έστω και με επουσιώδεις διαφορές. Το πρόβλημα δεν λύνεται με μια πολιτική που ρημάζει το λαό στους φόρους, που πήγε την ανεργία και την διατηρεί στα ύψη, που οδήγησε στη μετανάστευση πολλές εκατοντάδες χιλιάδες νέους και που μοιράζει ψιχία ή κάποιες ελαφρύνσεις πριν τις εκλογές, αλλά με την ριζική αλλαγή πολικής υπέρ των εργαζομένων και όχι προς όφελος των δανειστών και των μεγαλοεπιχειρηματιών. Η κατάργηση του μνημονιακού πλαισίου και των μέτρων που δημιουργήθηκαν την εποχή των μνημονίων, η ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων και η διεκδίκηση ουσιαστικών μέτρων υπέρ του λαού, το μέτωπο εναντίον της ΕΕ στην κατεύθυνση εξόδου από ευρώ και ΕΕ, η σύγκρουση με την πολιτική του ατλαντισμού, με την πολιτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο και γενικότερα, η κατάργηση του αξόνα Ελλάδας, Ισραήλ, Αιγύπτου και Κύπρου πρέπει να είναι ορισμένα βασικά στοιχεία των διεκδικήσεων.
Το ζητούμενο είναι ποιοι πολιτικοί φορείς με πια πολιτική και σχέδιο θα αναλάβουν αυτό το έργο. Η λύση αυτού του προβλήματος δεν παίρνει άλλο αναβολή. Όσοι αντιλαμβάνονται αυτό το κενό, όσοι συμφωνούν πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες και αυτές να εκφραστούν και στις εκλογικές αναμετρήσεις που έρχονται εντός του 2019.
Α. Κ.
