Στο Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου δημοσιεύεται ένα άρθρο για την 28η Οκτωβρίου και τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Στο άρθρο αυτό διαβάζουμε: «το ΚΚΕ πήρε θέση απέναντι στον πόλεμο με τα τρία ιστορικά γράμματα που έγραψε μέσα από τα μπουντρούμια της Γενικής Ασφάλειας ο Νίκος Ζαχαριάδης, ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος… Οι θέσεις που εκφράστηκαν σε αυτά τα τρία γράμματα αναφορικά με το χαρακτήρα του πολέμου και επομένως με την αρμόζουσα στάση που έπρεπε να κρατήσουν οι κομμουνιστές είχαν αντιφάσεις. Γεγονός που αντανακλούσε τις συνολικές αντιφάσεις που χαρακτήριζαν τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τον χαρακτήρα του πολέμου και τη στάση των κομμουνιστών τα προηγούμενα χρόνια».
Το σημερινό ΚΚΕ εδώ και μερικά χρόνια- και συγκεκριμένα από το 2015 που εξέδωσε ένα πόνημα του Ιστορικού Τμήματος της ΚΕ με τίτλο «Το ΚΚΕ ΣΤΟΝ ΙΤΑΛΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ 1940- 1941»- έχει πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων το ιστορικό πρώτο γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη κι έχει προσχωρήσει στη θεωρία ότι τα τρία γράμματα του ηγέτη του κόμματος είναι αντιφατικά μεταξύ τους. Είναι όμως έτσι; Έχουμε απαντήσει πολλές φορές πάνω σε αυτό το ζήτημα και παρόλο που η ηγεσία του ΚΚΕ δεν μπόρεσε να στηρίξει τη νέα της θέση- κάθε φορά που έβρισκε τα δύσκολα έστριβε δια της σιωπής- συνεχίζει να επαναφέρει την ίδια θεωρία τη οποία έχει δανειστεί από το αντίπαλο στρατόπεδο. Ελπίζει, προφανώς, ότι θα βαρεθούμε να απαντάμε, πως ό,τι έχουμε γράψει θα ξεχαστεί κι έτσι θα επικρατήσει η δική της άποψη. Μάταια ελπίζει.
Ας δούμε, επομένως, πώς έχει το ζήτημα αναλυτικά.
Η θεωρία των αντιφατικών γραμμάτων
Στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου 1940- 1941 ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης έγραψε τρία γράμματα με τα οποία επιχείρησε να προσδιορίσει την πολιτική γραμμή που έπρεπε να ακολουθήσουν οι κομμουνιστές. Τα τρία αυτά γράμματα δεν ταυτίζονται στο πολιτικό τους περιεχόμενο, συνιστούν όμως μια διαλεκτική συνέχεια. Ο λόγος είναι απλός. Αναφέρονται σε διαφορετικές φάσεις- και συνεπώς σε διαφορετικές συνθήκες- του πολέμου που τροποποιούσαν τον χαρακτήρα του. Για την ακρίβεια, η διαφορά στην πολιτική γραμμή βρίσκεται ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο γράμμα. Το τρίτο δεν έχει διαφορετική γραμμή από το δεύτερο και η χρησιμότητά του ήταν να καταγγείλει τον χαφιέδικο ρόλο της Προσωρινής Διοίκησης, του πλαστού δηλαδή ΚΚΕ που είχε στήσει ο Μανιαδάκης.
Για να έχουμε πλήρη αντίληψη των ιστορικών δεδομένων που αφορούν στα τρία γράμμα του Ζαχαριάδη πρέπει να μην μας διαφεύγει το γεγονός πως μόνο το πρώτο δημοσιεύτηκε και έγινε ευρύτερα γνωστό στον ελληνικό λαό, στην εργατική τάξη, στα μέλη και στους φίλους του ΚΚΕ. Το δεύτερο γράμμα δημοσιοποιήθηκε από την Ασφάλεια και δημοσιεύτηκε στον αθηναϊκό Τύπο (και στο Ριζοσπάστη) στις 9 Μαρτίου 1947. Το τρίτο, είδε για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας στην ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ της Κατοχής (ΚΟΜΕΠ-, αρ. φύλλου 2, Ιούνης του 1942). Συνεπώς ούτε το δεύτερο ούτε το τρίτο γράμμα είχαν κάποια πολιτική επίδραση στον εργαζόμενο λαό και στους κομμουνιστές κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου. Αυτό, φυσικά, δεν αναιρεί την ιστορική αξία και σημασία τους για την μελέτη της ιστορίας του ΚΚΕ.
Την διαλεκτική ενότητα μεταξύ των τριών γραμμάτων την έχει υπογραμμίσει ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια. Προηγουμένως όμως οφείλουμε να αναφερθούμε σε ένα ιστορικό γεγονός που σήμερα επαναλαμβάνεται αναποδογυρισμένο. Την δεκαετία του ’40, στη διάρκεια του πολέμου και μετά την απελευθέρωση, η άρχουσα τάξη και όλος ο αντικομουνιστικός συρφετός (από την ασφάλεια μέχρι το μικρότερο παραμάγαζο του αντικομουνισμού) έστησαν την θεωρία περί αντιτιθέμενων γραμμάτων του Ν. Ζαχαριάδη, ότι δήθεν το ένα γράμμα αναιρούσε το άλλο, με το εξής τρόπο: Αδυνατώντας να χτυπήσουν το πρώτο γράμμα και να στηρίξουν πάνω σ’ αυτό την θεωρία περί προδοτικού ΚΚΕ, επικαλούνταν το δεύτερο και το τρίτο ως αναίρεση του πρώτου. «Ναι», έλεγαν, τότε. «Υπάρχει το πρώτο γράμμα που καλεί τον ελληνικό λαό να πολεμήσει ενάντια στην ιταλική εισβολή αλλά υπάρχουν και τα άλλα δύο γράμματα που χαρακτηρίζουν τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό και καταφέρονται κατά της κυβέρνησης Μεταξά. Να η προδοσία του ΚΚΕ».
Τώρα την σκυτάλη περί διαφορετικών και αντιτιθέμενων γραμμάτων την πήραν οι υπερεπαναστάτες της ηγεσίας του κόμματος. Το πρώτο γράμμα λένε ήταν απολύτως λαθεμένο (με πλάγιο αλλά σαφή τρόπο η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ το χαρακτήρισε σοσιαλπατριωτικό- προδοτικό ντοκουμέντο- Βλέπε άρθρο του Κ. Σκολαρίκου στον Ριζοσπάστη 11-12/4/2015 και απάντηση του Εργατικού Αγώνα) αλλά υπάρχουν και τα άλλα δύο που είναι σωστά.
Η διαλεκτική ενότητα των τριών γραμμάτων: Τι λέει ο Ζαχαριάδης
Όπως προαναφέραμε τα τρία γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη διαφέρουν μεταξύ τους στην πολιτική γραμμή αλλά βρίσκονται σε διαλεκτική ενότητα. Το δεύτερο και το τρίτο γράμμα δεν συνιστούν, μεταξύ τους, κάτι διαφορετικό στην πολιτική γραμμή. Συνεπώς, η γραμμή του δεύτερου γράμματος ήταν γνωστή από τότε που δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ της κατοχής το τρίτο γράμμα. Αν και το δεύτερο γράμμα δόθηκε στη δημοσιότητα από την Ασφάλεια στις 9 Μαρτίου του 1947, εντούτοις οι αντικομουνιστικοί κύκλοι- που γνώριζαν το περιεχόμενό του – μιλούσαν γι’ αυτό και το αξιοποιούσαν κατά του ΚΚΕ πολύ νωρίτερα.
Για το δεύτερο γράμμα του, ο Ν. Ζαχαριάδης δεν έγραψε πρώτη φορά, τον Μάρτη του 1947, όταν αυτό δόθηκε στη δημοσιότητα από την Ασφάλεια. Τον Ιούλιο του 1946, στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης που είχε με τους Γ. Πετσόπουλο, τον πράκτορα της Ασφάλειας Τ. Χατζηαναστασίου και άλλους- κι επειδή υπήρξαν αναφορές, με υπονοούμενα, σ’ αυτό το δεύτερο γράμμα–, ο Ν. Ζαχαριάδης τοποθετήθηκε συγκεκριμένα. Στο Ριζοσπάστη της 7ης Ιουλίου 1946, σελ. 2, δημοσιεύτηκε ένα ανυπόγραφο κείμενο, που όμως ο συντάκτης του δε θα μπορούσε να είναι άλλος παρά μόνο ο Νίκος Ζαχαριάδης.
Το άρθρο αυτό- που έχει τίτλο «ΔΥΟ ΡΟΛΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ- Η ΚΑΚΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΠΕΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ Ο ΧΑΦΙΕΣ ΧΑΤΖΗΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ»- ανάμεσα στα άλλα αναφέρει: «Το ‘‘2ο γράμμα’’ του σ. Ζαχαριάδη, που γράφτηκε στις 22/11/40, δεν έχει δημοσιευθεί και βρίσκεται στα χέρια της Ασφάλειας. Ούτε ο Χατζηαναστάσης τολμά να το δημοσιεύσει. Το 2ο αυτό γράμμα ήταν μια πρόταση που έκανε ο σ. Ζαχαριάδης στην Π.Δ. να αποταθεί αυτή στο Μεταξά, είτε και με την υπογραφή του σ. Ζαχαριάδη, και να του προτείνει να ζητήσει τη μεσολάβηση της ΕΣΣΔ για έντιμη ειρήνη με την Ιταλία. Αν η Ιταλία δε δεχότανε τις προτάσεις μας, θα συνεχίζαμε τον πόλεμο ενάντιά της. Το Μεταξά, αν δε δεχότανε να κάνει τις προτάσεις, θα τον καταγγέλλαμε ότι με τον πόλεμο που διεξάγει δεν εξυπηρετεί πια εθνικά μα πλουτοκρατικά και ξένα ιμπεριαλιστικά (αγγλικά) συμφέροντα. Η γραμμή αυτή, μέσα στις τότε καινούριες, ύστερα απ’ το διώξιμο των Ιταλών εισβολέων απ’ το ελληνικό έδαφος, ελληνικές συνθήκες, ήταν η μόνη σωστή, γιατί πήγαινε να βγάλει την Ελλάδα έντιμα και αξιόπρεπα απ’ τον πόλεμο και να συντελέσει στη διατήρηση της ειρήνης στα Βαλκάνια. Αυτό το πράγμα ο Χίτλερ δεν τόθελε γιατί οπωσδήποτε, πριν χτυπήσει την ΕΣΣΔ, έπρεπε να ξεκαθαρίσει τα νοτιοανατολικά νώτα του, εισβάλλοντας στα Βαλκάνια. Έτσι η πολιτική που έβαζε το 2ο γράμμα απόβλεπε στο να δημιουργήσει εμπόδια στα χιτλερικά σχέδια. Παράλληλα ξεσκεπαζόταν η αντιελληνική και δουλική προς τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό πολιτική των Γκλύξμπουργκ- Μεταξά. Έτσι το 2ο γράμμα (που δε δημοσιεύτηκε ποτέ και που στο γράμμα του σ. Ζαχαριάδη «για όλες τις οργανώσεις, τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ» που δόθηκε στο Λιανόπουλο [σημείωση Γ.Π.: πρόκειται για το τρίτο γράμμα] –βλέπε Ρίζο 28.10.45– δίνεται όχι το κείμενο, μα μόνο η γραμμή που έμπαινε σ’ αυτό, το 2ο γράμμα) αποτελούσε όχι άρνηση, μα αντίθετα συμπλήρωση και προέκταση στις καινούργιες τότε συνθήκες στο 1ο γράμμα. Το 2ο αυτό γράμμα δεν έχει έτσι καμμία σχέση με την εξτρεμιστική και ουσιαστικά πεμπτοφαλαγγίτικη πολιτική της Παλιάς Κεντρικής Επιτροπής, που δεν κατάλαβε το πραγματικό νόημα που έκρυβε η 28 Οκτώβρη 1940, πολιτική που ενέπνευσε τότε και τώρα τόσο εκθειάζει ο προβοκάτορας Πετσόπουλος» (Νίκος Ζαχαριάδης: «Ιστορικά Διλήμματα- Ιστορικές Απαντήσεις- Άπαντα τα δημοσιευμένα 1940- 1945», εκδόσεις Καστανιώτη 2011, σελ. 381).
Αυτή είναι η αλήθεια για την σχέση των τριών γραμμάτων γραμμένη από τον ίδιο τον ηγέτη του ΚΚΕ. Η σημερινή, όμως ηγεσία του ΚΚΕ, κάνει πως δεν την ξέρει και την διαστρεβλώνει κατάφορα.
Η διαλεκτική του πολέμου 1940- 1941
Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ αδυνατεί να καταλάβει τη σημασία του πρώτου γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη γιατί δεν αντιλαμβάνεται την ουσία της μαρξιστικής θεωρίας για τον πόλεμο, γιατί όλα τα βλέπει σχηματικά και ισοπεδωτικά, γιατί δεν έχει την παραμικρή σχέση με την διαλεκτική.
Βασικός κανόνας της διαλεκτικής είναι πως τίποτα στην φύση και την κοινωνία δεν παραμένει αμετάβλητο, πως τα πάντα βρίσκονται σε εξέλιξη και τροποποίηση- συχνά πυκνά στο αντίθετό τους- πως καμία πολιτική γραμμή, άμεση και μακροπρόθεσμη δεν μπορεί να παραμείνει ίδια όταν από το βασίλειο των διατυπώσεων (στα χαρτιά) περάσει στο βασίλειο της πραγματικότητας (στην πράξη).
Ο πόλεμος 1940- 1941, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, τροποποιήθηκε περισσότερες από μια φορές στην διάρκεια του. Όποιος δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό έχει κόψει τους δεσμούς με τον μαρξισμό. Στο ξεκίνημά του ο ελληνοϊταλικός πόλεμος ήταν εθνικοαπελευθερωτικός- αντιφασιστικός καθώς μια μεγάλη ιμπεριαλιστική- φασιστική δύναμη, η Ιταλία, εξαπέλυε στρατιωτική επίθεση σε βάρος μιας μικρής κι εξαρτημένης χώρας. Εξ αντικειμένου- από μέρους του ελληνικού λαού- είχε και αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά αφού στρεφόταν κατά μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης. Αντικειμενικά επίσης, ο πόλεμος του ελληνικού λαού κατά της Ιταλίας εξυπηρετούσε και την ΕΣΣΔ καθώς η τακτοποίηση των πραγμάτων στα βαλκάνια αποτελούσε για τον φασιστικό ιμπεριαλιστικό άξονα την πρώτη προϋπόθεση για εξαπόλυση επίθεσης, στη συνέχεια, εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης.
Όταν ο ιταλικός στρατός άρχισε να υποχωρεί κι ο ελληνικός στρατός προέλαυνε στην Αλβανία, ο ελληνοϊταλικός πόλεμος άρχισε να αλλάζει χαρακτήρα. Η συνέχιση του πολέμου από μέρους της Ελλάδας, στο έδαφος της Αλβανίας, ξεπερνούσε τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, ταυτιζόταν με τον σωβινισμό της αστικής τάξης και τα συμφέροντα του αγγλικού ιμπεριαλισμού στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού πολέμου που από τον Σεπτέμβρη του 1939 είχε ξεσπάσει στην Ευρώπη. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι τον πόλεμο τον διηύθυνε η κυβέρνηση Μεταξά, μια αστική, φασιστική, δικτατορική κυβέρνηση που είχε ισχυρούς δεσμούς με την Αγγλία. Στο πλαίσιο αυτό η δράση του ελληνικού στρατού έξω από τα ελληνικά σύνορα χωρίς αμφιβολία θα λειτουργούσε υπέρ των Βρετανών αλλά και υπέρ και των μεγαλοϊδεατικών βλέψεων της ελληνικής αστικής τάξης σε βάρος της Αλβανίας. Ο ελληνικός λαός δεν είχε κανένα συμφέρον από μια τέτοια εξέλιξη.
Στη συνέχεια, όταν στον πόλεμο κατά της Ελλάδας μπήκε η Γερμανία αυτός ο πόλεμος επανήλθε στα αρχικά του εθνικοαπελευθερωτικά- αντιφασιστικά- αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά τα οποία διατηρήθηκαν για όλο το διάστημα της κατοχής και της αντίστασης.
Το πρώτο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη και οι πλαστογράφοι του
Το πρώτο γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη χαρακτήριζε τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, από την μεριά του ελληνικού λαού, ως εθνικοαπελευθερωτικό και αντιφασιστικό («Ο Λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι»). Δεν σταματούσε όμως εκεί. Προέτρεπε ώστε ο πόλεμος αυτός να μετατραπεί σε αντιιμπεριαλιστικό- επαναστατικό: «Έπαθλο για τον εργαζόμενο Λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είνε, και θα είνε, μια καινούργια Ελλάδα της Δουλειάς, της Λεφτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό» (Νίκος Ζαχαριάδης: «ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ, ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ- Άπαντα τα δημοσιευμένα, 1940-1945», Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2011, σελ. 31).
Προφανώς, το καθήκον της μετατροπής του εθνικοαπελευθερωτικού- αντιφασιστικού πολέμου σε αντιιμπεριαλιστικό- επαναστατικό έπεφτε στις πλάτες των κομμουνιστών που έπρεπε να πρωταγωνιστήσουν στην εθνικοαπελευθερωτική πάλη, να αναδειχτούν σε ηγεμονική- λαϊκή δύναμη της και να της δώσουν την συγκεκριμένη προοπτική. Αυτό ακριβώς έγινε στα χρόνια της Εθνικής αντίστασης όπου στην ελεύθερη Ελλάδα, στο συντριπτικά δηλαδή μεγαλύτερο μέρος της χώρας, εγκαθιδρύθηκε ένας νέος τύπος εξουσίας που ξεπερνούσε τον καπιταλισμό- η λαϊκή δημοκρατία.
Οι επικριτές του πρώτου γράμματος του Νίκου Ζαχαριάδη (ανάμεσά τους και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ) δεν αντιλαμβάνονται- ή κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται- την διαλεκτική του πολέμου, όπως την περιγράφει ο τότε ηγέτης του Κόμματος, και τα καθήκοντα των κομμουνιστών που απέρρεαν απ’ αυτήν. Στην προσπάθειά τους να χτυπήσουν το πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο του γράμματος επικεντρώνουν στη φράση που λέει ότι «στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη». Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ θεωρεί ότι αυτή η φράση ερχόταν σε αντίφαση με το υπόλοιπο γράμμα. Διαβάζουμε: «Αποτελούσε αντίφαση ότι ο σωστός στόχος που ετίθετο στο γράμμα, για ‘‘μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ ’ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό», συνυπήρχε με τη φράση ‘‘στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά …’’. Αν έλειπε από το Α’ γράμμα η παραπάνω επίμαχη τοποθέτηση, θα αποκτούσε ισχυρή υπόσταση και η σωστή περικοπή του γράμματος ‘‘Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα’’. Όμως αυτό το σημείο έχανε τη δυναμική του από τη στιγμή που το ακολουθούσε η περικοπή ‘‘Στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη’’. Ο Ζαχαριάδης υποστήριξε αργότερα ότι η συγκεκριμένη φράση μπήκε στο γράμμα γιατί διαφορετικά δε θα δημοσιευόταν» (Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ: «Το ΚΚΕ στον Ιταλοελληνικό πόλεμο 1940- 1941, Εκδόσεις Σ.Ε., Αθήνα 2015, σελ. 150).
Τι θέλει να μας πει εδώ η ηγεσία του ΚΚΕ; Θέλει να μας πει πως η επίμαχη φράση του γράμματος ήταν το λιγότερο μια ανεπίτρεπτη παραχώρηση στο καθεστώς του Μεταξά. Ταυτόχρονα υποστηρίζει πως ο Ζαχαριάδης επί της ουσίας παραδέχτηκε ότι αυτή η φράση έκανε ζημιά, αλλά δικαιολογήθηκε με το επιχείρημα πως την συμπεριέλαβε για να δημοσιευτεί το γράμμα. Πρόκειται για πλαστογραφία. Για μια ακόμη πλαστογραφία- στον ατέλειωτο κατάλογο των πλαστογραφιών- της ιστορίας του Κόμματος από την σημερινή του ηγεσία.
Για την ιστορία αναφέρουμε πως οι πρώτοι που χτύπησαν το γράμμα του Ζαχαριάδη, για τα όσα αναφέρει περί Μεταξά, ήταν οι τροτσκιστές. Ακολούθησε ο Μήτσος Παρτσαλίδης με την περιβόητη πλατφόρμα του το 1950 και στη συνέχεια ως επικριτής του γράμματος ήρθε η Διεθνής Επιτροπή των 6 κομμάτων που επενέβη στο ΚΚΕ το 1956 για να καθαιρέσει τον Ζαχαριάδη και να ακολουθήσουν τα όσα ακολούθησαν. Μετά το 1956, με τις αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας, η κριτική στο γράμμα για την φράση περί πολέμου και Μεταξά έγινε επίσημη θέση του κόμματος. Το γράμμα αποκαταστάθηκε στη συλλογική ιστορική συνείδηση του κόμματος την περίοδο που στο τιμόνι του ήταν ο Χαρίλαος Φλωράκης. Η τωρινή ηγεσία μάς ξανασερβίρει το παλιό παραμύθι του νεοτροτσκισμού και του λικβινταρισμού- οπορτουνισμού που είχε διαλυτικές επιπτώσεις στο ΚΚΕ.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης έχει απαντήσει πολλές φορές πάνω στο επίμαχο ζήτημα. Ανάλογα με αυτό που έθετε η εκάστοτε κριτική έδινε και την κατάλληλη απάντηση.
Από αυτές τις απαντήσεις θα παρουσιάσουμε εκείνη που απαντάει στην κριτική για την φράση «Στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη».
Το 1962, από την εξορία που βρισκόταν, ο Ν. Ζαχαριάδης έγραψε μια μπροσούρα με τίτλο «Προβλήματα κρίσης του ΚΚΕ». Η μπροσούρα αυτή κυκλοφόρησε παράνομα μέσα στους πολιτικούς πρόσφυγες. Στη μεταπολίτευση εκδόθηκε αρκετές φορές από διάφορους εκδοτικούς οίκους. Το 1987 εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΓΛΑΡΟΣ με τον τίτλο «Η Παράνομη μπροσούρα του Νίκου Ζαχαριάδη». Από αυτή την έκδοση παραθέτουμε:
«Μια απ’ τις πιο ιστορικές παραποιήσεις και διαστρεβλώσεις που φτιάχνει η φραξιονιστική κλίκα (σημ. Γ.Π. εννοεί του Παρτσαλίδη- Κολιγιάννη και τους συν αυτοίς) είναι και η ερμηνεία που δίνει στο γνωστό γράμμα με την επίθεση της φασιστικής Ιταλίας τον Οχτώβρη 1940.
Πρώτ’ απ’ όλα μπαίνει το ερώτημα: Τι της χρειάστηκε της φραξιονιστικής κλίκας να ξανακινήσει ένα ζήτημα που η ιστορία και ο λαός τόχαν κρίνει τελικά και που αποτέλεσε ένα αναμφισβήτητο Εθνικό τίτλο για το ΚΚΕ και πρόσθετο διεθνιστικό αντιφασιστικό τίτλο μια και το ΚΚΕ συντέλεσε και αυτό με τη συμβολή του στον αντιφασιστικό πόλεμο στο να επιβραδύνει κατά 5-6 βδομάδες τη Χιτλερική επίθεση κατά της ΕΣΣΔ πράμα που της έδωσε πολύ σοβαρή βοήθεια.
Γιατί η φραξ. ομάδα βρωμίζει και δω την κληρονομιά του ΚΚΕ; Η απάντηση είναι μια: μονάχα από φραξιονιστική τύφλωση για να χτυπήσει το Ζαχαριάδη αψηφώντας το γεγονός ότι έτσι δίνει αποφασιστικό όπλο στην αντίδραση να κατασυκοφαντίσει το ΚΚΕ ότι αρνιέται τους λαϊκούς τίτλους του. Μα το πιο σοβαρό στην περίπτωση είναι η ξετσίπωτη πλαστογραφία. Τη φράση απ’ το γράμμα ότι: ‘‘Στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά πρέπει να δώσουμε ανεπιφύλαχτα όλες μας τις δυνάμεις’’. Εδώ και ο πιο αγράμματος τενεκές καταλαβαίνει και η γραμματική της ελληνικής γλώσσας διακηρύσσει ότι το ανεπιφύλαχτο αναφέρεται στον πόλεμο και όχι στον Μεταξά. Και όμως η φραξιονιστική κλίκα ουσιαστικά κάνοντας υποχώρηση και παραχώρηση μπροστά στην αντίδραση χωρίς ούτε το ελάχιστο να θίγει το Ζαχαριάδη το ονομάζει χοντροκέφαλο λάθος! Ποιον χτυπά και ποιον ωφελεί η αγράμματη αυτή πλαστογραφία είναι ολοφάνερο, γιατί μειώνεται ο ρόλος του ΚΚΕ στο εθνικό ξεσήκωμα και μετατοπίζεται κατά πολλούς μήνες η ημερομηνία της αποφασιστικής συμβολής του κόμματος στον Εθνικό Αγώνα κατά του χιτλεροφασίστα καταχτητή!» («Η Παράνομη μπροσούρα του Νίκου Ζαχαριάδη», Εκδόσεις ΓΛΑΡΟΣ, Αθήνα 1987, σελ. 21- 22- Οι υπογραμμίσεις δικές μας- Γ.Π.).
Περιττό να πούμε ότι την τοποθέτηση αυτή του Ν. Ζαχαριάδη, η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ την αποσιωπά προκλητικά. Προφανώς θα έχει τους λόγους της. Κι ακριβώς γι’ αυτό καταφεύγει στην κλασική μέθοδο της πλαστογραφίας να παραθέτει ό,τι νομίζει πως την βολεύει.
