Στον Ριζοσπάστη της Παρασκευής 22 Αυγούστου δημοσιεύθηκε ένα εκτενές άρθρο με τίτλο Τρία καλέσματα με τον ίδιο στόχο: Φιλί ζωής στον καπιταλισμό Ο αρθρογράφος παρουσιάζει τρία καλέσματα, ένα από στέλεχος της Χρυσής Αυγής που καλεί σε διάλογο για κοινή παρουσία και δράση ανεξαρτήτως ιδεολογίας και πολιτικής τοποθέτησης, αριστερούς, δεξιούς, επαναστάτες, εθνικιστές κ.λπ. Το δεύτερο από τους ΑΝΕΛ που προτείνει να αρχίσουν συζητήσεις ώστε να βρεθούν όλοι σε ένα ψηφοδέλτιο που θα νικήσει και θα δώσει κυβερνητική λύση. Ολόκληρος δηλαδή ο αντιμνημονιακός χώρος μαζί για τη μεγάλη « Δημοκρατική συμφωνία». Το τρίτο κάλεσμα είναι από τον Α Τσίπρα με βάση την ομιλία του στην κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ που καλεί όσους θέλουν να συμβάλουν για τους δικούς τους λόγους στην ανατροπή των μνημονίων, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Οικολόγους, Πράσινους, ΔΗΜΑΡ κ.λπ. και όσους απεγκλωβίζονται από τον μνημονιακό χώρο. Με παρόμοια θέση παρουσιάζει και τον Π Λαφαζάνη.
Στη συνέχεια το άρθρο προχωρεί στην αποκωδικοποίηση των καλεσμάτων δίνοντας τα εξής κοινά χαρακτηριστικά. Α) προτείνουν διάλογο όλων όσων εναντιώνονται στα μνημόνια για συμπόρευση και κοινή κάθοδο στις εκλογές για να δοθεί κυβερνητική λύση. Β) Κανένα από τα καλέσματα αυτά δεν αμφισβητεί τον καπιταλισμό, είναι όλα στη λογική σωτηρίας του καπιταλισμού, προτείνοντας μια άλλη εκδοχή διαχείρισης του. Στην ίδια λογική κατά τον αρθρογράφο κινείται και ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών, εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες κ.λπ. Ως εκ τούτου και αυτοί είναι μέσα στη συγκεκριμένη συμπόρευση. Γ) Και τα τρία καλέσματα απευθύνονται στις κορυφές και όχι στο λαό, αυτόν τον θέλουν στη γωνία για να παρακολουθεί τις προσπάθειες της αστικής τάξης να ρετουσάρει το σύστημα, ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα και η εξουσία της. Σε αυτή την προσπάθεια, σε αυτά τα παζάρια ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί και το ΚΚΕ. Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το περιεχόμενο του άρθρου.
Θεωρεί ο αρθρογράφος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το ΚΚΕ για να λειτουργήσει ως φύλλο φυσικής στην αντιλαϊκή πολιτική του, να δώσει κύρος και αριστερά εύσημα. Νομίζουμε ότι κάνει λάθος. Δεν είναι αυτή η επιδίωξη του. Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πολύ καλά ότι το ΚΚΕ δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε μια τέτοια συνεργασία και πολύ καλά κάνει. Κανένας αριστερός πολίτης, κανένας κομμουνιστής και κανένας συνειδητός εργάτης δεν έχει θέση σ’ αυτές τις συμπράξεις. Ούτε φυσικά ριζοσπαστικά και αριστερά κόμματα και συλλογικότητες. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το ΚΚΕ όχι για να πάρει μέρος σε αυτή τη συσπείρωση και στην «αριστερή» κυβέρνηση που επιδιώκει να κάνει στο μέλλον, αλλά γιατί γλυκοκοιτάζει τον κόσμο του, θέλει αριστερές και κομμουνιστικές ψήφους. Απευθύνει κάλεσμα στο ΚΚΕ για να ρίξει γέφυρες τους κομμουνιστές και αριστερούς ψηφοφόρους. Έχει βάλει στόχο την ενίσχυση του σε τέτοιο βαθμό ώστε να αποκτήσει αυτοδυναμία, γι’ αυτό θέτει και θα θέσει τεράστια διλλήματα στον αριστερό και προοδευτικό κόσμο. Το ζητούμενο είναι πώς ο κόσμος αυτός θα προφυλαχτεί από την παγίδα, με ποιο τρόπο δεν θα ενδώσει να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ φοβούμαστε όμως ότι με τοποθετήσεις όπως αυτές του συγκεκριμένου άρθρου όχι μόνο δεν διαμορφώνονται προϋποθέσεις απόκρουσης των διλλημάτων αυτών, αλλά στρώνουν το έδαφος να οδηγηθεί ένα μέρος των αριστερών ψηφοφόρων στον ΣΥΡΙΖΑ.
Με σαφήνεια αναφέρει το άρθρο ότι η τακτική και οι επιδιώξεις όλων των δυνάμεων πέραν της κυβέρνησης και του ΚΚΕ είναι ταυτόσημες. Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, το εθνικιστικό και σκληρό δεξιό κόμμα του Π Καμένου και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν την ίδια τακτική και στόχους, καλούν για συμπόρευση με στόχο τη σωτηρία του συστήματος. Το ερώτημα είναι πόσοι αριστεροί και σκεπτόμενοι πολίτες είναι διατεθειμένοι να ασπαστούν και να ακολουθήσουν αυτή τη λογική που εξομοιώνει ουσιαστικά τη Χρυσή Αυγή με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τουλάχιστον στα ζητήματα που προαναφέρθηκαν.
Τα καλέσματα, αναφέρει το συγκεκριμένο άρθρο, δεν αμφισβητούν τον καπιταλισμό και τους βασικούς πυλώνες του, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, την οικονομία της αγοράς κ.λπ. Αυτό είναι αλήθεια. Από το σημείο όμως αυτό ως την εξομοίωση τους υπάρχει μεγάλη απόσταση, γίνεται μεγάλη ισοπέδωση, τέτοια ώστε να μην γίνεται καθόλου πειστική αυτή η επιχειρηματολογία. Θεωρεί ο αρθρογράφος ότι δυσαρεστημένα τμήματα της αστικής τάξης από την ασκούμενη μέχρι σήμερα πολιτική θα στηρίξουν τέτοιες κινήσεις και καλέσματα. Ας σκεφτεί όμως λίγο καλύτερα, ότι το κεφάλαιο είναι πάρα πολύ ευέλικτο, τόσο ευέλικτο ώστε να μην έχει πρόβλημα να στηρίξει μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση στα πλαίσια που περιγράφονται, αφού προηγουμένως της επιβάλει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους συμβιβασμούς και τις προσαρμογές που θεωρεί απαραίτητες. Τότε δεν θα τη στηρίξουν μόνο τα δυσαρεστημένα τμήματα της αστικής τάξης, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της αστικής τάξης, οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, η γερμανική ηγεσία και όλοι όσοι σήμερα στηρίζουν με όλες τις δυνάμεις τους την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου. Με τέτοιο τρόπο συμπεριφέρεται η αστική τάξη και δεν χρειάζονται αυταπάτες.
Το άρθρο αδυνατεί να κάνει έστω και στοιχειώδη διάκριση μεταξύ εμφανώς διαφορετικών πραγμάτων. Αναπτύσσει τη λογική ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει από τις προσεχείς εκλογές από τους φορείς που καλούν, «δεν μπορεί παρά να κινείται στα πλαίσια που θέτουν οι συνθήκες και οι αποφάσεις της ΕΕ, στα πλαίσια της οικονομίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου, η όποια ανάπτυξη, η οποία παραγωγική ανασυγκρότηση θα υπηρετεί την αύξηση των μονοπωλιακών κερδών και θα συντρίβει τα εργατικά δικαιώματα. Άρα η «αριστερή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει ότι κάνει και η δεξιά, νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση των Σαμαρά Βενιζέλου». Πιο χοντρά, αν μια κυβέρνηση δεν είναι επαναστατική, θα είναι καπιταλιστική και όλες οι κυβερνήσεις που δεν αμφισβητούν το καπιταλισμό είναι ίδιες. Δεν μπαίνει καθόλου στον κόπο να σκεφτεί ο αρθρογράφος πώς είναι δυνατόν το κεφάλαιο να εναλλάσσει στην κυβερνητική εξουσία εντελώς ίδιες κυβερνήσεις και παρόλα ταύτα να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους και το λαό για δεκαετίες ολόκληρες. Αν αυτό πράγματι συνέβαινε, αν τα αστικά κόμματα και οι αστικές κυβερνήσεις ήταν ίδια, δεν θα υπήρχε καμιά δυσκολία ο λαός να υποστηρίξει επαναστατικά κόμματα και επαναστατικές λύσεις με ευκολία.
Κατηγορεί ο αρθρογράφος τα συγκεκριμένα κόμματα ότι επιδιώκουν «να φτιαχτεί μέτωπο ώστε να δοθεί κυβερνητική λύση και όχι λύση εξουσίας, αλλά απλά να αλλάξει η κυβέρνηση». Στη συνέχεια θέτει το περιεχόμενο της αντιπαράθεσης στις ερχόμενες εκλογές από την σκοπιά του ΚΚΕ και γράφει: «Η λαϊκή κοινωνική συμμαχία που προτείνει το ΚΚΕ, η συμμαχία στη βάση της εργατικής τάξης με τους μικροεπαγγελματίες, τους φτωχούς αγρότες, τη νεολαία, η αποδέσμευση από το λυκοφωλιά της ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία, η μετατροπή του πλούτου που κρατούν στα χέρια τους οι βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μονοπώλια σε λαϊκή περιουσία και η αξιοποίηση αυτού του πλούτου και των μέσων σε όφελος του λαού είναι το μόνο κάλεσμα, η μόνη συμμαχία, ο μόνος ασφαλής δρόμος που οδηγεί σε αποτελέσματα, σε κατακτήσεις τους λαϊκούς αγώνες. Για αυτό το δρόμο, για αυτή την κυβέρνηση και εξουσία παλεύει το ΚΚΕ και όχι για κυβερνήσεις κοροϊδίας που τέτοιες έχουν δει μπόλικες τα μάτια του λαού».
Το ΚΚΕ θεωρεί ότι το περιεχόμενο των επόμενων εκλογών είναι το περιεχόμενο και οι διαδικασίες της εξουσίας της εργατικής τάξης και σ’ αυτή τη βάση θα ζητήσει τη λαϊκή ψήφο. Το ΚΚΕ θα αναπτύξει άλλη μια φορά τις γνωστές θέσεις του για τη λαϊκή συμμαχία και μια άλλη εξουσία και την πολιτική που θα εφαρμόσει, την εξουσία της εργατικής τάξης. Δεν διαφωνεί το ΚΚΕ με το ΣΥΡΙΖΑ και τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης γιατί οι θέσεις τους είναι θέσεις εξυπηρέτησης του κεφαλαίου στις σημερινές συνθήκες και καθόλου των συμφερόντων του λαού, αλλά επειδή δεν αποδέχονται αυτά την άλλη εξουσία, δηλαδή τη δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν έχει αντιληφθεί ο αρθρογράφος -ο οποίος δεν εκφράζει μόνο τον εαυτό του, αλλά το Ριζοσπάστη και το ΚΚΕ- ότι παρέμβαση με επαναστατικό περιεχόμενο στις εκλογές δεν είναι η φιλολογία περί σοσιαλισμού, αλλά η διατύπωση ενός εκλογικού πλαισίου που θα παρεμβαίνει στη συγκυρία από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού. Οι εκλογές είναι μια στιγμή της πάλης που διεξάγει η εργατική τάξη. Οι εκλογές, οι προσεχείς αλλά και γενικότερα, δεν κρίνουν άμεσα την επαναστατική εξέλιξη, ούτε φυσικά αναδεικνύουν επαναστατική κυβέρνηση. Το ζητούμενο είναι στις δεδομένες συνθήκες να προταθεί ένα εκλογικό πρόγραμμα, μια πολύ συγκεκριμένη σε περιεχόμενο και στόχους τακτική που θα είναι ρεαλιστική και πειστική και ταυτόχρονα φιλολαϊκή και ριζοσπαστική, θα είναι σε ριζική αντίθεση με την πολιτική του κεφαλαίου και θα κρατά το μέτωπο ισχυρό απέναντί της και παράλληλα θα ξεσκεπάζει τους παραπλανητικούς ελιγμούς του ΣΥΡΙΖΑ και των αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, θα βοηθάει το λαό να αντιληφθεί πού οδηγεί η πολιτική τους και τι πρέπει ο ίδιος να πράξει. Για ποιο λόγο να ψηφίσει ο λαός υπέρ της στρατηγικής του ΚΚΕ, η οποία θα κριθεί στο μέλλον και να μη κινηθεί σήμερα στη λογική να παρεμποδίσει την ολοκληρωτική καταστροφή; Αν το ΚΚΕ δεν τον βοηθήσει να προσανατολιστεί, εύκολα μπορεί να επιλέξει το μικρότερο κακό, που μπορεί να αποδειχθεί και το μεγαλύτερο.
Ένα ριζοσπαστικό αριστερό εκλογικό πρόγραμμα πρέπει να απαντάει στα καυτά προβλήματα της συγκυρίας – στην κατάργηση των μνημονίων, των νόμων που ψηφίστηκαν και των αποφάσεων που έχουν ληφθεί τα χρόνια της κρίσης, την επαναφορά των μισθών και των συντάξεων στα επίπεδα πριν την κρίση και η λήψη μέτρων σε βάρος του μεγάλου κεφαλαίου, στην ενίσχυση της παιδείας της υγείας και την υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα τους, στην αμφισβήτηση και την ακύρωση των διεθνών συμφωνιών που δεσμεύουν τη χώρα μας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, να δίνει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο ανάπτυξης κοινωνικοοικονομικής σε αντίθεση με τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου κ.λπ. Μόνο σε μια τέτοια βάση μπορεί να είναι αποτελεσματική η πολιτική παρέμβαση του κόμματος εργατικής τάξης.
Από το σημείο να ασκήσει μια πολιτική δύναμη, εν προκειμένω το ΚΚΕ, μια αποτελεσματική πολιτική απόκρουσης των διλημμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και των αστικών σχεδιασμώνμέχρι να ρίξει νερό στο μύλο τους δεν είναι πολύ μακριά. Το ζήσαμε στις εκλογές του Μάη και κυρίως του Ιούνη του 2012. Όσο πιο μονομέτωπα και κραυγαλέα κατάγγελλε το ΚΚΕ τον ΣΥΡΙΖΑ τόσο τον ενίσχυε.
Σήμερα το ΚΚΕ φαίνεται να βαδίζει στον ίδιο δρόμο.
Το δις εξ’ αμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Το πολλάκις;
