Η προσπάθεια απόλυτου στρατηγικού ελέγχου της Ανατολικής Μεσογείου, των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής από τις ΗΠΑ εντείνεται, και φυσικό είναι η αντιπαράθεση με την Ρωσία να οξύνεται. Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές. Βασικός πυλώνας προώθησης της δράσης των ΗΠΑ είναι ο άξονας Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ υπό την εποπτεία τους και η πίεση για εμπλοκή και άλλων χωρών όπως η Αίγυπτος, η Ιορδανία, ο Λίβανος και η Παλαιστίνη.
Από την πλευρά της η Ρωσία κινείται για την ενίσχυση της δικής της παρουσίας και επιρροής. Εδραιώθηκε καλά στην Συρία, διαμόρφωσε τη συνεργασία της με την Τουρκία, κράτος μέλος του ΝΑΤΟ με ενεργό και ουσιαστικό ρόλο στις δομές και την δράση του, διαμόρφωσε σχέσεις συνεργασίας με το Ιράν, επιδιώκει παρουσία στον Λίβανο. Παρομοίως στα Βαλκάνια τα οποία θεωρούνται από τις ΗΠΑ ως ενιαίος χώρος με την ανατολική Μεσόγειο και τις κοντινές αραβικές χώρες. Έχουν εντάξει στο ΝΑΤΟ σχεδόν όλες τις χώρες των Βαλκανίων και ετοιμάζουν την FYROM. Η τελευταία εξέλιξη είναι η δημιουργία από την αλβανική ηγεσία του Κοσσόβου τακτικού στρατού που μέχρι σήμερα δεν υπάρχει. Γι’ αυτή την εξέλιξη οι ΗΠΑ εξέφρασαν την απόλυτη ικανοποίηση τους. Οι τελευταίες εξελίξεις στο Κόσσοβο οδηγούν σε ένα βάθος χρόνου σε ανακατατάξεις που μπορεί να φτάσουν ως τον διαμελισμό του, την διαμόρφωση κάποιου είδους συνομοσπονδίας του με την Αλβανία, ενίσχυση του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού και είναι σίγουρο ότι θα δρομολογηθούν εξελίξεις στην FYROM.
Στις εξελίξεις αυτές συμπράττει ενεργητικά και με απροκάλυπτο τρόπο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Σε τέτοιο βαθμό που «οι ΗΠΑ επαίνεσαν τον ηγετικό ρόλο και το όραμα της Ελλάδας στην προώθηση της περιφερειακής σταθερότητας και συνεργασίας, ειδικότερα τις πρωτοβουλίες της Αθήνας στην Ανατολική Μεσόγειο και τα βαλκάνια προς όφελος κοινών περιφερειακών κερδών στην οικονομία και την ασφάλεια», όπως αναφέρεται στην κοινή δήλωση που εκδόθηκε μετά την συνάντηση του αναπληρωτή Υπουργού Εξωτερικών Γ. Κατρούγκαλου με τον αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών Μάικλ Πομπέο. Είναι γεγονός ότι μέσω του στρατηγικού διαλόγου Ελλάδας-ΗΠΑ οι δύο χώρες διαμορφώνουν μια βάση κοινών στρατηγικών συμφερόντων, αναφέρεται και αντιλαμβάνεται κανείς γνωρίζοντας την ιστορία της χώρας και βασικά στοιχεία των διεθνών σχέσεων, ότι η δήλωση του Γ. Κατρούγκαλου για διαμόρφωση «στρατηγικής και ισότιμης συμμαχικής σχέσης της Ελλάδας με τις ΗΠΑ στο πλαίσιο της ενεργητικής πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» μόνο ως ωμός εμπαιγμός στον ελληνικό λαό μπορεί να εκληφθεί. Τι είδους ισότιμη στρατηγική σχέση μπορεί να διαμορφώσει η Ελλάδα με τις ΗΠΑ στις σημερινές ιδιαίτερα συνθήκες, χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί παλαιότερα, αφού το κριτήριο της διαμόρφωσης των στρατηγικών σχέσεων είναι ο συσχετισμός δυνάμεων και τα συμφέροντα κάθε χώρας; Αυτό για μια μικρή χώρα με τεράστια προβλήματα και ανοιχτά πολλά και μεγάλα θέματα σημαίνει ότι η στρατηγική συμπόρευση γίνεται στη βάση των αμερικάνικων επιδιώξεων και σχεδιασμών και σ’ αυτή τη βάση η αστική τάξη της χώρας ελπίζει σε κάποια κέρδη νομιμότερα ή προσωρινά μέσω της αναβάθμισης του ρόλου της στα στρατηγικά σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και στο κενό που διαμορφώνει η αντιπαράθεση Τουρκίας-ΗΠΑ.
Στην συνάντηση των δύο υπουργών μπήκαν όλα προς συζήτηση. Κατ’ αρχήν οι αμερικάνικες βάσεις και γενικότερα οι διευκολύνσεις. Δεν είναι μόνο η βάση της Σούδας και ο Άραξος, αρκεί να θυμηθούμε τις παλαιότερες δηλώσεις Καμένου κατά την επίσκεψη του στην Ουάσινγκτον που έκανε λόγο για τρείς νέες βάσεις που θα προστεθούν στις ήδη λειτουργούσες στην Λάρισα για να φιλοξενηθούν αμερικάνικα Drones, στον Βόλο που θα φιλοξενηθεί δύναμη ελικοπτέρων και στην Αλεξανδρούπολη που θα στηρίζει την μεταφορά συμμαχικών δυνάμεων στην περιοχή των Βαλκανίων. Συζητήθηκαν θέματα διεύρυνσης της συνεργασίας στην αμυντική βιομηχανία. Ήδη στα ηγετικά κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων της χώρας συζητείται η κάλυψη αναγκών του πολεμικού ναυτικού με την ένταξη νέων μονάδων επιφανείας, ενώ με θετικό μάτι βλέπουν και οι δύο πλευρές την αξιοποίηση των ελληνικών ναυπηγείων για την ναυπήγηση πλοίων, ιδιαίτερα φρεγατών νέας γενιάς. Επιπλέον συζητήθηκαν θέματα σχετικά με τις τεχνολογίες και την οικονομία, ενώ έχει σημασία να σημειώσουμε ότι τα ΕΛΠΕ αγόρασαν ποσότητες αμερικάνικου LΝG.
Από τα παραπάνω είναι προφανές ότι η εμπλοκή της χώρας γίνεται πολύ μεγαλύτερη και πολύ πιο επικίνδυνη και ενώ συμβαίνουν αυτά ο πρωθυπουργός πραγματοποιεί επίσκεψη στην Μόσχα και συναντάται με την ηγεσία της χώρας αυτής, μόλις λίγους μήνες μετά την απέλαση Ρώσων διπλωματών με έωλα επιχειρήματα και καταφανώς κατ’ απαίτηση των ΗΠΑ και οι Ρώσοι απάντησαν με αντίστοιχο μέτρο. Εδώ οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα είναι μεγάλα. Και επειδή η κυβέρνηση τα γνωρίζει καλά όλα αυτά και επειδή έκανε τις επιλογές της να ταχθεί με ενεργητικό τρόπο στο πλευρό των ΗΠΑ οι κινήσεις προς την Ρωσία δείχνει να είναι για το θεαθήναι ή να μην έχουν προοπτική.
Στα Βαλκάνια η κυβέρνηση ενεργητικά προωθεί τα αμερικάνικα σχέδια. Δεν έχει αναγνωρίσει το Κόσσοβο, συμφωνεί όμως με την πολιτική των αμερικανών που το ενισχύει υπονομεύοντας την Σερβία με την οποία υποτίθεται θέλει να συνάψει ειλικρινείς σχέσεις. Παρομοίως στη FYROMπαρότι έχει διαφορές η μία περίπτωση με την άλλη. Στο Ουκρανικό στήριξε και στηρίζει την πολιτική της Δύσης και της ουκρανικής αντίδρασης, η οποία είναι σε μετωπική σύγκρουση με την Ρωσία. Στην ανατολική Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή διεκδικεί ρόλο ηγήτορα στην υλοποίηση των αμερικάνικων σχεδιασμών, που όμως στρέφονται ολοκληρωτικά κατά της Ρωσίας και των συμμάχων της. Όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να συνδυαστούν με ένα ομαλό τρόπο να αναπτυχθεί μια ομαλή και αμοιβαία επωφελής σχέση με την Ρωσία γι αυτό και οι αντιπαραθέσεις με την χώρα αυτή θα συνεχιστούν. Η ισορροπία σε δύο βάρκες και μάλιστα με τόσο ανισομερώς κατανεμημένο το «βάρος» δεν μπορεί να αντέξει.
Η πολυδιάστατη και ισότιμη πολιτική της κυβέρνησης που έχει ως βάση της τα λαϊκά συμφέροντα, την ανόρθωση του κύρους της χώρας και την επιτάχυνση της ανάπτυξης, κατά το ΣΥΡΙΖΑ, οδηγεί στην ανατροπή όλων των ισορροπιών στην περιοχή, στο στρατηγικό έλεγχο της από τις ΗΠΑ και φέρνει την Ελλάδα σε συνθήκες της δεκαετίας του 50, στην εποχή του «στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας».
Η νεώτερη ελληνική ιστορία διδάσκει ότι η πρόσδεση της χώρας στις ηγέτιδες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ποτέ δεν της βγήκε σε καλό. Ας σκεφτεί κάποιος την μικρασιατική καταστροφή, την ουκρανική εκστρατεία, την δικτατορία, το διαμελισμό της Κύπρου κλπ. Τέτοιος κίνδυνος υπάρχει σήμερα που με αφορμή την διαταραχή της σχέσης ΗΠΑ -Τουρκίας και στο κενό που δημιουργείται η Ελλάδα προσδένεται ολοκληρωτικά στα αμερικάνικα σχέδια με στόχο την επέκταση της επιρροής και την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της ανατολικής Μεσογείου από την αστική τάξη της χώρας μας.
Γ.Α.
