Εργατικός Αγώνας

Η συμφωνία των Πρεσπών και η διάλυση των μικρών κομμάτων

Οι εξελίξεις γύρω από το όνομα της πΓΔΜ και η συμφωνία των Πρεσπών που προωθήθηκε για ψήφιση στη βουλή φαίνεται ότι θα επιδράσουν αποφασιστικά στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων και στους διαμορφωμένους συσχετισμούς.

Η εφαρμογή του μνημονίου και η ισοπέδωση των λαϊκών κατακτήσεων οδήγησαν σε μεγάλο βαθμό στη συρρίκνωση της ΝΔ και ουσιαστικά διέλυσαν το ΠΑΣΟΚ και διαμόρφωσαν το έδαφος για την ανάπτυξη των μικρότερων κομμάτων που εμφανίστηκαν αρχικά ως αντιμνημονιακά.

Η μεγάλη ασάφεια, οι αντιφάσεις και η έλλειψη ενιαίας, κατά το δυνατόν, πολιτικής αντίληψης στα κόμματα που συγκροτήθηκαν στη βάση της αντίθεσης στα μνημόνια και μαζί οι υπέρμετρες φιλοδοξίες των στελεχών και ιδίως των αρχηγών τους διαμόρφωσαν μια σαθρή βάση συγκρότησής τους. Απλή αντίθεση στα μνημόνια και ανέξοδες καταγγελίες, ώστε να εκμεταλλευθούν την αγανάκτηση του λαού εξαιτίας της προωθούμενης πολιτικής, χωρίς σαφή αντίληψη των αιτίων και των ευθυνών των πολιτικών δυνάμεων και των κυβερνήσεων και φυσικά των όρων αντιμετώπισης της κρίσης υπέρ των εργαζομένων χαρακτήρισε όλα τα σχήματα αυτά.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε ο αποπροσανατολισμός ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων από την τακτική της ΝΔ και του Α. Σαμαρά που, αφού σήκωσε τη σημαία του αντιμνημονίου, από το 2012 μετά τις εκλογές συμβιβάστηκε, υπηρέτησε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο αυτή την πολιτική και κατέστειλε τις λαϊκές αντιδράσεις. Ακόμη περισσότερο, έπαιξε ρόλο η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ και του Α. Τσίπρα, με σημαία την απαλλαγή από τα μνημόνια και την υπεράσπιση του λαού εντός της ΕΕ και χωρίς μάλιστα συγκρούσεις. Οι τακτικές αυτές υπονόμευσαν ένα πολύ μαζικό κίνημα και το απαξίωσαν εντελώς.

Η ασάφεια των θέσεών τους και οι μεγάλες αντιφάσεις τους έκαναν από την πρώτη στιγμή τα μικρά αυτά κόμματα ιδιαίτερα τρωτά. Σήμερα -και μετά από μια πορεία συνεχούς συρρίκνωσης τους- ήρθε η Συμφωνία των Πρεσπών και μαζί η κατακόρυφη αντιπαράθεση μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ να τους δώσει το αποφασιστικό πλήγμα. Στην τεράστια πίεση των δύο κομμάτων με άμεσο στόχο την ψήφιση της συμφωνίας στη βουλή και πιο μακρινό και σπουδαιότερο την επικράτηση στις επόμενες βουλευτικές εκλογές και την κυριαρχία στην πολιτική σκηνή, δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν τη συνοχή τους.

Οι ΑΝΕΛ του Π. Καμένου κυριολεκτικά διαλύθηκαν αφού βρέθηκε εκτός κόμματος η πλειοψηφία των βουλευτών και πολλά στελέχη. Κι εάν παραμένουν κάποιοι διαφωνούντες βουλευτές στο κόμμα, είναι για να υφίστανται ως κοινοβουλευτική ομάδα, για όσο φυσικά χρόνο αυτό θα συμβαίνει.

Παρόμοιες είναι οι εξελίξεις στο Ποτάμι που διασπάστηκε και οδεύει ταχύτατα σε διάλυση.

Σοβαρά προβλήματα αντιμετωπίζει η Ένωση Κεντρώων, ενώ το ΚΙΝΑΛ φαίνεται να διαλύεται μετά τη διαγραφή της ΔΗΜΑΡ και τη διαφοροποίηση του Γ. Παπανδρέου και Δ. Κρεμαστινού.

Από τη μια πλευρά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που στοχεύει στον κεντροαριστερό χώρο και φιλοδοξεί να σύρει το μεγαλύτερο τμήμα του στην επιρροή του. Παραμέρισε ουσιαστικά και τη λέξη αριστερά και προτάσσει την ανάγκη σύμπλευσης των κεντροαριστερών με την κυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ για τη σταθερότητα της χώρας και το σύνθημα «ΣΥΡΙΖΑ ή ακροδεξιά». Από την άλλη, η ΝΔ, με κύρια συνθήματα το νόμο και την τάξη και την ικανοποίηση κάθε αιτήματος του μεγάλου κεφαλαίου, στοχεύει επίσης στον κεντρώο χώρο. Παράλληλα, επιχειρεί να συγκεντρώσει την ακροδεξιά και όλους όσους κινούνται δεξιότερα της για να απαλλάξει τη χώρα από το ΣΥΡΙΖΑ.

Η αντιπαράθεση αυτή αναμένεται «να χτυπήσει κόκκινο» τους επόμενους μήνες ως τις εκλογές. Πρώτα θύματα της είναι τα μικρότερα κοινοβουλευτικά κόμματα και έπονται και άλλα. Η διάλυση των μικρότερων κοινοβουλευτικών κομμάτων ουσιαστικά θα ωφελήσει το νέο δικομματισμό και στις επόμενες εκλογές είναι λογικό να αναμένεται μια αύξηση του ποσοστού του. Σταδιακά, η αστική τάξη κλείνει το μεγάλο ρήγμα στα κόμματά της και το δικομματισμό που άνοιξαν τα μνημόνια και σταθεροποιεί το πολιτικό σύστημα. Έστω και αν κανένα από τα μικρότερα αυτά κόμματα δεν κινείται στο χώρο της αριστεράς, η εξέλιξη αυτή δεν μπορεί να θεωρηθεί θετικό γεγονός, αφού ο κατακερματισμός των αστικών κομμάτων προσέθεσε στο αστικό σύστημα δυσκολίες σοβαρές, τουλάχιστον το πρώτο διάστημα. Φυσικά, η οικονομική και κοινωνική κρίση δεν αντιμετωπίστηκαν και ο συναγερμός δεν έλειψε, αφού η δυσαρέσκεια του λαού παραμένει έντονη και οι ρυθμοί ανάπτυξης των οικονομιών είναι πενιχροί και πιθανότατα, όπως τα οικονομικά στοιχεία βεβαιώνουν, μέσα στο 2019 οι ευρωπαϊκές οικονομίες θα μπουν σε νέα ύφεση.

Το ζήτημα είναι κατά πόσο μπορεί η Κομμουνιστική και μαχόμενη Αριστερά από όλη αυτή την εξέλιξη να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα και να δράσει αναλόγως. Η εξέλιξη της περιόδου 2010-2018 έδειξε ότι για κάτι τέτοιο στάθηκε ανίκανη και έκτοτε δεν έγινε κάτι ουσιαστικό για να διαμορφωθούν οι αναγκαίες προϋποθέσεις και δυνατότητες.

Το ζητούμενο στις μέρες μας είναι μια Αριστερά ικανή να παρεμβαίνει στις εξελίξεις, να αξιοποιεί τα σοβαρά προβλήματα του καπιταλισμού και του πολιτικού συστήματος του και να ανοίγει το δρόμο προς το συμφέρον του λαού.

Αυτό είναι το πιο επιτακτικό πρόβλημα σήμερα.

 

                                                                                                     Γ. Α.

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας