Εργατικός Αγώνας

Η αλλαγή πλεύσης του ΚΚΕ

Γράφει ο Γιώργος Πετρόπουλος.

Είναι αλήθεια ότι το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που υπογράμμιζε τον ρόλο των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στις αρνητικές εξελίξεις στα Βαλκάνια μετά την πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Είναι επίσης αλήθεια ότι από την πρώτη στιγμή πρόταξε μια συμβιβαστική λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ και συγκρούστηκε με τον εθνικισμό.

Στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, που έγινε στις 13 Απριλίου του 1992, το ΚΚΕ αρνήθηκε να υπογράψει το κοινό ανακοινωθέν, βάσει του οποίου η Ελλάδα δεν δεχόταν να αναγνωρίσει το γειτονικό κράτος εφόσον το όνομά του περιείχε τον όρο «Μακεδονία» ή παράγωγό του. Το ΚΚΕ επίσης αρνήθηκε να συμμετάσχει στα εθνικιστικά συλλαλητήρια που διοργανώθηκαν τότε.

Στην Κ.Ε. του κόμματος που συζήτησε το θέμα -όπως μαρτυρούν ορισμένα από τα τότε μέλη της- η συντριπτική πλειοψηφία απέκρουσε οποιαδήποτε σκέψη για συμμετοχή, πλην ελαχίστων, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Δημήτρης Κουτσούμπας, οι οποίοι υποστήριξαν ότι το κόμμα έπρεπε να συμμετάσχει στα συλλαλητήρια «για να μην απομονωθεί από τις μάζες».

Μέχρι το 2011 το ΚΚΕ δεν έβαζε κανένα θέμα περί γλώσσας και εθνότητας των γειτόνων. Αυτό το θέμα δηλαδή που αναπτύσσει το τελευταίο διάστημα με μεγάλη ένταση. Στην απόφαση της Κ.Ε. του τον Φεβρουάριο του 1992 το ΚΚΕ τόνιζε ανάμεσα σε άλλα: «Το KKE θεωρεί αρνητική εξέλιξη την ίδια την απόσχιση του κράτους των Σκοπίων από τη Γιουγκοσλαβία. Ασχετα από τη χρησιμοποίηση ή όχι του ονόματος ‘‘Μακεδονία’’, που για το ΚΚΕ έχει μόνο γεωγραφική έννοια, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να δημιουργηθεί πρόβλημα γενικής αμφισβήτησης των συνόρων στα Βαλκάνια».

Σε ανακοίνωση του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ στις 17-12-1993, με τίτλο «Για τη διπλωματική αναγνώριση της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» (σ.σ. το ΚΚΕ αποκαλούσε έτσι τη γείτονα πριν από την ενδιάμεση συμφωνία του 1995), αναφερόταν: «Αντί να αναζητηθεί μια συμφωνία με το νέο αυτό κράτος που θα κατοχύρωνε με εγγυήσεις την ασφάλεια και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, η κύρια προσοχή της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του ‘‘ΣΥΝ’’ επικεντρώθηκε στο όνομα ‘‘Μακεδονία’’ και στα παράγωγά του, αρχίζοντας μια κοινή προσπάθεια επηρεασμού της ελληνικής κοινής γνώμης…

»Το ΚΚΕ επισημαίνει πως υπάρχουν ακόμα δυνατότητες. Η πολιτική της κυβέρνησης πρέπει να αναζητήσει μια δίκαιη λύση του προβλήματος, πρέπει να κινηθεί προς την κατεύθυνση των άμεσων διαπραγματεύσεων με την ΠΓΔΜ. Αυτό θα μπορούσε να γίνει αξιοποιώντας τη διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη στα πλαίσια του ΟΗΕ».

Στις 6-11-1995 μιλώντας στη Βουλή η τότε γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, είχε ζητήσει από την κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει τις θέσεις της πάνω στο Μακεδονικό και είχε χαιρετίσει τόσο την αλλαγή θέσης σε σχέση με το ’92 για σύνθετη ονομασία όσο και τη μετατόπιση του Συνασπισμού σε σωστές θέσεις -όπως είχε πει. Επίσης είχε καταγγείλει την Πολιτική Ανοιξη του Αντ. Σαμαρά ότι με την εμμονή της στη θέση του ’92 είχε διαλέξει «όχι απλώς ένα λαθεμένο δρόμο, αλλά εξαιρετικά επικίνδυνο».

Χρονικό όριο

Ταυτόχρονα είχε ζητήσει συγκεκριμένο χρονικό όριο στις διαπραγματεύσεις για τη λύση του προβλήματος με τη γειτονική χώρα, γιατί «όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση με τις ατέρμονες και χωρίς χρονικό προσδιορισμό διαπραγματεύσεις για το περίφημο όνομα, τόσο περισσότερος χρόνος θα χρειαστεί για να επουλωθούν τα τραύματα».

Εξίσου ενδιαφέρον από εκείνη την τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα ήταν και το παρακάτω απόσπασμα: «Τελικά, βοηθά το καλό πνεύμα ανάμεσα στις δύο χώρες και στις συνομιλίες που γίνονται να μην τολμά κανείς πολιτικός που ανέβηκε στο βήμα να αποκαλέσει τη γειτονική χώρα με το προσωρινό επίσημο όνομα που έχει στα πλαίσια του ОНЕ;

»Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Ακούσαμε να λένε το Σκοπιανό ζήτημα, οι Σκοπιανοί, τα Σκόπια, το κρατίδιο. Αυτό βέβαια μόνο ο πρόεδρος της Πολιτικής Ανοιξης, κ. Σαμαράς, είπε έτσι. Δηλαδή φοβόμαστε το προσωρινό όνομα με το οποίο έχει γίνει δεκτή στα πλαίσια του ΟΗΕ. Και μιλάμε για πνεύμα φιλίας και συνεργασίας και για καλή διάθεση. Δηλαδή, αν εμάς μας έλεγαν Αθηναίους αντί Έλληνες; Δεν καταλαβαίνω τι θα πει Σκοπιανοί». Τώρα που βουλευτές του ΚΚΕ, όπως η Λιάνα Κανέλλη, αποκαλούν τους γείτονες Σκοπιανούς δεν φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα.

Στις 11 Μαρτίου του 1996 η Αλέκα Παπαρήγα έδωσε συνέντευξη στον ρ/σ ΣΚΑΪ. Σύμφωνα με τον «Ριζοσπάστη» της επόμενης ημέρας είπε: «Εμείς θεωρούμε ότι πρέπει να προχωρήσουν και να αναπτυχθούν οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο γειτονικές χώρες ανεξάρτητα από το όνομα που τελικά θα πάρει η γειτονική χώρα. Γιατί θεωρούμε ότι η λέξη ‘‘Μακεδονία’’, ‘‘Μακεδονικός’’ ή ένα σύνθετο όνομα με αυτό τον όρο μέσα, δεν αντιπροσωπεύει κίνδυνο. Έχει καθαρά γεωγραφικό περιεχόμενο. Με αυτή την έννοια λέμε ότι το όνομα δεν αντιπροσωπεύει κίνδυνο».

Το «Σλαβομακεδονία»

Και συνεχίζει ο «Ριζοσπάστης»: «Τέλος, όσον αφορά το ενδεχόμενο της επιλογής του ονόματος ‘‘Σλαβομακεδονία’’, η Αλέκα Παπαρήγα είχε σοβαρές επιφυλάξεις: ‘‘Πρέπει να πάρουμε υπόψη το εξής: Ενώ αυτό το όνομα φαίνεται να εξυπηρετεί την Ελλάδα, όμως αυτό δεν αντανακλά τη σύνθεση του γειτονικού κράτους διότι δεν είναι όλοι Σλάβοι. Εδώ θα δημιουργούσε προβλήματα εθνικιστικού τύπου, οπότε πάλι τότε η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί σε κίνδυνο. Αν το όνομα δεν ικανοποιεί και τον γειτονικό λαό -δεν μιλάω για τους εθνικιστές γιατί οι εθνικιστές δεν ικανοποιούνται με τίποτα-, πιθανόν οι εθνικιστικοί κύκλοι που υπάρχουν στη γειτονική χώρα να το αξιοποιήσουν και τότε πραγματικά να πισωγυρίσουμε σε μια εχθρότητα που δεν έχει λόγο να υπάρχει’’».

Αυτή τη συλλογιστική το ΚΚΕ άρχισε σιγά σιγά να την εγκαταλείπει από το 2011, όταν ανακάλυψε ότι με τη γειτονική χώρα έχουμε πρόβλημα «γλώσσας και εθνότητας». Σε απόφαση της Κ.Ε. του, που δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» στις 20-3-2011, αναφέρεται: «Ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις διακηρύσσουν πως συζητούν μόνον το όνομα της γειτονικής χώρας, στην πραγματικότητα η αστική τάξη της ΠΓΔΜ θέτει με κάθε ευκαιρία ζήτημα αναγνώρισης ‘‘μακεδονικής’’ ταυτότητας και γλώσσας καθώς και ανάλογης ‘‘μειονότητας’’ στις βαλκανικές χώρες».

Τα ζητήματα αυτά της μακεδονικής γλώσσας και ταυτότητας υπήρξαν και τα κεντρικά -μαζί με αυτό του ΝΑΤΟ- στη σφοδρότατη κριτική του ΚΚΕ στη Συμφωνία των Πρεσπών. Παρ’ όλα αυτά η ηγεσία του κόμματος επιμένει πως δεν άλλαξε θέση από το 1992!

 

Πηγή: efsyn.gr

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας